Νέες ταινίες: Η Σίντνεϊ Σουίνι και η Κέιτ Μπλάνσετ γίνονται καλόγριες (σε διαφορετικές ταινίες)

Η οσκαρική τελετή όπως ήταν λογικό επανέφερε κάποιους τίτλους στο προσκήνιο: Το “Οπενχάιμερ” με τα 7 Όσκαρ του βρέθηκε ξανά σε ευρύ κύκλωμα μαζεύοντας σχεδόν 5.000 εισιτήρια και ανοίγοντας ξανά απόσταση από το “Poor Things” που σχεδόν το είχε φτάσει. Η ταινία του Λάνθιμου μετά τα 4 Όσκαρ έκανε άλλα 3.300 εισιτήρια ξεπερνώντας τα 420.000. H “Φόνισσα” είναι στα 432.000 και η ταινία του Νόλαν έκανε εκ νέου προσπέραση στα 434.000.

Στη δεκάδα όμως του box office κρατά γερά τη θέση της και η “Ζώνη Ενδιαφέροντος” μετά τα 2 Όσκαρ και τον πλέον πολυσυζητημένο οσκαρικό λόγο των τελευταίων χρόνων. Η ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ ξεπέρασε τις 60.000 εισιτήρια(!) και εξελίσσεται σε έναν από τους μεγαλύτερους θριάμβους του σινεφίλ κυκλώματος εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Αξίζει ακόμα να αναφέρουμε ότι οι “Υπέροχες Μέρες” του Βιμ Βέντερς συνεχίζουν να κρατάνε άψογα χάρη στο word of mouth, φτάνοντας τα 40.000 εισιτήρια, ενώ στην πρώτη θέση παραμένει χωρίς αντίπαλο το δεύτερο μέρος του “Dune” (126.000 ως σήμερα) χωρίς πάντως να φτάνει σπουδαία νούμερα.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Το Χρέος του Εκτελεστή

(“Knox Goes Away”, Μάικλ Κίτον, 1ω54λ)

**½ 

Βετεράνος πληρωμένος δολοφόνος μαθαίνει πως πάσχει από μια εκφυλιστική ασθένεια που κινείται τρομερά γρήγορα και πρόκειται μέσα σε διάστημα εβδομάδων («όχι μηνών») σε άνοια, χωρίς ανάμνηση των γύρω του. Ο γιατρός τον συμβουλεύει, αν έχει πράγματα που πρέπει να βάλει σε σειρά, να το κάνει άμεσα – και να σκεφτεί σε τι χώρο θα μπορέσει να βρεθεί ώστε να εξασφαλιστεί η φροντίδα του στο μέλλον. Στο χρόνο που του απομένει, ο Τζον Νοξ θα προσπαθήσει να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του – και να βοηθήσει τον γιο του με ένα δικό του μπλέξιμο, όταν εκείνος εμφανίζεται στο κατώφλι του σπιτιού του ξαφνικά, ύστερα από χρόνια.

Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Μάικλ Κίτον, μια όμορφα παλιομοδίτικη νουάρ ταινία με έναν κεντρικό ήρωα καταραμένο, μπλεγμένο σε ένα αδιέξοδο και περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που δεν ξερει αν εμπιστεύεται. Ο ίδιος ο Κίτον είναι στιβαρός ως κεντρικός ήρωας, ένας εκτελεστής που ξεκινά Ένα Τελευταίο Κόλπο δίχως να έχει επιλογή να μην το κάνει. Τα συστατικά είναι εκεί, από το καστ βετεράνων που άπαντες θα μπορούσαν να κρύβουν κάτι (Αλ Πατσίνο, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Τζοάνα Κούλιγκ, Τζέιμς Μάρσντεν) μέχρι τις υπνωτιστικές διαδρομές ενός άντρα εξαιρετικά ικανού, σε βαθμό που τον βλέπεις να παλεύει με τα νέα, σκληρά όρια της αντίληψής του κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα ακόμα κι όταν κάνει κοιλιά.

Είναι μια ειλικρινής προσθήκη στον κανόνα των ταινιών είδους με γερασμένους ήρωες που έρχονται σε συνθηκολόγηση με το χρόνο που τελειώνει, κι είναι προς τιμήν του Κίτον πως ποτέ δεν επιχειρεί με εφετζίδικο και φτηνό τρόπο να βάλει την ανατροπή πάνω από τη συνέπεια και τον χαρακτήρα. Αλλά κάπου εύχεσαι να υπήρχε λίγη περισσότερη γοητεία και μια κάποια σπίθα, ενώ το ίδιο ακριβώς φιλμ θα ήταν απείρως πιο μεστό αν αναπτυσσόταν περισσότερο ο κόσμος γύρω από τον Νοξ. Κατανοητά, ο Κίτον προσπαθεί να κρατήσει τα πάντα ασαφή μεταφέροντάς μας μες στο κεφάλι του αβέβαιου ήρωά του – όμως το “Χρέος του Εκτελεστή” σίγουρα δεν είναι “Ο Πατέρας” των νουάρ. Είναι πάντως μια άξια, ειλικρινής απόπειρα από έναν πολύ αγαπητό άνθρωπο του σινεμά, με ένα φινάλε που εν τέλει ικανοποιεί πλήρως τους όρους που το ίδιο το φιλμ έθεσε εξαρχής για τον εαυτό του.

Άσπιλη

(“Immaculate”, Μάικλ Μόχαν, 1ω29λ)

** 

Μια νεαρή αμερικανίδα ταξιδεύει στην Ιταλία για να γίνει καλόγρια σε μεγάλο μοναστήρι, όμως εκεί θα διαπιστώσει έντρομη πως κρύβεται κάτι πολύ σκοτεινό πίσω από τις κλειστές πόρτες. Η Σίντνεϊ Σουίνι μέσα σε ένα χρόνο δείχνει πως μπορεί με ευκολία να διαχειριστεί διαφορετικά είδη και απαιτήσεις, από ένα δραματικό φιλμ στημένο όλο πάνω της (το πολύ καλό “Reality”) μέχρι μια παλιομοδίτικα γοητευτική ρομαντική κομεντί (“Λατρεύω να σε Μισώ”) μέχρι τώρα μια τυπική ταινία τρόμου. (Το “Madame Web” το ξεχνάμε, όπως κι ο πλανήτης γενικότερα.)

Είναι πολύ καλή ειδικά στις στιγμές της σιωπής ή της έξαρσης του τρόμου και του σοκ – όχι τόσο όταν προσπαθεί να μιλά με έναν χαμηλών τόνων, εσωτερικευμένο τρόπο, αλλά αυτό δουλεύεται. Το θέμα είναι πως ανάμεσα στην παρουσία της και στο ταιριαστά creepy σκηνικό θρησκευτικού τρόμου, στήνεται μια ιστορία παρανοϊκών επεκτάσεων με καλή ατμόσφαιρα, αρκετά jump scares, κι η οποία πραγματικά απογειώνεται όταν παραδίδεται στην b-movie αισθητική τρόμου της τρίτης πράξης. Η κορύφωση είναι εκρηκτική και το ίδιο το φινάλε (με ένα μακρύ πλάνο σε πρώτο πρόσωπο και ένα άφοβο σοκ) σε κάνει να εύχεσαι όλο το φιλμ να ήταν αναπολογητικό shlock.

Αλλά το πρόβλημα είναι πως εν γένει οι ταινίες τρόμου προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να «κρατούν ένα επίπεδο» ακόμα κι όταν πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να το κάνουν (σε μεγάλα κομμάτια του, το φιλμ είναι απλώς βαρετό), και σα να μην έφτανε αυτό η “Άσπιλη” πάσχει από ένα σενάριο που ακόμα και για τα δεδομένα της μαζικής τρομοπαραγωγής μοιάζει πρόχειρο. Υπάρχουν σημεία που νιώθεις πως έχουν μείνει κενά για να συμπληρωθεί κάποια πιο έξυπνη ατάκα αργότερα, υπάρχουν κοιλιές και επαναλήψεις στην ανάπτυξη του κόσμου και του exposition, καθώς και σημεία που μοιάζουν απλώς αδιανόητα τεμπέλικα:

Σε μια από τις πρώτες σκηνές της ταινίας, στο αεροδρόμιο στην Ιταλία, βλέπουμε ένα βιβλίο «Ιταλικά για Αρχάριους» στη βαλίτσα της Σουίνι. Ένας φύλακας του αεροδρομίου της λέει «parla Italiano» κι εκείνη τον κοιτάει σα να της μίλησε αρχαία ελληνικά. «Μαθαίνεις Ιταλικά;», τη ρωτάει ο συνάδελφός του. «Ναι…», απαντά εκείνη, «αλλά είναι πολύ δύσκολα». Καταρχάς είναι πασίγνωστο πως τα Ιταλικά είναι η λιγότερο δύσκολη γλώσσα να μάθει κανείς και κατά δεύτερον, σε ποιο στάδιο εκμάθησης δεν καταλαβαίνεις το πάρλα ιταλιάνο; Ήδη από το πρώτο πεντάλεπτο, διαπιστώνεις πόσο σχηματική και τεμπέλικη θα είναι η ταινία που θα δεις – όσο κι αν κάνει πράγματα σωστά στην πορεία, εν τέλει δεν «τα λέει». Ούτε στα Ιταλικά, ούτε σε καμία γλώσσα.

Το Νέο Αγόρι

(“The New Boy”, Γουόργουικ Θόρντον, 1ω56λ)

**½ 

Στην Αυστραλία των ‘40s, ένα 9χρονο ορφανό αγόρι φτάνει σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι μέσα στη νύχτα. Εκεί ο νεαρός αβορίγινας συναντά την αδερφή Αϊλίν και οι δυνάμεις που εμφανίζει θα απειλήσουν την ισορροπία ενός προσεκτικά ισορροπημένου κόσμου που εκείνη έχει χτίσει.

Ο πολύ καλός σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας Γουόργουικ Θόρντον (της σαφώς ανώτερης “Γλυκιάς Πατρίδας”) επιστρέφει στη θεματική που διατρέχει το σύνολο του έργου του, την εξερεύνηση των εγκλημάτων και της γενοκτονίας εναντίον του αβορίγινα πληθυσμού της χώρας, μέσα από διαφορετικά κάθε φορά είδη ιστοριών. Εδώ κυριαρχεί ένας πιο πνευματικός τόνος, με το έργο να φλερτάρει με τον μαγικό ρεαλισμό με έναν τρόπο που δεν βοηθά το αποτέλεσμα, και με την Κέιτ Μπλάνσετ να ερμηνεύει μια μοναχή σε σύγκρουση με τα πιστεύω και τα ίδια τα όρια του κόσμου της.

Ο Θόρντον παίζει με το έτσι κι αλλιώς διαχρονικό (κινηματογραφικό και όχι μόνο) κλισέ των αβορίγινων με τις μυθικές δυνάμεις, κάτι που εμφανίζεται σε παραλλαγές στο σινεμά από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, από τους σχεδόν υπερήρωες αβορίγινες της Αυστραλίας μέχρι τους Μαγικούς Σκλάβους του αμερικάνικου σινεμά. Στην πορεία όμως της αφήγησής του ο Θόρντον μπλέκεται άνευρα με τον βαρύ συμβολισμό, η ταινία χάνει την όποια αίσθηση ρυθμού και κατεύθυνσής της, και τελικά μένει σε ένα ομολογουμένως εξαιρετική εικαστικό αποτέλεσμα, με τα ψήγματα πολλών ιδεών μέσα στη μίξη. Μας έχει δώσει πιο δυνατά πράγματα στο παρελθόν.

Κυκλοφορούν ακόμη

Kung Fu Panda 4: Το πάντα Πο τα βάζει με μια μάγισσα που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο στην 4η περιπέτεια του πάνγλυκου franchise κινουμένων σχεδίων.

Οι Άποικοι: Στη Χιλή του 19ου αιώνα τρεις άντρες που αναλαμβάνουν να οριοθετήσουν την περιουσία ενός γαιοκτήμονα, θα έρθουν σε σύγκρουση με τους αυτόχθονες της περιοχής. Γουέστερν θρίλερ με βραβείο της ένωσης κριτικών στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών.

Μινόρε: Σε μια παραλιακή πόλη της Ελλάδας, απόκοσμα όντα αναδύονται και τρομοκρατούν τους κατοίκους και μια παρέα μουσικών θα είναι η τελευταία γραμμή της αντίστασης. Καλτ λαβκραφτικό b-movie δια χειρός Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, ενός εκ των ανθρώπων στο τιμ των ειδικών εφέ του 1917 του Σαμ Μέντες.