Νέες ταινίες: Η Βιρζινί Εφιρά και οι μνήμες του Μπατακλάν στο πολύ δυνατό “Παρίσι Ξανά”

Αμέσως μετά τη λήξη της οσκαρικής περιόδου –που βρήκε ως γνωστόν απόλυτο θριαμβευτή το “Τα Πάντα Όλα”, για το οποίο έχουμε γράψει πολλές φορές στο News24/7– περνάμε στη γνωσή no man’s land του Μαρτίου και του Απριλίου, ένα διάστημα που θα κυριαρχείται από κυρίως ντεμί μπλοκμπάστερ (όχι τα πολύ ισχυρά χαρτιά δηλαδή που έρχονται πιο κοντά στο καλοκαίρι) και από φεστιβαλικές προτάσεις που έπονται των πιο διάσημων τίτλων της χρονιάς.

Όχι πως δεν υπάρχουν διαμάντια κι εδώ, όπως φαίνεται κι από αυτή την εβδομάδα. Όπου έχουμε βραβευμένη με Σεζάρ Βιρζινί Εφιρά, τη νέα ταινία του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα Χιροκάζου Κορε-έντα, και το παραμυθένιο νέο φιλμ από τον σκηνοθέτη του “Martin Eden”.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Παρίσι Ξανά

(“Paris Memories / Revoir Paris”, Αλίς Βινοκούρ, 1ω45λ)

3 / 5

Μια βραδιά στο Παρίσι, η Μία (Βιρζινί Εφιρά της “Benedetta”) βρίσκεται σε ένα μπιστρό της ώρα που γίνεται μια τρομοκρατική επίθεση. Μέσα από θραύσματα εικόνων και ήχων παρακολουθούμε κυρίως τις αντιδράσεις θαμώνων στο μακελειό. Η Μία είναι ανάμεσα στα άτομα που επιβιώνουν. Καιρό μετά, οι αναμνήσεις της από εκείνη τη βραδιά είναι χαμένες υπό το βάρος του σοκ εκείνης της στιγμής. Καθώς περπατά στους δρόμους μιας πόλης που πλέον σημαίνει και θυμίζει κάτι διαφορετική για εκείνη –και συλλογικά ίσως για όλους– η Μία προσπαθεί να ανασυνθέσει εκείνη τη βραδιά, να φέρει στο νου της πρόσωπα και ανθρώπους (θυμάται έναν άνθρωπο να της κρατά το χέρι όσο συνέβαινε η επίθεση, αλλά όχι ποιος είναι), και παράλληλα να φτιάξει τη ζωή της σαν από την αρχή.

Η σκηνοθέτης Αλίς Βινοκούρ γράφει και σκηνοθετεί μια ταινία βασισμένη ξεκάθαρα στην τρομοκρατική επίθεση στο Μπατακλάν (όπου βρισκόταν, και επιβίωσε, ο αδερφός της), έστω κι αν αυτό ποτέ δεν κατονομάζεται συγκεκριμένα. Όλοι ξέρουμε σε τι αναφέρεται η ταινία καθώς, τελικά, δεν αφορά την επίθεση αυτή καθ’αυτή όσο την ψυχολογική επίδραση ως σοκ στη ζωή και την προσωπικότητα των ανθρώπων που τη βίωσαν.

Με εξαιρετική δουλειά στο μοντάζ που καθοδηγεί την αφήγηση στο παρόν και στο παρελθόν μέσα από αποσπασματικές εικόνες και αναμνήσεις, αλλά και μια φροντισμένη σκηνοθεσία που εστιάζει διαρκώς στα πρόσωπα και τα σώματα των επιζώντων, η ταινία κρατά το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος χωρίς να χρειαστεί ποτέ να καταφύγει σε αναίτιες κορυφώσεις ή δραματικές υπερβολές. Η Βινοκούρ σκηνοθετεί το Παρίσι κάνοντάς το να μοιάζει αληθινά, σχεδόν επίπονα ανθρώπινο, την ώρα που η Εφιρά παίρνει το κεντρικό δραματικό μυστήριο στις πλάτες της και παραδίδει άλλη μια εντυπωσιακά μεστή ερμηνεία στην οποία κυριαρχεί η αναζήτηση και η αβεβαιότητα.

(Η Εφιρά κέρδισε το βραβείο Σεζάρ γυναικείας ερμηνείας για τη συγκεκριμένη ταινία, κι αυτή δεν είναι καν η καλύτερη ερμηνεία της που θα δούμε φέτος στις αίθουσες– ήταν σπαρακτική στο “Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς” που είδαμε το καλοκαίρι σε διανομή, ενώ σε λίγες μέρες στο φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου θα προβληθεί η ταινία “Τα Παιδιά των Άλλων” πριν βγει αργότερα στις αίθουσες, με την Εφιρά να παραδίδει μια από τις πιο εντυπωσιακά ολοκληρωτικές και αβίαστες ερμηνείες που έχουμε δει πρόσφατα. Μια ηθοποιός στο απόγειο των δυνάμεών της.)

Το φιλμ θα μπορούσε ίσως να ρέει με μεγαλύτερη φυσικότητα, ή τελοσπάντων με μια φυσικότητα κειμενική που να συνάδει με εκείνη του ευρύτερου δράματος. Αλλά οι χαρακτήρες πολύ συχνά μπαίνουν σε διαδικασία να αναλύουν τα πάντα με πολύ καθαρογραμμένα φιλοσοφημένο τρόπο. Όμως ποτέ δεν στραβοπατά στα αλήθεια. Όλη αυτή η διαδικασία αναζήτησης της Μία, που έρχεται σε επαφή σταδιακά με διάφορα άτομα από εκείνη τη βραδιά (ανάμεσά τους ένας τραυματισμένος άντρας που παίζει ο σπουδαίος Μπενουά Μαζιμέλ –που φέτος συμπτωματικά κέρδισε το Σεζάρ αντρικής ερμηνείας αλλά για άλλη ταινία, το “Pacifiction” του Άλμπερτ Σέρα), είναι εξαιρετική δομημένη.

Η ταινία ανοίγει με τη βραδιά της επίθεσης δίχως ποτέ να μην μας έχει προσφέρει με καθαρό τρόπο την Μία ως ήδη ολοκληρωμένο δραματικό χαρακτήρα. Δεν την μαθαίνουμε πριν την επίθεση, δεν μας προσφέρεται ούτε μετά με κάποιο ολοκληρωμένο τρόπο, μέσω φλάσμπακ ας πούμε ή κάποιου exposition. Η Μία παραμένει έτσι ένα αίνιγμα για εμάς όσο και για την ίδια– με έναν παράδοξο τρόπο το “Παρίσι Ξανά” μοιάζει με γαλλικό arthouse συγγενή της “Ολικής Επαναφοράς” με την Εφιρά ως πληγωμένο Σβαρτσενέγκερ. Ο τρόπος που το πριν και το τώρα ανασυντίθενται κομμάτι το κομμάτι, ανάμνηση την ανάμνηση, χτίζει προς μια σιωπηλά συναισθηματική κορύφωση, και ένα δραματουργικό παζλ που ολοκληρώνεται με πόνο και επιμονή. Τίμιο, στιβαρό ευρωπαϊκό σινεμά.

Σκάρλετ

(“L’ Envol / Scarlet”, Πιέτρο Μαρτσέλο, 1ω40λ)

3.5 / 5

Νέα ταινία για τον Πιέτρο Μαρτσέλο, τον μάγο πίσω από το αριστούργημα “Martin Eden”, μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών. H μικρή κόρη ενός βετεράνου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου σε ένα επαρχιακό χωριό της Γαλλίας, μεγαλώνει έχοντας για πάθος το τραγούδι και το βλέμμα μακριά, στον ορίζοντα. Μια προφητεία λέει πως μια μέρα ένας ξένος μάγος θα έρθει με τα φτερά του και θα την πάρει μακριά. Όταν εκείνος εμφανίζεται, αλλάζουν όλα. Όμως η προφητεία μπορεί να βγει αληθινή;

Μακριά από την επική διάσταση του “Martin Eden”, ο Μαρτσέλο αφηγείται μια πολύ πιο ταπεινή, παραμυθένιας υφής ιστορία, δουλεύοντας και πάλι με υλικά φθαρμένα, χειροποίητα. Εμπλέκει αρχειακά υλικά με αισθητικά αβίαστο τρόπο στην εικόνα του, όμως ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί την ιστορία σε τόπο και εποχή έχει να κάνει πολύ περισσότερο με τους ανθρώπους– με τα σκαμένα πρόσωπά τους, τα τραχιά χέρια τους, τις κατασκευές που φτιάχνουν σε μια στιγμή στο χρόνο λίγο πριν την μεγάλη τεχνολογική ανάπτυξη του 20ου αιώνα.

Τα πάντα σε αυτή την ταινία έχουν να κάνουν με αντικείμενα– χαραγμένα, δουλεμένα, κατασκευασμένα με ανθρώπινα χέρια και ανθρώπινη γνώση. Ακόμα κι ο μαγικός πρίγκιπας της προφητείας (του παραμυθιού) είναι ένας εξερευνητής και το μαγικό του -ας πούμε- άλογο είναι μια μηχανή. Από τα τεχνουργήματα στην καρδιά της ιστορίας μέχρι την φθαρμένη αφή του 16αριού φιλμ στο οποίο έχει γυριστεί, με τα χρώματα και το αναπαλαιωμένο υλικό αρχείου, ο Μαρτσέλο δημιουργεί και πάλι ένα παθιασμένο έργο πάνω στην αξία την ανθρώπινης εμπειρίας, όπως αυτή εκφράζεται από τα όσα χτίζουμε και αφήνουμε πίσω– μέχρι και στο σήμερα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κειμενικά απλή, παραμυθένια ιστορία λαμβάνει διαστάσεις και πέραν της χωροχρονικής της άγκυρας. Με το στόρι εκμοντερνισμένο με όλους τους σωστούς τρόπους και το αισθητικό του σύμπαν κυρίαρχο, ο Μαρτσέλο παραδίδει ένα γοητευτικό –αν και εξαιρετικά χαμηλών τόνων και προδιαγραφών– δεύτερο φιλμ μυθοπλασίας. Δεν στέκεται δίπλα στο “Martin Eden”, αλλά είναι ξεκάθαρα μια χειροτεχνία του ίδιου τεχνίτη.

Τυχερό Αστέρι

(“Broker / Beurokeo”, Χιροκάζου Κορε-έντα, 2ω9λ)

2.5 / 5

Στη Νότια Κορέα, εκατοντάδες μωρά κάθε χρόνο βρίσκονται παρατημένα, γεγονός που έχει οδηγήσει δημόσιους φορείς και απλούς πολίτες να προσθέσουν στα κτίρια και τα σπίτια τους κουτιά-δοχεία που προστατεύουν τα βρέφη μέχρι να τα μαζέψει κάποιος. Ένας υπάλληλος μιας εγκατάστασης με “baby boxes” και ο φίλος του που παλεύει με τα χρέη του, κλέβουν ένα μωρό για να το πουλήσουν σε καλή τιμή. Σύντομα, όμως, οι ντετέκτιβ που τους παρακολουθούσαν τους εντοπίζουν αθόρυβα.

O Κορε-έντα (“Κλέφτες Καταστημάτων”) επιστρέφει σε ρυθμούς και μοτίβα που χαρακτηρίζουν όλη τη φιλμογραφία του αλλά με έναν τρόπο κάπως μηχανικό και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Εδώ προσθέτει στοιχεία και παράλληλες πλοκές πολλά εκ των οποίων μοιάζουν είτε μισοδουλεμένα είτε υπερβολικά, καθώς και μπόλικα σχηματικά δραματικά backstory για όλους τους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα ένα φιλμ υπερφορτωμένο– κάτι που έρχεται σε εσωτερική σύγκρουση με τη συνήθη κάλμα και την σχετική δραματική απλότητα του έργου του. Το φιλμ απλά δεν κλικάρει με τον τρόπο που συμβαίνει σε άλλες ταινίες του. Ωστόσο ο σπουδαίος Σονγκ Κανγκ-χο (“Παράσιτα”, “Μνήμες Φόνων”) κέρδισε το βραβείο αντρικής ερμηνείας στις Κάννες.

Shazam! Η Οργή των Θεών

(“Shazam! Fury of the Gods”, Ντέιβιντ Σάντμπεργκ, 2ω10λ)

1 / 5

Μια τριάδα απειλητικών θεών με όρεξη για εκδίκηση απέναντι στην ανθρωπότητα που τις φυλάκισε, έρχονται στην Γη. Και η σωτηρία του κόσμου βρίσκεται στα χέρια του Μπίλι και της παρέας του, που χάρη στη δύναμη του μάγου μπορούν και μεταμορφώνονται σε υπερήρωες κάθε φορά που λένε τη λέξη «Shazam». Φορτωμένο σίκουελ στο συμπαθές “Shazam!” με πολύ πιο τηλεγραφημένο χιούμορ, κακή αισθητική κι ένα μέγεθος (τόσο στη σοβαρότητα της απειλής όσο και σε διάρκεια) πραγματικά αχρείαστο. Σε κάποιες ταινίες ταιριάζουν οι μικρές διαστάσεις.

Κυκλοφορούν επίσης

65: Μετά από μια καταστροφική συντριβή σε έναν άγνωστο πλανήτη, ο πιλότος ανακαλύπτει ότι στην πραγματικότητα είναι εγκλωβισμένος στη Γη, 65 εκατομμύρια χρόνια πριν. Μαζί με μια ακόμη μια επιζήσασα, πρέπει να διασχίσουν ένα άγνωστο έδαφος γεμάτο επικίνδυνα προϊστορικά πλάσματα. Ο Άνταμ Ντράιβερ πρωταγωνιστεί σε θρίλερ επιστημονικής φαντασίας από τους σεναριογράφους του “A Quiet Place”.

Ξεριζωμένοι: Από τον Ελληνικό Εμφύλιο ως τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, από τα χρόνια του Φράνκο μέχρι τα χρόνια του Covid-19, από τον Ινδικό Ωκεανό ως τη Σιβηρία, πολλά παιδιά ξεριζώθηκαν βίαια από το φυσικό τους περιβάλλον για πολιτικούς λόγους. Μέσα από τις μαρτυρίες τους αναδύονται τρομερές και συχνά άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, σε αυτό το φιλόδοξο ντοκιμαντέρ της Ελένης Αλεξανδράκη.

Εξορία: Tην επόμενη της Kρίσης, ένας απελπισμένος άντρας επιχειρεί να εγκαταλείψει την Ελλάδα με ένα –σχεδόν κατεστραμμένο– σκάφος. Μετά τη διάσωσή του από βέβαιο πνιγμό από την ακτοφυλακή, θα επιστρέψει ως ξένος στη χώρα του. Εκεί θα βιώσει κάθε είδους ακρότητα ως απόκληρος του συστήματος, σε μια σύγχρονη Οδύσσεια, στο νέο φιλμ του Βασίλη Μαζωμένου.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις