Νέες ταινίες: Η Βιρζινί Εφιρά στη ρομαντική δραμεντί του καλοκαιριού

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς

3.5 / 5

(“En Attendant Bojangles / Waiting for Bojangles”, Ρεζί Ρουανσάρ, 2ω4λ)

Το Μικρό Βιβλιοπωλείο στο Παρίσι

1.5 / 5

(“Il Materiale Emotivo / A Bookshop in Paris”, Σέρτζιο Καστελίτο, 1ω29λ)

Ενδιαφέρον δίπτυχο αυτή την εβδομάδα για ένα από τα πιο επίμονα αφηγηματικά μοτίβα του σινεμά, το manic pixie dream girl: γυναικείοι χαρακτήρες δηλαδή που, κατέχοντας μια υπέρ του δέοντος αίσθηση ελαφρότητας και ανεμελιάς, μοιάζουν να υπάρχουν μες στο DNA της αφήγησης απλώς και μόνο ώστε ο εκάστοτε άντρας ήρωας να εκπληρώσει τους σκοπούς του και να αναπτυχθεί δραματουργικά. (Σκεφτείτε την Νάταλι Πόρτμαν στο “Garden State”.)

Στο “Μικρό Βιβλιοπωλεία στο Παρίσι”, βασισμένο σε μια ιδέα του Ετόρε Σκόλε, γυρισμένη για το σινεμά από τον σκηνοθέτη της “Fortunata”, η Γιολάντ, μια ιδιόμορφη ηθοποιός εισβάλλει σαν σίφουνας στη ζωή του Βιτσέντζο, ενός πράου βιβλιοπώλη κάπου στο γραφικό Παρίσι. Ο Βιτσέντζο φροντίζει την κόρη του, που είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι ύστερα από ένα ατύχημα, και παραμένει κι ο ίδιος ουσιαστικά καθηλωμένος σε αυτή τη ζωή. Η εμφάνιση της Γιολάντ (η Μπερενίς Μπεζό του “Artist” σε έναν μανιακό ρόλο)τον ταρακουνά υπαρξιακά– και ακόμα και κυριολεκτικά.

Από την περιγραφή και μόνο καταλαβαίνει κανείς τον τύπο της ηρωίδας που εκπροσωπεί η Γιολάντ, και κατ’επέκταση καταλαβαίνει και την εξέλιξη όλου του φιλμ. Στην πρώτη της σκηνή, αφότου έχει κάνει μερικές γκριμάτσες με γουρλωμένα μάτια, η Γιολάντ ζητά από τον πράο βιβλιοπώλη να πει κάτι στο κινητό. «Πες κάτι… οτιδήποτε!!!!» του λέει σχεδόν ταρακουνώντας τον από τους ώμους (κι ας μην τον αγγίζει). Αν νιώσετε ήδη κουρασμένοι, είναι λογικό αλλά που να έρθει κι η τελειωτική δόση, της απολύτως συμβατικής δραματικής εξέλιξης με τα μηνύματα να αναπαράγονται διαρκώς, με τη διακριτικότητα πτώσης τσιμεντόλιθου από ταράτσα πολυώροφου.

Η θεατρική πλαισίωση του στόρι (με μια κουρτίνα να ανοίγει και να κλείνει) μας υποψιάζει για τον πλαστό χαρακτήρα ηρώων και ιστορίας, κάτι που θα ήταν απολύτως θεμιτό αν το φιλμ έκανε κάποια προσπάθεια να σχολιάσει ή να υποσκάψει τα τεκταινόμενα.

Κάτι που συμβαίνει στο φιλμ-έκπληξη της εβδομάδας, το “Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς”, που κάνει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον με μια αντίστοιχα μανιακή ηρωίδα. Εκεί, ένα ακαταμάχητα φωτογενές και άκρως κινηματογραφικό δίδυμο (ο εντυπωσιακά γοητευτικός Ρομέν Ντιρί κι η πάντα σπουδαία Βιρζινί “Benedetta” Εφιρά) έρχεται κοντά στη διάρκεια μιας εντελώς κινηματογραφικά ανάλαφρης εναρκτήριας σεκάνς, όπου τα μερακλίδικα ψέματα του ενός ενώνονται σαν από καιρό χαμένα κομμάτια παζλ με την διαρκή διάθεση μεταβολής και μανίας της άλλης.

Στη δεκαετία του ‘60, ο Ζορζ γνωρίζει την Καμίγ σε μια δεξίωση, αφότου έχει φλομώσει τους θαμώνες με ψέμματα. Με την πρώτη ματιά, ερωτεύεται το πάθος της, την ομορφιά της και την αντισυμβατική της διάθεση. Αυτός ο αντικομφορισμός συχνότατα αποτυπώνεται στο σινεμά με επιφανειακά χαριτωμενίστικους όρους– σκέψου, για παράδειγμα, μια ηρωίδα που ζητά με γουρλωμένα μάτια από τον καβαλιέρο να πει «κάτι… οτιδήποτε!!!!» στην φωτογραφική της κάμερα. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι πανταχού παρών ειδικά στην πρώτη πράξη του φιλμ: Η Καμίγ δεν απαντά καν στο ίδιο της το όνομα (θέλει πάντα να είναι κάποια άλλη) ενώ σύντομα sidekick στις οικογενειακές περιπέτειές του θα γίνει ένα εξωτικό πουλί με ξεχωριστή προσωπικότητα.

Αυτό όμως που ξεκινά ως ένα αναμφίβολα γοητευτικό παιχνίδι πάνω στην ιδέα ενός τέτοιου αντισυμβατικού έρωτα, του κόσμου στον οποίο λαμβάνει χώρα και της manic pixie dream girl ηρωίδας που τον ενσαρκώνει (και που φυσικά, είναι εκεί για να πραγματοποιήσει ο κεντρικός ήρωας το δικό του ταξίδι αυτογνωσίας), σταδιακά έρχεται σε σύγκρουση με τις ανάλογες προσδοκίες: Η Καμίγ, η γυναίκα που ακούει σε χίλια ονόματα και που αρνείται να παγιδευτεί μόνο σε ένα, ίσως να μην είναι τελείως καλά, όμως σε κόσμους που περιστρέφονται γύρω από τα άτομα που αγαπάμε, όπου κάθε σημείο αναφοράς επιστρέφει σε εκείνα, τι σημασία μπορεί να έχει το όποιο εμπόδιο μπροστά στον έρωτα;

Σε ένα αντίστροφο αφηγηματικό ξεφλούδισμα όμοιο του οποίου είχαμε δει πριν μερικά χρόνια στο επίπονα θαυμάσιο “Moon Indigo” του Μισέλ Γκοντρί (πάλι με τον Ρομέν Ντιρί), η πραγματικότητα αρχίζει σταδιακά και σκληρά να εισβάλλει στις ζωές του φωτογενούς ζευγαριού, που τώρα έχει επιπλέον κι έναν γιο που αντιμετωπίζει προβλήματα στο σχολείο. Κι είναι η ίδια αυτή μεθυστική πορεία που τώρα μοιάζει πλέον αβέβαιη, έως και νηφάλια.

Ο Ρεζί Ρουανσάρ, σκηνοθέτης του σπουδαίου rom com εποχής “Populaire” (“Χτυποκάρδια στο Γραφείο”) όπου επίσης έδειξε έναν εντυπωσιακό έλεγχο της φόρμας, κάνει εδώ συχνή χρήση αισθητικά κατασκευασμένων στοιχείων, αφήνοντάς τα σταδιακά να μοιάζουν όλο και λιγότερο και την κινηματογραφική αλήθεια-πλαίσιο. Αν στην αρχή ο απολαυστικός χορός των Εφιρά-Ντιρί δίνει τον τόνο και το αισθητικό context της ιστορίας, ολοένα και περισσότερο τέτοια άκρως αισθητικοποιημένα και κατασκευασμένα διαλείμματα μοιάζουν με παρεμβάσεις ενός πολύχρωμου ονείρου στην σκληρή πραγματικότητα.

Με άγκυρα (ή, αν προτιμάτε, ρεφρέν) αυτές τις σκηνές χορού και το γνώριμο ηχοτοπίο του κλασικού κομματιού Mr. Bojangles, ο Ρουανσάρ με τη βοήθεια ενός καθηλωτικού Ντιρί και μιας εντυπωσιακά πολυπρόσωπης Εφιρά (που κινείται με άνεση από το ανάλφρα γοητευτικό στο συναισθηματικά σαρωτικό) αναπτύσσει ένα αντι-χαριτωμενίστικο ρομάντζο που έρχεται αντιμέτωπο με την ανάλαφρη ιδέα της manic pixie dream girl των κλισέ κινηματογραφικών ονείρων. Χρησιμοποιώντας τις ιδιόμορφες λεπτομέρειες ως δραματικά σημεία αναφοράς κι όχι ως αυτοσκοπό και διερωτώμενος τι είναι τελικά αυτό που ορίζουμε ως αληθινό, ως άξιο να κρατηθεί ζωντανό ακόμα κι όταν όλα αρχίζουν να καταρρέουν.

Μέσα από αυτή την τολμηρή δραματουργική αντιστροφή, ο Ρουανσάρ συνθέτει ένα ερωτικό κινηματογραφικό παραμύθι απείρως πιο μεστό από τις κατ’επίφαση εμψυχωτικές αφηγήσεις των κλισέ ομολόγων του. Κερδίζει το δικαίωμα στο (μελο)δραμα, σκηνή με τη σκηνή, χορό με τον χορό, πετυχαίνοντας μια θαυμαστή ισορροπία κάπου μες στην στυλιστική του τραμπάλα– σε μια σκηνή κατά το μέσον του φιλμ όπου οι δύο κεντρικοί ήρωες αγκαλιάζονται γυμνοί στη μέση του δρόμου, το φιλμ μοιάζει να ακολουθεί την παράδοση του quirky ανεξάρτητου αμερικάνικου χιπ rom-com την ίδια ακριβώς στιγμή που αποτελεί ένα άφοβο δράμα πάνω στην αφοσίωση του αμετανόητου έρωτα.

Οι δύο τάσεις μπορούν να είναι ταυτόχρονα αληθείς, κι ο Ρουανσάρ, η Εφιρά κι ο Ντιρί δείχνουν πώς γίνεται, σε μια ταινία που αξίζει της προσοχής μες στην γενικευμένη αδιαφορία των αυγουστιάτικων κυκλοφοριών.

Κυκλοφορούν ακόμη

Ο Αντικαταστάτης: Στην Ισπανία του ‘80, ένας νέος αστυνομικός φτάνει σε μια ήρεμη παραθαλάσσια πόλη όπου όμως θα βρεθεί μπλεγμένος στην υπόθεση της δολοφονίας του προκατόχου του. Καθώς ξετυλίγει το νήμα της συνωμοσίας, θα έρθει αντιμέτωπος με την ύπαρξη Ναζί στρατιωτικών, που ζουν κρυφά σε αυτό το ήρεμο σκηνικό. Μέχρι τώρα. Πολιτικό θρίλερ από την Ισπανία.

SAS Ειδικές Δυνάμεις: Κόκκινος Συναγερμός: Ο Άντι Σέρκις πρωταγωνιστεί σε μιλιταριστική περιπέτεια, για μια υπόθεση ομηρίας στο τούνελ της Μάγχης, όπου ομάδα μισθοφόρων θα έρθει αντιμέτωπη με ένα μέλος των βρετανικών ειδικών δυνάμεων, εκπαιδευμένο για κάθε πιθανή αντιξοότητα.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις