Νέες ταινίες: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Bloody Hawk, και ο Ράμι Μάλεκ ως ασυνήθιστος κατάσκοπος-εκδικητής
Διαβάζεται σε 12'
Κάθε εβδομάδα, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος βλέπει και σχολιάζει τις νέες ταινίες στις αίθουσες.
- 10 Απριλίου 2025 06:09
To “Μια Ταινία Minecraft” έσπασε ταμεία παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα, όπου με 55.000 εισιτήρια έφερε κόσμο στις αίθουσες μετά από μερικές πολύ δύσκολες εβδομάδες.
Κατά τα άλλα καμία άλλη από τις κυκλοφορίες της περασμένης εβδομάδας δεν προσέλκυσε θεατές, όπως ήταν και λογικό κιόλας. Αξίζει όμως να αναφέρουμε πως κρατάνε τιμιότατα η “Οντότητα” και η “Ορχήστρα του Αδελφού Μου”, δύο ταινίες που σε μια καλύτερη συγκυρία (βλέπε και: ένα διάστημα που οι μετριότητες δεν κυκλοφορούν με την ντουζίνα) θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε αληθινά χιτάκια. Με μια φροντίδα, και τώρα μπορούν πάντως. Το κοινό φαίνεται να ανταποκρίνεται.
Ενώ κι η “Anora” φέρνει ακόμα κόσμο στις αίθουσες, έχοντας φτάσει αισίως τις 75.000(!) εισιτήρια. Σον Μπέικερ αήττητος.
Αυτή την εβδομάδα δεν λιγοστεύουν οι ταινίες, αλλά τουλάχιστον έχουμε ξανά ενδιαφέροντες τίτλους για διάφορα γούστα.
Οι νέες ταινίες της εβδομάδας
Ο Ερασιτέχνης
(“The Amateur”, Τζέιμς Χοζ, 2ω3λ)
★★★
Αναλυτής της CIA παίρνει το νόμο στα χέρια του όταν ανακαλύπτει τις ταυτότητες των ατόμων που είναι υπεύθυνα για τον θάνατο της γυναίκας του. Όμως τώρα θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος και με την ίδια του την υπηρεσία.
Σε 25 λέξεις: Καλοφτιαγμένο κατασκοπικό θρίλερ από τον σκηνοθέτη του “Slow Horses” με τον Ράμι Μάλεκ να ενσαρκώνει έναν ήρωα-εκδικητή που βασίζεται στο μυαλό κι όχι στη σωματικότητα.
Κριτική
Μεταφορά του βιβλίου του 1981 σε ένα υπερ-σύγχρονο σκηνικό, με τον Ράμι Μάλεκ σε mode “Mr. Robot” να παίζει τον αναλυτή που προκειμένου να πάρει το νόμο στα χέρια του (και να εκδικηθεί την εγκληματική ομάδα που ευθύνεται για τον θάνατο της γυναίκας του) πρέπει να μάθει πώς να γίνεις πράκτορας στο πεδίο της μάχης.
Παρόλαυτά μην περιμένετε κάποια εξωφρενική μεταμόρφωση ή ακροβατικά μάχης από το πουθενά. Το ενδιαφέρον της προσέγγισης (σε σκηνοθεσία Τζέιμς Χοζ, του “Slow Horses”) έγκειται ακριβώς στο πώς ο Χέλερ διατηρεί τα γνώριμα χαρακτηριστικά του φέρνοντας τις μάχες στα δικά του μέτρα. Η δράση έχει ενδιαφέρον και το φιλμ έχει καλό ρυθμό διατηρώντας μια σχετικά ρεαλιστικοφανή διάσταση, χωρίς εξάρσεις, και με μια διασκεδαστική δυναμική ανάμεσα τόσο στον Χέλερ και τον μέντορα/ανταγωνιστή που παίζει ο Λόρενς Φίσμπερν, όσο και μια μυστηριώδη σύμμαχο που ερμηνεύει η Κατριόνα Μπαλφ του “Outlander”. (Οι δυο τους μοιράζονται μάλιστα μια πολύ όμορφη σκηνή δίχως πολλά λόγια και εξηγήσεις.)
Αν μάλιστα υπάρχει κάποια ένσταση, θα ήταν το ότι ίσως η συγκεκριμένη (εξωφρενική στη βάση της) ιστορία να ήταν καλύτερο να προσεγγιστεί με έναν πιο αναπολογητικά ανάλαφρο τρόπο, όμως δε μπορείς στα αλήθεια να κατηγορήσεις ένα δημιουργικό τιμ για τη διάθεσή τους να ακολουθήσουν τα χνάρια των κατασκοπικών θρίλερ του παρελθόντος, φέρνοντας και μια σαφή μελαγχολική νότα μέσα από την αύρα του μοναχικού ήρωα. (Από την άλλη, το απίστευτα κουρασμένο τροπάρι της καημένης συζύγου/συντρόφου που σκοτώνεται απλά για να έχει Κάτι Να Παλεύει ο άντρας ήρωας είναι ειλικρινά πάρα πολύ κουρασμένο.)
Χωρίς μεγάλες απογειώσεις αλλά και χωρίς ποτέ να χάνει τον έλεγχο ή τον θεατή, τον φιλμ φέρνει στο σήμερα μια κλασικά αμερικάνικη οπτική του κατασκοπικού θρίλερ, και το κάνει χωρίς η ψηφιακή διάσταση της εικόνας και της δράσης να χαλάει το mood του όλου εγχειρήματος. Δεν ήταν και δεδομένο.
“Εμείς” – Μια Ταινία για τον Bloody Hawk
(Ορέστης Πλακιάς, Στέλιος Κοτιώνης, 1ω41λ)
★★★½
Η ιστορία ενηλικίωσης και η γιγάντωση της καριέρας του Bloody Hawk, σε ένα ντοκιμαντέρ φτιαγμένο με μεγάλη έμφαση στο προσωπικό ή/και ανέκδοτο υλικό, αλλά και στη μεγάλη συναυλία στην Ξάνθη.
Σε 25 λέξεις: Χωρίς τις παραδοσιακές, «ακίνητες» συνεντεύξεις των ντοκιμαντέρ, αλλά πάνω σε voice over και βίντεο υλικό, η ταινία έχει δυνατή σκιαγράφηση χαρακτήρα και εξαιρετικό flow. Το διασκεδάζεις ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις τον Bloody Hawk.
Κριτική
Πολύ διασκεδαστικό και αφηγηματικά εστιασμένο βιογραφικό ντοκιμαντέρ του δημοφιλέστατου ράπερ Bloody Hawk που ακολουθεί την ιστορία του από τα εφηβικά του χρόνια στις γειτονιές της Ξάνθης μέχρι τη σταδιακή γιγάντωση της καριέρας του και την θριαμβευτική του επιστροφή στην πόλη του, χρόνια μετά, με γεμάτο το τοπικό στάδιο για μια τεράστια συναυλία. Είναι όλα αυτά, μα όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, καθώς η αφήγηση ακολουθεί φαινομενικά αόρατες διαδρομές όχι με βάση τη γραμμική ακολουθία των γεγονότων αλλά πώς το ένα ξεδιπλώνεται φέρνοντας μαζί του το άλλο – σαν μια βραδιά με φίλους που η μια διήγηση διαχέεται στην άλλη.
Έχει έτσι κι αλλιώς κάτι πολύ προσωπικό και βιωματικό το όλο εγχείρημα, καθώς βάσει της σκηνοθετικής προσέγγισης, όλη η ιστορία (κάτι μεταξύ hero’s journey και ιστορίας ενηλικίωσης) αποτυπώνεται όχι μέσα από ακίνητα πρόσωπα συνεντευξιαζόμενων που μιλάνε για τον Bloody σαν κάτι ολοκληρωμένο και ερμητικά κλεισμένο στα κιτάπια της Ιστορίας. Παρά ζωντανεύει μέσα από βίντεο, από σόσιαλ υλικό, ακόμα κι από ακυκλοφόρητες συνεντεύξεις, μαζί με ένα voice over που ακολουθεί τον ήρωα.
Εκτός από αισθητικά πολύ πιο ζωηρό και ενδιαφέρον, το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ένα φιλμ μεγάλης αμεσότητας. Ο ήρωας της ιστορίας δεν ζωντανεύει (μόνο) μέσα από αναμνήσεις τρίτων, αλλά από βιώματα και εικόνες, συχνά σε πρώτο πρόσωπο. Ένα πατρικό σπίτι, ένας σχολικός περίγυρος, τα μέρη που η παρέα δραπέτευε, το μέρος που δραπετεύει ακόμα (μέχρι το πολύ όμορφο φινάλε). Αναμνήσεις του παρελθόντος και προκλήσεις του παρόντος μπλέκονται σαν ένα επίμονο «πριν βγεις για αυτή τη συναυλία θα πρέπει να θυμηθείς ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ» τροπάρι που συναντάμε σε μερικά από τα διασημότερα μουσικά biopics του σύγχρονου σινεμά. Αλλά εδώ, μοιάζει πλήρως βιωμένο.
Μια ταινία-έκπληξη, με απρόσμενες αισθητικές αναφορές, που κοιτάζει περισσότερο προς το έργο του Ασίφ Καπάντια (και την εστιασμένη αφήγηση μέσα από υλικό της εποχής) παρά προς το οποιοδήποτε εκτυφλωτικά φωτισμένο φιλμ-διαφημιστικό, το “Εμείς” δεδομένα θα αγαπηθεί από τους φανς καθώς σκιαγραφεί προσωπικότητα, στυλ και μουσική σε πλήρη συνάρτηση – αλλά ακόμα και θεατές που δεν έχουν ιδέα περί της συγκεκριμένης μουσικής και καλλιτέχνη, θα βρουν εδώ μια απολαυστική ιστορία να ακολουθήσουν. Γεμάτη χιούμορ, συναίσθημα, και το πείσμα (και την αγωνία) του να μεγαλώνεις θέλοντας να αποδείξεις κάτι.
Ασυνήθιστες Φίλες
(Πατρισιά Μαζουϊ, “Visiting Hours / La Prisonnière de Bordeaux”, 1ω48λ)
★★★
Μια εκκεντρική πλούσια γυναίκα αναπτύσσει φιλία με μια γυναίκα αραβικής καταγωγής, επειδή κι οι δύο έχουν τους συζύγους τους στη φυλακή. Πόσο όμως θα αντέξει μια τέτοια σχέση;
Σε 25 λέξεις: Εξαιρετική Ιπέρ σε ενδιαφέρον, ταξικής έγνοιας, δράμα που αποφεύγει αρκετά από τα κλισέ του είδους και καταλήγει σε ένα δυνατό φινάλε.
Κριτική
Μια δυναμική που συχνά συναντάμε σε διάφορες μορφές στο σύγχρονο γαλλικό κοινωνικό σινεμά: Αστός/αστή που διαπιστώνει με έκπληξη πως οι φτωχότεροι άνθρωποι γύρω μας; Ναι, υπάρχουν! Έτσι η Άλμα της Ιπέρ συναρπάζεται από την αραβικής καταγωγής Μίνα (η Χάφσια Χερζί, εξαιρετική και πάλι μετά την πολύ δυνατή “Αρπαγή”) την οποία και αποφασίζει να φιλοξενήσει και να κάνει φίλη, όταν γνωρίζονται κατά το επισκεπτήριο των φυλακών όπου εκτίουν ποινή οι σύζυγοί τους.
Όμως προς τιμήν του φιλμ της Μαζουϊ, δεν αναλώνεται σε φτηνές διαπιστώσεις ή παρατηρήσεις, καταφέρνοντας να αντικρούσει ακόμα και τα σημεία που πέφτει σε προβλεψιμότητες πλοκής και δραματουργίας. Εξερευνά τις ταξικές διαφορές που χωρίζουν αλλά και τα όσα ενώνουν τις δύο γυναίκες, μέσα από έξυπνες ιδέες (ένα φανταστικό καδράρισμα του σαλονιού της Ιπέρ γεμάτο με αστούς που κοιτούν έκπληκτοι την απομονωμένη Μίνα, μοιάζει με παλιομοδίτικη γκραβούρα εποχής), με τη συνδρομή δύο φανταστικών ερμηνειών (η Ιπέρ έχει μια εκπληκτική σκηνή διαπίστωσης όπου τα πάντα περνούν από το ακινητοποιημένο, σιωπηλό πρόσωπό της) και εν τέλει με μια πολύ ενδιαφέρουσα κορύφωση στην τρίτη πράξη να τραβά την ταινία μακριά από το κλισέ του είδους της.
Πριν το Τέλος
(Ματίας Γκλάσερ, “Dying / Sterben”, 3ω)
★★★
Τα μέλη μιας τυπικής γερμανικής οικογένειας είναι αποξενωμένα, όμως μπροστά στο φάσμα του θανάτου, οι μοίρες τους ενώνονται ξανά.
Σε 25 λέξεις: Απρόσμενα απολαυστικό (παρά δηλαδή το βαρύ του θέμα και την πελώρια διάρκειά του) το φιλμ κινείται πετυχημένα ανάμεσα σε διαφορετικές οπτικές. Καλές ερμηνείες, κεντητό σενάριο.
Κριτική
Δομημένο σε 4 μεγάλα, απλωτά, αφηγηματικά ευάερα κεφάλαια, το δράμα του Γκλάσερ εξετάζει τα διαγενεακά βάρη, τις ανείπωτες ενοχές και τα επικοινωνιακά κενά σε μια οικογένεια που αντιπροσωπεύει κάτι από την κοινωνική βουβαμάρα της σύγχρονης Γερμανίας – σαν παραλυμένη ακόμα από ενοχές και φόβο. Στο επίκεντρο ο Τομ του πάντα εξαιρετικού Λαρς Άιντινγκερ, είναι ο χαρακτήρας που πρέπει να μάθει να νιώθει (το φινάλε δεν είναι και ό,τι πιο λεπτοδοσμένο έχει υπάρξει). Μέσα από σχεδόν θεατρικής προσέγγισης επιμέρους σκηνές μεγάλης διάρκειας, ο Γκλάσερ αφήνει την κάμερά του να παρατηρήσει και τις ερμηνείες να σχηματίσουν σχεδόν ανάγλυφα το δράμα. Κρατά το ενδιαφέρον παρά τη μεγάλη διάρκεια.
Φαντάσματα από το Παρελθόν
(Ζοναθάν Μιλέ, “Ghost Trail / Les Fantômes”, 1ω46λ)
★★★
Μέλος μιας μυστικής ομάδας που κυνηγά στελέχη του καθεστώτης της Συρίας σε φυγή, ο Χαμίντ φτάνει στη Γαλλία, στο κατόπι του πρώην βασανιστή του.
Σε 25 λέξεις: Κατασκοπικό θρίλερ «α λα φεστιβαλικά», στιβαρό, υποβλητικό, με συναρπαστική ηθική σύγκρουση στο επίκεντρό του. Δεν απογειώνεται, αλλά ποτέ δεν χάνει τον θεατή.
Κριτική
Ψυχολογικό κατασκοπικό θρίλερ έντονης φεστιβαλικής στάμπας, που σημαίνει πως η δράση σε σημεία κινείται πιο αργά και στοχαστικά από ό,τι έχει στα αλήθεια ανάγκη, όμως χωρίς ποτέ η ταινία να χάνει τον δρόμο ή την στόχευσή της. Ο κεντρικός ήρωας αναζητά τον βασανιστή του και ακόμα και μπροστά στις αμφιβολίες πιστεύει πως ξέρει την αλήθεια, με σκηνοθεσία, ερμηνεία και σενάριο στην υπηρεσία μιας βουβής αγωνίας χωρίς φτηνούς εντυπωσιασμούς. Ατμόσφαιρα ελεγχόμενης παράνοιας που εν τέλει περιστρέφεται γύρω από ζητήματα προσωπικής ηθικής, που κορυφώνονται σε μια δυνατή τελευταία πράξη.
Σμιλεμένες Ψυχές
(Σταύρος Ψυλλάκης, 1ω29λ)
★★★
Ντοκιμαντέρ για τον Ζιλιέν Γκριβέλ, ελβετό οδοντίατρο που για 26 χρόνια ερχόταν στην Ελλάδα δύο φορές το χρόνο και φρόντιζε δωρεάν τα δόντια των χανσενικών (λεπρών). Τι ήταν αυτό που τον ωθούσε;
Σε 25 λέξεις: Εξαιρετική ιστορία και εστιασμένο πορτρέτο δια χειρός του έμπειρου ντοκιμαντερίστα Σταύρου Ψυλλάκη. Βραβευμένο στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Κριτική
Στις “Σμιλεμένες Ψυχές” του βετεράνου Σταύρου Ψυλλάκη παρακολουθούμε την ιστορία του ελβετού οδοντίατρου Ζιλιέν Γκριβέλ, ο οποίος για 26 χρόνια (1972-1998) θεράπευε δωρεάν χανσενικούς (λεπρούς) στην Ελλάδα. Ο Ψυλλάκης, όπως πάντα στο έργο του, ακολουθεί διηγήσεις και πρόσωπα με απόλυτη αφοσίωση, κρατώντας εδώ μια απόσταση από τη Σπιναλόγκα την οποία «επισκεπτόμαστε» μέσα από αφηγήσεις και εικόνες. Από κάποιο σημείο κι έπειτα, ως θεατής, ξεχνάς πως είσαι η κάμερα. Το πορτρέτο που σχηματίζεται στο φιλμ είναι απόλυτα ανθρώπινο – σε μια ακόμη υπαρξιακών διαστάσεων αναζήτηση.
Ειδικές προβολές
Delicatessen: Ξανά στη μεγάλη οθόνη, το αισθητικά αξεπέραστο ντεμπούτο του διδύμου που συντάραξε το γαλλικό σινεμά, Ζαν Πιερ Ζενέ και Μαρκ Καρό, για μια μετα-αποκαλυπτική Γαλλία που υποφέρει από έλλειψη τροφής. (Σινέ Διάνα)
Σε Μια Άγνωστη Χώρα: Το βραβευμένο κοινωνικό θρίλερ για δυο παλαιστίνιους πρόσφυγες που γυρίστηκε στην Αθήνα, σε μια ειδική προβολή παρουσία σκηνοθέτη και συντελεστών. (STUDIO new star art cinema, 11/4, 20.00)
Cinobo Πατησίων: Τελευταία εβδομάδα προβολών για την φετινή σεζόν του κινηματογράφου ρεπερτορίου, με τίτλους όπως το “Ραν” του Ακίρα Κουροσάβα, τον “Νονό” του Φράνσις Φορντ Κόπολα, το “Life of Brian” των Monty Python, αλλά και πρόσφατους τίτλους όπως το “Πανελλήνιον” και το “Σάουντρακ για Ένα Πραξικόπημα”. (Cinobo Πατησίων, 10-16/4)
Δουνκέρκη: Το αφηγηματικά παράτολμο πολεμικό έπος Β’ Παγκοσμίου Πολέμου του Κρίστοφερ Νόλαν προβάλλεται στο πλαίσιο του Σινεμά με τον Φρόυντ. (Τριανόν, 13/4, 17.00)
Σύντομη Συνάντηση: Το μνημειώδες φιλμ αξεπέραστου έρωτα δια χειρός Ντέιβιντ Λιν, προβάλλεται στο προτελευταίο φετινό Fundamentals of Cinema: Love is Strange. (Δαναός, 14/4, 20.00)
Νορβηγία: Το καλτ βαμπιρικό φιλμ του Γιάννη Βεσλεμέ με τον Βαγγέλη Μουρίκη σε μια δωρεάν προβολή μαζί με το βιντεοκλίπ “Necropop” του Eddie Dark και με DJ sets μετά το τέλος της ταινίας. (Άστορ, 11/4, 22.00)
Θησαυροί Ταινιοθηκών: Πέντε πρόσφατα αποκατεστημένα αριστουργήματα του ευρωπαϊκού προβάλλονται στην Ταινιοθήκη, ανάμεσά τους η “Μήδεια” του Παζολίνι και το “Χάππυ Νταίη” του Παντελή Βούλγαρη. (Ταινιοθήκη της Ελλάδος, 11-13/4)
Κυκλοφορούν επίσης
Πανίδα: Μια φωτορεπόρτερ, ένας αρχιτέκτονας κι ο ηλικιωμένος, ανοϊκός πατέρας του, εγκλωβίζονται στο κέντρο της Αθήνας, μια μέρα που εκτυλίσσονται εκτεταμένα κι αόριστα επεισόδια. Η αναγκαστική συμβίωση έχει απρόβλεπτη εξέλιξη και καθώς η ώρα περνά, αναδύονται ιδεολογικές συγκρούσεις, σχέσεις εξάρτησης και συσσωρευμένος θυμός. Όλοι εμπλέκονται σε μια τεράστια οικολογική καταστροφή, μια πυρκαγιά που έκαψε δάση και κατοικημένες περιοχές σκοτώνοντας δεκάδες ανθρώπους.
Καγιάρα: Ηρωίδα των ίνκας: Σε μια αυτοκρατορία όπου μόνο οι άντρες μπορούν να γίνουν τσάσκι – οι αγγελιαφόροι των Ίνκας – η νεαρή Καγιάρα τολμά να αψηφήσει τους κανόνες και να διεκδικήσει τη θέση της. Όταν ο αυτοκράτορας δηλητηριάζεται και η αυτοκρατορία απειλείται, η Καγιάρα ξεκινά μια επικίνδυνη αποστολή στα βάθη του Αμαζονίου για να βρει το μοναδικό αντίδοτο που μπορεί να τον σώσει. Με τον χρόνο να μετρά αντίστροφα και κινδύνους να την καταδιώκουν σε κάθε της βήμα, η Καγιάρα πρέπει να αποδείξει πως το θάρρος δεν έχει όρια.
Ο Γύρος του Κόσμου του Μικρού Γκρίζλι: Ο Μικ Μικ και ο Όσκαρ πίστευαν ότι επιτέλους θα απολάμβαναν λίγη ηρεμία… μέχρι που μια νέα γκάφα του πελαργού, τους φέρνει ένα μωρό που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί! Χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινούν μια αποστολή γεμάτη δράση και αστείες καταστάσεις για να το παραδώσουν στην αληθινή του οικογένεια.
