Νέες ταινίες: Κι όμως, το νέο Spider-Man animation είναι ό,τι ομορφότερο υπάρχει στα σινεμά

Στα ταμεία επικρατεί μια σχετική αμηχανία καθώς περιμένουμε πλέον την επέλαση των θερινών, με την επανάληψη των επιτυχιών της σεζόν, τα πολυάριθμα φετινά μπλοκμπάστερ, και φυσικά τις παραδοσιακές επανεκδόσεις.

Προς το παρόν, η “Μικρή Γοργόνα” κινείται σε ρηχά νερά μένοντας στο άνοιγμά της στη δεύτερη θέση πίσω από το “Fast X” που έχει ακόμα κεκτημένη ταχύτητα (στα 125.000 εισιτήρια το σύνολό του), ενώ στο πιο καλλιτεχνικό κύκλωμα το “Aftersun” κι η “Επιστροφή στη Σεούλ” συνεχίζουν να γράφουν σχεδόν από χιλιάρικο ανά βδομάδα δείχνοντας πως και τα δύο μπορούν να έχουν μπόλικα πόδια μες στο καλοκαίρι. (Φυσικά το “Aftersun” έχει ήδη ξεπεράσει τα 30.000 εισιτήρια από τον χειμώνα κιόλας, οπότε το καλοκαίρι θα του δώσει δεύτερη ζωή.)

Αξιοσημείωτη κι η πρεμιέρα για τα “Μπάσταρδα”, μια ελληνική ταινία με σωστά χτισμένο hype και προβολές σε δύο μόνο αίθουσες, όπου τα εισιτήρια έγιναν ανάρπαστα.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν

(“Spider-Man: Across the Spider-Verse”, Κεμπ Πάουερς, Χοακίν Ντος Σάντος, Τζάστιν Κ. Τόμσον, 2ω20λ)

*****

Η Γκουέν Στέισι χάρη σε μια ομάδα επιλέκτων Spider-Man από αμέτρητες παράλληλες διαστάσεις, καταφέρνει να έρθει ξανά σε επαφή με τον Μάιλς Μοράλες, ο οποίος δεν έχει σταματήσει να την σκέφτεται. Κι ενώ κι οι δύο έφηβοι αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα με γονείς που δε μοιάζουν να καταλαβαίνουν τα δικά τους προβλήματα και τις αγωνίες, μια απειλή από το παρελθόν έρχεται για να σπάσει το φράγμα ανάμεσα στους κόσμους– διακινδυνεύοντας πολλά περισσότερα από τις ιστορίες δύο ανθρώπων.

Σίκουελ στην σπουδαία, επιδραστική ταινία “Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν” του 2018, η οποία δικαίως τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερου Animation. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, η επιρροή εκείνου του φιλμ έγινε όλο και πιο εμφανής, σπρώχνοντας πολλές δημιουργικές ομάδες στην επαναπροσέγγιση σχεδιαστικών στυλ και δημιουργικών διαθέσεων. Περισσότερο από υπερηρωική περιπέτεια, εκείνο το φιλμ έμοιαζε με κολάζ, γεμάτο ιδέες και εκπλήξεις.

Πώς ακολουθείς ένα τέτοιο μοναδικό φιλμ; Το “Ακροβατώντας” πετά τους κανόνες περί σίκουελ στα σκουπίδια κάνοντας κεντρικό του αφήγημα την παθιασμένη πεποίθηση πως καθένας είναι ελεύθερος να γράψει τη δική του ιστορία. Και στηρίζοντάς το σε μια ακόμα πιο αφηρημένη αισθητική δομή, όπου κανένας κόσμος και κανένα σχεδιαστικό στυλ δε μοιάζει να είναι κυρίαρχο, παρά η ταινία αφήνεται να κυλά σχεδόν ράθυμα από τη μία αισθητική προσέγγιση στην άλλη, δίχως άγχη, δίχως καν ιδιαίτερη αφηγηματική ώθηση. (Μέχρι τουλάχιστον την διασκεδαστικά μανιακή τελευταία πράξη και το εξαιρετικό cliffhanger.)

Πολύ απλά, το φιλμ αυτό απορρίπτει την ιδέα της όποιας κανονικότητας, βρίσκοντας χρόνο και διάθεση να μας ταξιδέψει από έναν κόσμο-ζωντανό moodboard (με αποχρώσεις και στησίματα κάδρου να μεταβάλλονται ανάλογα με τη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων) μέχρι ένα ελεύθερων γραμμών σύμπαν που ξεπηδά από την οθόνη με πολύχρωμη, αταξινόμητη ζωντάνια. Οι χαρακτήρες που εισβάλλουν, σαν ορμητικές ιδέες, μοιάζουν από παπιέ μασέ μέχρι πανκ κολάζ τοίχου, κι από τουβλάκια μέχρι παλιομοδίτικο sci-fi.

Παρά την ύπαρξης πλοκής και μπόλικων επεξηγηματικών αποσπασμάτων, το φιλμ καταφέρνει να διατηρεί όχι μόνο συναισθηματική ένταση αλλά και μια ροή που βασίζεται περισσότερο στον παλμό παρά στην ακολουθία πληροφορίας και εξελίξεων. Για να το πούμε αλλιώς, το “Ακροβατώντας” είναι το αληθινά σπάνιο δείγμα χολιγουντιανού, mainstream σινεμά που μοιάζει να πηγάζει όχι από την πλοκή και το σενάριο, αλλά από το στυλ και τις αισθήσεις. Ένα μάτσο ιδιόρρυθμες ιδέες που, κόντρα σε κάθε χολιγουντιανή επιταγή, όχι μόνο κανείς δεν τις φρέναρε, αλλά αντιθέτως τις συνέθεσε σε ένα σύνολο αισθήσεων, χτισμένο στη μουσική, τα χρώματα, τις στιλιστικές επιρροές, τα κάδρα– αλλά και τη μελαγχολία, την ανθρώπινη σύνδεση, τον φόβο της απώλειας και την πεποίθηση της προσωπικής αλήθειας.

Είναι, πώς αλλιώς να το πούμε; Ο θρίαμβος της προσωπικότητας. Και ταυτόχρονα, ένα από τα πιο ακατάπαυστα, ανεξάντλητα όμορφα φιλμ που θα δούμε φέτος σε οποιαδήποτε οθόνη.

Το Έγκλημά Μου

(“Mon Crime / The Crime Is Mine”, Φρανσουά Οζόν, 1ω42λ)

*****

Δύο φτωχές φίλες και συγκάτοικοι εκμεταλλεύονται τη συγκυρία ενός ανεξιχνίαστου εγκλήματος για να αποκτήσουν διασημότητα και χρήματα – και το κάνουν πάνω απ’όλα με μεράκι, κέφι και απεριόριστο στυλ. Η μία θα ομολογήσει τον φόνο ενός πανίσχυρου θεατρικού παραγωγού αλλά θα αθωωθεί έχοντας δικηγόρο την άλλη, και με υπερασπιστική γραμμή την αυτοάμυνα. Όμως πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια, και τι θα σημαίνει για την καριέρα της φόνισσας που πλέον ανθίζει;

Χαλαρή, ανάλαφρη διασκευή θεατρικού του 1934 που προηγουμένως έχει μεταφερθεί στο σινεμά στη σκρούμπολ διασκευή “True Confession” του ‘37 με την Κάρολ Λόμπαρντ. Η ταινία του Οζόν χτίζεται πάνω σε παστίς βάσεις, κρατώντας το ρυθμό και τη σκρούμπολ δομή, από τα χρώματα μέχρι τους διαλόγους και τις ερμηνείες. Παίζοντας έξυπνα με τις ιδέες πατριαρχικού ελέγχου και εκμετάλλευσης, αντιστέκεται στην παγίδα του να κάνει τις ηρωίδες αγγέλους, και αποτελεί μια κεφάτη διαδρομή από την αρχή ως το τέλος. Ο Οζόν εξάλλου είναι ένας σκηνοθέτης σχεδόν ανήμπορος να γυρίσει βαρετή ταινία, με ό,τι είδος κι αν καταπιάνεται– ακόμα κι αν δεν είναι Λιούμπιτς (ποιος είναι, εξάλλου), κι ακόμα κι αν δεν μοιάζουν όλα τα αστεία ακριβώς φρέσκα, ξέρει πώς να παραδώσει μια ταινία που αναπαράγει έξυπνα τους κώδικες του είδους, ανανεώνοντας τις ιδέες τόσο-όσο προκειμένου να μεταφερθεί στις ανησυχίες του σήμερα.

Όμορφο, κεφάτο και διασκεδαστικό, με μια Νάντια Τερέσκιεβιτς-αποκάλυψη και μια απολύτως έξαλλη Ιζαμπέλ Ιπέρ σε β’ ρόλο-κλειδί, να περιφέρεται ορμητικά πρωταγωνιστώντας πιθανότατα σε μια άλλη, δικιά της ταινία. Γιατί όχι.

Αγάπη και Μίσος

(“Frere et Soeur / Brother and Sister”, Αρνό Ντεπλεσάν, 1ω48λ)

*****

Μια ηθοποιός (Μαριόν Κοτιγιάρ σε μια από τις πιο ακατανόητα απείθαρχες ερμηνείες της καριέρας της) κι ο αδερφός της (Μελβίλ Πουπό, χαμένος) έχουν 20 χρόνια να μιλήσουν όμως ένα ατύχημα των γονιών τους θα τους φέρει ξανά κοντά, είτε το θέλουν είτε όχι. Σκληρό μελό παραδομένο στην υστερία, με ένα συναισθηματικό κέντρο βάρους το οποίο αποκρύπτεται διαρκώς στη διάρκεια της αφήγησης –άλλοτε εντέχνως, άλλοτε ατέχνως– σε μια απόπειρα του έμπειρου Αρνό Ντεπλεσάν να ανάγει μια οικογενειακή διένεξη σε κάτι πανανθρώπινα ευρύτερο. Κάτι που δε συμβαίνει ποτέ, μιας κι ο στόμφος σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε αρμονίας, κάνουν το φιλμ να μοιάζει με ζώο που διαρκώς κυνηγάει την ουρά του, διευρύνοντας τα «γιατί» αντί να τα αποδομεί. Πλήρως άστοχο και ατυχές.

Τα Άνθη στα Άνθη

(Γιώργος Αθανασίου, 1ω16λ)

*****

Αγόρι πρόκειται να φύγει για το εξωτερικό και συναντά κορίτσι σε πάρκο όπου μιλούν περί ανέμων και υδάτων για όσο κρατά η μέρα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, λιτά καδραρίσματα, με τους δύο ηθοποιούς (Κωνσταντίνος Κωνιός και Σοφία Ιωάννου) να σηκώνουν την ταινία στην φυσικότητα των ερμηνειών και στη χημεία τους, με έναν διάλογο που ρέει με ευκολία δίχως να παγιδεύεται σε επιτηδευμένους μανερισμούς και εκφράσεις. Υπάρχει βέβαια η απουσία ενός αληθινά μεστού κέντρου στο όλο εγχείρημα, καθώς και μια απουσία αιχμής στον τρόπο με τον οποίο ξετυλίγεται ένα ντεμαράζ #απόψεων από τα στόματα των χαρακτήρων– μια γενική ευκολία στις συζητήσεις τους, εν ολίγοις. Εν μέρει φυσικά αυτό αποδίδεται στην χημεία του διδύμου, αλλά εντοπίζεται και μια κάποια αδράνεια εκεί.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και πριν το όμορφο φινάλε, μπορεί κανείς να διακρίνει εδώ μια ελπιδοφόρα νέα φωνή. Για ένα ελληνικό σινεμά που πάντα έχει ανάγκη δημιουργούς με κάτι το αβίαστο στον τρόπο που καταγράφουν τον κόσμο και τους χαρακτήρες του. Θα έχουμε το νου μας στον Γιώργο Αθανασίου, μετά από αυτό το ντεμπούτο.

Επίδοξοι Κληρονόμοι

(“The Estate”, Ντιν Κρεγκ, 1ω36λ)

*****

Δυο αδερφές προσπαθούν να καλοπιάσουν την ετοιμοθάνατη θεία τους ώστε να τους γράψει την έπαυλή της, μόνο που κι άλλοι συγγενείς-κοράκια είχαν την ίδια ιδέα. Ακολουθεί ένα κακό θέατρο καταστάσεων και παρεξηγήσεων μέχρι η έπαυλη να καταλήξει στα χέρια ενός εκ των συγγενών. Ένα εντυπωσιακό καστ (με μπροστάρισες τις πάντα φανταστικές Τόνι Κολέτ και Άννα Φάρις) χαραμίζεται πλήρως σε μια δυσάρεστη, δυσκίνητη καφροκωμωδία που δεν είναι ούτε αρκετά αστεία, ούτε αρκετά ακραία ώστε να δικαιολογεί την όλη αργόσυρτη διαδικασία μέχρι το –παντελώς προβλέψιμο– τέλος. Μακριά.

Ευτυχισμένοι Μαζί

(“What’s Love Got to Do with It”, Σεχάρ Καπούρ, 1ω48λ)

*****

Μια δημιουργός βραβευμένων ντοκιμαντέρ (η Λίλι Τζέιμς, πάντα απαστράπτουσα, αλλά χωρίς εδώ να πείθει όχι πως δεν έχει γυρίσει ποτέ της ντοκιμαντέρ, αλλά και πως μάλλον δεν έχει δει κιόλας) αποφασίζει να καταγράψει την πορεία παιδικού της φίλου προς έναν γάμο-συνοικέσιο, αδυνατώντας να αποδεχτεί το πώς κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρχει ακόμα, στον σύγχρονο κόσμο.

Ρομαντική κομεντί που μοιάζει να γράφτηκε από το ChatGPT, που σε κανένα σημείο δε σε αφήνει να αμφιβάλλεις για την κατάληξη (αλλά και για την εξέλιξη) των πραγμάτων. Υπάρχουν κάποια ακατανόητα στοιχεία εδώ– για παράδειγμα η όλη ιδέα του ντοκιμαντέρ μοιάζει να ξέμεινε από κάποιο προηγούμενο draft του σεναρίου μιας και εν τέλει αυτό το εύρημα δεν παίζει αληθινό ρόλο στα όσα συμβαίνουν. Ωστόσο είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ξέρεις τόσο πολύ καλά τι ακριβώς θα πάρεις αγοράζοντας εισιτήριο, κι αυτό υποθέτω έχει την αξία του. (Όπως έχει την αξία του και το απρόσμενο ντεμαράζ από puns που διανθίζουν το φιλμ από την αρχή ως το τέλος.)

Ο Σεχάρ Καπούρ του “Elizabeth” δεν είμαστε σίγουροι τι δουλειά έχει εδώ, μιας κι η ταινία θα μπορούσε έτσι ακριβώς όπως είναι να έχει γυριστεί από…. βασικά, την ηρωίδα της Λίλι Τζέιμς. Αλλά είπαμε: Θερινό, ρομαντική κομεντί, Έμμα Τόμσον, Λίλι Τζέιμς. Όλα αυτά, είναι κλισέ για κάποιον πολύ καλό λόγο.

Κυκλοφορούν επίσης

Ο Μπαμπούλας: Μια μαθήτρια κι η μικρότερη αδερφή της έχουν χάσει τη μητέρα τους. Όταν ένας ασθενής του πατέρα τους εμφανιστεί ξαφνικά στο σπίτι τους ζητώντας βοήθεια, αφήνει πίσω του μια τρομακτική υπερφυσική οντότητα που κυνηγάει οικογένειες και τρέφεται από τον πόνο των θυμάτων του. Βασισμένο σε ιστορία του Στίβεν Κινγκ, φιλμ τρόμου από τον Ρομπ Σάβατζ που είχε γυρίσει το φανταστικό laptop horror “Host” εν μέσω πανδημικού λοκντάουν.

Πρόσκληση σε Φόνο: Το 1934, στη Νότια Αγγλία, ένας δισεκατομμυριούχος προσκαλεί έξι φαινομενικά τυχαίους αγνώστους στο απομακρυσμένο κτήμα του σε ένα νησί. Η επίδοξη ντετέκτιβ Μιράντα Γκριν βρίσκει τη μυστηριώδη πρόσκληση πολύ δελεαστική για να την προσπεράσει. Το Knives Out που παίρνεις στη διάρκεια των εκπτώσεων.

Ο Μεγαλόδοντας: Ο Πολ ταξιδεύει στο Μεξικό για να επιθεωρήσει μια εξέδρα πετρελαίου, όμως φτάνοντας εκεί μαθαίνει ότι η εξέδρα έχει δεχθεί επανειλημμένα επίθεση από έναν μεγαλόδοντα καρχαρία. Καλό καλοκαίρι και καλά μακροβούτια να έχουμε.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις