Νέες ταινίες: Ο “Μαγικός Αυλός” του Μότσαρτ και το εντυπωσιακό anime “Suzume”

Λειψή κινηματογραφική εβδομάδα λόγω Πάσχα με μόλις τρεις νέες κυκλοφορίες, στην τελευταία τέτοιου είδους παύση πριν τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν από τώρα ως το καλοκαίρι, με δεκάδες κυκλοφοριών ανά βδομάδα.

Στα ταμεία η περασμένη βδομάδα υπήρξε σχετικά εντυπωσιακή, με την άφιξη του “Super Mario Bros.” και την σαρωτική του παγκόσμια επιτυχία να θυμίζει στα στούντιο πως η κινηματογραφική διανομή ήταν και παραμένει η ασφαλέστερη και επικερδέστερη οδός για την οποιαδήποτε κυκλοφορία. Το “Τζον Γουίκ” συνεχίζει να φέρνει κόσμο, ο Ράσελ Κρόου συγκίνησε τους φανς του τρόμου με τον δικό του “Εξορκιστή” και ο “Άρχοντας των Δαχτυλιδιών” γέμισε αίθουσες δείχνοντας πως υπάρχει κοινό και διάθεση για αντίστοιχα library πειράματα και μια δεύτερου ή και τρίτου χρόνου εκμετάλλευση τίτλων που αγαπάει ο κόσμος– κι ας έχει στη διάθεσή του εκατό τρόπους να δει τις ταινίας χωρίς να πληρώσει ολόκληρη κινηματογραφική εξόρμηση.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Suzume

(“Suzume no tojimari”. Μακότο Σινκάι, 2ω2λ)

3.5 / 5

Η 17χρονη Σουζούμε, που ζει έχοντας την ανάμνηση –και την πρόωρη απώλεια– της μητέρας της ως μόνιμη συντροφιά στις σκέψεις και τις ανησυχίες της, συναντά μια μέρα έναν μυστηριώδη νεαρό άντρα στο δρόμο για το σχολείο. Συνεπαρμένη από τη γοητεία του τον αναζητά σε ένα τοπικό εγκαταλειμμένο τοπόσημο, εκεί όπου μέσα από μυστηριώδη, ίσως μαγική, πόρτα εξαπολύεται στον κόσμο ένα τρομακτικό τέρας που απειλεί την περιοχή με καταστροφικές (σεισμικές) συνέπειες. Η Σουζούμε τώρα πρέπει να δουλέψει μαζί με τον νεαρό ώστε να κρατήσει αυτό το κακό μακριά από τον κόσμο μας, αναλαμβάνοντας στην πορεία να τον βοηθήσει να επιστρέψει στον παλιό του εαυτό, ύστερα από μια κατάρα που θα πέσει πάνω του μεταμορφώνοντάς τον.

Ο ιάπωνας auteur Μακότο Σινκάι, έχοντας προηγουμένως γυρίσει ταινίες όπως το καλτ ρομαντικό δράμα “5 centimeters per second” αλλά και το τεράστιο μπλοκμπάστερ “Your Name” (η 5η εμπορικότερη ταινία στην ιστορία του γιαπωνέζικου box office) επιστρέφει με ένα ακόμα sci-fi / fantasy ρομαντικό μελόδραμα γεμάτο μελαγχολία, πόνο, και οικολογικές και κοινωνικές ανησυχίες. Ο Σινκάι πάντα στο σινεμά του τοποθετεί ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στο έλεος κάποιου απίθανου αλληγορικού high concept –ας πούμε στο “Your Name” το ζευγάρι χωρίζεται όχι μόνο από απόσταση χώρου αλλά και χρόνου (τριών χρόνων για την ακρίβεια)– μέσα από το οποίο αναδεικνύεται κάποιο συλλογικό τραύμα.

Εδώ, τα τέρατα-απειλές που απειλούν την Ιαπωνία με καταστροφικές σεισμικές δονήσεις, αποτελούν μια επέκταση της συλλογικής φοβίας απέναντι στις φυσικές καταστροφές, όπως ο σεισμός και το τσουνάμι που σάρωσε τη χώρα το 2011 αφήνοντας πίσω 20.000 νεκρούς και ολόκληρες περιοχές ρημαγμένες. Η απειλητική αυτή οντότητα, αποτυπωμένη με αιματηρά κόκκινες αποχρώσεις, κάνει την εμφάνισή της μέσα από πύλες προς έναν άλλο κόσμο οι οποίες όμως εμφανίζονται και ενεργοποιούνται μόνο σε «νεκρά» κομμάτια του δικού μας πολιτισμού. Κατεστραμμένα σπίτια, εγκαταλελειμμένα λούνα παρκ, πλημμυρισμένα απομεινάρια, και κάθε λογής σημάδια ενός παρελθόντος που κάποτε υπήρξε εκεί, παλλόμενο, γεμάτο ζωντάνια και τώρα στέκει λειψό, φθαρμένο– ένα παρατημένο παρόν μιας χώρας (μιας κοινωνίας) γεμάτη ανοιχτές πληγές.

Πάνω στις πληγές αυτές ο Σινκάι πλέκει τον προσωπικό μύθο μιας κοπέλας που αναζητά χωρίς να το ξέρει ενός τύπου εξιλέωση– για μια μελαγχολική ύπαρξη που πάντα κουβαλούσε ένα μεγάλο κενό, μια ακατανόητη απώλεια. Σε επίπεδο προσωπικό και κοινωνικό, αυτή η περιπέτεια της Σουζούμε, αποτυπωμένη με αποστομωτικής ομορφιάς πινελιές απειλής και ποίησης (κανείς δε δημιουργεί κόσμους φαντασίας πάνω στην υπάρχουσα γεωγραφία, όπως ο Σινκάι) αποτελεί την απεγνωσμένη αναζήτηση μιας αλήθειας που πάντα θα οδηγούσε πίσω στα ίδια μας τα βιώματα.

Στην πορεία το φιλμ αλλού σκοντάφτει κι αλλού εντυπωσιάζει. Οι επιμέρους σκηνές δράσης είναι απίστευτα εντυπωσιακά όμορφες και νοηματοδοτημένες, αλλά αναμφίβολα υπάρχει μια τάση επανάληψης που δεν βοηθά ούτε το φιλμ ούτε τα επιμέρους του κεφάλαια να λειτουργήσουν αρμονικά μεταξύ τους– μια έτσι κι αλλιώς δύσκολη άσκηση ισορροπίας για ένα φιλμ που αλλάζει διαρκώς τόνους, και που καθόλου δεν το βοηθά η απουσία αφηγηματικής οικονομίας. Από την άλλη οι πινελιές σουρεαλισμού και ο σχετικά ανάλαφρος τόνος του πρώτου μισού το κάνουν να ξεχωρίζει στο είδος του. Φτάνοντας τελικά σε μια μελοδραματική κλιμάκωση αντάξια της παράδοσης του σκηνοθέτη.

Ο οποίος ακόμα κι αν τελικά δεν μπορέσει ποτέ ξανά να επαναλάβει το απόλυτο θρίαμβο του “Your Name”, θα μπορεί πάντα να συνεπαίρνει τον θεατή –συναισθηματικά, δραματουργικά, εικαστικά– μέσα σε έναν αλληγορικό sci-fi τυφώνα γεμάτο μελαγχολία, χωροχρονικές αποστάσεις, τεταμένα συναισθήματα, απειλές για το τέλος του κόσμου, κοινωνικές πληγές εκφρασμένες μέσα από ένα απόλυτα προσωπικό πλαίσιο… και βροχή. Πολλή βροχή. Μια ταινία (κι ένας σκηνοθέτης) που αξίζει να ανακαλύψετε.

Ο Μαγικός Αυλός

(“The Magic Flute”, Φλόριαν Σιγκλ, 1ω55λ)

2.5/5

Ένας έφηβος ταξιδεύει στις Άλπεις για να πάει στο θρυλικό οικοτροφείο Μότσαρτ. Εκεί βρίσκει απέναντί του έναν στρυφνό διευθυντή αλλά και την αγωνία του πρώτου του έρωτα. Ταυτόχρονα όμως, θα ανακαλύψει και το κρυμμένο εδώ και αιώνες πέρασμα για μια παράλληλη πραγματικότητα, εκεί όπου η όπερα του Μότσαρτ, Μαγικός Αυλός, είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Μήπως σε εκείνη την πραγματικότητα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά;

Μια από τις πιο αγνά παράξενες ταινίες που θα βρείτε στα σινεμά αυτό το διάστημα, κι αυτό από μόνο του δεν είναι ανάξιο λόγου– οι πραγματικά παράξενες παραγωνές σπανίζουν, κι αυτό υπό μία έννοια ξεπερνάει την έννοια του καλού ή του κακού. Ως παραγωγή (ευρωπαϊκή, υπό την επίβλεψη του Ρόλαντ Έμεριχ(!) του “Γκοτζίλα”) έχει τα αξιοσημείωτα ύψη της, με την αξιοθαύμαστη αφοσίωση στον οπερατικό κόσμο του Μότσαρτ να αποδίδεται με φροντίδα και εντυπωσιασμό, έστω κι αν δεν φτάνει ποτέ την αισθητική υπέρβαση που θα έφερνε ένας Ταρσέμ (“Το Κελί”).

Εν τέλει το κυρίαρχο πρόβλημα είναι ότι οι δύο κόσμοι του φιλμ δεν ενώνονται ποτέ με τον τρόπο που καταφέρνει, ας πούμε, κάτι σαν τον “Λαβύρινθο του Πάνα”, με την μισή ταινία να καταλήγει να μοιάζει με κομμένες σκηνές της άλλης μισής. (Το ποια είναι η κυρίαρχη εκ των δύο είναι θέμα υποκειμενικό– κάτι που επίσης λειτουργεί ανασταλτικά ως προς την ροή του όλου πρότζεκτ.) Εν τέλει υπάρχει κάτι το θυελλώδες και το ειλικρινές πίσω από το όλο εγχείρημα και, ειλικρινά, πόσες φορές η εφηβεία δεν έμοιαζε με τον τρόπο της με κάποια ξέφρενη όπερα; Λίγο Νάρνια, λίγο κλασική μουσική, λίγο βιντεοκλίπ, λίγο όπερα– αυτός ο “Αυλός” δεν καταλήγει ακριβώς ως άθροισμα των επιμέρους κομματιών του, όμως θα σε αφήσει να αναρωτιέσαι αν όντως το βλέπεις ή αν έχεις παραισθήσεις, το οποίο καλό είναι να το νιώθουμε πού και πού.

Συγγραφέας Κατά Λάθος

(“Α Little White Lie”, Μάικλ Μάρεν, 1ω41λ)

1.5/5

Ένας μουρτζούφλης μάστορας λαμβάνει πρόσκληση για ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ επειδή λόγω μιας σύγχυσης η διοργανώτρια πιστεύει πως πρόκειται για έναν θρυλικό ερημίτη συγγραφέα που κανείς δεν έχει δει εδώ και καιρό. Με την πρόσκληση σαν ευκαιρία να αλλάξει την αδιέξοδη καθημερινότητά του, αποφασίζει να ταξιδέψει εκεί, παραδίδοντας μάλιστα και μια σειρά ομιλιών και μαθημάτων πάνω στη συγγραφή. Όμως αργά ή γρήγορα η αλήθεια για την ταυτότητά του θα έρθει να αλλάξει τα δεδομένα– ή μήπως όχι;

Ρομαντική δραμεντί παρεξηγήσεων με τον Μάικλ Σάνον στο ρόλο του Σράιβερ (ή «Σράιβερ») και την Κέιτ Χάντσον δίπλα του ως υπεύθυνη της διοργάνωσης. Δεν είναι χωρίς το ενδιαφέρον της η ταινία, μιας και όπως κι ο ίδιος ο χαρακτήρας του Μάικλ Σάνον υπάρχουν κάποιες στιγμές αναλαμπής με υποψίες ενός αληθινού βάρους ή υπαρξιακού ενδιαφέροντος, τις οποίες ο Μάικλ Σάνον παραδίδει ψυχωμένα. Όμως κάθε τέτοια έξαφνη έξαρση ακολουθούν τεράστιες κοιλιές γεμάτες κοινοτοπίες ή απολύτως προβλέψιμες κι επαναλαμβανόμενες παρεξηγήσεις που κάνουν την όλη εμπειρία εν τέλει κουραστική. Η ταινία εν τέλει έχει την αίσθηση μιας φλύαρης τρίωρης ταινίας παρόλο που η διάρκειά της είναι σχεδόν μιάμιση ώρα– και ως το τέλος δε θα θέλετε να ξανακούσετε τη λέξη «Σράιβερ» σαν ήχο στα αυτιά σας.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις