Νέες ταινίες: Ο Τζον Γουίκ επιστρέφει, όπως πάντα, με στυλ και αίμα

Χαμηλά τα επίπεδα των εισπράξεων αυτές τις μέρες, με το σίκουελ του “Shazam!” να ξεκινά απογοητευτικά και τη συνέχεια να αναμένεται χειρότερη μιας κι η ταινία δεν είναι καλή. Κρατάνε καλά άλλα σίκουελ, όπως το “Scream 6” και το “Creed III“, όλες καλές ταινίες που δίνουν κάτι νέο στα επιμέρους franchise τους, και το κοινό φαίνεται να το εκτιμά.

Αυτή τη βδομάδα έχουμε ένα ακόμα καλό-αλλά-όχι-σπουδαίο σίκουελ, το 4ο “Τζον Γουίκ”, που όμως για τους φανς του σινεμά δράσης και πολεμικών τεχνών θα είναι βάλσαμο όπως και νά’χει. Κατά τα άλλα από τις υπόλοιπες (11!) ταινίες της εβδομάδας ξεχωρίζει μια προπέρσινη ρομαντική δραμεντί επιστημονικής φαντασίας από τη Γερμανία(!!), αλλά τις καλύτερες επιλογές θα τις βρείτε στις αίθουσες όπου παίζεται το 23ο φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου, με μια εξαιρετική φετινή επιλογή στο πρόγραμμα.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

John Wick: Κεφάλαιο 4

(“John Wick: Chapter 4”, Τσαντ Σταχέλσκι, 2ω49λ)

3.5 / 5

Στην 4η ταινία της κλασικής πια σειράς δράσης και πολεμικών τεχνών, ο Τζον Γουίκ επιστρέφει κυνηγημένος από την Τράπεζα, η οποία ανατινάζει το Continental της Νέας Υόρκης ως αντίποινα για την προφύλαξη του Γουίκ. Τώρα, ο φυγάς εκτελεστής ταξιδεύει στο Τόκιο για να συναντήσει έναν από τους τελευταίους φίλους που του απομένουν στον κόσμο, όμως ο Μαρκήσιος βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Κι είναι ικανός να ισοπεδώσει τα πάντα προκειμένου να σκοτώσει τον Γουίκ– και μαζί, να πάρει τη φήμη εκείνου που σταμάτησε το ασταμάτητο.

Αν όλα αυτά ακούγονται πολύ πομπώδη και πυκνά, τότε εν μέρει είναι ομολογουμένως, αλλά μέρος της διασκέδασης με αυτό το franchise είναι ο διασκεδαστικός τρόπος με τον οποίο άρχισε να αναπτύσσει μια ολοσόβαρη μυθολογία, αλλά στημένη με έναν ολοκληρωτικά καρτουνίστικο τρόπο, γύρω από τον κεντρικό ήρωα. Εδώ, οι χώροι όπου ενεργεί η Τράπεζα είναι επιβλητικοί, κλασικού ντιζάιν, που παραπέμπουν σε γάλλους ευγενείς, και με αρχαϊκούς κανόνες α λα «μονομαχία μίας ευθείας βολής κατά την πρώτη ανατολή του ήλιου» να δίνουν στην ταινία την υφή ενός γουέστερν, μιας ψευδοϊστορικής νουβέλας και μιας παλπ περιπέτειας με σιωπηλούς ήρωες και κώδικες τιμής. Όλα την ίδια στιγμή!

Είναι άκρως διασκεδαστικό αν το πάρεις ακριβώς όσο (μη) σοβαρά ζητάει να το πάρεις: Υπάρχει μια σκηνή όπου ο υπεύθυνος του Continental (που παίζει ο Ίαν ΜακΣέιν) περπατά έναν καρτουνίστικα μακρύ και ατελείωτο άδειο μουσειακό χώρο μέχρι να φτάσει στον ψηλομύτη αρχι-κακό, απλά για να του παραδώσει έναν φάκελο. Όλα αυτά είναι ακριβώς το είδος του ανάλαφρου γεμίσματος που χρειάζεται γύρω από το αληθινό ζουμί της υπόθεσης– που είναι, φυσικά, η δράση.

Κι εδώ, η σειρά παραδίδει και με το παραπάνω, για μια ακόμη φορά. Καθαρά χωρισμένη σε τρεις διακριτές (σε ρυθμό και αισθητική) πράξεις, το φιλμ μετακινείται σε τρεις βασικές τοποθεσίες βρίσκοντας πάντα τρομερά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει με τη δράση σε κάθε μία από αυτές. Ενσωματώνοντας διαφορετικά όπλα και επιρροές στο στυλ της κάθε σεκάνς, όμως καταφέρνοντας ακόμα, η κάθε μία από αυτές να είναι γεμάτη με ιδέες και στυλ.

Με σημαντικές προσθήκες στο καστ να φέρνουν κάτι παραπάνω: Την τραγουδίστρια Ρίνα Σαογιάμα να κλέβει την παράσταση στο πρώτο μέρος, τον θρύλο του σινεμά δράσης Ντόνι Γεν να δημιουργεί αβίαστα ένα πολύ ισχυρό αντίβαρο στην παρουσία του Γουίκ, τον μέγιστο Σκοτ Άντκινς σε σχεδόν αγνώριστο ρόλο να φέρνει κάτι εντελώς καινούριο στη σειρά, στην καλύτερη ίσως μεμονωμένη σκηνή δράσης του φιλμ (στο μεσαίο κομμάτι, στο Βερολίνο, ακολουθώντας την κατά τα άλλα αδρανή και αμήχανη χαρτοπαικτική εισαγωγή).

Αλλά το πιο πού βάρος να πέφτει όπως είναι φυσικό στον Ριβς και στην μαγνητιστική του στωικότητα ακόμα και στο πρόσωπο της κάθε σωματικής απειλής – και βέβαια στον σκηνοθέτη Σταχέλσκι και στους υπεύθυνους των χορογραφιών δράσης, που για μια ακόμη φορά μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Με σώματα να ρέουν σε μια δράση-ποίηση και τα ευρηματικά set-ups να μοιάζουν ανεξάντλητα: Το κλαμπ στο Βερολίνο με σώματα σε σύγκρουση κάτω από τους τεχνητούς καταρράκτες, η εντυπωσιακή διάσπαση της δράσης στα διαφορετικά επίπεδα του ξενοδοχείου στο Τόκιο, και τελικά ένα απίστευτο τελικό 40λεπτο δίχως ανάσα, με τη δράση ανάμεσα σε κίνηση, σε ουράνιες λήψεις ή σε μια κάθετη κίνηση στα όρια του βασανιστικού και του απολαυστικού.

Η ταινία είναι οπωσδήποτε πιο πυκνή από όσο χρειαζόταν και με κάποιους φιλοσοφικούς στοχασμούς που σύντομα καθίστανται περιττοί, αν όχι φλύαροι. Την ισορροπία δηλαδή όλων των επιμέρους στοιχείων όπως την είχε βρει η μάλλον τελικά αξεπέραστη δεύτερη ταινία της σειράς, δεν την συναντάμε ξανά εδώ. Όμως το 4ο αυτό κεφάλαιο αποτελεί βελτίωση σε σχέση με το τρίτο αν και τελικά ας μη γελιόμαστε– σε όλες του τελικά τις εκδοχές, το “John Wick” saga καταφέρνει να παραδίδει δράση ριζοσπαστική στα χολιγουντιανά πλαίσια. Σωματική, γεμάτη καινούριες ιδέες, σε απόλυτο διάλογο με το χώρο και το περιβάλλον, χορογραφημένη, καδραρισμένη, χρωματισμένη σαν ένα αληθινό art project πολεμικών τεχνών. Κανένα άλλο franchise δράσης δεν το κάνει όπως ετούτο.

Ο Άντρας των Ονείρων Μου

(“I’m Your Man / Ich bin Dein Mensch”, Μαρία Σρέιντερ, 1ω45λ)

3 / 5

Ο πάντα διασκεδαστικός Νταν Στίβενς (“Legion”, “The Guest”) παίζει τον ιδανικό σύντροφο, που φυσικά είναι ανδροειδές, σε μια απολαυστικά ανατρεπτική ρομαντική κομεντί από τη Γερμανία. Η ηρωίδα της Μάρεν Έγκερτ (με βραβείο ερμηνείας στο Βερολίνο) πρέπει να ζήσει για τρεις μήνες με τον τέλειο άντρα προκειμένου να συμμετάσχει σε ένα πείραμα και φυσικά στην πορεία πολλά απρόβλεπτα θα έρθουν για να μάθουν σε αυτήν πράγμα για τον εαυτό της– όσο και στο ανδροειδές για την ζωή.

Πίσω από το γνώριμο του όλου μοτίβου κρύβονται πινελιές υπαρξιακής αγωνίας πάνω στη μοναξιά και το πόσο είμαστε τελικά όντα κατασκευασμένα με στόχο τον συμβιβασμό ή/και την τελειότητα. Η ταινία λειτουργεί άψογα μες στα πλαίσια του είδους, είναι απολαυστική από άκρη σε άκρη, και καταλήγει ως κάτι πολύ πιο μεστό από αυτό που αρχικά παρουσιάζεται. Σκηνοθετεί η Μαρία Σρέιντερ του “Unorthodox”.

Utama, το Σπίτι μας

(“Utama”, Αλεχάνδρο Λοάιζα Γκρίσι, 1ω27λ)

2.5 / 5

Στα ορεινά της Βολιβίας, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Κέτσουα έχει για χρόνια την ίδια καθημερινή ρουτίνα. Όταν μια ασυνήθιστα μακρά ξηρασία απειλεί συνολικά τον τρόπο ζωής τους, ο Βιργίνιο και η Σίσα αντιμετωπίζουν το δίλημμα να αντισταθούν ή να ηττηθούν από το πέρασμα του χρόνου. Με την άφιξη του εγγονού τους Κλέβερ, οι τρεις τους θα αντιμετωπίσουν – ο καθένας με τον δικό του τρόπο – το περιβάλλον, την αναγκαιότητα για αλλαγή και το ίδιο το νόημα της ζωής.

Με έμφαση στην αποτύπωση ενός περιβάλλοντα χώρου που αντιμετωπίζει αληθινό υπαρξιακό κίνδυνο, και τη θέση του ατόμου μέσα σε αυτόν, το φιλμ ξεδιπλώνει υπομονετικά μια όχι τρομερά συναρπαστική, αλλά εξαιρετικά όμορφη και ανθρώπινη ιστορία επιβίωσης, επιμονής, και δεσμών με τη φύση και τον ίδιο τον –υπό απειλή– κόσμο. Ένα βολιβιανό “Digger”, με μεγάλο βραβείο στο τμήμα του παγκόσμιου σινεμά, στο φεστιβάλ Σάντανς.

Τα Φαντάσματα της Επανάστασης

(Θάνος Αναστόπουλος, 1ω41λ)

2 / 5

Ένας Έλληνας σκηνοθέτης βρίσκεται στην Τεργέστη, με σκοπό να κινηματογραφήσει ένα ντοκιμαντέρ για το ταξίδι του Ρήγα Φεραίου στην Ευρώπη του Διαφωτισμού. Όταν επισκέπτεται το Ελληνορθόδοξο Νεκροταφείο με το συνεργείο του, μια ομάδα φαντασμάτων από χαρακτήρες του 18ου αιώνα ξυπνά από τον θόρυβο και παίρνει το λεωφορείο για να βγει βόλτα στην πόλη. Είναι αυτά τα φαντάσματα αποκυήµατα της φαντασίας του ή, είναι αληθινά φαντάσματα που διασταυρώνονται στο μονοπάτι της έρευνάς του;

Ο σκηνοθέτης Θάνος Αναστόπουλος (“Κόρη”, “Τελευταία Παραλία”) επιχειρεί να φέρει εις πέρας μια ενδιαφέρουσα σε σύλληψη, κεφάτη ιδέα πάνω στην εναλλακτική προσέγγιση της Ιστορίας, με φιγούρες να κυκλοφορούν κυριολεκτικά στο σήμερα. Όμως η ιδέα δεν γίνεται ποτέ στα αλήθεια ταινία, με μια αλληλουχία από αμήχανες σεκάνς να μην συνθέτουν ποτέ κάτι το μεστό. Σαν ένας χαρισματικός αφηγητής που φτάνει στη μέση μιας ιστορίας και ξεχνάει τι γίνεται μετά, οπότε αρχίζει από την αρχή να διηγείται κάτι άλλο.

Κυκλοφορούν ακόμη

Η Λέιλα και τα Αδέρφια της: Στα 40 της, η Λέιλα έχει περάσει όλη της τη ζωή φροντίζοντας τους γονείς και τα τέσσερα αδέλφια της. Ενώ έχουν απεγνωσμένη ανάγκη από οικονομική υποστήριξη, η Λέιλα καταστρώνει ένα σχέδιο για να σώσει την οικογένεια από τη φτώχεια, για να ανακαλύψει όμως ότι ο πατέρας τους κρύβει έναν οικογενειακό θησαυρό. Πρεμιέρα στις Κάννες.

Μια Απροσδόκητη Σχέση: Ο πόνος της απώλειας φέρνει κοντά τον Ντάνιελ και τη νεαρή Άλισον, επιζώσα μιας ασύλληπτης τραγωδίας που στέρησε τη ζωή της κόρης του Ντάνιελ. Ο Ζακ Μπραφ συνεχίζει να μας απειλεί με νέες ταινίες, σχεδόν 20 χρόνια μετά το καταστροφικό για την κουλτούρα “Garden State”. Πρωταγωνιστεί η Φλόρενς Πιου.

Τα Αυγά και τα Πασχάλια: Παιδικό animation με παρέα κουνελιών απέναντι σε συμμορία αλεπούδων που έχουν για υποκινητή ένα κουνέλι.

Οι Ξεχασμένοι: Αργεντίνικο slasher-απόγονος του “Texas Chainsaw Massacre”, εμπνευσμένο από τη πραγματικά απίστευτη ιστορία του Επεκουέν, μιας λουτρόπολης λίγο έξω από το Μπουένος Άιρες που από λαοφιλές τουριστικό θέρετρο μετατράπηκε σε πόλη φάντασμα λόγω των πλημμυρών που τη βύθισαν επί 30 ολόκληρα χρόνια κάτω από το νερό.

Broken Circle: Στην Αρχαία Ελλάδα, την εποχή του Αγαμέμνονα, Οδυσσέα και Αχιλλέα, λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο, τα γεγονότα ανατρέπονται και η σειρά των πραγμάτων αλλάζει τροπή. Δύο νέοι σε ένα ερωτικό παιχνίδι αγάπης παγιδευμένοι στη ρωγμή του χρόνου. Μια «επιστημονικής φαντασίας αρχαία τραγωδία».

Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό: Ο Στράτος Μαρκίδης χτυπά ξανά οπότε είναι καιρός να ανασύρουμε το σταθερά επίκαιρο άρθρο: Σας Ικευτεύω, Γυρίστε Μια Εμπορική Κωμωδία Που Να Βλέπεται.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις