Νέες ταινίες: “Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαρίου”, το νέο έπος του Μάρτιν Σκορσέζε

Τρία πολύ εντυπωσιακά ανοίγματα –το καθένα με τον δικό του τρόπο– σημειώθηκαν το περασμένο τριήμερο στις αίθουσες. Στην πρώτη θέση, ο νέος “Εξορκιστής” παρά τις μέτριες κριτικές έδειξε για μια ακόμα φορά πως το είδος δεν καταλαβαίνει από τέτοια (τουλάχιστον στο άνοιγμα) και μάζεψε 33.000 εισιτήρια. Θα δούμε τι συνέχεια θα έχει.

Αντιθέτως, οι κριτικές και φυσικά η ορατότητα λόγω του ανοίγματος των Νυχτών Πρεμιέρας, σίγουρα έδωσαν μεγάλη ώθηση στο ανεξάρτητο δράμα “Περασμένες Ζωές” που πολύ σωστά άνοιξε σε ένα περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών που ήταν βασικά γεμάτες: Η ταινία έκοψε σχεδόν 7.000 εισιτήρια σε μόλις 9 αίθουσες, ένας εντυπωσιακός μέσος όρος που φέρνει την ταινία στην 3η θέση του ελληνικού box office και δίνει υπόσχεση (με δεδομένο κιόλας πως η ταινία αρέσει) για μια πολύ υγιή πορεία το επόμενο διάστημα.

Ανάμεσά τους, στο #2 άνοιξε το “Eras Tour”, το συναυλιακό φιλμ-φαινόμενο της Τέιλορ Σουίφτ που σάρωσε παγκοσμίως με πάνω από 120 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις. Με 11.000 εισιτήρια κι εδώ, και μια ατελείωτη ροή βίντεο από swifties που το ζουν συναυλιακά σε κατάμεστες αίθουσες, νομίζουμε πως κι αυτό είναι ένα φιλμ που έχει μέλλον.

Κατά τα άλλα, το “Saw X” έφτασε τις 50.000 εισιτήρια, σημειώνοντας επιτυχία κι εδώ (και με τουλάχιστον δύο ακόμα σίκουελ να ετοιμάζονται), ο Γούντι Άλεν ξέμεινε γρήγορα από καύσιμα στις 35.000, ενώ το “Οπενχάιμερ” κλείνοντας πλέον 2 μήνες στις αίθουσες είναι τρομερά εντυπωσιακό ότι συνεχίζει να μαζεύει πολύ κόσμο – αυτό το τριήμερο πέρασε τις 4.000 εισιτήρια φτάνοντας συνολικά ως τώρα τα 413.000.

Σε κάθε περίπτωση, και με τον Σκορσέζε προ των πυλών, τα ταμεία μοιάζουν υγιή και ξανά στα προ-Νυχτών Πρεμιέρας επίπεδά τους.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού

(“Killers of the Flower Moon”, Μάρτιν Σκορσέζε, 3ω26λ)

4 / 5

Η ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ντέιβιντ Γκραν από το 2017, τοποθετείται στην Οκλαχόμα του 1920, όπου στην κοινότητα Οσέιτζ έχει ανακαλυφθεί κοίτασμα πετρέλαιο με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να αποκτήσουν τεράστιο πλούτο. Όταν πολλά μέλη της φυλής ινδιάνων Οσέιτζ αρχίζουν να δολοφονούνται υπό μυστηριώδεις κι αδιευκρίνιστες συνθήκες, κανείς δεν να ερευνεί τους φόνους. Η ζωή, απλώς, συνεχίζεται.

To βάρος και το ενδιαφέρον της αφήγησης πέφτει όχι τόσο στην έρευνα που εν τέλει κάνει το FBI, όσο στους σχεδόν σιωπηλούς τρόπους με τους οποίους ένα απάνθρωπο συλλογικό συμφέρον δημιουργεί ένα ολόκληρο σύστημα στήριξης, εκτέλεσης και απόκρυψης φρικτών πράξεων. Κεντρικό ρόλο κρατά ο Έρνεστ Μπέρκχαρτ του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, ο οποίος επιστρέφει στην κοινότητα όπου κουμάντο κάνει ο θείος του, Γουίλιαμ Χέιλ.

Ο Έρνεστ γνωρίζει την Μόλι, ένα πλούσιο μέλος της φυλής, και αρχίζει να την μεταφέρει με το αυτοκίνητό του– κι αυτό που τόσο αγνά ξεκινάει ως αληθινό ρομάντζο ανάμεσά τους, σταδιακά θα μετατραπεί σε εφιάλτη καθώς γύρω από τη Μόλι δημιουργείται μια αλυσίδα θανάτου και τραγωδίας.

Ακόμα κι αν δεν φτάνει στα μεγαλειώδη επίπεδα (ή αν προτιμάς, τα βάθη) των μυθικών αριστουργημάτων του Σκορσέζε, το φιλμ αυτό παραμένει μια ιστορία γεμάτη αποτροπιασμό απέναντι στην ίδια την Αμερική –στο πώς γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, στο τι κρύβεται πίσω από την ιδέα μιας αδερφότητα κέρδους και απληστίας– που όμως ο Σκορσέζε αφηγείται σαν να ήταν ένα ολοζώντανο νουάρ με παλπ στοιχεία, με χιούμορ, με χαρακτήρες που ξεπετάγονται από το πανί. Παίρνει το χρόνο του για να αναπτύξει την ιστορία του– μάλιστα το κάνει με την χάρη και την διάθεση ενός συνδυασμού παλιομοδίτικων νουάρ και γκανγκστερικών, με έναν ολόκληρο κόσμο να ξεδιπλώνεται: Πρόσωπα, ονόματα, συνδέσεις.

Μέσα εκεί, ο Έρνεστ του ΝτιΚάπριο (κουτοπόνηρος, αστοιχείωτος) κι ο Γουίλιαμ του Ντε Νίρο (σιωπηλά και υπόγεια, το ίδιο το κακό ενσαρκωμένο) δίνουν στους δύο συνήθεις συνεργάτες του Σκορσέζε δύο από τις καλύτερες ερμηνείες όλης της καριέρας του – κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Ταυτόχρονα, ανάμεσά τους λάμπει κι η Λίλι Γκλάντστοουν, με μια στωικότητα και με μια ήρεμη λάμψη να κινείται ανάμεσά τους σα να είναι ιδέα, αλλά και πρόσωπο την ίδια στιγμή.

Η ταινία κεντράρεται ιδιόμορφα έχοντας ως σημείο αφετηρίας του Οσέιτζ όμως ακόμα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο η κεντρική οπτική ανήκει στον Έρνεστ αφήνοντας την Μόλι και την Γκλάντστοουν σε ένα περίεργο ενδιάμεσο χώρο, που αφηγηματικά προσφέρει κάτι το αληθινά ασυνήθιστο. Σε κάθε περίπτωση, πίσω από αυτή τη διάθεση του Σκορσέζε φαίνεται ο τρόπος με τον οποίον συνεχίζει παθιασμένα να λέει ιστορίες για την εγκληματική καρδιά της Αμερικής, κι ο τρόπος με τον οποίον –καθώς ο ίδιος μεγαλώνει– αλλάζουν σταδιακά οι ευαισθησίες και οι προθέσεις του γύρω από αυτές τις αφηγήσεις. Αυτό που δεν αλλάζει; Η ευρηματικότητα και η αφοσίωσή του στο να τις λέει – όπως φαίνεται και στο εκπληκτικό φινάλε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Κριτική της ταινίας από τις Κάννες

Στο Γραφείο των Καθηγητών

(“The Teachers’ Lounge / Das Lehrerzimmer”, Ιλκέρ Τσατάκ, 1ω38λ)

3 / 5

Η Κάρλα Νόβακ είναι δασκάλα προοδευτικών ενστίκτων σε ένα αυστηρό σχολικό περιβάλλον, όπου σημειώνεται μια σειρά από κλοπές. Οι υποψίες πέφτουν σε έναν μαθητή κι η έρευνα τον στοχεύει παρά τις αντιρρήσεις της Κάρλα. Με τα ιδανικά της να έρχονται σε σύγκρουση σε ένα σύστημα ελέγχου και προκαταλήψεων, η δασκάλα θα επιχειρήσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, όμως η κατάσταση θα ξεφύγει χειρότερα από τον έλεγχο.

Εντυπωσιακά νευρώδες κοινωνικό θρίλερ που ποτέ δεν εγκαταλείπει το σχολικό περιβάλλον, δομημένο σαν μια αφήγηση-ντόμινο: Κάθε απόφαση οδηγεί με ορμή στην επόμενη συνέπεια, η οποία απαιτεί μια νέα απόφαση, που επιφέρει μια νέα (πιο καταστροφική συνέπεια), σαν κινηματογραφικό ανιψάκι του Φαραντί. Με όλα τα αναμενόμενα εργαλεία, σεναριακά αλλά και αισθητικά (όπως το ακαδημαϊκό κάδρο) ο Τσατάκ μεταδίδει μια αίσθηση ασφυξίας και καταβύθισης που έχει ως αποτέλεσμα ένα αναμφιβολα αγωνιώδες φιλμ με άγκυρα μια εξαιρετική ερμηνεία (από την Λεονί Μπενές του “Babylon Berlin”, που μοιάζει όλο και πιο άδεια από ζωή καθώς κορυφώνεται το χάος).

Ο αφηγηματικός τυφώνας που ενορχηστρώνει ο γερμανός σκηνοθέτης μοιάζει σε σημεία αρκετά τακτοποιημένος παρά το χάος που δημιουργεί (αρκετές ενέργειες και συμπεριφορές που βγάζουν νόημα μόνο ως αναγκαίες προκειμένου να επέλθει συγκεκριμένη συνέπεια), και η πρόθεσή του να διευρύνει την ιστορία του προκειμένου να συμπεριλαμβάνει κάθε πιθανό δεινό ή καυτό κοινωνική ζήτημα, κάνει το φιλμ να τρέχει σε επίπεδο πλοκής αλλά να αφήνει επιμέρους ανολοκλήρωτες ιδέες σε επίπεδο αλληγοριών. Εκτός ίσως από μια συγκεντρωτική διαπίστωση: Η ιδεολογική αντίσταση χρειάζεται πυγμή και αφοσίωση, και μένοντας στα μισά μπορεί να αφήσει άπαντες έκθετους.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα καθηλωτικό φιλμ που ως θρίλερ πετυχαίνει απόλυτα το στόχο του – όπως και το να ορίσει ένα σωρό εναρκτήρια σημεία επιμέρους συζητήσεων και προβληματισμών. Τεχνικά, και σε επίπεδο αγωνίας, είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

Κυκλοφορεί ακόμη

Paw Patrol: Η Σούπερ Ταινία: Όταν ένας μαγικός μετεωρίτης πέφτει στην Πόλη της Περιπέτειας, τα κουτάβια του PAW Patrol αποκτούν υπερδυνάμεις που τα μεταμορφώνουν σε Υπερκουτάβια. Και τώρα θα πρέπει να σταματήσουν τους κακούς για να σώσουν την Πόλη τους. Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων βασισμένη στην υπερ-επιτυχημένη σειρά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις