Νέες ταινίες: Πώς η “Φάλαινα” με τον Μπρένταν Φρέιζερ κερδίζει το κοινό

Πολύ δυνατή αποδείχθηκε η περασμένη εβδομάδα στα ταμεία, εν μέρει λόγω καλού μοιράσματος τίτλων (σε είδη) και ίσως κι επειδή ήταν το μόνο διάστημα που φάνηκε αληθινά η φετινή εορταστική περίοδος– με Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά να πέφτουν μέσα σε ΣΚ αρκετές από τις συνήθειες των γιορτών παραμερίστηκαν μέχρι το τριήμερο του Αγιαννιού.

Εκεί λοιπόν είχαμε το “Avatar” να παραμένει στην πρώτη θέση φτάνοντας πια τα 350.000 εισιτήρια στην Ελλάδα, ενώ καλπάζει προς το φράγμα των 2 δις παγκοσμίως. Στην Αμερική η ταινία είχε τη 2η καλύτερη εμπορική επίδοση 4ης εβδομάδας κυκλοφορίας στην ιστορία (μετά το, εχμ, “Avatar”), και κάπου εδώ πια φαίνεται για μια ακόμα φορά πως –όπως έχουμε πει πολλάκις– ο Τζέιμς Κάμερον δεν χάνει ποτέ.

Πίσω από την Πανδώρα όμως έχει ενδιαφέρον τι άλλο κινήθηκε στις αίθουσες. Η “Μ3GAN” έφερε τους φανς του τρόμου στις αίθουσες, ο Όρσον Φόρτσουν του Τζέισον Στέιθαμ και του Γκάι Ρίτσι έκανε καλό άνοιγμα, ενώ η “Φάλαινα” του Αρονόφσκι γέμισε τις λιγοστές αίθουσες στις οποίες κυκλοφόρησε σε περιορισμένο άνοιγμα. Σήμερα ανοίγει σε περισσότερες, έχοντας ήδη πιάσει 5.000 εισιτήρια από 6 μόνο οθόνες, με δυνατό word of mouth. Καλή στρατηγική εξόδου για μια ταινία που λογικά –με τη βοήθεια και του οσκαρικού hype για τον Μπρένταν Φρέιζερ– θα έχει καλά πόδια.

Όπως πόδια έχει και το “Aftersun” που φτάνει κι αυτό τις 15.000 εισιτήρια σε μια ντουζίνα πια αίθουσες, με εξαιρετικούς μέσους όρους και εξελισσόμενο στην indie επιτυχία της περιόδου. Αυτή την εβδομάδα κυκλοφορεί νέος Φατίχ Ακίν, ενώ η “Φάλαινα” έχει το μεγάλο της άνοιγμα.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Η Φάλαινα

2.5 / 5

(“The Whale”, Ντάρεν Αρονόφσκι, 1ω57λ)

Διασκευασμένο από ένα θεατρικό του ‘12, σε σενάριο μάλιστα του ίδιου του δημιουργού Σάμιουελ Χάντερ, το φιλμ εστιάζει σε μια εβδομάδα από τη ζωή ενός υπέρβαρου άντρα ο οποίος προσπαθεί να επανορθώσει τη σχέση του με την αποξενωμένη έφηβη κόρη του. Ο ίδιος αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει. Δεν μπορεί να κινηθεί, να βγει από το σπίτι του, να επικοινωνήσει με άλλους, δεν μπορεί καν να εμφανίζεται στους μαθητές του μέσω zoom (η κάμερά του είναι πάντα κλειστή).

Πρωταγωνιστεί ο Μπρένταν Φρέιζερ σε μια ερμηνεία που τον έχει φέρει εδώ και μήνες στη θέση του οσκαρικού φαβορί, και γύρω του οι Χονγκ Τσάου (“The Menu”) και Σέιντι Σινκ (η Μαξ του “Stranger Things”) είναι εξίσου σπουδαίες στους ρόλους που αναλαμβάνουν, με διαρκή ένταση ακόμα και στις σιωπηλές στιγμές. Λίγα πρόσωπα, ασφυκτικός, αυστηρά οριοθετημένος χώρος, σπαρακτική ιστορία: Είναι όλες οι πρώτες ύλες για ένα δράμα αληθινά έντονο, που νιώθεις να παίζεται πραγματικά μπροστά σου.

Στη διάρκεια μιας κρίσιμης εβδομάδας, o Τσάρλι του Φρέιζερ καθώς νιώθει πως η κατάστασή του χειροτερεύει, θα θελήσει να έρθει ξανά κοντά με την κόρη του, με την οποία τους χωρίζει τεράστια απόσταση. Και, πατώντας πάνω σε έναν λογοτεχνικό παραλληλισμό και μια σειρά αποκαλύψεων που μας παρουσιάζουν σταδιακά τις κρυμμένες πτυχές του Τσάρλι, το φιλμ μας οδηγεί μεθοδικά, αποτελεσματικά σε έναν πυρήνα ωμού μελοδραματισμού προς το εξαιρετικά αποτελεσματικό φινάλε.

Ο Ντάρεν Αρονόφσκι, που επιστρέφει μετά την ανεξέλεγκτη “μητέρα!”, παραδίδει εδώ ένα διαφορετικό τύπο μανιακού σινεμά– στυλιστικά είναι σχεδόν μετρημένος για τα δεδομένα του, κοντρολάροντας πολύ αποτελεσματικά τον χώρο και τις ερμηνείες, σε ένα κομμάτι συναισθηματικής έντασης που ουρλιάζει ακόμα και κατά την ακινησία του.

Ο τρόπος που κινείται η κάμερα στο ασφυκτικό διαμέρισμα, ο τρόπος που χορογραφούνται οι ηθοποιοί, ακόμα και το πώς ο χώρος σταδιακά αλλάζει, παράλληλα με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του κεντρικού ήρωα, μετατρέπει το περιορισμένο σκηνικό σε κάτι το απρόσμενα δυναμικό. Υπάρχει κάτι το φτηνό που διαπερνά το φιλμ και που μοιάζει να απαντάται στο σύνολο του έργου του Αρονόφσκι, σαν κάθε φορά να πλάθει χαρακτήρες τόσο επίπονου υπαρξιακού είναι, απλώς και μόνο για να τους δει να υποφέρουν, σα να επρόκειτο για μια ταινία τρόμου που κάθε φορά έχει αποδοθεί ως κάποιο άλλο παράπλευρο είδος.

Ακόμα όμως και με τον αρονφσκισμό ως κάτι δεδομένο, είναι τέτοια η συναισθηματική αμεσότητα του συγκεκριμένου κομματιού, που πηγάζει από τις ερμηνείες μέχρι τον απρόσμενο φορμαλιστικό έλεγχο, που δύσκολα αρνείσαι τη δύναμη του– ειδικά αν το δεις σε αίθουσα με πολύ κόσμο. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες ενός έτσι κι αλλιώς ιδιόμορφου (και ιδιόμορφα εκμεταλλευτικού) σκηνοθέτη.

Το Χρυσάφι του Ρήνου

2 / 5

(“Rheingold”, Φατίχ Ακίν, 2ω18λ)

Ο Τζιγουάρ Χατζάμπι, μετέπειτα διάσημος και ως ράπερ Ξατάρ, υπόκειται σε βασανιστήρια για να αποκαλύψει την τοποθεσία ενός αποθέματος κλεμμένου χρυσού μετά από μια μεγάλη ληστεία. Όσο βρίσκεται στο κελί, η ζωή του θα περάσει μπροστά από τα μάτια του: η παιδική του ηλικία και η απόδραση από το Ιράν στα ‘80s, μια προσφυγική ζωή, η καριέρα ως μικροκακοποιός, η σχέση με ένα καρτέλ, και τελικά το σχέδιο για μια ληστεία χρυσού.

Μια αληθινή ιστορία ζωής τόσο απίστευτη που δε θα μπορούσε να μη γίνει κάποια στιγμή ταινία, έχει ωστόσο ως αποτέλεσμα ένα στυλιστικά συγχυσμένο φιλμ από τον Φατίχ Ακίν (“Μαζί ή Τίποτα”, “Η Άκρη του Ουρανού”) που σε σημεία προσεγγίζει τον κοινωνικό ρεαλισμό α λα Ναντίν Λαμπακί κι άλλοτε θυμίζει Γκάι Ρίτσι περιόδου εκπτώσεων. Όχι πως δεν βλέπεται ευχάριστα η ταινία ως μια δίχως μέτρο κοινωνική περιπέτεια, αλλά η απουσία ελέγχου του Ακίν πάνω στο ενδιαφέρον υλικό του, είναι σχεδόν εντυπωσιακή.

Ως εκ τούτου, κάθε θεατής είναι πιθανό να ξεχωρίσει διαφορετικά σημεία με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Με δεδομένο το ρόλο της μουσικής στη ζωή του κεντρικού ήρωα (αληθινού μουσικού), είναι μάλλον λογικό που οι σχετικές σκηνές –ιδιαίτερα στο πίσω μισό του φιλμ– αποκτούν μια σημαντική θέση και διάσταση εντός της αφήγησης. Όσο η κατατρεγμένος ήρωας χάνεται σε έναν εντελώς δικό του ρυθμό και κόσμο, ο Ακίν αγγίζει κάτι το αληθινά ξεχωριστό, όμως ως wannabe “Ocean’s Eleven” το σύνολο δεν στέκεται πραγματικά όρθιο.

Ο Όρκος του Παμφίρ

3 / 5

(“Pamfir”, Ντμίτρο Σουκολίτκι-Σόμπτσουκ, 1ω40λ)

Στη Δυτική Ουκρανία, λίγο πριν το παραδοσιακό τοπικό καρναβάλι, ο Παμφίρ επιστρέφει στην οικογένειά του ύστερα από μήνες απουσίας. Όταν ο γιος του βάλει μια φωτιά, ο Παμφίρ θα αναγκαστεί να επανασυνδεθεί με το ένοχο, βαρύ παρελθόν του προκειμένου να διορθώσει το λάθος στα μάτια της οικογένειάς του. Αυτή του η απόφαση θα τον οδηγήσει σε μια σοκαριστική διαδρομή γεμάτη συνέπειες.

Ένας ιδιόμορφος τύπος κλασικής αφήγησης, ηρώων με ένοχο παρελθόν που επιστρέφουν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα –αλλά δικαιολογημένα αποφεύγουν– για μια τελευταία φορά, κατά την οποία φυσικά ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Εδώ η αφήγηση αυτή ντύνεται με έντονα φολκλορικά στοιχεία που δεν έχουν πλέον τόσο να κάνουν με στενά δυτικές ιδέες περί νομοταγών και παρανόμων, όσο με μια ευρύτερη προσέγγιση πάνω στις τοπικές μυθοπλασίες– ντυμένη με έντονα, εντυπωσιακά οπτικά στοιχεία τοπικού φολκόρ μέσα από την απεικόνιση του προαναφερθέντος καρναβαλιού.

Το αποτέλεσμα, γυρισμένο μέσα από από μια σειρά κάπως αναίτιου εντυπωσιασμού μονοπλάνων, φλερτάρει με τον εφιάλτη. Αναμφίβολα καθηλωτικό, ακόμα κι όταν το στυλ δεν καταφέρνει να γεμίσει τα κενά της αφήγησης.

Κυκλοφορούν ακόμη

Ο Βίκινγκ και το Μαγικό Σπαθί:Ο Βικ θέλει να ζήσει περιπέτειες με τον Βίκινγκ πατέρα του ο οποίος φυσικά δεν τον αφήνει, μέχρι που ένα μαγικό σπαθί θα φτάσει στα χέρια του. Παιδικό φιλμ κινουμένων σχεδίων για τον Βικ τον Βίκινγκ (γιατί όχι).

Το Πάθος: Μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Μπέργκμαν, για ένα κουαρτέτο προσώπων σε ένα απομονωμένο νησί (Μαξ φον Σίντοφ, Μπίμπι Άντερσον, Λιβ Ούλμαν δεσπόζουν) και τις σχέσεις ψυχολογικής και σωματικής βίας, εξάρτησης και εκμετάλλευσης που αναπτύσσονται ανάμεσά τους την ώρα που μια αληθινή φυσική απειλή κυκλοφορεί στην περιοχή. Από τις μάλλον πιο δυσάρεστες ταινίες του Μπέργκμαν κι όχι ανάμεσα στις καλύτερές του. Φυσικά αναγνωρίσιμα μπεργκμανικής υπογραφής και θεματικών, με μια διάθεση εξερεύνησης (ο τέταρτος τοίχος σπάει συχνά καθώς οι ηθοποιοί συζητούν τους χαρακτήρες τους με τον σκηνοθέτη) και μια πάντοτε καθηλωτική σύνδεση δράματος χαρακτήρων με την αλληγορία των ιδεών. (3*)

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις