Νέες ταινίες: Στο “Spencer” η πριγκίπισσα Νταϊάνα είναι ένα φάντασμα παγιδευμένο σε ένα γοτθικό εφιάλτη

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Spencer

(Πάμπλο Λαραϊν, 1ω57λ)

3.5 / 5

Το “Spencer” επικεντρώνεται γύρω από την πριγκίπισσα Νταϊάνα αλλά το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι πως κανείς δεν πρέπει να περιμένει κάτι σαν το “Crown”. Σε μια αντιδιαμετρικά αντίθετη λογική κινηματογραφικής βιογραφίας, το φιλμ του Πάμπλο Λαραϊν, σε σενάριο Στίβεν Νάιτ (“Peaky Blinders”) εστιάζει απλώς και μόνο στις τρεις μέρες των Χριστουγεννιάτικων διακοπών της βασιλικής οικογένειας στο Νόρφολκ, λίγο πριν η Νταϊάνα χωρίσει με τον Κάρολο.

Σε αυτό το χρονικό παράθυρο, το φιλμ φαντάζεται μια σειρά από καταπιεστικές καταστάσεις που οδηγούν τη Νταϊάνα στα όριά της, νιώθοντας το βάρος της παράδοσης να της πατά το λαιμό, τις βαριές αλυσίδες κάποιων φαινομενικά προαιώνιων εθίμων να την κρατούν φυλακισμένη κι ανήμπορη να ζήσει σα να ήταν ο εαυτός της.

Ο Λαραϊν είναι ένας φανταστικός σκηνοθέτης που έχει εξελιχθεί σε μετρ της κινηματογραφικής βιογραφίας, ακριβώς επειδή δεν την αντιμετωπίζει ως ένα αυστηρό κείμενο στο οποίο πρέπει να υπακούσει, αλλά ως ευκαιρία για να βρει έναν δημιουργικό τρόπο να εξερευνήσει ένα πρόσωπο- και το τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο για τον υπόλοιπο κόσμο. Το έκανε στο “Neruda”, το έκανε στο “Jackie”, και το κάνει κι εδώ, ξανά με εντελώς διαφορετική προσέγγιση, φλερτάροντας δημιουργικά με μια ψυχρή ακαμψία– μια σκηνοθετική ματιά που αναδεικνύει ακόμα και τις αδιέξοδες αμηχανίες του σεναρίου σε μέρος μιας ευρύτερης αισθητικής κοσμοθεωρίας.

Στο “Spencer”, η Νταϊάνα είναι σαν ένα φάντασμα, σαν το πνεύμα μιας γυναίκας που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδράσεις από μια προδιαγεγραμμένη αφήγηση. Η ίδια η ταινία μοιάζει (από τα φίλτρα της τρομερής διευθύντριας φωτογραφίας Κλερ Ματόν του “Πορτρέτου Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται”) με ένα θαμπό, ξεφτισμένο άλμπουμ ακίνητων ανθρώπων, και πεπραγμένων συμβάντων, μέσα από τις σελίδες του οποίου μια γυναίκα προσπαθεί να ξεφύγει. Σα να φωνάζει πως δεν ανήκει εκεί, πως κατά λάθος βρέθηκε φυλακισμένη μέσα του.

Η Κρίστεν Στιούαρτ παίζει τη Νταϊάνα με μια παιχνιδιάρικα καμπ ελαφρότητα (όταν η ηρωίδα της νιώθει ελεύθερη ή όταν, ας πούμε, ρωτάει με επιτηδευμένη αθωότητα, «πιστεύεις θα με σκοτώσουν αν αργήσω;» και δε ξέρεις αν πρέπει να ουρλιάξεις γελώντας ή να κλείσεις το στόμα σου από το σοκ) και με μια πνιγηρή τραγικότητα όταν κινείται στο κάστρο-μπουντρούμι. Η υπόλοιπη βασιλική οικογένεια, πλην των παιδιών της, είναι πρακτικά σα να μην υπάρχει, μόλις και μετά βίας ανταλλάζουν δυο λέξεις σε όλη την ταινία. Όλος αυτός ο γοτθικός εφιάλτης είναι απόλυτα προσωπικός, ανήκει στη Νταϊάνα, στο φάντασμα που θέλει απεγνωσμένα να επιστρέψει στη Γη για να ζήσει τη ζωή όπως της οφείλεται.

Ο Λαραϊν σκηνοθετεί έναν τεράστιο, κλειστό χώρο σαν μια σειρά από ασφυκτικά μπουντρούμια, με την Νταϊάνα να αναζητά την οποιαδήποτε χαραμάδα διαφυγής, ακόμα κι αν αυτό είναι στο παρελθόν, συνδεόμενη είτε με παλαιότερες γυναίκες της αριστοκρατίας είτε με τη δική της οικογενειακή προέλευση. Χάνει και ξαναβρίσκει τον εαυτό της κάπου ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν που έχουν συντριβεί σε ένα, με τον χρόνο να μοιάζει σταματημένος και το μέλλον να φαίνεται απαγορευμένη έννοια. Βρίσκεται μονάχη, στο κέντρο ενός γοτθικού τζαζ ρέκβιεμ (τον ρυθμό του οποίου δίνει ο Τζόνι Γκρίνγουντ σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά κινηματογραφικά scores των τελευταίων χρόνων), μια ιστορία ενός φαντάσματος παγιδευμένου σε λάθος ιστορία.

Στη Σκια των Τεσσάρων Γιγάντων

(“North by Northwest”, Άλφρεντ Χίτσκοκ, 2ω16λ)

5 / 5

Μια ομάδα κατασκόπων κυνηγούν έναν διαφημιστή επειδή νομίζουν πως πρόκειται για κυβερνητικό πράκτορα. Ο άντρας θα βρεθεί καταδιωκόμενος αλλά σε αυτό το κυνήγι θα ανακαλύψει πράγματα για τον ίδιο και ταυτόχρονα θα έρθει κοντά με μια μυστηριώδη γυναίκα της οποίας την αφοσίωση θα αρχίσει να αμφισβητεί.

Μια ταινία για ανατριχιαστική ιδέα του πώς ένας ολόκληρος κόσμος που έχεις βιώσει και αναγνωρίζεις ως δικός σου, μπορεί έξαφνα να μοιάζει ξένος, εχθρικός– αλλά και συναρπαστικός μιας και τα πάντα εν δυνάμει νοηματοδοτούνται εκ νέου, ακόμα κι ο ίδιος σου ο εαυτός. Ο Χίτσκοκ οριοθετεί αφηγηματικές πράξεις αλλά και κάδρα, με μια τρομερή γεωμετρική ακρίβεια που ως αποτέλεσμα έχει τη σύνθεση μιας ξέφρενα διασκεδαστικής ταινία που αγνοεί την ιδέα της κοιλιάς ή της επαναληψιμότητας σε μοτίβα, σε εικόνες ή σε ρυθμό. Κάρι Γκραντ και Εύα Μαρί Σέιντ κλασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο με Τζέιμς Μέισον και Μάρτιν Λάνταου αξέχαστους σε ρόλους κακών που αψηφούν την εύκολη κατηγοριοποίηση ως γνώριμα αρχέτυπα. Πάνω από 60 χρόνια, δύσκολα θα βρεις περιπέτεια με καλύτερη αντίληψη του σασπένς σε σχέση με τον χώρο.

Κυκλοφορούν επίσης

Το Κόλπο της Νυφίτσας

2.5 / 5

Μια μεγάλης ηλικίας σταρ της χρυσής εποχής του σινεμά ζει παρέα με έναν ηθοποιό, έναν σεναριογράφο κι έναν σκηνοθέτη, όλοι μαζί στο ίδιο πολυτελές σπίτι. Αυτό που τους ενώνει θα αποκαλυφθεί στη διάρκεια της κόντρας τους με ένα νεαρό ζευγάρι που προσπαθεί με πονηρό τρόπο να τους πείσει να πουλήσουν το σπίτι τους. Νοσταλγικών αποχρώσεων κωμωδία από τον σκηνοθέτη του οσκαρικού “Το Μυστικό στα Μάτια της”, παρακολουθείται ευχάριστα κυρίως χάρη στους ηθοποιούς της και στα σινεφιλικά κλεισίματα ματιού. Η κοιλιά όμως δεν αποφεύγεται, που σε συνδυασμό με των εντελώς ανώνυμη στυλιστική προσέγγιση, κρατούν το φιλμ πολύ μακριά από την όποια υπέρβαση. Βλέπεται ευχάριστα, ξεχνιέται ευκολότερα.

Ο Αήττητος

1.5 / 5

Η αληθινή ιστορία του ανθρώπου που ανέδειξε την πυγμαχία, πίσω στην Αγγλία των αρχών του 19ου αιώνα. O Ράσελ Κρόου ως συγγενής αλλά και μέντορας του νεαρού Τζιμ είναι θεωρητικά ιδανικός ως κεντρική φιγούρα ενός τέτοιου δράματος, όμως αυτό το «“Ρόκι” του 1800» παραμένει εν τέλει δραματικά αδιάφορο, μια τελείως συμβατική βιογραφία δίχως τίποτα απολύτως να ξεπετάγεται. Μια ταινία που ήδη δεν υφίσταται.

Η Γιορτή της Μπαμπέτ

3 / 5

Μια γαλλίδα σπιτονοικοκυρά φέρνει την επανάσταση σε ένα χωριό βαθύτατα ευσεβών κατοίκων της Δανίας– επανάσταση που παίρνει τη μορφή ενός απίστευτου δείπνου, μαγειρεμένου και φροντισμένου σα να επρόκειτο για ολόκληρη ηθική κατάθεση. Βραβευμένο με Όσκαρ ξενόγλωσσου φιλμ το 1988, το φιλμ φλερτάρει με την στυλιστική και θεματική μονοτονία όμως η τελευταία πράξη, το δείπνο του (ξενόγλωσσου) τίτλου, παραμένει μια από τις πιο αξέχαστες στιγμές της κινηματογραφικής γαστριμαργίας.

Υγρή Γη: Βιολόγος επιστρέφει στα πάτρια εδάφη με στόχο να προστατεύσει την τοπική λίμνη η οποία έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και συμφερόντων. Ποια είναι όμως η αλήθεια πίσω από τις συγκρούσεις; Ισπανικό νεονουάρ με το βλέμμα στραμμένο σε ένα φυσικό τοπίο που εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας.

Ο Τενόρος: Ντελιβεράς ράπερ στα παριζιάνικα προάστια, διαπιστώνει πως διαθέτει εκπληκτική φωνή και ετοιμάζεται να μπει στην όπερα. Μουσική δραμεντί από τη Γαλλία.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις