Νέες ταινίες: “Τα Πνεύματα του Ινισέριν” είναι ένας αστείος και πικρός θρήνος για το τέλος μιας ανδρικής φιλίας

Αν κρίνουμε από το περιορισμένο άνοιγμα των “Πνευμάτων του Ινισέριν”, με προβολές μόνο το περασμένο Σάββατο να φέρνουν την ταινία ήδη στο τοπ-10 εισπράξεων της εβδομάδας, το εμπορικό μέλλον του φιλμ καθώς ανοίγει κανονικά και μάλιστα εν μέσω οσκαρικής περιόδου, προδιαγράφεται λαμπρό. Την ώρα μάλιστα που η “Φάλαινα” έχει ήδη ξεπεράσει με άνεση τα 100.000 εισιτήρια και το “Tar” φτάνει τις 40.000 εισιτήρια σε δύο εβδομάδες, δείχνοντας πως υπάρχει ξανά ζωή στα σινεμά για ένα είδος ενήλικου, απαιτητικού σινεμά διαφορετικών ευαισθησιών και στόχευσης.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Τα Πνεύματα του Ινισέριν

(“The Banshees of Inisherin”, Μάρτιν ΜακΝτόνα, 1ω54λ)

3.5 / 5

Κατά τη διάρκεια του ιρλανδικού εμφυλίου το 1923, δύο φίλοι έξαφνα βρίσκονται στα μαχαίρια, με την κόντρα τους να φτάνει στα άκρα. Γιατί; Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Τη μία μέρα είμαστε και την άλλη δεν είμαστε.

Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα των “Τριών Πινακίδων” επιστρέφει πίσω στα πάτρια ιρλανδικά εδάφη με μια ιστορία εποχής αρκετά απογυμνωμένη από επεξηγήσεις (περίτεχνα ισχνή, θα μπορούσαμε να την πούμε) ώστε να καθίσταται συμβολική και οριακά στοχαστική. Ο ΜακΝτόνα αφήνει κατά μέρους τις #απόψεις για την φυλετικά έκρυθμη κατάσταση στις ΗΠΑ και εστιάζει σε κάτι πολύ πιο οικείο– θεματικά αλλά και σε επίπεδο μεγέθους. Κάτι που τον βγάζει απολύτως κερδισμένο: Αυτή η μικρού βεληνεκούς τραγικωμωδία καταφέρνει να αγγίξει μια αληθινή φλέβα περί της ανθρώπινης κατάστασης αλλά ταυτόχρονα και μικρές συμπεριφορικές αλήθειες διαπροσωπικών σχέσεων που από τη μία στην άλλη αποσυντίθεται. Τι πιο «από τη ζωή βγαλμένο» από αυτό;

Η ταινία διαδραματίζεται στην ουσία σε ένα φυσικό παραθαλάσσιο σκηνικό και τρία πετρόκτιστα, με ένα καστ 3-4 ατόμων σε μια διαρκή μεταξύ τους ένταση, που παίρνει τη μορφή μιας (εξαιρετικά απλουστευτικής, για να είμαστε ειλικρινείς, στα όρια του απολιτίκ) συμβολικής διάστασης περί του εμφυλίου που μαίνεται στην ηπειρωτική χώρα, ακριβώς απέναντι. Τις κανονιές τις ακούμε αλλά οι εχθροπραξίες δεν φαίνονται, περίπου όπως συμβαίνει και στην αρχή αυτής της ιστορίας ανάμεσα στον Πάντρικ (Κόλιν Φάρελ) και τον Κολμ (Μπρένταν Γκλίσον), οι οποίοι ξαφνικά μια μέρα δεν είναι φίλοι.

Ο Πάντρικ είναι καλοκάγαθος, απλοϊκός. Δεν ξέρει τη σημασία των λέξεων, δεν έχει βλέψεις, δεν μοιάζει να έχει ίχνος κακίας μέσα του. Ο Κόλιν Φάρελ του δίνει το βλέμμα ενός ελαφιού σε διασταύρωση, που μπορεί να εμπεριέχει αφέλεια, πανικό και τελικά μια πονεμένη αποφασιστικότητα– κανείς στην ιστορία του σινεμά δεν έχει κάνει τόση πολλή ερμηνεία χρησιμοποιώντας απλώς και μόνο δύο φρύδια.

Ο Κολμ του (αμετ)ακίνητα σαρωτικού Γκλίσον είναι στην απέναντι πλευρά, σκυθρωπός, μουντός, να γρυλίζει λέξεις σκαμμένες από τα βάθη των ιρλανδικών χωμάτων. Σε ένα υπαρξιακό τέλμα, συνειδητοποιεί πως μια μέρα θα πεθάνει, και αναρωτιέται τι σημασία έχουν όλα αυτά, τι αξίζει από την καθημερινότητά του. Καλοσύνη ή αιωνιότητα; Ή μήπως είναι ένα ψευδές δίλημμα αυτό; (Όχι επειδή η αιωνιότητα μπορεί να εμπεριέχει και καλοσύνη, αλλά επειδή η αιωνιότητα δεν υφίσταται.)

Οι φίλοι βρίζονται και βρίσκονται στα μαχαίρια επί δυο ώρες, με μια κλιμάκωση σοκαριστική όσο και συναισθηματική, και τον ΜακΝτόνα να κατευθύνει το γέλιο και τον πόνο με μαεστρική απλότητα, έχοντας όλη τη βοήθεια από ένα σπουδαίο ολιγομελές ensemble (Κόλιν Φάρελ, Μπρένταν Γκλίσον, Μπάρι Κίγκαν, Κέρι Κόντον, άπαντες σε εκπληκτική φόρμα και άπαντες με οσκαρική υποψηφιότητα), τη λυρικά φολκ μουσική του Κάρτερ Μπέργουελ και μια εμπνευσμένη διεύθυνση φωτογραφίας από τον Μπεν Ντέιβις, που ακολουθεί ανθρώπους μέσα σε σκηνικά ζωντανεμένα σαν πίνακες. Αλλά και καταφέρνοντας να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την αοριστία της ιστορίας του, πλασάροντας ακόμα και την απουσία στιβαρού κοινωνικοπολιτικού αποτυπώματος, ως προσόν. Είναι κι αυτό ένα κατόρθωμα!

Εν τέλει πιο κοντά στην μίξη υπαρξιακού στοχασμού με μαύρο χιούμορ και ψυχωμένου δράματος που θυμόμαστε από την αξεπέραστη ακόμα “Αποστολή στη Μπριζ” (την πρώτη συνεργασία του ΜανΝτόνα με τον Φάρελ), τα “Πνεύματα” είναι πνευματώδης αλλά και τραχιά τραγικωμωδία, γεμάτη πίκρα, χιούμορ και καρδιά. Δύο βραβεία στο φεστιβάλ Βενετίας (Σενάριο και Ανδρική Ερμηνεία, για τον Φάρελ) και 9 υποψηφιότητες Όσκαρ, για μια από τις πιο σημαντικές ταινίες της χρονιάς.

Γυναικείες Κουβέντες

(“Women Talking”, Σάρα Πόλεϊ, 1ω44λ)

3 / 5

8 γυναίκες μια απομονωμένης κοινότητας Μενονιτών σε έναν αχυρώνα, καλούνται να λάβουν μια σκληρή απόφαση για λογαριασμό ολόκληρης της κοινότητας, έχοντας μόλις μάθει μια σοκαριστική αλήθεια: Πως επί σειρά ετών, οι άντρες τις νάρκωναν και τις βίαζαν. Τώρα, στον αχυρώνα, το ντιμπέιτ επικεντρώνεται γύρω από μία βασική ηθική σύγκρουση, το αν οι γυναίκες θα μείνουν στον τόπο τους για να πολεμήσουν για τα δικαιώματά τους, ή για το θα φύγουν όλες μαζί, αφήνοντας τους άντρες πίσω.

Η υπέροχη Σάρα Πόλεϊ (καλή ηθοποιός, εκπληκτική σκηνοθέτης με ταινίες σαν το επιδραστικό ντοκιμαντέρ “Stories We Tell”) επιστρέφει μετά από μια δεκαετία διασκευάζοντας το ομώνυμο μυθιστόρημα και δίχως να φοβάται να τοποθετήσει τη δράση μέσα σε έναν κλειστό, περιορισμένο χώρο και να την αναπτύξει μέσα από μια σειρά διαλόγων και διαλεκτικών συγκρούσεων. Οι χαρακτήρες είναι λειτουργικά μονοδιάστατοι, παρουσιάζοντας ηθικές πτυχές από κάποια διαφορετική οπτική και στάση, με την Πόλεϊ να καταφέρνει να αναπτύξει συλλογική ηθική και κοσμοθεωρία μέσα από ατομικές διαδικασίες έκφρασης και συναισθηματικής κατάστασης.

Είναι καθηλωτικό και δομικά ενδιαφέρον με τον τρόπο του, που δεν μοιάζει με τον τρόπο πολλών άλλων αντίστοιχων ταινιών– αν υποθέσουμε πως υπάρχουν «αντίστοιχες» ταινίες. Και παρά τις κάμποσες εμφανείς του αδυναμίες: Τις θεατρικά παραφουσκωμένες ερμηνείες μεγάλου μέρους του καστ οι οποίες δε συμβαδίζουν με το κείμενο, και την ατυχώς άστοχη αισθητική επιλογή να αποτυπωθεί όλο το φιλμ μέσα από ένα επιθετικά μουντό χρωματικό φίλτρο. Δεν είναι η κορυφαία στιγμή της Πόλεϊ, αλλά διαθέτει κάτι το συναρπαστικό στον επίμονο τρόπο με τον οποίο κοιτάζει κατάματα την αθλιότητα και επιχειρεί να βάλει σε σειρά σκέψεις, συναισθήματα, αγωνία και οργή– για να αναρωτηθεί, τελικά, ποιο είναι (πάντα) το «μετά».

Κυκλοφορούν ακόμη

Το Πιο Όμορφο Αγόρι του Κόσμου: 1971. Ο Λουκίνο Βισκόντι, μετά από μαραθώνιο κάστινγκ, ανακαλύπτει στη Στοκχόλμη τον δεκαπεντάχρονο Μπγιερν Άντρεσεν, την ιδανική φιγούρα για να ενσαρκώσει τον Τάτζιο στον “Θάνατο στην Βενετία”. Γυρίζει την ταινία και ανακηρύσσει τον μικρό Σουηδό ως «το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου». 50 χρόνια μετά, ο Μπγιερν, ξαναζεί την ταραγμένη παιδική ηλικία του αλλά και τις απίστευτες περιπέτειες που βίωσε μετά τα γυρίσματα και στην υπόλοιπη ζωή του, σε μια τελευταία προσπάθεια να ξορκίσει τους δαίμονες που τον κατατρέχουν.

Μικρή μου Σολάνζ: Η Σολάνζ είναι 13 χρονών, περίεργη για τα πάντα και γεμάτη ζωή, αν και υπερβολικά συναισθηματική. Λατρεύει τους γονείς της κι όταν αυτοί αρχίζουν να απομακρύνονται και να τσακώνονται, το ενδεχόμενο ενός διαζυγίου τη συγκλονίζει και ο κόσμος της αρχίζει να καταρρέει… Για να κρατήσει την οικογένειά της ενωμένη, θα παλέψει και θα υποφέρει.

Missing: Όταν η μητέρα της Τζουν εξαφανίζεται ενώ κάνει διακοπές με το νέο της αγόρι, η Τζουν χρησιμοποιεί όλη την τεχνολογία που έχει στα χέρια της για να καταφέρει να τη βρει πριν είναι πολύ αργά. Καθώς σκάβει βαθύτερα, τα ψηφιακά στοιχεία δημιουργούν περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Όταν η Τζουν ξετυλίγει του κουβάρι των μυστικών που κουβαλούσε η μαμά της, ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν την ήξερε πραγματικά. Από τους παραγωγούς του desktop thriller “Searching”.

Το Παιχνίδι των 100 Κεριών: Μια παρέα φίλων θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους με ένα τρομακτικό παιχνίδι. Θα πρέπει να κάτσουν σε έναν κύκλο φτιαγμένο από 100 κεριά, να παίρνουν ένα και να λένε τη δική τους τρομακτική ιστορία. Με κάθε ιστορία, με κάθε κερί, περίεργα φαινόμενα αρχίσουν να συμβαίνουν. Αισθάνονται παρουσίες γύρω τους, όμως κανείς δεν πρέπει να φύγει γιατί μια τρομακτική κατάρα θα πέσει πάνω τους… Ανθολογία τρόμου από τη Νέα Ζηλανδία.

Αργοναύτες: Η Οργή του Ποσειδώνα: Ένα ευφυέστατο και περιπετειώδες θηλυκό ποντικάκι κι ο κολλητός της γάτος ταξιδεύουν στον μαγικό κόσμο της Αρχαίας Ελλάδας. Με συνοδοιπόρο τον τώρα πια ηλικιωμένο Ιάσονα, θα ζήσουν μία επική περιπέτεια αντιμέτωποι με τα πιο αλλόκοτα και επικίνδυνα πλάσματα της μυθολογίας.

Θολή Γραμμή: Η ιστορίας της σχέσης ενός ζευγαριού, που τους ενώνει η επιθυμία να είναι μαζί και η ανάγκη να φύγουν, να χαθούν. Ξεκινούν ένα ταξίδι όπου δύσκολα ξεχωρίζεις το όνειρο από την πραγματικότητα, βαδίζοντας πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, σε μια θολή γραμμή, όπου όλα είναι πιθανά. Με τον Όμηρο Πουλάκη.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις