Νέες ταινίες: Τα “Σαγόνια του Καρχαρία” και ένα καθηλωτικό δράμα “Στην Αυλή του Σχολείου” για το bullying

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Η Κυρία Χάρις Πάει στο Παρίσι

3 / 5

(“Mrs. Harris Goes to Paris”, Άντονι Φαμπιάν, 1ω32λ)

Στο Λονδίνο των ‘50s μια ταπεινή καθαρίστρια ερωτεύεται ένα πανάκριβο φόρεμα Κριστιάν Ντιόρ κι όταν βρεθούν στα χέρια της από το πουθενά κάποια χρήματα, αποφασίζει να ρισκάρει τα πάντα, και να ταξιδέψει για μια μέρα στο Παρίσι προκειμένου να το αποκτήσει. Όμως δεν φαντάζεται τι εμπόδια πρόκειται να συναντήσει εκεί.

Από τις πιο υπέροχα παλιομοδίτικες ταινίες της χρονιάς, χαμηλής φιλοδοξίας αλλά υψηλής (ραπτικής, αλλά και) διασκέδασης. Παρακολουθώντας τη σχεδόν βλέπεις το σήμα διακοπής για το κυριακάτικο δελτίο μεσημεριανών ειδήσεων. Μια ανάλαφρη, αλλά γεμάτη ζεστασιά μίξη του “Pretty Woman”, του “Phantom Thread”, του “It’s a Wonderful Life” και του “Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια”, η ταινία ακολουθεί την ηρωίδα του τίτλου καθώς ταξιδεύει στην πόλη του τίτλου, συναντά ένα σωρό ακατανόητες για εκείνην συμπεριφορές (άλλες φιλικές, άλλες εχθρικές, άλλες απλώς έκπληκτες) και καταφέρνει να διεκδικήσει αυτό που εύχεται χάρη στην απύθμενη και αγνή της καλοσύνη.

Η Λέσλι Μάνβιλ (του όντως “Phantom Thread”) είναι εκπληκτική στον κεντρικό ρόλο, παίζοντας με άνεση και πειθώ όλη τη συναισθηματική κλίμακα κι έχοντας απέναντί της ως βασική ανταγωνίστρια τη σνομπ, κακιασμένη υπάλληλο του Ντιόρ που παίζει η Ιζαμπέλ Ιπέρ (Όσκαρ!) η οποία παίζει βασικά μία νότα αλλά με τόσο απολαυστικό τρόπο που εύχεσαι να είχε κι άλλο. Δεν χωρά βαθιά ανάλυση πέραν αυτών: Είναι μια όμορφη (με κουστούμια από την φοβερή Τζένι Μπίβαν του “Mad Max: Fury Road” και του “Cruella”), υπέροχα εκτελεσμένη, απολύτως προβλέψιμη ταινία που ό,τι δεν έχει σε βάθος το κερδίζει σε ζεστασιά, με αποκορύφωμα το συγκινητικό της φινάλε.

Το παραμύθι αυτό της ηρωίδας που καταφέρνει με την αγνότητα και τη ζεστασιά της καρδιάς της να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στο δρόμο της, είναι παμπάλαιο, σχεδόν αρχετυπικό. Υπάρχει λόγος που δεν παύει ποτέ να είναι και γοητευτικό– ειδικά όταν εκτελείται με τόσο καλή βελονιά.

Στην Αυλή του Σχολείου

3.5 / 5

(“Playground / Un Monde”, Λάουρα Βάντελ, 1ω12λ)

Η Νορά θα γίνει μάρτυρας bullying στο σχολείο με θύμα τον μικρότερο αδερφό της. Θα τρέξει να το πει στον πατέρα του, όμως ο μικρός την προειδοποιεί πως δε θέλει κανείς μεγάλος να μάθει για αυτό. Είναι ένα ζήτημα που αφορά τον ίδιο και τον δικό του κόσμο. Όμως αυτό που αφήνει την κοπέλα; Χαμένη σε ένα ηθικό δίλημμα κι ανάμεσα σε δύο κόσμους, την ώρα που στην αυλή του σχολείου μαίνεται ένας διαρκής πόλεμος.

Αν η περιγραφή κάνει την “Αυλή” να ακούγεται κάπως σαν μια αναδιατύπωση των νταρντενικών μοτίβων μέσα από έναν μοντέρνο φακό σε διαρκή κίνηση, τότε περιγράφει ένα μέρος μόνο της αλήθειας και της δύναμης του φιλμ– που δικαιότατα τιμήθηκε στις Κάννες με το βραβείο της διεθνούς ένωσης κριτικών για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα. Αν εμφανιζόταν στις φετινές Κάννες, θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται και στο επίσημο Διαγωνιστικό.

Διότι σε αυτό το εντυπωσιακό ντεμπούτο, η κάμερα ακολουθεί πρακτικά έναν μόνο χαρακτήρα, δημιουργώντας από τη μία έναν ασφυκτικό κινηματογραφικό κόσμο πρώτου προσώπου, κι από την άλλη χαρίζοντας σε αυτό τον χαρακτήρα το απόλυτο υποκειμενικό εύρος που πρακτικά ποτέ δεν λαμβάνουν οι ανήλικοι χαρακτήρες στο δραματικό σινεμά. Όμως η καθαρότητα του βλέμματος κι η ωμότητα αυτής της αφήγησης μας υποχρεώνει να ακολουθήσουμε διαδρομές βίας και εναλλασσόμενης δύναμης που ως ενήλικες θα δυσκολευόμασταν να κατανοήσουμε με τους όρους ενός νεανικού βλέμματος.

Νεανικού, κιόλας, όχι στο cringe επίπεδο της εκφραστικότητας ή edgy νεωτερισμών στην κίνηση, την αισθητική ή της αναφορές, αλλά σε κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιώδες: Στην συνειδητοποίηση πως όταν είσαι παιδί ο κόσμος είναι πιο μικρός, και άρα μπορεί να είναι πιο ασφυκτικός, και τα πάντα είναι ζητήματα τεράστιας σημασίας. Η αφηγηματική υπερβολή του φινάλε δεν φτηναίνει το όλο εγχείρημα– ένα από τα πιο αξιομηνμόνευτα ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων, και μια ταινία όπου το στυλ επικοινωνεί την ίδια τη ορμητική της θεματική.

Η Πρόσκληση

1 / 5

(“The Invitation”, Τζέσικα Τόμσον, 1ω44λ)

Μια νεαρή γυναίκα (η Νάταλι Εμάνουελ του “Game of Thrones”) μαθαίνει από ένα DNA τεστ πως έχει μια ολόκληρη οικογένεια για την οποία δε γνώριζε τίποτα. Ύστερα από τη συνάντηση με τον έξαφνο ξάδερφο (ο Χιου Σκίνερ του “Mamma Mia! Here We Go Again”), πείθεται να παραστεί σε έναν αριστοκρατικό γάμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όταν όμως φτάνει εκεί, πέραν του ότι η κάζουαλ αμερικάνικη αισθητική της έρχεται σε κόντρα με πολλές από τις συμπεριφορές και τα ήθη που συναντά, αρχίζει να διαπιστώνει πως τα ερωτήματα γίνονται διαρκώς περισσότερα. Κι έπειτα, υπάρχει κι αυτό το πολύ χοτ αφεντικό του πύργου…

Θριλεράκι προφανών επιρροών (που δε θα απαριθμήσουμε παρόλαυτά γιατί ενδέχεται να αποκαλύψουν στοιχεία της πλοκής) και φτηνής streaming αισθητικής που ομολογουμένως το κρατά το ενδιαφέρον αλλά εν τέλει το ξεφούσκωμα είναι τρομερό. Περνάει η ώρα, αλλά σε μια περίοδο όπου συζητιούνται ή και αναμένονται κάποια εξαιρετικά θρίλερ, αυτό δεν έχει πολλά να δώσει.

Τα Σαγόνια του Καρχαρία

5 / 5

(“Jaws”, Στίβεν Σπίλμπεργκ, 2ω4λ)

Μιλώντας για εξαιρετικά θρίλερ, να η ταινία που θεμελίωσε το μοντέρνο κινηματογραφικό σασπένς. Σε μια παραλιακή κοινότητα ένας καρχαρίας κάνει την (μη) εμφάνισή του ένας καρχαρίας που σκορπά τον τρόμο και τον θάνατο. Η ομάδα ενός ωκεανολόγου, ενός αστυνομικού κι ενός μπαρουτοκαπνισμένου κηυνηγό καρχαριών, αρπάζουν μια βάρκα και βγαίνουν στο κυνήγι του θαλάσσιου τέρατος.

Ο Σπίλμπεργκ δημιούργησε μια από τις πρώτες του κινηματογραφικές οικογένειες πάνω σε μια βάρκα με φόντο τον ωκεανό, έβαλε αντίθετους χαρακτήρες να μοιραστούν τις ελλείψεις και τις εμμονές τους, και τα προέβαλε όλα πάνω στον θεόρατο τρόμο μιας άφαντης απειλής– ενός εχθρού που όσο δεν εμφανίζεται, τόσο τρέμεις πως μπορεί να είναι πιο γιγάντιος και πιο θανατηφόρος από όσο τολμάς και να φανταστείς.

Μια από τις καθοριστικές ταινίες για τον σχηματισμό του μοντέρνου αμερικάνικου σινεμά, σημείο αναφοράς για κάθε μετέπειτα δημιουργό που θέλησε ποτέ να πετύχει τον ιδανικό συσχετισμό προσωπικού τραύματος και αόρατου σασπένς. Ο Σπίλμπεργκ το πέτυχε τέλεια στα 29 του. 3 τεχνικά βραβεία Όσκαρ και επιπλέον υποψηφιότητα Καλύτερης Ταινίας(!) για το πρώτο –και, ακόμα, τέλειο– μπλοκμπάστερ.

Κυκλοφορούν ακόμα

Ο Κοτολαγός και το Χάμστερ του Σκότους: Ο κοτολαγός είναι ένα αξιαγάπητο πλάσμα γεννημένο μισό κοτόπουλο, μισό λαγός. Ο κοτολαγός. Τα κάντι διαρκώς όλα μαντάρα όμως δε σταματά να κυνηγά τη δράση και τη μεγάλη περιπέτεια. Ο κοτολαγός. Η διαδρομή του (του κοτολαγού) θα διασταυρωθεί με το χάμστερ του σκότους. Εννοείται πως στηρίζουμε κοτολαγό. Κι ελπίζουμε να υπάρξουν πολλά σίκουελ σε αυτό το παιδικό φιλμ κινουμένων σχεδίων για να έχουμε πολλές μελλοντικές ευκαιρίες να γράψουμε ξανά και ξανά τη λέξη κοτολαγός.

Ένας Μεταφραστής: Ένας καθηγητής ρωσικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Αβάνα διατάζεται να δουλέψει ως μεταφραστής για τα παιδιά θύματα της καταστροφής του Τσερνόμπιλ όταν αυτά ταξιδεύουν στην Κούβα για ιατρική περίθαλψη. Τότε αυτός θα συνδεθεί με πολλά από αυτά και τις συγκλονιστικές ιστορίες τους. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, με τον Ροντρίγκο Σαντόρο.

Πνεύμα από Σπίτι: Άλλο ένα παιδικό animation, αυτό δυστυχώς χωρίς κοτολαγό. Είναι με πνεύματα, ωστόσο, κι ένα από αυτά τόσο παιχνιδιάρικο που του αρέσει να κάνει συνεχώς φάρσες. Όταν όμως μια νέα οικογένεια, ανθρώπων κι όχι κοτολαγών, έρχεται να μείνει στο σπίτι αγνοώντας τα κόλπα του, όλα τα αλλάξουν.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις