Νέες ταινίες: Το “Αουτσάιντερς” είναι η απίστευτη ιστορία της μετοχής GameStop

Κάθε Πέμπτη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος βλέπει και σχολιάζει τις νέες ταινίες στις αίθουσες.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
05 Οκτωβρίου 2023 09:39

Στην κορυφή του box office με 18.500 εισιτήρια άνοιγμα (αν συνυπολογίσουμε και τα previews της Τετάρτης) βρέθηκε το σίκουελ “Saw X” που φαίνεται –βάσει αντιδράσεων και εισιτηρίων– να αναζωογονεί για τα καλά το franchise. Ο τρόμος παραμένει ανίκητος στα ταμεία.

Το ίδιο δε μπορεί να ειπωθεί και για τον νέο Γούντι Άλεν που επέστρεψε μετά από χρόνια με ξαναζεσταμμένη συνταγή και, κάτι αυτό, κάτι το άνοιγμα της ταινίας πάνω στις Νύχτες Πρεμιέρας, έκαναν το σύνολο χλιαρό με 17.000 εισιτήρια. Συγκριτικά, σε πολύ χειρότερες συνθήκες (καλοκαίρι του ‘21, με τα θερινά να βομβαρδίζονται με τις ταινίες μιας ολόκληρης καμμένης σεζόν, απέναντι στο arthouse μπλοκμπάστερ που ήταν “Ο Πατέρας”), το “Φεστιβάλ του Ρίφκιν” είχε κόψει 12.000 εισιτήρια σε κάτω από τις μισές αίθουσες, ενώ το ‘19 η “Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη” είχε ανοίξει με 30.000.

Στις αξιοσημείωτες παλιότερες κυκλοφορίες: Το “Οπενχάιμερ” έφτασε τις 400.000 εισιτήρια (με τη “Barbie” στα 460.000), η “Ανατομία μιας Πτώσης” πλησιάζει τα 50.000, το “Μυστήριο στη Βενετία” πέρασε τις 100.000 και η “Καλόγρια ΙΙ” τις 150.000. Όπως κι αν το κοιτάξεις, ένα αληθινά δυνατό άνοιγμα για την κινηματογραφική σεζόν.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Αουτσάιντερς

(“Dumb Money”, Κρεγκ Τζιλέσπι, 1ω44λ)

2 / 5

Η απίθανη αληθινή ιστορία της μετοχής του GameStop, όταν ύστερα από μια διαδικτυακή grassroots καμπάνια, μια κοινότητα απλών καθημερινών ανθρώπων τα έβαλε με τους δισεκατομμυριούχους και τη Wall Street αγοράζοντας μετοχές μιας «τελειωμένης» επιχείρησης κρατώντας την αξία της στα ύψη – και οδηγώντας στην πορεία σε απόγνωση τους επενδυτές που είχαν ουσιαστικά στοιχηματίσει στο γκρέμισμα της αξίας της.

Ο σκηνοθέτης του “Εγώ, η Τόνια”, ας πούμε δηλαδή όχι ακριβώς η πιο πρωτότυπη γραφή του Χόλιγουντ, μεταφέρει στο σινεμά μια υπόθεση επικαιρότητας που δεν έχει προλάβει καλά-καλά να καθίσει. Και το κάνει με μια “Big Short” λογική, τόσο στο ρυθμό και την αισθητική, αλλά και στον τρόπο που σπάει την ιστορία μοιράζοντάς την κατά κάποιο τρόπο σε διαφορετικά περιφερειακά πρόσωπα (τους ανθρώπους δηλαδή που επένδυσαν στην μετοχή ως πράξη αντίστασης στην τάξη της Wall Street) με αποτέλεσμα περισσότερο ένα δραματοποιημένο, οπτικό podcast παρά μια αληθινή ταινία.

Είναι διασκεδαστικό το αποτέλεσμα, κι η ταινία κάνει καλή δουλειά στο να εξηγήσει τις διάφορες αρκετά περίπλοκες έννοιες με τις οποίες καταπιάνεται, ενώ το καστ πάντα βοηθάει (μανιακός Πολ Ντέινο πρωταγωνιστεί, ενώ γνωστές φάτσες εμφανίζονται σε κάθε β’ και γ’ ρόλο). Αλλά το άπλωμα της πληροφορίας, του στόρι και των χαρακτήρων κάνει την ταινία να χάνει σε αποτελεσματικότητα και σε focus, ενώ ο τρόπος που επαναπακετάρεται ως εμψυχωτικός θρίαμβος υποσκάπτει τελικά την όποια πίκρα, την όποια αιχμή ή θυμό κουβαλά η ιδέα μιας άρχουσας οικονομικής τάξης που πάντα βρίσκει τρόπους να ακυρώσει τους κανόνες αν πάψουν να την βολεύουν.

Ένας Άλλος Κόσμος

(“Un Autre Monde / Another World”, Στεφάν Μπριζέ, 1ω36λ)

2.5 / 5

Ανώτερο στέλεχος πολυεθνικής, παρατημένος από τη γυναίκα του, πρέπει να σηκώσει το επαγγελματικό και ηθικό βάρος του αιτήματος που έρχεται από το εξωτερικό, σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει να μειώσει κατά σημαντικό ποσοστό το ανθρώπινο δυναμικό του τοπικού σκέλους της εταιρείας. Αναζητά λύσεις, υπό την πίεση των εργαζομένων που ανησυχούν για το μέλλον τους, αλλά πέφτει διαρκώς σε αδιέξοδα.

Ο Στεφάν Μπριζέ κλείνει μια άτυπη τριλογία της εργατικής τάξης με πρωταγωνιστή τον Βενσάν Λιντόν (“Ο Νόμος της Αγοράς”, “Σε Πόλεμο”) με μάλλον την λιγότερο ενδιαφέρουσα από τις τρεις ταινίες. Όπου το ηθικό βάρος μεταφέρεται σε ένα γρανάζι της αδυσώπητης corporate μηχανής (not all bosses!) που επιπλέον αντιμετωπίζει κι ένα παράλληλο οικογενειακό αδιέξοδο, με την ταινία συχνά να πέφτει σε δραματικές ευκολίες και μονοδιάσταστες αναγνώσεις. Έχει την αξία της πάντως ως προς την κατάσταση που παρουσιάζει και τον τρόπο που, τελικά, η καπιταλιστική μηχανή μοιάζει να λειτουργεί εκδικητικά απέναντι στο ίδιο το ανθρώπινο δυναμικό.

Ο Μικρός Αδερφός

(“Un Petit Frère / Mother and Son”, Λεονόρ Σεράιγ, 1ω56λ)

3 / 5

Στα τέλη των ‘80s η Ροζ ταξιδεύει από την Ακτή του Ελεφαντοστού στα παριζιάνικα προάστια μαζί με τους δύο νεαρούς γιους της, προσπαθώντας να χτίσει για εκείνους και για την ίδια ένα καλύτερο αύριο. Από τότε μέχρι το παρόν, η ταινία ακολουθεί τη δημιουργία, την αποσύνθεση, τις προκλήσεις και την καθημερινότητα μιας οικογένειας.

Η Λεονόρ Σεράιγ κέρδισε Χρυσή Κάμερα για το καλύτερο ντεμπούτο των Καννών με την προηγούμενή της ταινία, “Μια Νέα Γυναίκα”, με έναν ενδιαφέρον φορμαλισμό πίσω από τις φαινομενικά ανάλαφρες εικόνες της. Εδώ δείχνει πως δεν είναι σκηνοθέτης ενός τόνου ή ενός μόνο σετ επιρροών, επιλέγοντας ένα βαρύτερο σημείο εκκίνησης που όμως ποτέ δεν αφήνει να βουτηχτεί στο μελόδραμα ή την ακινησία. Σε αυτό το οικογενειακό δράμα κοινωνικού ρεαλισμού τα πράγματα διαρκώς κινούνται ή έστω με τον τρόπο τους μετατοπίζονται, καθώς η Ροζ προσπαθεί να εξασφαλίσει την καλύτερη δυνατή ζωή για την οικογένειά της όμως μοιάζει να μένει έξω ακόμα κι από το ίδιο της το κάδρο, σε μια Ευρώπη εχθρική με τρόπους συχνά σιωπηλούς, υπόγειους – και τελικά σαρωτικούς.

Στιβαρές ερμηνείες, μια λειτουργική δομή που υπηρετεί το φιλόδοξο πολυετές σχέδιο της αφήγησης, μια δυνατή ιστορία πάνω στην μετανάστευση και την ιδεά της κοινωνικής ένταξης, και μια ακόμα ταινία από την Σεράιγ που νιώθει αρκετά σίγουρη για τον εαυτό της και τον χαρακτήρα της ώστε να μην χρειάζεται ευκολίες προκειμένου να απλώσει τις ιδέες της στην οθόνη. Όπως και το ντεμπούτο της, δεν αποτελεί κάποια τομή απαραιτήτως (και σίγουρα όχι ως προς την πολιτική της παρατήρηση), όμως είναι ένα ακόμα έργο μιας νεότατης δημιουργού που ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει, δεν αναπαράγει τυφλά επιρροές και ιδέες, διαθέτει βλέμμα και χαρακτήρα.

Blue Beetle

(Άνχελ Μανουέλ Σότο, 2ω7λ)

2.5 / 5

Ο Χάιμε Ρέγιες τελειώνει το κολέγιο και επιστρέφει σπίτι έχοντας μεγάλες ελπίδες για ένα μέλλον που τελικά δεν του μοιάζει γραφτό, σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει χώρο για ορισμένους ανθρώπους. Καθώς μοιάζει χαμένος, να αναζητά τη θέση του στον κόσμο, η μοίρα θα φέρει στην κατοχή του ένα κομμάτι εξωγήινης βιοτεχνολογίας που θα μετατρέψει τον Χάιμε σε έναν πανίσχυρο υπερήρωα– με εξίσου πανίσχυρους εχθρούς που τον καταδιώκουν για να αποκτήσουν τον έλεγχο του Σκαραβαίου.

Συμπαθέστατη νέα περιπέτεια στο ζόμπι-DC σύμπαν, ταινιών δηλαδή που συνεχίζουν να κυκλοφορούν σε ένα κλίμα γενικευμένης αμηχανίας απέναντί τους από ένα στούντιο που σχεδιάζει την επόμενη μέρα δηλώνοντας πως αυτές «δεν μετράνε». Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν απαραιτήτως και καμία σημασία– αν μια ταινία είναι φαν από μόνη της, όλα αυτά περισσεύουν. Και το “Blue Beetle” σχεδόν φτάνει εκεί, όντας μια γλυκιά, χαλαρή περιπέτεια με μια ομολογουμένως διασκεδαστική αδιαφορία απέναντι στην ίδια της τη μυθολογία, και απόλυτο focus πάνω στον χαρακτήρα και τους οικογενειακούς, φιλικούς και αισθηματικούς του δεσμούς.

Με μια μερακλίδικη Σούζαν Σαράντον ως μεγάλο κακό και με μια πλήρως αναπάντεχη (από μεγάλου στούντιο) αλλά απολύτως καλοδεχούμενη καταδίκη των ριγκανικών πολιτικών στη Νότιο Αμερική(!). Όλα αυτά μέσα σε ένα συμπαθητικά throwback αισθητικό περιβάλλον που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και όμορφο (έστω με έναν τηλεοπτικό τρόπο) αν αναπόφευκτα δεν παραδιδόταν σε μια γενικόλογη τρίτη πράξη που αδικεί την συμπαθέστατη κατά τα άλλα ταινία.