Νέες ταινίες: Το “Είμαι Ακόμη Εδώ” αφηγείται μια συγκινητική αληθινή ιστορία κατά την δικτατορία της Βραζιλίας

Στην κορυφή του ελληνικού box office βρέθηκε, απίστευτα, το “Brutalist”. Το οσκαρικό δράμα διάρκειας 3μιση ωρών πέτυχε ένα ειλικρινά εντυπωσιακό αποτέλεσμα, κόβοντας πάνω από 18.000 εισιτήρια σε ένα ευρύτατο μεν κύκλωμα αιθουσών (89 πανελλαδικά) αλλά κρατώντας υπόψην πως λόγω διάρκειας είχε αισθητά λιγότερες προβολές από κάθε άλλη κυκλοφορία.

Έτσι, η ταινία του Μπρέιντι Κορμπέ έριξε από την πρώτη θέση το “Υπάρχω” ύστερα από μήνες στην κορυφή για την ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Η οποία έχει φτάσει στις 826.000, ένα αποτέλεσμα σπουδαίο σε κάθε περίπτωση – καμία εντύπωση λοιπόν δεν μας κάνει που ήδη ανακοινώθηκε η βιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη για τη συνέχεια, δια χειρός Εύας Νάθενα.

Στις κυκλοφορίες της εβδομάδας ξεχωρίζει το υποψήφιο για 3 Όσκαρ βραζιλιάνικο δράμα “Είμαι Ακόμα Εδώ” και τα late era σίκουελ δύο σημαντικών κινηματογραφικών ηρώων, της Μπρίτζετ Τζόουνς και του Κάπτεν Αμέρικα.

Οι νέες ταινίες με μια ματιά

Είμαι Ακόμη Εδώ

(“I’m Still Here / Ainda Estou Aqui”, Βάλτερ Σάλες, 2ω17λ)

★★★

Βασισμένη στα best-seller απομνημονεύματα του Μαρσέλο Ρούμπενς Πάιβα, η ιστορίας μιας γυναίκας της οποίας ο σύζυγός συλλαμβάνεται έξαφνα από το στρατιωτικό καθεστώς στη Βραζιλία του 1971, αφήνοντας εκείνη πίσω με την οικογένειά τους.

Σε 25 λέξεις: Δυνατό, ακαδημαϊκό ιστορικό δράμα από τον σκηνοθέτη του “Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας”. Βραβείο Σεναρίου στη Βενετία, Χρυσή Σφαίρα και υποψηφιότητα Όσκαρ για την εξαιρετική Φερνάντα Τόρες σε one-woman show.

Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο

(Γιάννης Βεσλεμές, 1ω26λ)

★★★

Τρία αδέρφια κατασκευάζουν μια χρονομηχανή με σκοπό να επαναφέρουν τη νεκρή μητέρα τους στη ζωή. Όταν ο εκκεντρικός πατέρας τους κάνει την εμφάνισή του, το πείραμα ξεφεύγει από τον έλεγχό τους.

Σε 25 λέξεις: Εντελώς προσωπικό, ιδιοσυγκρασιακό και χειροποίητο sci-fi παραμύθι πάνω στη νοσταλγία, το πένθος και την ενηλικίωση, από τη φαντασία του Γιάννη Βεσλεμέ (“Νορβηγία”).

Τρελή από Έρωτα. Μπρίτζετ Τζόουνς: Η Επιστροφή

(“Bridget Jones: Mad About the Boy”, Μάικλ Μόρις, 2ω4λ)

★★

Χήρα εδώ και 4 χρόνια, η Μπρίτζετ Τζόουνς παίρνει ξανά τη ζωή στα χέρια της, επιστρέφοντας ενεργά στη δουλειά και σε συναισθηματικές αναζητήσεις. Αλλά ο έρωτας θα τη βρει αναπάντεχα.

Σε 25 λέξεις: Καθόλου αναπάντεχα δηλαδή, μιας και είναι όλο το φιλμ τηλεγραφημένο. Έχει τις γλυκές και συγκινητικές στιγμές του, αλλά ξεμένει γρήγορα από γοητεία. Χαλαρή εσάνς streaming ταινίας.

Captain America: Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος

(“Captain America: Brave New World”, Τζούλιους Όνα, 1ω58λ)

★

Όταν ο Στρατηγός Ρος γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Σαμ Γουίλσον –ο νέος Captain America– θα πρέπει να φροντίσει ώστε να αποφευχθεί η σύρραξη ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ιαπωνία με αφορμή την εμφάνιση ενός σπάνιου εξωγήινου μετάλλου.

Σε 25 λέξεις: Ανέμπνευστη και πεζή περιπέτεια με κάκιστο φινάλε, που μοιάζει να αποφεύγει κάθε πιθανό ρίσκο ή κορύφωση που θα μπορούσε να φτάσει. Καλός ο Χάρισον Φορντ ως villain Πρόεδρος.

Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία – Τα Άγνωστα Ελληνικά Χρόνια της Κάλλας

(Βασίλης Λούρας & Μιχάλης Ασθενίδης, 1ω43λ)

★★

Ερευνητικό ντοκιμαντέρ για τα χρόνια κατά τα οποία η Κάλλας ενηλικιώθηκε ως γυναίκα και ως καλλιτέχνης – στην Αθήνα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά μετά το 1957, όταν η τότε διεθνώς αναγνωρισμένη ντίβα, επανασυνδέθηκε με την Ελλάδα.

Σε 25 λέξεις: Εξαιρετικό βάθος έρευνας και στιβαρή γραμμική αφήγηση, must για τους θαυμαστές της Κάλλας, αλλά περισσότερο τηλεοπτικό ρεπορτάζ παρά κινηματογραφική πρόταση.

Το Πιο Πολύτιμο Φορτίο

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας φτωχός ξυλοκόπος και η γυναίκα του ζουν σε ένα μεγάλο δάσος. ​Ο κόσμος τους αλλάζει όταν η γυναίκα βρίσκει ένα μωρό που ​τ​ο έχουν πετάξει από ένα τρένο ​με προορισμό το Άουσβιτς​ και αποφασίζει να το μεγαλώσει. Ενήλικο animation από τον Μισέλ Χαζαναβίσιους του “The Artist”.

Dog Man

Όταν ένας πιστός σκύλος της αστυνομίας και ο αστυνόμος ιδιοκτήτης του τραυματίζονται εν ώρα καθήκοντος, μία παράδοξη, αλλά σωτήρια χειρουργική επέμβαση ενώνει τους δύο σε ένα και έτσι γεννιέται ο Dog Man. Ο Dog Man δεσμεύεται να προστατεύει, να υπηρετεί και να εκτελεί όλα τα σκυλίσια κόλπα. Οικογενειακό animation βασισμένο σε σειρά βιβλίων, από το στούντιο της DreamWorks.

Αναλυτική κριτική ταινιών

Είμαι Ακόμη Εδώ

Στο Ρίο ντε Τζανέιρο του 1971, την περίοδο της δικτατορίας στη Βραζιλία, ο πρώην βουλευτής και νυν αντιστασιακός Ρούμπενς Πάιβα αρπάζεται από την στρατιωτική αστυνομία μέσα από το ίδιο του το σπίτι, αφήνοντας πίσω σύζυγο και παιδιά σε εμβρόντητη κατάσταση, να προσπαθούν για ένα χρονικό διάστημα που μοιάζει με το άπειρο, να αποδεχθούν τη νέα πραγματικότητα και να επεξεργαστούν την απώλειά του. Η σύζυγός του Εουνίτσε, ξεκινά μια προσωπική σταυροφορία απέναντι στο καθεστώς, ώστε να αναγνωριστεί η αλήθεια για το τι του συνέβη – και από ποιους.

Επιστροφή μετά από 13 χρόνια για έναν από τους πολύ σημαντικούς σύγχρονους βραζιλιάνους σκηνοθέτες, του Βάλτερ Σάλες, ο οποίος μπορεί να βρήκε τη διεθνή επιτυχία μέσα από τα “Ημερολόγια Μοτοσικλέτας” όμως ήταν λίγα χρόνια πριν που είχε ένα μεγάλο breathrough με τον “Κεντρικό Σταθμό”, ταινία για την οποία η θρυλική Φερνάντα Μοντενέγκρο έγινε η πρώτη βραζιλιάνα ηθοποιός υποψήφια για Όσκαρ.

27 χρόνια μετά τον “Κεντρικό Σταθμό”, η κόρη της Μοντενέγκρο, Φερνάντα Τόρες, φτάνει κι εκείνη σε οσκαρική υποψηφιότητα ερμηνείας, ξανά για μια ταινία του Σάλες. Η Τόρες παίζει την Εουνίτσε Πάιβα, με ένα στιβαρό πολιτικό δράμα να είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου στημένο πάνω της και σε μια άλλοτε στωική, άλλοτε σχεδόν απεγνωσμένη δύναμη να διατρέχει το φιλμ.

Περιέργως πάντως, κι ενώ η Τόρες είναι προφανώς εξαιρετική στο ρόλο, είναι η πρώτη πράξη του φιλμ που αληθινά ξεχωρίζει, όταν ο Σάλες με ηρεμία και ζεστασιά αποτυπώνει την καθημερινότητα μιας οικογένειας που ξέρουμε πως σύντομα, τραγικά, θα σπάσει. Με ένα παράδοξο τρόπο, υπάρχει σε αυτές τις σκηνές μια εντονότερη ανθρώπινη και πολιτική αμεσότητα από ό,τι σε όλο το υπόλοιπο φιλμ.

Οι σεναριογράφοι Μουρίλο Χάουσερ και Έιτορ Λορέγκα (του υπέροχου φιλμ “Η Αόρατη Ζωή της Ευριδίκης Γκουσμάο”) εστιάζουν στην διαδικασία επιμονής της Εουνίτσε στο πέρασμα των χρόνων (προσπερνώντας μάλιστα αρκετές περιόδους με κάπως άτσαλο τρόπο προς το τέλος). Είναι αναμφίβολα σημαντική ιστορία και συγκινητικό το θέμα, αλλά αναρωτιέται κανείς πώς θα έμοιαζε ένα φιλμ με εντονότερη σύνδεση με το πολιτικό περιβάλλον και το πλαίσιο γέννησης και συντήρησης του φασισμού, ώστε να είναι κάτι αληθινά ζωντανότερο από «μια ιστορία από το παρελθόν».

Σε κάθε περίπτωση, μια σημαντική ιστορία, με μια εξαιρετική κεντρική ερμηνεία, στιβαρή κινηματογράφηση και αφήγηση και μια απόλυτα καλοδεχούμενη επιστροφή ενός σκηνοθέτη που έχει γράψει τη δική του ιστορία. Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο Σεναρίου στο φεστιβάλ Βενετίας, με Χρυσή Σφαίρα ερμηνείας για τη Φερνάντα Τόρες, ενώ είναι υποψήφια για 3 βραβεία Όσκαρ – και όλο και εντονότερα το τελευταίο διάστημα αρχίζει να μυρίζει ανατροπή και Όσκαρ για τη Βραζιλία, στην κατηγορία Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.

Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο

Τρία αδέρφια, σαν κλεισμένα πάντοτε μέσα στο σπίτι των παιδικών τους χρόνων, κατασκευάζουν μια χρονομηχανή με σκοπό να φέρουν πίσω στη ζωή τη νεκρή μητέρα τους. Καθώς τα πειράματα δεν πάνε πολύ καλά κι έχουν διάφορα αθέλητα αποτελέσματα στη σφαίρα του σουρεάλ γκροτέσκου, ο πατέρας των αγοριών επιστρέφει σπίτι, και τότε τα πράγματα γίνονται αληθινά περίεργα. (Δίκαιο, μιας που τον παίζει ο καλτ λατρεμένος ηθοποιός Ντομινίκ Πινιόν.)

Μια δεκαετία μετά την φανταστική του “Νορβηγία”, ο Γιάννης Βεσλεμές επιστρέφει με μια πολύ πιο εσωτερική ιστορία επιστημονικής φαντασίας που μοιάζει να έχει βγει από τα σπλάχνα, με μια ειλικρίνεια και πονεμένη συναισθηματική αμεσότητα για την οποία συγχωρείς ακόμα και μια αφηγηματική ακινησία ιδίως στο δεύτερο μισό.

Όπως και στη “Νορβηγία”, το χειροποίητο σύμπαν που κατασκευάζει ο Βεσλεμές είναι από μόνο του λόγος να θαυμάσεις το φιλμ και δε θα πρέπει ποτέ να θεωρηθεί ως κάτι δεδομένο – γιατί κανείς δεν το κάνει όπως αυτός. Οι χώροι ενός σπιτιού μοιάζουν με σημείο στο χάρτη ενός μακρινού πλανήτη. Συνηθισμένα αντικείμενα της καθημερινότητας αποκτούν sci-fi διάσταση και υπερβαίνουν τον πεζό τους χαρακτήρα. Τρελές ιδέες γεμίζουν σε κάθε του γωνιά, κατασκευασμένες με εντυπωσιακή τεχνική αρτιότητα και χορταστικά πρακτικά εφέ. Τα χρώματα, σαν ξεθωριασμένο νέον κάποιας αβέβαιης ανάμνησης, λένε καλύτερα την ιστορία.

Στην ταινία του συγκατοικούν από τα giallo και τη «μαγική» επιστημονική φαντασία μέχρι τον Κρόνενμπεργκ και τον Νικολαϊδη, αλλά οι όποιες αναφορές του Βεσλεμέ δεν είναι ποτέ αυτοσκοπός. Έρχονται ως καθαρά βιωματικά και εμμονικά στοιχεία ενός φιλμικού άλμπουμ, στο οποίο αντικείμενα ενός ζησμένου, πένθιμου παρελθόντος γίνονται εργαλεία για ένα μέλλον που δε μπορεί να έρθει ποτέ. Με νεαρούς ήρωες παγιδευμένους σε μια νοσταλγική λούπα από την οποία δεν ξέρουν καν πώς να αναζητήσουν την απόδραση.

Ένα πανέμορφο φιλμ πάνω στην απώλεια και την έλξη της νοσταλγίας ως τελικό τεστ ωρίμανσης, που εκπέμπει συναίσθημα και της οποίας την καρδιά μπορείς πρακτικά να τη δεις μπροστά σου να χτυπά. (Περιέργως όχι κυριολεκτικά.) Ευχόμαστε η επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, να έρθει αυτή τη φορά πιο σύντομα.

Τρελή από Έρωτα. Μπρίτζετ Τζόουνς: Η Επιστροφή

Η Μπρίτζετ Τζόουνς είναι χήρα εδώ και λίγα χρόνια όμως ακόμα δεν έχει ξεπεράσει την απώλεια του Ντάρσι. Μεγαλώνοντας μόνη τα δυο παιδιά της, μια μέρα θα αποφασίσει πως πρέπει να αρχίσει ξανά να ζει. Θα επιστρέψει στη δουλειά και θα αφεθεί ξανά συναισθηματικά. Αλλά είναι αυτός ο κόσμος ακόμα για εκείνην;

Γλυκό αλλά κινηματογραφικά άνευρο νέο σίκουελ για την αγαπημένη ηρωίδα που ερμηνεύει η Ρενέ Ζελβέγκερ για 4η φορά στη μεγάλη οθόνη. Η Μπρίτζετ του 2025 προσπαθεί να κινηθεί σε έναν κόσμο με νέες ευαισθησίες στον έρωτα και στις συμπεριφορές, με μια αίσθηση απώλειας και πόνου να περιβάλλει ακόμα και τα πιο χαριτωμένα περιστατικά. Υπάρχει δηλαδή ένα κάποιο κέντρο βάρους στην ταινία, μια αλήθεια και μια χαρά στο να βλέπεις αυτό το καστ να περνάει καλά (η Ζελβέγκερ έχει εδώ παρτενέρ τον πάντα στιβαρό Τσιβετέλ Ετζιοφόρ, ενώ επιστρέφει ο Χιου Γκραντ και πολλά ακόμα γνώριμα πρόσωπα των προηγούμενων κεφαλαίων).

Εν τέλει όμως τελικά οι εξελίξεις είναι αρκετά μηχανικές, οι κορυφώσεις απουσιάζουν και το όλο αποτέλεσμα μοιάζει λιγάκι νέτφλιξ. (Επίσης ο ελληνικός τίτλος… δεν είναι τίτλος. Είναι ίσως θέμα συζήτησης; Στίχος; Ατυχές copy/paste; Πάντως όχι τίτλος.)

Captain America: Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος

Ο στρατηγός Θαντέους Ρος (Χάρισον Φορντ, που είναι το πιο καλό πράγμα της ταινίας) γίνεται πρόεδρος των ΗΠΑ και ο Σαμ Γουίλσον, δηλαδή ο νέος Κάπτεν Αμέρικα (Άντονι Μάκι στο ρόλο), αποφασίζει να συνεργαστεί μαζί του παρά το γεγονός πως ιδεολογικά και πολιτικά βρίσκονται σε απέναντι άκρα. Ένας μυστηριώδης «πελάτης» θα αρχίσει όμως να ελέγχει πράκτορες με απώτερο σκοπό να δημιουργήσει διπλωματικό διεθνές επεισόδιο και να αποκαλύψει το αληθινό πρόσωπο του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Σε ποια πλευρά θα σταθεί ο Καπ;

Πλοκή που μοιάζει να ξεπήδησε από περιπετεια των ‘90s αλλά δίχως την ελάχιστη αίσθηση κίνησης και κεφιού των μπλοκμπάστερ εκείνης της δεκαετίας, κοπτοραπτική σε χαρακτήρες και καταστάσεις που αφήνουν πίσω μια περιπέτεια δίχως ζουμί, ένα τρομερά κουραστικό διαρκές exposition που σε κάνει να νιώθεις πως βλέπεις το 7ο επεισόδιο της 6ης σεζόν μιας σειράς που είχες αφήσει στο φινάλε της 4ης, μέτριες σκηνές δράσης και μια ευρύτερη αίσθηση πλήρους ακινησίας – με τελική διάρκεια κάτω από τις 2 ώρες, αυτός ο “Κόσμος” θα νιώσεις πως είναι η μακρύτερη ταινία που έχει βγάλει ποτέ η Marvel.

Μα χειρότερα από όλα, ένα απαράδεκτο φινάλε που έρχεται να ολοκληρώσει μια αληθινή σπουδή πάνω στο πώς να αποφύγεις να πεις το οτιδήποτε για τον κόσμο γύρω σου, την ώρα που λες μια υποτίθεται ευθέως πολιτική περιπέτεια. Η ταινία (από τον σκηνοθέτη του επίσης κάκιστου “Cloverfield Paradox”) υπηρετεί μια τυφλή πίστη στο υπέρ πίστεως και αμερικάνικης πατρίδος αίσθημα, όπου η συνύπαρξη βασανισμένων μαύρων στρατιωτών και τραμπικών τυράννων όχι απλά δικαιολογείται, αλλά και θεωρείται τιμή και καμάρι μπροστά στην Μεγάλη Αμερικάνικη Ιδέα.

Το φινάλε, και εν τέλει όλη η ταινία, εύχεται απλώς… να, αν μπορούσαν οι καταστροφικοί τύραννοι να έδειχναν έστω μια αίσθηση σεβασμού απέναντι στο ιδεώδες, τότε δε θα χρειαζόταν να χαλάμε τις καρδιές μας. Χειρότερα από νοσταλγικό συντηρητισμό, το εκτός τόπου και χρόνου φιλμ εκβιάζει την ελπίδα μέσα από τα κυριολεκτικά συντρίμμια. Αδυνατώντας την ίδια στιγμή να προσφέρει την παραμικρή ενδιαφέρουσα οπτική ιδέα ή να αναπτύξει ρυθμό και αίσθηση διασκέδασης. Από τις χειρότερες ταινίες της Marvel μέχρι σήμερα.

Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία – Τα Άγνωστα Ελληνικά Χρόνια της Κάλλας

Εξαιρετικού υλικού ντοκιμαντέρ που αφηγείται από την έλευση της Κάλλας (τότε Καλογεροπούλου) στην Ελλάδα το 1937, μέχρι την φυγή της το ‘45 και την εκ νέου επιστροφή ως διεθνούς φήμης πλέον σταρ και καλλιτέχνη. Η έρευνα που έχει γίνει είναι εντυπωσιακή, υπάρχουν εδώ υλικά που βλέπουμε ή ακούμε για πρώτη φορά, ενώ η αφήγηση είναι απλή και καθαρή – αν και σε κάποια σημεία ομολογουμένως είναι περίεργα μονόπλευρη.

Σε κανένα πάντως σημείο αυτό το ντοκιμαντέρ δεν δικαιολογεί ακριβώς την κινηματογραφική του υπόσταση, καθώς μοιάζει με άψογο τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Σε κάθε περίπτωση, οι φανς της Κάλλας θα το απολαύσουν.