Νέες ταινίες: Το “Κάποια Μίλησε” είναι η έρευνα που έστειλε στη φυλακή τον Χάρβεϊ Γουάινστιν

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Κάποια Μίλησε

(“She Said”, Μαρία Σρέντερ, 2ω9λ)

2.5 / 5

Οι ρεπόρτερ Μέγκαν Τουόχι και Τζόντι Κάντορ των New York Times δημοσιεύουν ένα από τα σημαντικότερα ρεπορτάζ της σύγχρονης εποχής, επιτρέποντας τους ψίθυρους δεκαετιών γύρω από τις εγκληματικές συμπεριφορές του Γουάινστιν να γίνουν ουρλιαχτά, και βοηθώντας το κίνημα #MeToo να παγιωθεί. Η ταινία ακολουθεί βήμα προς βήμα το πώς ετοιμάστηκε αυτό το ρεπορτάζ, τηλεφώνημα το τηλεφώνημα, απειλή προς απειλή.

Μια από τις αναμφίβολα καθοριστικές ιστορίες της εποχής μας λαμβάνει μια συναρπαστική μεν, σχετικά επιφανειακή δε μεταφορά για το σινεμά. Οι Κάρεϊ Μάλιγκαν και Ζόι Καζάν παίζουν τις δύο ρεπόρτερ με πείσμα και το σενάριο πετυχαίνει μια αβίαστη κινητικότητα ανάμεσα στα διάφορα κομμάτια της έρευνας, με αποτέλεσμα το φιλμ καθαρά ως procedural να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και εύκολα παρακολουθήσιμο: Είναι βασικά μια σειρά από τηλεφωνικές συνομιλίες, κάτι που για φανς των ερευνητικών θρίλερ θα πρέπει να αρκεί. Δεν κάνει ποτέ κοιλιά κι όλα τα επιμέρους επεισόδια της έρευνας έχουν ενδιαφέρον. (Ιδιαίτερα εκείνο όπου εμφανίζεται η Σαμάνθα Μόρτον σε μια καθηλωτική σύντομη μονολογική ερμηνεία που κλέβει όλο το φιλμ.)

Όμως αυτή ακριβώς η ευκολία καταλήγει να είναι και το πρόβλημα. Πέρα από κάποιες αόριστες σκιώδεις απειλές που υπονοούν την παρουσία ενός κυκλώματος εκφοβισμού και αποσιώπησης, αυτό ποτέ δεν πραγματώνεται ως κάτι το απτό ή αληθινά υποβλητικό. Το σασπένς δεν περικυκλώνει κάθε κομμάτι της ύπαρξης του φιλμ, ούτε ζωντανεύει η απειλή ή η αίσθηση του πώς είναι να τα βάζεις με ένα μέχρι πρότινος ανέγγιχτο τέρας πατριαρχικής σιωπής και ελέγχου.

Ακόμα σημαντικότερα, οι πράξεις του Γουάινστιν και η μάχη των δύο δημοσιογράφων δεν μπαίνουν ποτέ σε κάποιο ευρύτερο πλαίσιο παρουσίασης ή εξερεύνησης αυτών των ιδεών που αφορά η συγκεκριμένη μάχη. Η ιστορία αυτή έπαιξε κεντρικό ρόλο στην θεμελίωση του #MeToo και του να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε για μια ολόκληρη κουλτούρα εκμετάλλευσης και συστημικής καταπίεσης, αλλά με το πώς είναι δομημένη η ταινία, θα μπορούσε η ίδια έρευνα να αφορά οτιδήποτε άλλο. Η ουσία του ζητήματος δεν εξερευνάται, σίγουρα όχι σε συστημικό επίπεδο.

Σίγουρα δε βοηθάει και ο άτσαλος, αθέλητα κωμικός τρόπος με τον οποίο το φίξιον συγκρούεται συχνά με την πραγματικότητα: Ο άνθρωπος που υποδύεται τον Τραμπ στο “Saturday Night Live” κάνει τη φωνή του σε ένα απειλητικό τηλεφώνημα προς την Τουόχι στην αρχή του φιλμ, και ένα εξόφθαλμο stand-in για τον Γουάινστιν διαλύει πλήρως την ένταση και την ισορροπία της σκηνής κορύφωσης του φιλμ.

Τελικά αυτό που μένει περισσότερο στη μνήμη είναι εκείνες οι στιγμές (όπως αυτή με την Μόρτον) όπου ο λόγος δίνεται ευθέως σε γυναίκες να μιλήσουν για τη φρίκη που βίωσαν και για την οποία ποτέ πριν δεν βρήκαν χώρο και στήριξη ώστε να μιλήσουν. Στιγμές που όμως εν τέλει χάνονται μέσα σε μια αμήχανη εξισορρόπηση επιμέρους στοιχείων. Το “Κάποια Μίλησε” προσπαθεί να είναι ταυτόχρονα “Spotlight” και “Έριν Μπρόκοβιτς”, χάνοντας όμως τις διαδικασίες και τους λεπτούς τρόπους με τους οποίους αυτές οι δύο ταινίες επιτυγχάνουν δύο διαφορετικά πράγματα, με διαφορετικούς τρόπους.

Η Νύχτα της 12ης

(“The Night of the 12th / La Nuit du 12” , Ντόμινικ Μολ, 1ω55λ)

3 / 5

Τη νύχτα που ένας νέος ντετέκτιβ διορίζεται επικεφαλής του τοπικού τμήματος, μια νεαρή γυναίκα δολοφονείται φεύγοντας από το πάρτυ μιας φίλης της. Αυτό που ακολουθεί είναι μια ενδελεχής έρευνα για την προσπάθεια επίλυσης της υπόθεσης μέσα από βίντεο, μελέτη του τόπου του εγκλήματος, σύνδεση διάσπαρτων στοιχείων και φυσικά, ανάκριση κάθε λογής υπόπτων ή απλώς γνωστών του θύματος.

Ο Ντόμινικ Μολ (“Lemming”) σκηνοθετεί με υπομονή αλλά και νεύρο ένα μεστό αστυνομικό θρίλερ του οποίου πρώτη έγνοια δεν είναι να σε εκπλήξει με ανατροπές και φυτευμένα σοκ, αλλά να χτίσει την ατμόσφαιρα και την πραγματικότητα μιας ολόκληρης κοινότητας όπου πρακτικά οι πάντες (ύποπτοι ή μη) φαίνεται πως έβλεπαν την κοπέλα μέσα μια κτητική οπτική. Ένας άντρας πίστευε πως είχε μαζί της μια εντονότερη σχέση από αυτή που είχε, ένας άλλος γράφει ραπ στίχους μίσους εναντίον της, άλλοι την αντιμετωπίζουν αποκλειστικά ως πιθανό ή μη αντικείμενο του σεξ ή/και πάθους (τους).

Το τέλος περισσότερο φτάνει παρά συμβαίνει (κι αυτό υποθέτω είναι κάτι που μπορεί κανείς να δει θετική ή και αρνητικά) αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα στιβαρό κοινωνικό θρίλερ που ξέρει καλά τι θέλει να πει και το οποίο αποτυπώνει εξαιρετικά τον τρόπο με τον οποίο μια έρευνα καταλήγει να καταλαμβάνει ως εμμονή, μια ολόκληρη ζωή. Παραμένοντας την ίδια στιγμή, σύμβολο ενός αόρατου, εκδικητικού εχθρού που ποτέ δεν παύει να απειλεί.

Λάιλ, ο Φίλος μου ο Κροκόδειλος

(“Lyle, Lyle, Crocodile”, Τζος Γκόρντον, Γουίλ Σπεκ, 1ω46λ)

2 / 5

Μια οικογένεια έχει μόλις μετακομίσει στη Νέα Υόρκη κι ο νεαρός γιος ανακαλύπτει στη σοφίτα έναν κροκόδειλο που τραγουδάει. Υπό την απειλή του κομπλεξικού γείτονα που δεν πρέπει να μάθει την αλήθεια, αλλά και την έξαφνη επιστροφή ενός μυστηριώδους ανθρώπου του θεάματος από το παρελθόν του Λάιλ του κροκόδειλου, η οικογένεια θα πρέπει να προστατέψει αυτό το θαυματουργό ζωντανό. Μαθαίνοντας στη διαδρομή τις αληθινές αξίες της συντροφικότητας– τα ξέρετε, τα υποψιάζεστε.

Θεματικά αναμενόμενο, το μιούζικαλ με τα τραγούδια των Πάσεκ & Πολ (“The Greatest Showman”, “La La Land”) διασκευάζει σειρά παιδικών βιβλίων με μια “Paddington” προσέγγιση αλλά χωρίς την αφηγηματική γοητεία εκείνης της διλογίας ταινιών. Βλέπεται ευχάριστα πάντως ειδικά όποτε βρίσκεται στην οθόνη ένας μερακλίδικα καρτουνίστικος Χαβιέ Μπαρδέμ.

Devotion: Οι Ήρωες των Αιθέρων

(“Devotion”, Τζ. Ντ. Ντίλαρντ, 2ω18λ)

1.5 / 5

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία δύο αμερικανών πιλότων που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στον πόλεμο της Κορέας. Ο πρώτος μαύρος πιλότος στην ιστορία της Ναυτικής Αεροπορίας κι η φιλία που αναπτύσσεται με τον συμπολεμιστή του, γίνεται κεντρικός σκελετός σε ένα μάλλον πληκτικό ιστορικό δράμα αερομαχιών που το βλέπεις καθαρά και μόνο για τον μαγνητισμό του εξαιρετικού πρωταγωνιστικού διδύμου: Τον Γκλεν Πάουελ του “Top Gun: Maverick” και του Τζόναθαν Μέιτζορς του “Lovecraft Country” (και σύντομα του “Creed III”).

Μέρες του ‘36

(Θόδωρος Αγγελόπουλος, 1ω45λ)

4 / 5

Λίγο πριν τη δικτατορία του Μεταξά, ένας πολιτικός κρατούμενος παίρνει όμηρο στο κελί του έναν βουλευτή της συντηρητικής κυβέρνησης. Η δεύτερη ταινία του Αγγελόπουλου παρακολουθεί μια ομάδα ανθρώπων σε θέση ισχύος, φαινομενικά ξεκομμένους από τον έξω κόσμο, καθώς διαπραγματεύονται μεταξύ τους κάθε πιθανή απόφαση και συμβιβασμό με απώτερο κριτήριο όχι την σωτηρία μιας ζωής (πόσο μάλλον ενός έθνους) αλλά την μικρότερη δυνατή απώλεια σε σχέση με πιθανούς συμμάχους. Καθηλωτικό, σχεδόν θεατρικό, συνταρακτικά αλληγορικό, ένα σπουδαίο πρώιμο δείγμα του στυλ και του κινηματογραφικού πολιτικού κειμένου που έμελλε να ακολουθήσει τα αμέσως επόμενα χρόνια, αναδεικνύοντας τον Αγγελόπουλο ως τον κατεξοχήν χρονογράφο της Ελλάδας διαμέσου του 20ου αιώνα.

Κυκλοφορούν ακόμη

Η Μεγάλη Ρήξη: Ένα ζευγάρι βρίσκεται εγκλωβισμένο στα επείγοντα ενός υπό πολιορκία νοσοκομείου την ώρα που ο κόσμος γύρω φλέγεται. Η Κατρίν Κορσινί σκηνοθετεί ένα δράμα με φόντο τις εξεγέρσεις των Κίτρινων Γιλέκων.

Ο Τζογαδόρος: Ένας δισεκατομμυριούχος προσκαλεί παλιούς του φίλους για μια παρτίδα πόκερ αλλά η βραδιά θα εξελιχθεί σε κάτι το απρόσμενα έντονο. Πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί(!) ο Ράσελ Κρόου.

Δεν Είσαι η Μητέρα μου: Σε μια συνοικία στο Δουβλίνο η μητέρα της Σαρ εξαφανίζεται και τελικά επιστρέφει, όμως κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε. Η Σαρ ορκίζεται να αποκαλύψει την αλήθεια της προσωρινής εξαφάνισης, κάτι που την οδηγεί σε κρυμμένα σκοτεινά μυστικά της οικογένειάς της. Ιρλανδικό θρίλερ.

Η Παγίδα του Διαβόλου: Ιεροεξεταστής καταφθάνει σε χωριό με στόχο να ανακαλύψει την αλήθεια για μια τοπική οικογένεια που υποπτεύεται πως έχει κάνει συμφωνία με τον διάβολο. Ταινία του 1962 από τον Φράντισεκ Βλάτσιλ της “Μαρκέτα Λαζάροβα”.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις