Νέες ταινίες: Ξαναζεσταμένος Γούντι Άλεν και ένα πρωτότυπο sci-fi

Απουσία νέας αξιόλογης πρότασης την περασμένη εβδομάδα, το εγχώριο box office παρέμεινε ουσιαστικά αντίγραφο της προ-περασμένης, απλώς με πεσμένους τους αντίστοιχους αριθμούς – όχι δραματικά πεσμένους πάντως, με δεδομένο πως μιλάμε για ταινίες πλέον στην 2η, 3η, 4η, ή και 5η εβδομάδα τους.

Το “Μυστήριο στη Βενετία” παρέμεινε πρώτο και πλησιάζει τα 100.000 καθώς το νέο Πουαρώ franchise του Μπράνα επανακάμπτει μετά το “Έγκλημα στο Νείλο”. Δεύτερη παραμένει η “Καλόγρια ΙΙ” που φτάνει αισίως τα 150.000 υπενθυμίζοντας πόσο τεράστιο ταβάνι συνεχίζει να έχει ο τρόμος καθώς ετοιμαζόμαστε για κάποια σημαντικά releases το επόμενο διάστημα, από τον νέο “Εξορκιστή” και το “Saw X” μέχρι το φαινόμενο “Talk to Me” των αδελφών Φιλίππου.

Η “Barbie” πρόλαβε και ξεπέρασε τα 450.000 εισιτήρια πριν ξεμείνει επιτέλους απο δυνάμεις ενώ το “Οπενχάιμερ” με μηδαμινές απώλειες παραμένει σταθερά στην 3η θέση του box office και θα περάσει με ευκολία τις 400.000 – αν επανακυκλοφορήσει κοντά στα Όσκαρ μπορεί να φτάσει και τη “Barbie”, αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια εκπληκτική επιτυχία, αναλογικά μεγαλύτερη και αυτής που συνάντησε το φιλμ στις ΗΠΑ.

Η “Ανατομία μιας Πτώσης” πέρασε τα 40.000 εισιτήρια με επίσης ελάχιστες week-to-week απώλειες (αν και με την κυκλοφορία του νέου Γούντι Άλεν λογικά θα περιοριστεί πολύ το κύκλωμα του φιλμ) και είναι χαρακτηριστικό πως στην 4η εβδομάδα της, η ταινία της Ζιστίν Τριέ ξεπέρασε σε εισπράξεις τη μόλις δεύτερη εβδομάδα του “Γάμος αλά Ελληνικά 3”. Το οποίο καταποντίστηκε, όπως εξάλλου και οι “Αναλώσιμοι 4” με 10.000 μόλις εισιτήρια σε 70 αίθουσες – και αντίστοιχα χαμηλά νούμερα και στην Αμερική, απόδειξη πως αυτό είναι ένα franchise για το οποίο υπάρχει μηδενικό πλέον ενδιαφέρον.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Γυρίσματα της Τύχης

 

(“Coup de Chance”, Γούντι Άλεν, 1ω33λ)

2 / 5

Η Φάνι κι ο Ζαν τα έχουν όλα, σε μια ζωή φαινομενικά τέλεια σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Όμως όταν εκείνη συναντά τυχαία έναν παλιό της συμμαθητή, γεννιέται γρήγορα κάτι φλογερό ανάμεσά τους. Θα έρθουν πολύ κοντά, πολύ γρήγορα, προκαλώντας την ακραία ζήλια του Ζαν, ο οποίος θα καταφύγει σε σοκαριστικά μέσα για να επαναφέρει την ισορροπία στο γάμο του.

Πρώτη ταινία του Γούντι Άλεν γυρισμένη ως εξ ολοκλήρου μη αμερικάνικη παραγωγή (μιας και στις ΗΠΑ παραμένει persona non grata, ενώ σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες –όπως και στη δική μας– δεν υφίσταται ανάλογο ζήτημα) και πρώτη γενικώς από το κάκιστο “Φεστιβάλ του Ρίφκιν” πριν 3 χρόνια. Επί του περιεχομένου, η ταινία δεν προσφέρει απολύτως τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί πολλάκις στη φιλμογραφία του ίδιου του Άλεν, αλλά κάπως με λιγότερη ενέργεια, πιο επιφανειακά και ξεφούσκωτα, σα να λες τις ίδιες σου ιδέες στους ίδιους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο εδώ και χρόνια. Θυμίζοντας από “Match Point” μέχρι τον “Παράλογο Άνθρωπο” απλώς σερβιρισμένο με γαλλική εσάνς. Που δεν είναι απαραίτητα θετικό στοιχείο, μιας και ο ρυθμός του νεοϋορκέζικου νευρωτισμού ταιριάζει ιδανικά με το χιούμορ και τις υπαρξιακές ανησυχίες του σκηνοθέτη και είναι ένα στοιχείο που χάνεται εδώ κάτω από τη γαλλική ευγένεια.

Αυτό δεν κάνει την ταινία κακή, απλώς ανώδυνη, με κάποιους στοχασμούς περί τυχαιότητας για γαρνίρισμα. Η ώρα περνάει γρήγορα και εύκολα, και όπως πάντα η εικαστική προσέγγιση του θρυλικού διευθυντή φωτογραφίας Βιτόριο Στοράρο κάνει κάθε φιλμ του άξιο παρακολούθησης: Χρωματικοί κώδικες ανανεώνουν διαρκώς το ενδιαφέρον και τη διάθεση απέναντι στην κάθε σκηνή, την ώρα που ένας ανοιχτός χώρος όπου κινούνται οι δυο παράνομοι εραστές κινηματογραφείται απελευθερωτικά ενώ ένα δωμάτιο του σπιτιού του δίχως αγάπη παντρεμένου ζευγαριού μοιάζει κωμικά ασφυκτικό. Τίποτα δεν μοιάζει βαρετό, ακόμα κι αν είναι. Στο τέλος μένουν τουλάχιστον τα χρώματα, γιατί κατά τα άλλα το φιλμ δεν έχει και πολλά να πει.

Ο Δημιουργός

 

(“The Creator”, Γκάρετ Έντουαρντς, 2ω13λ)

2.5 / 5

Στο κοντινό μέλλον, η τεχνητή νοημοσύνη εξαπολύει επίθεση εναντίον της ανθρωπότητας εκπυρσοκροτώντας πυρηνική βόμβα στο Λος Άντζελες. Η Δύση ξεκινά ανένδοτο αγώνα απέναντι στην ΑΙ, όμως στις χώρες τις Νέας Ασίας τα ρομπότ ζουν ειρηνικά μαζί με τον γενικότερο πληθυσμό Τι αποτέλεσμα θα έχει η σύρραξη;

Ο Γκάρετ Έντουαρντς του “Godzilla” και του “Rogue One” αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πώς sci-fi χώροι με οπτικά εφέ μπορούν παρολαυτά να γυριστούν σα να ήταν το οποιοδήποτε εξωτερικό σκηνικό. Πρώτα σκηνοθετεί και μετά προστίθενται τα εφέ, τοποθετώντας τη δράση σε αληθινά σκηνικά, κι αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη δύναμη μιας ταινίας γεμάτης ιδέες και αλληγορικές διαστάσεις.

Η ιστορία μπλέκει μια αλληγορία για το Βιετνάμ με μια υπαρξιακή προσέγγιση πάνω στο ΑΙ.Ι, επιχειρώντας να γεννήσει παράλληλα και μια χορταστική εποποιία δράσης. Το πρόβλημα είναι πως η ανάπτυξη της δράσης είναι επιφανειακή και μονότονη, με αποτέλεσμα ένα φιλμ μεγαλύτερο σε διάρκεια από όσο χρειαζόταν, με κοιλιές και πεδιάδες, και με τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον να κρατά το κάδρο αλλά να μην έχει να δώσει το οτιδήποτε μεστό ως ηθοποιός.

Υπάρχουν εδώ πολυάριθμα κλισέ στην όλη υπόθεση, από το παιδάκι-Εκλεκτό μέχρι την παγκόσμια στρατιωτική απειλή που εξολοθρεύεται με το πάτημα ορισμένων κουμπιών, όμως η ταινία απολαμβάνεται περισσότερο σε επίπεδο διάθεσης. Ο Έντουαρντς βάζει στην ιστορία αρκετές φιλόδοξες ιδέες τις οποίες δεν ξέρει απαραιτήτως τι να κάνει, όμως τα επιμέρους κεφάλαια και κυρίως η σχεδόν επαναστατική χρήση των εφέ έχουν αποτέλεσμα μια ιστορία που αλλάζει διαρκώς μορφή και παραμένει διασκεδαστική.

Η κλιμάκωση είναι μέτρια χορογραφημένη, μιας και ποτέ δεν καθίστανται σαφή τα ζητούμενα της δράσης, όμως το φιλμ είναι ικανό να σε συμπαρασύρει από ομορφιά και ιδέες μόνο.

Saw X

 

(Κέβιν Γκρέτερτ, 1ω58λ)

1.5 / 5

Ο Jigsaw δοκιμάζει μια πειραματική θεωρία μήπως και κατατροπώσει τον καρκίνο του, όμως πέφτει θύμα εξαπάτησης. Τις νέες του παγίδες τις φυλά για την ομάδα που έστησε αυτό το άρρωστο παιχνίδι ελπίδας. Σίκουελ του δημοφιλούς franchise “Saw” που διαδραματίζεται ανάμεσα σε παρελθοντικά κεφάλαια, το φιλμ αργεί χαρακτηριστικά να πάρει φόρα (το πρώτο μισό είναι set-up κι ακόμα κι όταν το κάνει είναι ελεγχόμενα, δίχως συγκινήσεις). Είναι μια συμπαθητική ματιά πάνω στην θνητότητα και την προσπάθεια να διατηρηθεί μια αίσθηση ηθικής, όμως τελικά σε επίπεδο σασπένς χωλαίνει.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις