Netflix: Είδαμε το “Μην Κοιτάτε Πάνω” – μια πολιτική σάτιρα καταστροφής με Ντι Κάπριο, Τζένιφερ Λόρενς και Μέριλ Στριπ

Από μεγάλα οσκαρικά στοιχήματα, το “Μην Κοιτάτε Πάνω” (Don’t Look Up) είναι από τα πιο ενδιαφέροντα. Μια ταινία με εντυπωσιακό καστ, και τεράστια ονόματα ακόμα και σε δεύτερους ρόλους, έρχεται μετά από οσκαρικές υποψηφιότητες για τον σκηνοθέτη Άνταμ ΜακΚέι για τις δύο προηγούμενες ταινίες του, “Big Short” και “Vice”. Ξεκίνησε να ετοιμάζεται πριν την πανδημία, όμως κατά ομολογία του ίδιου του σκηνοθέτη, όταν φάνηκε η αντίδραση πολλών ανθρώπων στην εξάπλωση του κορονοϊου, πήγαν πίσω και έκαναν το σενάριο του φιλμ τους ακόμα πιο υπερβολικό – μιας και η πραγματικότητα, όπως συχνά συμβαίνει, είχε ξεπεράσει ακόμα και τη φαντασία.

ΝΤΙ ΚΑΠΡΙΟ ΚΑΙ ΛΟΡΕΝΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΟΜΗΤΗ

Δύο επιστήμονες ανακαλύπτουν έναν κομήτη σε τροχιά πρόσκρουσης προς τη Γη, με το αναμενόμενο αποτέλεσμα να είναι ο αφανισμός του πλανήτη. Όμως οι προειδοποιήσεις τους δεν βρίσκουν αντίκρυσμα: Πρώτα ο Λευκός Οίκος τους αγνοεί επειδή έρχονται εκλογές και μια επικείμενη καταστροφή του πλανήτη θα κόστιζε σε ψήφους(!), κι ύστερα το τηλεοπτικό κοινό ακούει τα λόγια τους σαν ένα ακόμη ανώδυνο θεματάκι της πρωινής ζώνης. Όσο όμως ο κομήτης πλησιάζει, η ανθρωπότητα θα πρέπει να λάβει κάποιες αποφάσεις.

Στη διανομή των ρόλων συναντάμε μια σειρά από πρωτοκλασάτα ονόματα που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα ήταν απίθανο όχι απλά να τους δούμε στην ίδια ταινία, αλλά πόσο μάλλον σε μια ταινία του Netflix. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, έχοντας πραγματοποιήσει ένα σερί συνεργασιών με μερικούς από τους πιο σημαντικούς και πολυβραβευμένους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ (Ταραντίνο, Νόλαν, Ίστγουντ, Ινιάριτου, Σκορσέζε είναι η τελευταία του δεκαετία) πρωταγωνιστεί, αποτυπώνοντας ικανοποιητικά την αλλαγή στη χροιά της εμφάνισης του αστρονόμου-σταρ που υποδύεται. Δίπλα του η Τζένιφερ Λόρενς που επιστρέφει μετά από αρκετό διάστημα, ενώ σε ρόλους-κλειδιά συναντά ονόματα όπως την Κέιτ Μπλάνσετ, την Μέριλ Στριπ, τον Τζόνα Χιλ, τον Τίμοθι Σαλαμέ και τον Τάιλερ Πέρι – αλλά και την Αριάνα Γκράντε, που μπορεί να βρεθεί και υποψήφια για Όσκαρ για το τραγούδι της ταινίας.

ΜΙΑ ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Στη σκηνοθεσία, ο Άνταμ ΜακΚέι του “Big Short” επιστρέφει με μια όχι μόνο αστειότερη αλλά και πολιτικά αιχμηρότερη ταινία από το συγκαταβατικό, απλοϊκό και τελικά βλακώδες “Vice” που προηγήθηκε. Σίγουρα οι μέρες των “Anchorman” και των “Step Brothers” είναι πια πίσω του ως σκηνοθέτη αγνότερων κωμωδιών, και σίγουρα δε βοηθάει το ότι αρνείται πλέον να χρησιμοποιήσει αληθινούς κωμικούς ηθοποιούς στους βασικούς ρόλους. Όμως τουλάχιστον εδώ το χιούμορ αν και σατιρικά προφανές, λειτουργεί.

Ακόμα σημαντικότερα, υπάρχει αγνή οργή (όπως και πολιτική θέση, μακριά από τις όποιες ίσες αποστάσεις και θεωρίες δύο άκρων) στην πολιτική του παρατήρηση, σε μια σάτιρα που καταπιάνεται με την κλιματική αλλαγή μεν, αλλά μιλάει ευθύτατα και προφανέστατα -και με απρόσμενα ελεγειακές διαθέσεις- και για την παρούσα μας κατάσταση. Για ανθρώπους που αντιμέτωποι με μια προφανέστατη υπαρξιακή απειλή για όλους μας, επιλέγουν να εθελοτυφλούν, προσδίδοντας πολιτικά πρόσημα στη λαίλαπα. Και για ένα πολιτικό σύστημα που ξεπουλά όχι μόνο και το τελευταίο πιθανό αγαθό αλλά και την ίδια την επιβίωση, στο χέρι της αγοράς.

ΤΟ “ΔΙΚΤΥΟ” ΚΑΙ Ο ΤΡΑΜΠ

Ο ΜακΚέι δεν διαθέτει φυσικά καμία λεπτότητα ως προς τον πολιτικό του λόγο- ούτε και στον κινηματογραφικό, από την άλλη. Το γνώριμο φλασάτο του στυλ είναι παρόν κι εδώ, τρέχοντας και μεταπηδώντας ανάμεσα σε ευστοχίες και αστοχίες, σαν αυτό που μετράει να είναι η ποσότητα των στοιχείων κι όχι η ουσία τους. Με αυτό τον τρόπο στο τέλος είναι σαν τίποτα από όσα είδες να μην έχει ιδιαίτερη σημασία – ίσως και να μην έχει, βέβαια.

Ο Ντι Κάπριο είναι καλός, με μια σκηνή που παραπέμπει στο “Δίκτυο” του Λιούμετ, η Στριπ είναι τελείως λάθος καστ ως τραμπική φιγούρα, το σενάριο έχει υποστεί μόνο προσθήκες αλλά κανένα απολύτως σφίξιμο κατά τις διάφορες αναθεωρήσεις του (ειδικά το δεύτερο μισό του φιλμ μοιάζει σαν σύμπτυξη πέντε τηλεοπτικών επεισοδίων), αλλά χωρίς ποτέ να κουράζει κιόλας. Είναι εντελώς προφανές και με αρκετά προβλήματα, αλλά πάντως έχει θέση, έχει αρκετό γέλιο, και κοιτάζει το (υποθετικό, αλλά ίσως και το τρέχον) Τέλος Του Κόσμου με διάθεση εξίσου θυμωμένη, μανιώδη, όσο και μελαγχολική. Περίεργο, ενδιαφέρον δημιούργημα.

*Η ταινία “Μην Κοιτάτε Πάνω” (“Don’t Look Up”) στριμάρει στο Netflix.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις