O διαστημικός Μπραντ Πιτ απογειώνεται στο “Ad Astra” κι η “Καρδερίνα” δεν φτερουγίζει ποτέ

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Ad Astra

*****

(Τζέιμς Γκρέι, 2ω4λ)

Καστ: Μπραντ Πιτ, Ρουθ Νέγκα, Τόμι Λι Τζόουνς, Λιβ Τάιλερ

Στο κοντινό μέλλον η ανθρωπότητα συνεχίζει να επεκτείνεται, αργά, νωχελικά και αδηφάγα στο εξώτερο του διαστήματος, καταπίνοντας περιοχές ανεξερεύνητες, άγριες, και συνεχίζοντας να προσπαθεί να τις κάνει ένα με τη μεγάλη μας σύγχρονη ομοιογένεια. Εμείς είμαστε αυτοί που καταβροχθίζουμε κόσμους, αλλά με βλέμμα στραμμένο σε τι ακριβώς; Αυτή ακριβώς η μεγάλη απορία απέναντι στο απέραντο μαύρο, εκφράζεται στην ταινία μέσα από την επιχείρηση ενός αστροναύτη, που παίζει ο Μπραντ Πιτ με τίμια, στιβαρή μελαγχολία, πετυχαίνοντας να καλύψει το ώριμο παιχνίδισμά του με ένα πέπλο υπαρξιακής παραίτησης. Ο Πιτ αναζητά τον πατέρα του, έναν θρυλικό αστροναύτη που παίζει ο Τόμι Λι Τζόουνς, προσπαθώντας παράλληλα να σώσει την ανθρωπότητα από μια ενεργειακή απειλή.

Ο Τζέιμς Γκρέι (“Yards”, “Immigrant”, “Lost City of Z”), δομεί αυτή την αναζήτηση ως μια αργή περιπέτεια σε στάδια. Σε κάθε νέα στάση του αστροναύτη, παρατηρούμε γύρω του όλο και λιγότερο αναγνωρίσιμο πολιτισμό, καθώς κατευθύνεται προς το άγνωστο. Στο φεγγάρι, όπου η ανθρωπότητα έχει σχεδόν με απόλυτη επιτυχία επιβάλλει τις δομές της, ήδη υπάρχουν συγκρούσεις με βίαιες, πειρατικές φράξιες, με αποκορύφωμα μια καθηλωτικής slow ποίησης καταδίωξη σε κενό οξυγόνου, στα όρια του σκοτεινού της σελήνης. Αργότερα, σε μια άκατο, ένα ζωώδες πείραμα μας φέρνει πίσω στη ζούγκλα.

Κάθε νέο επίπεδο δίνει στον Γκρέι την ευκαιρία να δοκιμάσει το φλερτ με κάποιο άλλο αναγνωρίσιμο στάνταρ στοιχείο του διαστημικού έπους, με το διάστημα φωτογραφημένο ως μια ρετρό ηχώ γεμάτη ξεχασμένες σιλουέτες από τον φοβερό διευθυντή φωτογραφίας Χόιτ φαν Χόιτεμα (“Interstellar”) και τον Μαξ Ρίχτερ να γεμίζει το μελαγχολικό κενό του διαστήματος με ήχους που γεφυρώνουν την αγωνία με το μεγαλειώδες συναίσθημα. Όμως η αφήγηση εν τέλει πατάει στο κλισέ όταν δεν έχει τον παραμικρό λόγο να το κάνει, και η σύνδεση των daddy issues με την τύπου “Αποκάλυψη Τώρα”-στο-διάστημα αποτίναξη του πολιτισμού κι αναζήτηση ενός στόχου ασαφούς, δεν συνάδουν ακριβώς. Το φινάλε, καλλιτεχνικά συμβιβαστικό κατά παραδοχή και του ίδιου του σκηνοθέτη, αφήνει το όλο εγχείρημα αν μη τι άλλο προδομένο. Είναι μια φιλόδοξη ταινία, με πολλά υποσχόμενη δραματουργική κατασκευή, στην οποία ο εντυπωσιασμός, ο θρίαμβος κι η απογοήτευση προχωρούν μαζί.

Η Καρδερίνα

*****

(“The Goldfinch”, Τζον Κρόουλι, 2ω29λ)

Καστ: Άνσελ Έλγκορτ, Τζέφρι Ράιτ, Νικόλ Κίντμαν, Σάρα Πόλσον

Κινηματογραφική μεταφορά του βραβευμένου με Πούλιτζερ βιβλίου της Ντόνα Ταρτ, από τον σκηνοθέτη του «Brooklyn», άλλη μία ταινία που σε πολύ μεμονωμένα της σημεία ένιωθες πως ένα ανθρωποκεντρικό δράμα απλωμένο σε συναίσθημα παρά σε ιστορία, πασχίζει να απελευθερωθεί από τα ακαδημαϊκά δεσμά της γύρω του αφήγησης. Στην «Καρδερίνα», ένα 13χρονο αγόρι επιβιώνει βομβιστικής επίθεσης σε μουσείο της Νέας Υόρκης που αφήνει τη μητέρα του νεκρή- το αγόρι βρίσκεται έπειτα υπό τη φροντίδα μιας πλούσιας οικογένειας πριν ένα ντόμινο αλλαγών τον φέρουν κοντά στον ανεπρόκοπο πατέρα του κι ύστερα, ενήλικα πλέον, στον κόσμο της τέχνης και της διακίνησης πλαστών έργων. Όλα πάντοτε περιστρέφονται γύρω  από έναν πίνακα, και το ρόλο του στη ζωή του Θίο.

Όμορφα καδραρισμένο από έναν Ρότζερ Ντίκινς που προχωρά σε νεκρά ταχύτητα, το φιλμ μοιάζει ως κάτι το παντελώς ακατανόητο για όσους θεατές δεν διαθέτουν το πλαίσιο του βιβλίου. Ένα δύσκολο στόρι ενηλικίωσης πρώτου προσώπου, για έναν χαρακτήρα που αποτελεί κι ο ίδιος κενό κι ερωτηματικό για τον εαυτό του, δεν μεταφράζεται ποτέ σε κάτι που βγάζει κινηματογραφικό νόημα. Η δομή της ταινίας μοιάζει τυχαία, οι μεταπηδήσεις στο παρελθόν και το παρόν έχουν ως αποτέλεσμα κάτι πλήρως ανεστίαστο, με μικρά επεισοδιάκια να κυριαρχούνται από τα εφετζίδικα περάσματα γνωστών σταρ παρά να εκτελούν το ρόλο τους ως μικρά πετράδια στο ψηφιδωτό ενός πορτρέτου χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Θίο, παιγμένος ως ενήλικας από έναν εξωφρενικά ανέκφραστο Άνσελ Έλγκορτ, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ιστορίας που ποτέ δεν κατασταλλάζει, ποτέ δεν αποφασίζει τι είναι. Μια διαλογική περί διαχρονικότητας, τέχνης και δημιουργίας εισάγεται άτεχνα στο περιθώριο ενός στόρι που μεταπηδά από οικογενειακό δράμα σε χλιαρή περιπέτεια δίχως να μοιάζει πειστικό σε κανένα είδος. Δίχως την πρότερη γνώση του κειμένου της Ταρτ, ένας θεατής το πιθανότερο είναι να αποχωρήσει απορημένος- η «Καρδερίνα» δεν είναι φρικτή ταινία, αλλά σε κανένα απολύτως σημείο δεν είσαι σίγουρος για ποιο ακριβώς λόγο την παρακολουθείς.

Επίσης κυκλοφορούν

Ο Φιλοξενούμενος

*****

(“L’Ospite / The Guest”, Ντούτσιο Κιαρίνι, 1ω34λ)

Άντρας χωρίζει με την κοπέλα του και βρίσκεται ξαφνικά σε μια διαρκή μετακίνηση, καθώς ζει από βράδυ σε βράδυ κι από καναπέ σε καναπέ. Ο Κιαρίνι έχει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση πάνω στον κίνδυνο του χάους ως μονιμότητας και στην εγγενή ασχήμια της διαδικασίας μιας όποιας νέας αρχής. Στην πράξη, ακόμα και στη μιάμιση ώρα, η ταινία δεν γίνεται ποτέ αληθινά συναρπαστική, σαν διαρκώς να προσπαθεί να αποσυμπιέσει το όποιο δράμα συναντά μπροστά του ο Γκούιντο. Έχει το ενδιαφέρον του, αλλά ως εκεί.

Το Τελευταίο Μάθημα (“L’Heure de la Sortie School’s Out”, Σεμπαστιάν Μαρνιέ, 1ω54λ). Καθηγητής πέφτει από το παράθυρο της τάξης μπροστά στους έντρομους μαθητές του όμως μια εξάδα παραμένουν ασυγκίνητοι. Σταδιακά αρχίζουν να σπέρνουν φόβο και μίσος στο σχολείο.

Το Τραγούδι των Σκορπιών (“The Song of Scorpions”, Ανούπ Σινγκ, 1ω59λ). Ινδική ταινία με τη Γκολσιφτέ Φαραχανί στο ρόλο μιας γυναίκα που μαθαίνει μια αρχαία θεραπευτική τέχνη.

Οι Δεσποινίδες του Ροσφόρ (“Les Demoiselles de Rochefort”, Ζακ Ντεμί, 2ω). Κλασικό μιούζικαλ αριστούργημα του Ζακ Ντεμί με την Κατρίν Ντενέβ σε μουσική  Μισέλ Λεγκράν, για δύο αδερφές που αφήνουν πίσω τη μικρή παραθαλάσσια πόλη τους στην αναζήτηση του έρωτα.

Διαφυγή (“Crawl”, Αλεξάντρ Αζά, 1ω27λ). Γυναίκα προσπαθεί να σώσει τον πατέρα της στη διάρκεια τυφώνα και παγιδεύεται σε ένα πλημμυρισμένο σπίτι. Ταινία τρόμου από τον σκηνοθέτη του «High Tension» και του ριμέικ «Hills Have Eyes».

Κρίση Πανικού (“Atak Paniki / Panic Attack”, Πάβελ Μασλόνα, 1ω40λ). 7 ιστορίες για το πώς ο κόσμος του καθενός μπορεί ανά πάσα στιγμή να συντριβεί. Στιλ «Ιστορίες για Αγρίους».