Ο ‘Ταξιτζής’, αυτή η σπουδαία ταινία ακόμη και 40 χρόνια μετά
Η επετειακή προβολή του "Taxi Driver" στο Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα βρήκε όλους όσους υπήρξαν υπεύθυνοι για το αριστούργημα του Μάρτιν Σκορσέζε να εξηγούν τον τρόπο με τον οποίο μια ταινία έγινε και άντεξε στο χρόνο, χωρίς αυτό να είναι προφανές
- 23 Απριλίου 2016 11:41
«Κάθε μέρα, κάθε μέρα, εδώ και 40 γαμημένα χρόνια, τουλάχιστον ένας από εσάς έχει έρθει και μου έχει πει: “Are you talkin’ to me?”. Oρίστε, προσπαθήστε τώρα να μην γελάσετε όταν θα το ακούσετε στην ταινία».
Ετσι προλόγισε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο την επετειακή προβολή των 40 χρόνων του «Ταξιτζή» στο κλείσιμο του δικού του Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα, παρουσία ολόκληρου του θρυλικού καστ αλλά και των σπουδαίων ανθρώπων που ευθύνονται για ένα από τα ζωντανά μνημεία του αμερικανικού – και όχι μόνο – σινεμά. Μετά το τέλος της προβολής, η Τζόντι Φόστερ, η Σίμπιλ Σέπερντ, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Πολ Σρέιντερ, ο παραγωγός Μάικλ Φίλιπς και ο Τράβις Μπικλ ο ίδιος μίλησαν για 40 λεπτά καλύπτοντας όλη την απόσταση από το τότε στο τώρα, από το θρύλο στην πραγματικότητα, από την Ιστορία του σινεμά στην ιστορία του κόσμου…
[Ναι, σύμφωνα με όσα γράφονται απ’ όσους βρέθηκαν στην προβολή, ακούστηκαν κάποια γέλια στην επίμαχη σκηνή.]
Περισσότερα θρυλικά reunions:
- Η Κάθι Μπέιτς και ο Τζέιμς Κάαν ζουν ξανά το «Misery» 25 χρόνια μετά
- «The Rocky Horror Picture Show»: 40 χρόνια μετά, ο θρύλος είναι ακόμη ζωντανός!
- Το πιο συγκινητικό reunion: Ράιαν Ο’ Νιλ & Αλι ΜακΓκρο ξανά μαζί!
- Οσα είπαν τα «Καλά Παιδιά» μεταξύ τους, στα 25α τους γενέθλια
- Ολοι απογοητευμένοι – αλλά και νοσταλγικά συγκινημένοι – από το πολυδιαφημισμένο reunion των «Friends»
«Είναι αδύνατον να περιγράψω με λέξεις τι «είδα» στο σενάριο του Πολ Σρέιντερ», λέει ο Μάρτιν Σκορσέζε . «Ηξερα μόνο ότι η ταινία έπρεπε να γίνει. Νομίζω πως ο Μπομπ και εγώ δεν μιλήσαμε ποτέ για το νόημα ή το θεωρητικό υπόβαθρο της ταινίας. Ο Πολ ήταν αυτός που το εξέφραζε. Ενιωθα ωστόσο πως ήμουν αποφασισμένος να το κάνω. Ηταν μια ταινία που πραγματά πίστευα πως δεν θα δει κανείς. Ηταν μια ταινία που έγινε με το πάθος της κατάστασης που βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή. Και το να βρίσκεσαι στην πόλη κάθε βράδυ καλοκαίρι… το νιώθεις στην ταινία. Μπορείς να γευτείς την υγρασία, την αίσθηση της οργής και της ανισορροπίας που έβγαινε από τους ίδιους τους δρόμους. Η Νέα Υόρκη ήταν πανέμορφη εκείνη την εποχή. Αν και όλοι μου έλεγαν ότι πέθαινε…»
«Το σενάριο ξεκίνησε ως μια αυτοθεραπεία», θυμάται ο Πολ Σρέιντερ. «Υπήρχε ένας άνθρωπος που φοβόμουν ότι θα γίνω. Και αυτός ήταν ο ταξιτζής. Νομίζα πως αν έγραφα γι’ αυτόν θα τον απομάκρυνα από κοντά μου. Και δούλεψε… Η ομορφιά του βρίσκεται στο γεγονός πως η ταινία διαθέτει ακόμη τον αρχικό της στόχο. Αυτή η δύναμη παραμένει 40 χρόνια μετά. Οι ταινίες έχουν να κάνουν με την τύχη. Ο Μπομπ και ο Μάρτι δεν μίλησαν ποτέ πολύ για το σενάριο γιατί γνώριζαμε αυτόν τον τύπο. Ολοι γνωρίζαμε αυτόν τον τύπο. Εκεί έρχεται η τύχη. Τρεις νέοι άνθρωποι σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής τους συγχρονίζονται και μοιράζονται μια περίπου κοινή παθολογία.»
Δείτε ακόμη: Μάρτιν Σκορσέζε: σπάνιες φωτογραφίες από τα 45 χρόνια καριέρας του
«Η ιστορία αλλά και η ίδια η ταινία είναι τόσο φρέσκα», επισημαίνει η Σίμπιλ Σέπερντ . «Τίποτα δεν έχει γεράσει γύρω από αυτήν την ταινία. Το γεγονός ότι έχουμε αυτό το απίστευτο καστ και αυτήν την τελείως ασυνήθιστη ιστορία. Νομίζω ότι καμία ιστορία δεν ειπώθηκε ποτέ με τον τρόπο αυτής της ταινίας».
«Ξεκίνησα να οδηγώ ταξί. Είχα κάτι σαν 10 μέρες πριν το γύρισμα. Οδηγούσα όσο μπορούσα περισσότερο εκείνη την περίοδο» , θυμάται ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ο Μάρτιν Σκορσέζε όμως θυμάται ακόμη καλύτερα: «Μου είχες πει κάποτε ότι ένας τύπος που μπήκε στο ταξί παρατήρησε το όνομά σου στην άδεια του ταξί και σου είπε πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό που έχει μόλις κερδίσει Οσκαρ να βρει δουλειά σαν ηθοποιός». Και ο Ντε Νίρο ολοκληρώνει την ιστορία: «Του είπα πως είμαι ακόμη στην ουρά στο ταμείο ανεργίας».
Η Τζόντι Φόστερ ήταν 12 ετών στα γυρίσματα της ταινίας και σύμφωνα με την ίδια φοβόταν πως οι φίλοι της θα την κορόιδευαν για το «αστείο καπέλο» που έπρεπε να φοράει. Οπότε έβαλε τα κλάματα την πρώτη μέρα στο γύρισμα. «Ηταν φανταστικά και κυρίως είχε πλάκα», θυμάται σήμερα στα 53 της χρόνια, έχοντας μόλις γυρίσει και η ίδια μια δική της ταινία, το «Money Monster» στη Νέα Υόρκη. «Οταν γυρίζεις κάτι τόσο σκληρό, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι γελάς», συμπληρώνει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο που θυμάται πως γύρισαν τη σκηνή του αιματοκυλίσματος μόνο σε δύο λήψεις γιατί οι νόμοι για τα εργασιακά δικαιώματα των παιδιών επέτρεπαν μόνο 20 λεπτά δουλειάς για την Τζόντι Φόστερ.
«Θυμάμαι τον μακιγιέρ Ντικ Σμιθ με όλα τα γαλόνια από το σιρόπι για το αίμα . Ολοι με μάθαιναν τα κόλπα της δουλειάς. Το να κοιτάζω τον Μπομπ να φοράει την μοϊκάνα του ήταν κάτι το συναρπαστικό. Ο κόσμος με ρωτάει πάντα πόσο τρομακτική ήταν η σκηνή του φινάλε, αλλά εγώ τη λάτρεψα.»
Διαβάστε ακόμη: Ο Μάρτιν Σκορσέζε προτείνει τις ταινίες που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε!
«Υπάρχουν πιο πολλοί παπαράτσι και είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις μια ταινία στους δρόμους », αναφέρει η Τζόντι Φόστερ. Το να είμαι έκει έξω με την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Τζορτζ Κλούνεϊ για το «Money Monster» που γυρίσαμε φέτος ήταν σκληρό. Αυτό δεν συνέβαινε τότε. Αλλά είναι η σπουδαιότερη πόλη στον κόσμο. Φυσικά είναι κινηματογραφική και όλοι θέλουν να είναι εδώ. Εχω κάνει τόσες πολλές ταινίες εδώ. Είναι ένα ιδιαίτερο μέρος και όσο γνωρίζω είναι η πρωτεύουσα των κινηματογραφικών γυρισμάτων τώρα. Ολα περίπου γυρίζονται στη Νέα Υόρκη».
Δείτε εδώ ένα από τα ωραιότερα making of του «Taxi Driver»:
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
