Οι δύο τελευταίες ταινίες του Τάκη Κανελλόπουλου έρχονται στην Αθήνα

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσιάζει τις δύο τελευταίες ταινίες του σπουδαίου σκηνοθέτη Τάκη Κανελλόπουλου στην Αθήνα, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση με τίτλο «Τάκης Κανελλόπουλος: Αποκατάσταση».

Τη Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου θα προβληθούν στον κινηματογράφο Άστορ οι ταινίες Ρομαντικό σημείωμα (1978) και Σόνια (1980), οι πιο άγνωστες, παραγνωρισμένες και αδικημένες ταινίες του οραματιστή δημιουργού από τη Θεσσαλονίκη. Οι ταινίες αποκατέστησε ψηφιακά το Φεστιβάλ, με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Η διπλή αυτή προβολή στην Αθήνα, η οποία συνεχίζει το νήμα του μεγάλου, πλήρους αφιερώματος του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο στο έργο του Κανελλόπουλου, πλαισιώνεται από συζήτηση με συνεργάτες, φίλους και δημιουργούς που αγαπούν τις ταινίες του Κανελλόπουλου.

Το σινεμά του Τάκη Κανελλόπουλου, νοσταλγικό και εξομολογητικό

Συγκεκριμένα, μετά την προβολή των ταινιών, θα συνομιλήσουν με τους θεατές οι Μάρκος Χολέβας, σκηνοθέτης και πρόεδρος του ΕΚΚ, βοηθός του Τάκη Κανελλόπουλου στις δύο τελευταίες του ταινίες, οι σκηνοθέτες Δώρα Μασκλαβάνου, Γιάννης Βεσλεμές και Νίκος Πάστρας και ο μουσικός Kristof. Θα μοιραστούν με το κοινό αναμνήσεις και σκέψεις για την πορεία του σπουδαίου σκηνοθέτη και ειδικά για την ύστερη, παραγνωρισμένη περίοδο του έργου του.

Το σινεμά του Τάκη Κανελλόπουλου, ιδιοσυγκρασιακό, νοσταλγικό και εξομολογητικό, εκπέμπει τρυφερότητα απέναντι σε ήρωες που δίνουν εσωτερικές μάχες και παλεύουν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που δεν δίνει χώρο στην ευαισθησία, στη μελαγχολία, στις ενοχές για τις ευκαιρίες που χάθηκαν ανεπιστρεπτί.

Μετατρέποντας τόσο την πόλη της Θεσσαλονίκης όσο και το μακεδονικό τοπίο σε ανθρωπολογικό καμβά, καθώς σμιλεύει τη μοίρα των ανθρώπων με το φορτίο και τους δεσμούς που κουβαλούν οι τόποι και οι μνήμες τους, ο Κανελλόπουλος χτίζει ένα σύμπαν βαθιά λυρικό, αλλά συγχρόνως ατόφιο και βιωματικό.

«Τάκης Κανελλόπουλος: ονειρεύομαι μια εκδρομή» στο Μουσείο Κινηματογράφου

Παράλληλα, η πρωτότυπη εικαστική εγκατάσταση «Τάκης Κανελλόπουλος: ονειρεύομαι μια εκδρομή» (επιμέλεια: Μανώλης Κρανάκης, κριτικός κινηματογράφου – εικαστική επιμέλεια & βίντεο: Νίκος Πάστρας), η οποία παρουσιάστηκε στο κοινό στο πλαίσιο του 64ου ΦΚΘ, βρίσκει πλέον μόνιμη στέγη στους χώρους του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τιμώντας τη μνήμη του σημαντικότερου σκηνοθέτη της πόλης.

Η εγκατάσταση αποτελεί μια οπτικοακουστική κάψουλα που κλείνει μέσα της τις εμμονές, την ανθρωπογεωγραφία και όλα τα σύμβολα που έκαναν τον Τάκη Κανελλόπουλο μια από τις πιο εμβληματικές και επιδραστικές μορφές στο ελληνικό σινεμά.

Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ανοίγει την πόρτα στο διακριτό του σύμπαν, συστήνοντας στη νεότερη γενιά τις ταινίες του, τη μακεδονική ενδοχώρα όπως την αποθέωσε στο έργο του. Επιπλέον μας συστήνει τις μουσικές των ταινιών του από σπουδαίους συνθέτες όπως ο Νίκος Μαμαγκάκης, η Ελένη Καραΐνδρου και ο Γιώργος Χατζηνάσιος.

Καθως και τα διηγήματά του, μέσα από αναγνώσεις από δημοφιλείς ηθοποιούς, σκηνοθέτες και συγγραφείς όπως η Ζυράννα Ζατέλη, η Σοφία Κόκκαλη, ο Ζαχαρίας Μαυροειδής και η μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, Αιμιλία Υψηλάντη.

Ταινία “Ρομαντικό σημείωμα” (1978)

Στην πιο εσωστρεφή εικαστικά και θεματικά ταινία του, ο Τάκης Κανελλόπουλος αφηγείται την ιστορία-εξομολόγηση του έρωτα τεσσάρων φίλων για την ίδια γυναίκα.

Μια οπτικοακουστική σύνθεση που αναζητά τα όρια του ρομαντισμού, πρωτίστως στην Τέχνη και αναπόφευκτα και στη ζωή, περιχαρακωμένη αμετάκλητα στο στιλ που γίνεται πλέον σήμα κατατεθέν της δεύτερης περιόδου του σκηνοθέτη. Εδώ επικρατούν η πλήρης απουσία πρόζας, οι εικαστικές συνθέσεις με αναφορές στους αγαπημένους του ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, ο διάχυτος λυρισμός, η ρομαντική διάθεση και μια βαθιά μελαγχολία για μια εποχή –αυτή της νεότητας– που μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Από τον Σαρλ Τρενέ που αναρωτιέται «Τι απέμεινε από τις αγάπες μας;», τον Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ και τους Πιερ-Ογκίστ Ρενουάρ και Κλοντ Μονέ, το Ρομαντικό σημείωμα μοιάζει να απευθύνεται αρχικά στον ίδιο τον Κανελλόπουλο, μετά στους φανατικούς του θεατές, τελικά στους ψυχή τε και σώματι ομοίους του.

Η ταινία έλαβε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την έγχρωμη Διεύθυνση Φωτογραφίας του Χρήστου Τριαντάφυλλου και προβλήθηκε εμπορικά μόνο στη Θεσσαλονίκη στον κινηματογράφο «Ριβολί» για δύο εβδομάδες το Νοέμβριο του 1978.

Ταινία “Σόνια” (1980)

Η νεαρή Σόνια, ευαίσθητη και ονειροπόλα, ερωτεύεται τον ώριμο Τόνιο, καθηγητή μουσικής, παντρεμένο και πατέρα μιας κόρης. Για ένα σύντομο αλλά φωτεινό καλοκαίρι, προτού ο καθηγητής αναχωρήσει με την οικογένειά του στο εξωτερικό, ανάμεσά τους θα αναπτυχθεί ένα έντονο ειδύλλιο που θα σφραγίσει και τους δυο. Εγκαταλείποντας τους πειραματισμούς των προηγούμενων ταινιών του, ο Κανελλόπουλος αφηγείται στη Σόνια μια απλή ερωτική ιστορία που αφοπλίζει με την ανυπόκριτη τρυφερότητά της.

Πλάι στη στιβαρή μορφή του Σπύρου Φωκά, η Αντιγόνη Δουδούμη πλάθει μια αλησμόνητη Σόνια-αερικό, που κρύβει τη λύπη της πίσω από ένα γλυκόπικρο χαμόγελο, σχεδόν σαν ηρωίδα του Όζου.

Τελευταία ταινία του Κανελλόπουλου, η Σόνια καλεί τον θεατή να βυθιστεί με παιδική αθωότητα και ενήλικη μελαγχολία στους δικούς του ματαιωμένους πόθους. Ο Κανελλόπουλος, απογοητευμένος από την υποδοχή των τελευταίων ταινιών του, δεν υπέβαλε τη Σόνια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης της χρονιάς εκείνης.

Η ταινία δεν βγήκε ποτέ σε εμπορική διανομή την Ελλάδα. Λίγες μόνο προβολές της έγιναν στη Θεσσαλονίκη, στον κινηματογράφο «Ελλήσποντος».