Οι ταινίες της εβδομάδας: Χάλι Μπέρι εναντίον του φεγγαριού κι ένας απαγορευμένος έρωτας εποχής

Η πτωτική τάση των εισπράξεων θα υπήρχε ακόμα και χωρίς την κακοκαιρία της περασμένης εβδομάδας, πόσο μάλλον με αυτή. Έτσι, τα εισιτήρια μειώνονται κι άλλο και οι κορυφαίες θέσεις του box office παραμένουν σταθερές και γνώριμες, με τις δεδομένες επιτυχίες του τελευταίου διμήνου, με τη “Σμύρνη” να φτάνει πια τις 200.000 εισιτήρια, μια ξεκάθαρη επιτυχία της υπομονετικής προώθησης.

Στην πρώτη θέση για δεύτερη εβδομάδα είναι το “Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών” του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, αλλά με πολύ χαμηλό μέσο όρο και σύνολο εισιτηρίων κάτω από τις 30.000. Ίσως μια δυνατή εμφάνιση στις οσκαρικές υποψηφιότητες να του δώσει λίγη παραπάνω ζωή.

Η ταινία πάντως που αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στις υποψηφιότητες, το “Belfast”, άνοιξε με λιγότερα από 5 χιλιάδες εισιτήρια σε 55 αίθουσες πανελλαδικά εν μέσω μιας μάλλον σχετικής αδιαφορίας. Σίγουρα θα ακουστεί πολύ σε λίγες μέρες, όταν θα ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες, κάτι που ενδεχομένως ωθήσει πιο περίεργο κόσμο να το ψάξει λίγο παραπάνω. Έρχεται και νέος ντισνεϊκός Πουαρώ βέβαια, που σημαίνει πως το box office της επόμενης βδομάδας μπορεί να είναι Μπράνα εναντίον Μπράνα.

Ως τότε, ας δούμε τους νέους τίτλους αυτού του ΠΣΚ. Οι κριτικές της εβδομάδας:

Moonfall: Η Σκοτεινή Πλευρά του Φεγγαριού

(“Moonfall”, Ρόλαντ Έμεριχ, 2ω10λ)

Μια μυστηριώδης δύναμη βγάζει το φεγγάρι από την τροχιά του γύρω από τη Γη και το στέλνει σε διαδρομή πρόσκρουσης με τον πλανήτη διακινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή όπως τη γνωρίζουμε. Η Χάλι Μπέρι μαζί με ένα ελάχιστο πλήρωμα ταξιδεύει προς το φεγγάρι ώστε να μάθουν την αλήθεια για την απειλή και να επιχειρήσουν να σώσουν την κατάσταση.

Η νέα ταινία του μετρ των απολαυστικά ανεγκέφαλων ταινιών καταστροφής, Ρόλαντ Έμεριχ (“Ημέρα Ανεξαρτησίας”, “Μετά την Επόμενη Μέρα”), μοιάζει με τον φασαριόζικο μπέμπη ξάδερφο του “Don’t Look Up” φέρνοντας στη μεγάλη οθόνη ένα ακομπλεξάριστα ‘90s κόνσεπτ για μπλοκμπάστερ. Λέμε «φαίνεται» επειδή δεν πραγματοποιήθηκε δημοσιογραφική προβολή για την ταινία, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Αντί κριτικής, παραθέτουμε λοιπόν αυτό το αδιανόητο κομμάτι διαλόγου από την ταινία, το οποίο αλιεύσαμε από το twitter:

Κάποιες φορές ακόμα και να θές να εστιάσεις στα δικά σου ζητήματα, συνειδητοποιείς πως τα κομμάτια του φεγγαριού που πέφτουν στην Γη είναι αναγκαστικά κομμάτι των προβλημάτων σου. Λογικό.

Μεγάλη Απόδραση

(“Große Freiheit / Great Freedom”, Σεμπάστιαν Μάιζε, 1ω56λ)

3.5 / 5

Στη μεταπολεμική Γερμανία όπου η ομοφυλοφιλία είναι ακόμα παράνομη, ο Χανς συλλαμβάνεται και περνά χρόνια από τη ζωή του φυλακισμένος. Κλεισμένος μέσα, βρίσκει τον έρωτα και την ελευθερία στο πιο απρόσμενο, σκοτεινό μέρος. Το έργο του Μάιζε βρέθηκε στην shortlist των ταινιών που διεκδικούν ακόμα το Όσκαρ Διεθνούς Φιλμ, βραβευμένο στις Κάννες, στα Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και στις Νύχτες Πρεμιέρας (με το βραβείο κοινού) – μια συλλογή διακρίσεων αρκετά διαφορετικών μεταξύ τους ώστε να μαρτυρούν μια δυναμική αναγνώρισης του φιλμ από διαφορετικά είδη κοινού.

Πράγματι, πρόκειται για εξαιρετικά τρυφερό και σπαρακτικό αισθηματικό φιλμ εποχής που πάνω στη γνώριμη δραματουργική του διαδρομή χτίζει με αυτοπεποίθηση και ειλικρίνεια ένα δράμα τολμηρό ως προς την ηθική των σχέσεων που εξερευνά (ο συγκρατούμενος του Χανς είναι δολοφόνος) και τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις του. Ο Μάιζε κινηματογραφεί τον κεντρικό του ήρωα μέσα σε ακίνητα κάδρα, μην αφήνοντας καμία αίσθηση κίνησης να εισχωρήσει στην αφήγησή του.

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι ακριβώς στο πόσο αργό είναι το φιλμ, ειδικά σε συνδυασμό με τις αναμενόμενες δραματικές κατευθύνσεις. Όμως η αισθητική είναι άρρηκτα δεμένη με την κεντρική παρουσία ενός ήρωα που μοιάζει πλήρως ακινητοποιημένος στο χρόνο και τον χώρο, παιγμένος με τραυματισμένες σιωπές από τον καλύτερο ευρωπαίο ηθοποιό αυτή τη στιγμή, τον Φραντζ Ρογκόφσκι (“Η Νύμφη του Νερού”, “Transit”) και τα αδιανόητα εκφραστικά του μάτια. Ο Ρογκόσφκι, σε μια από τις ερμηνείες της χρονιάς, μας παίρνει μαζί για ένα στιβαρό κινηματογραφικό ταξίδι δύο ωρών, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα κληθούμε ως θεατές, αντί να βυθιζόμαστε στο βλέμμα του, να το ακολουθήσουμε: Εκεί είναι που ο Μάιζε στήνει το εκπληκτικό του φινάλε, μια μελαγχολική ωδή στην ελευθερία, μέσα από μια αποστομωτική τελική ακολουθία σκηνών.

Το Σκαρί

(“Luzzu”, Άλεξ Καμιλέρι, 1ω34λ)

2.5 / 5

Ένας ψαράς από τη Μάλτα που κερδίζει τίμια τα προς το ζην χάρη στο παραδοσιακό σκαρί του, έρχεται αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλημμα, όταν αναγκάζεται να συνεργαστεί με τη μαύρη αγορά προκειμένου να μπορέσει να φροντίσει οικονομικά τη φίλη του και το παιδί του. Βραβευμένο δράμα στο Σάντανς γυρισμένο με απόλυτη αφοσίωση στην αυθεντικότητα προσώπων και καταστάσεων, με ερασιτέχνες ηθοποιούς να βάζουν κομμάτι της ζωής και της εμπειρίας τους στην αφήγηση θολώντας τη γραμμή ανάμεσα στη μυθοπλασία και την τεκμηρίωση. Είναι καλή προσπάθεια, που τιμά τις νεορεαλιστικές επιρροές της και θέτει με πειστικά ρεαλιστικούς όρους ένα δίλημμα που βρίσκεται στην τομή προσωπικού και κοινωνικού. Όχι πάντως κάτι που θα θυμόμαστε για καιρό.

Κυκλοφορεί ακόμα

Μια Χαρούμενη Οικογένεια 2: Τα μέλη της οικογένειας Γουίσμπον μεταμορφώνονται πάλι σε τέρατα όταν ένας κυνηγός βρεθεί στο κατόπι τους. Οικογενειακή ταινία κινουμένων σχεδίων.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.