Οι ταινίες της εβδομάδας: Ένα Ιταλικό αριστούργημα, Τζ. Ντ. Σάλιντζερ και ορμητικός Λίαμ Νίσον

Οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν ανοίξει και το σινεμά αποτελεί πάλι μια αφορμή εξόδου. Παρουσιάζουμε τις σημαντικότερες ονλάιν πρεμιέρες και το πού μπορεί κανείς να τις βρει.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Μάρτιν Ίντεν

*****

(“Martin Eden”, Πιέτρο Μαρτσέλο, 2ω9λ)

Βασισμένος στην ομώνυμη νουβέλα του Τζακ Λόντον, ο Ιταλός ντοκιμαντερίστας Πιέτρο Μαρτσέλο αποτυπώνει με αχρονική γοητεία την ταξική αγωνία ενός φτωχού άντρα που προσπαθεί ως αυτοδίδακτος συγγραφέας να βρει θέση στα σαλόνια της αριστοκρατίας. Πρωταγωνιστεί ο αινιγματικά γοητευτικός και πολυεπίπεδα οργισμένος Λούκα Μαρινέλι, που τιμήθηκε για αυτή την ταινία με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Ο Μαρτσέλο, με background στο συχνά αβάν-γκαρντ ντοκιμαντέρ, προσεγγίζει την ιστορία του Μάρτιν Ίντεν ως έναν πολιτικοκοινωνικό διάλογο της πραγματικότητας με τους ήρωες της μυθοπλασίας. Μπλέκει τα γεμάτα κόκκο πλάνα του, γυρισμένα κυρίως σε 16άρι φιλμ, με ιστορικά επίκαιρα και ακόμα και επαναχρωματισμένα πλάνα αρχείου από μια Ιταλία χαμένη στο χρόνο, σε ένα λαϊκό αφήγημα με ναυτικούς, προλετάριους, φτωχούς καλλιτέχνες και έρωτες που γεννιούνται στα διαφορετικά άκρα του ταξικού φάσματος. Το αποτέλεσμα είναι ένα μαγευτικά αιχμηρό πολιτικό παραμύθι που μοιάζει να διαδραματίζεται καθόλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, δίχως σημείο εκκίνησης ή λήξης, αγκαλιάζοντας όλη τη σύγχρονη Ιταλική ιστορία και κινηματογραφική παράδοση και τις επίμονες (και ακόμα επίκαιρες) αγωνίες πάνω στην σύγκρουση ατομικότητας και συλλογικότητας.

Και, στα αλήθεια, υπάρχει καλύτερος αιώνας από τον 20ό για να αναδείξει αυτή την συγκεκριμένη ένταση που φαίνεται πως διατρέχει την ανθρώπινη Ιστορία; Ο Μάρτιν προσπαθεί να πετύχει ως συγγραφέας κι έτσι εκφράζει έμπρακτα το πώς η τέχνη μπορεί να χάνει το χαρακτήρα της ως πολιτικό στοιχείο, καθώς εισέρχεται στα σαλόνια της προνομιακής τάξης. Ο ίδιος χάνει την ιδιοσυγκρασία του και την ηθική του πυξίδα κατά την διαδρομή του προς ένα αληθινά ανατριχιαστικό επίλογο, με το πορτρέτο του τελικά να αποτυπώνει κάτι ακόμα βαθύτερο. Για το πώς τα πάντα αφορούν την πάλη ανάμεσα στο σύνολο και το άτομο, και το πώς ο ανεξέλεγκτος ατομικισμός νομοτελειακά (δια)φθείρει. Από τις πιο πολιτικά ηλεκτρισμένες ταινίες -της κάθε- εποχής που έχουμε δει εδώ και κάμποσα χρόνια.

Ένας Χρόνος στη Νέα Υόρκη

*****

(“My Salinger Year”, Φιλίπ Φαλαρντό, 1ω41λ)

Η αληθινή ιστορία μιας αποφοίτου (Μάργκαρετ Κουάλεϊ, του ταραντινικού “Κάποτε… στο Χόλιγουντ”) που πιάνει δουλειά στο γραφείο μιας λογοτεχνικής ατζέντη (Σιγκούρνεϊ Γουίβερ) η οποία εκπροσωπεί τον θρυλικό, και απομακρυσμένο από τον κόσμο, Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Μέσα από αυτή τη διασύνδεση, βλέπει τη ζωή της να αλλάζει με τρόπο που δεν περιμένει. Η αλήθεια είναι πως εμείς ως θεατές τα περιμένουμε όσα θα συμβούν, αλλά είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που το γνώριμο δεν συνεπάγεται δυσάρεστο ή βαρετό.

Ο τρόπος με τον οποίο η νεαρή ηρωίδα ανακαλύπτει τον εαυτό της φέρνει μια γλυκιά αύρα στο πώς προσεγγίζει τελικά ακόμα και αυτό το μνημειώδες έργο, το “Φύλακα στη Σίκαλη”: Με το φρέσκο βλέμμα ενός νέου ανθρώπου που κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια, προσπαθώντας να ανακαλύψει ένα έργο κι έναν δημιουργό όχι μέσα από τις εμπειρίες και τις διδαχές των άλλων, αλλά μέσα από τις δικές της εμπειρίες και την ανάγκη για ωρίμανση.

Σουπερνόβα

*****

(“Supernova”, Χάρι Μακουίν, 1ω35λ)

Δύο μεσήλικες άντρες, μαζί για πάνω από δύο δεκαετίες, αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη δυσκολία και εφιάλτη της ζωής τους, όταν μαθαίνουν πως ο ένας εμφανίζει πρώιμα συμπτώματα άνοιας και, μαζί, ξεκινούν ένα ταξίδι διαφορετικό από τα άλλα. Στάνλεϊ Τούτσι και Κόλιν Φερθ πρωταγωνιστούν και παρασύρουν με τις ερμηνείες τους σε ένα καλοφτιαγμένο, αλλά αρκετά γραμμικό μελόδραμα, που ωστόσο συγκινεί. Για συγκεκριμένες διαθέσεις.

Έντιμος Κλέφτης

*****

(“Honest Thief”, Μαρκ Γουίλιαμς, 1ω39λ)

Διαβόητος ληστής τραπεζών παραδίδεται θέλοντας να ζήσει μια έντιμη οικογενειακή ζωή όμως οι πράκτορες που τον αναλαμβάνουν μυρίζονται χρήμα και τον προδίδουν, πυροδοτώντας εκρηκτικές συνέπειες κι ένα μανιασμένο ανθρωποκυνηγητό. Ο Λίαμ Νίσον είναι ο έντιμος κλέφτης του τίτλου και τραβάει μπροστά μια περιπέτεια για να περνά η ώρα. Ούτε από τις καλύτερές του, ούτε από τις χειρότερές του.

Οι Βιτελόνοι

*****

(“I Vitelloni”, Φεντερίκο Φελίνι, 1ω49λ)

Πέντε νεαροί άντρες σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας κάνουν όνειρα για τις ζωές τους καθώς βρίσκονται σε κρίσιμα σταυροδρόμια για την εξέλιξή τους. Πρώιμος Φελίνι, σα να βρίσκεται κι ο ίδιος σε ένα τέτοιο κρίσιμο σημείο της εξέλιξής του (είναι η ταινία που έκανε αμέσως πριν το “La Strada”), αντλεί από προσωπικές εμπειρίες για ένα συναρπαστικά κοινωνικό πορτρέτο χαρακτήρων. Ο Ιταλός auteur εδώ υπηρετεί ακόμα σε σημαντικό βαθμό το νεορεαλισμό κι είναι η ένταση ανάμεσα σε αυτές τις ρίζες και στο δημιουργό στον οποίο πρόκειται να μετεξελιχθεί, που η ταινία βρίσκει την καρδιά της. Όποια περίοδο του Φελίνι κι αν προτιμά κανείς, εδώ θα βρει κάτι να αγαπήσει. Βραβευμένο στη Βενετία και υποψήφιο για Όσκαρ Σεναρίου.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις