Οι ταινίες της εβδομάδας: Ένα S&M δράμα από τη Φινλανδία και ένας ασυγκράτητος Ράσελ Κρόου

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Τα Σκυλιά Δεν Φοράνε Παντελόνια

3.5/5

(“Koirat Eivat Kayta Housuja / Dogs Don’t Wear Pants”, Γ-Π Βαλκεπάα, 1ω45λ)

Χρόνια πριν, ο Γιούχα χάνει τη γυναίκα του σε ένα ατύχημα για το οποίο ρίχνει φταίξιμο και στον εαυτό του. Σήμερα, βυθισμένος ακόμα στη θλίψη, τη μοναξιά και την ενοχή, γνωρίζει μια τυχαία ντομινάτριξ και μέσα από τις συναντήσεις μαζί της προσπαθεί να νιώσει ξανά για πρώτη φορά, κάτι. Οι στιγμές μαζί της αποκτούν έναν όλο και εντονότερο BDSM χαρακτήρα κατά τις οποίες ο Γιούχα προσπαθεί με έναν τρόπο να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται σε μια συνθήκη πνιγμού και απόγνωσης- όμως με έναν διαρκώς διαπραγματεύσιμο έλεγχο ανάμεσα στον ίδιο και στη Μόνα.

Είναι μια φρέσκια προσέγγιση στο κλασικό είδος των «πρέπει να προχωρήσεις με τη ζωή σου, ρε φίλε!» δραμάτων, χωρίς να παραδίδεται σε δραματουργικές ευκολίες, διαποτισμένο με μια μαύρη αίσθηση χιούμορ αλλά και δίχως να φοβάται να πάει τα πράγματα στα άκρα με την στιβαρή καθοδήγηση του σκηνοθέτη Γ-Π Βαλκεπάα στην τρίτη του ταινία. O Πέκκα Στρανγκ (από το γνωστό “Tom of Finland”) στον κεντρικό ρόλο φέρνει μια βαρύτητα απαραίτητη για την φιλόδοξη άσκηση ισορροπίας που επιχειρεί το φιλμ, το οποίο δε χάνει ποτέ την καρδιά του αλλά και ποτέ δεν δαιμονοποιεί το σεξ και τον πόνο- κάθε μορφής.

O διευθυντής φωτογραφίας Πιετάρι Πελτόλα βυθίζει το φιλμ σε αποχρώσεις μαύρου και κόκκινου, στα σκοτεινά υπόγεια και τους διαδρόμους όπου ο ήρωας αναζητά κάτι που θα τον κάνει να νιώσει (και να θυμηθεί). Το φιλμ δομείται πάνω σε αυτούς τους σκοτεινούς κινηματογραφικούς χώρους, που μοιάζουν να υπάρχουν κάπου μέσα στο απόλυτο κενό του διαστήματος της ψυχής του Γιούχα. Είναι χώροι που σε στιγμές μοιάζουν να μην περιορίζεται από κανένα σύνορο- σκοτεινοί, υγροί, γεμάτοι ρυθμό και ανάγκη και πόνο. Ο Βαλκεπάα κινείται με άνεση και σιγουριά ανάμεσά τους οδηγώντας μας με σιγουριά στην άλλη άκρη, δίχως ποτέ να αρνείται την ωμότητα και την αγριότητα του αντικειμένου του. Η ταινία έκπληξη του μήνα.

Κυκλοφορούν Επίσης

Antebellum: Η Εκλεκτή

1.5/5

(“Antebellum”, Τζέραρντ Μπους & Κρίστοφερ Ρενζ, 1ω45λ)

Οι ζωές δύο γυναικών από διαφορετικές εποχές συνδέονται με έναν σοκαριστικό τρόπο σε ένα θρίλερ πάνω στα φαντάσματα και τις ανοιχτές πληγές μιας Αμερικής που, υπό μία έννοια, ζει ακόμα τις συνέπειες του ένοχου παρελθόντος της, γραμμένου πάνω στα ματωμένα κορμιά των σκλάβων που κάποτε την έχτισαν.

Η υπέροχη Ζανέλ Μονέ (“Moonlight”, Dirty Computer) πρωταγωνιστεί προσπαθώντας να φέρει δύναμη και πυγμή σε μια ηρωίδα ατυχώς καθορισμένη. Η ταινία είναι από την πρώτη στιγμή παραδομένη σε καλαίσθητα καρτποσταλικές στιγμές περιτυλίγματος της βίας, σε ένα φιλμ όπου το στυλιζάρισμα έρχεται από την πρώτη στιγμή (κυριολεκτικά, από την πρώτη σκηνή) σε κόντρα με την ωμότητα ενός περιεχομένου που, τελικά, δεν είναι καν εκεί. Η ιστορία είναι κατασκευασμένη με έναν κούφιο τρόπο, γύρω από την κυριολεκτική αποτύπωση μιας αλληγορίας που τελικά φτηναίνει τα πάντα γύρω της.

Έκρηξη Θυμού

1/5

(“Unhinged”, Ντέρικ Μπόρτε, 1ω30λ)

Ένας μανιακός οδηγός ακολουθεί μια γυναίκα τροκρατώντας την, ύστερα από μια αρχική τους παρεξήγηση όταν συναντιούνται στον δρόμο. Εκείνος είναι θυμωμένος, εκείνη έχει τα προβλήματά της, βρίζονται στον δρόμο, εκείνος θέλει συγγνώμη, εκείνη δεν τη δίνει, και κάπως έτσι ξεκινά μια καταδίωξη αίματος και θανάτου.

Κλασικού τύπου road rage δίχως την παραμικρή ενδιαφέρουσα πτυχή ή οπτική. (Ή χιούμορ!) Ο Ράσελ Κρόου παίζει έναν εντελώς μονοδιάστατο τρελό που από την πρώτη στιγμή που τον συναντάμε είναι οργισμένος με τα πάντα, σε μια κωμικά επιδερμική απόπειρα του φιλμ να Πει Κάτι Βαθύ για την πολιτικοκοινωνική μας στιγμή, πόλωσης και θυμού. Σαν την “Ξεχωριστή Μέρα” με τον Μάικλ Ντάγκλας αλλά στο πιο χαζό και μονότονο.

Γιάκαρι: Η Ταινία (“Yakari, Le FIlm” Τόμπι Γκένκελ & Ξαβιέ Τζιακομέτι, 1ω22λ). Μεταφορά δημοφιλούς στις γαλλόφωνες χώρες κόμικ για έναν νεαρό Ινδιάνο Σιου που ονειρεύεται να ακολουθήσει το μονοπάτι ενός θρυλικού, αδάμαστου αλόγου. Βέλγικο παραδοσιακό animation.

Ο Βασιλιάς Γάιδαρος (“The Donkey King”, Αζίζ Τζιντάνι, 1ω45λ). Μετά την αποχώρηση του βασιλιά λιονταριού ένας ανέμελος γάϊδαρος γίνεται επικρατέστερος για τη διαδοχή, όμως δεν ξέρει πως πρόκειται για σχέδιο της πονηρής αλεπούς. Παιδικό CGI animation.

Προβάλλεται ακόμα

Αντρέι Ταρκόφσκι. Σινεμά Σαν Προσευχή

3/5

(“Andrey Tarkovsky. A Cinema Prayer”, Αντρέι Α. Ταρκόφσκι, 1ω37λ)

Από τα πιο σημαντικά ντοκιμαντέρ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια πάνω σε μία σκηνοθετική μορφή, το “Σινεμά Σαν Προσευχή” διαθέτει κάτι το μοναδικό από την ίδια του τη σύλληψη. Γυρισμένο από τον γιο του μέγιστου Αντρέι Ταρκόφσκι, ο οποίος διευθύνει το Ινστιντούτο Ταρκόφσκι και αποτελεί μια αληθινή αυθεντία πάνω στο έργο του πατέρα του, το φιλμ έχει ως ραχοκοκαλιά σπάνια ηχητικά κλιπς του auteur να μιλά με πάθος για την τέχνη, τη ζωή, το έργο του και την αναζήτηση του θεϊκού μέσα από το σινεμά. Όπως μαρτυρά κι ο τίτλος, για τον Ταρκόφσκι η αληθινή τέχνη διαθέτει τη στόφα μιας προσευχής, μέσα από τον τρόπο που προσεγγίζει κάτι το βαθύτατα πνευματικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ AKOMH: Συνέντευξη με τον Αντρέι Α. Ταρκόφσκι για το σινεμά και την κληρονομιά του πατέρα του, Αντρέι Ταρκόφσκι.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr