Οι ταινίες της εβδομάδας: H επιστροφή του “Scream” κι ένα ρομαντικό παραμύθι με ποδοσφαιρικό φόντο

Η κίνηση των γιορτών στην αίθουσες φάνηκε ανεβασμένη σε σχέση με τις προηγούμενες εβδομάδες καθώς επιτέλους, αργά και μεθοδικά, το αξιοπρεπέστατο “Σμύρνη Μου Αγαπημένη” απέδειξε πως διαθέτει πόδια και σκαρφάλωσε στην κορυφή του ελληνικού box office κατά την τρίτη εβδομάδα κυκλοφορίας, ξεπερνώντας πρώτη φορά το “Spider-Man: No Way Home”.

Η κυκλοφορία της πανάκριβης ελληνικής παραγωγής συνέπεσε με την χειρότερη δυνατή στιγμή έξαρσης της όμικρον με το εν δυνάμει κοινό της Μιμής Ντενίση να διστάζει εύλογα, αλλά σταδιακά να βρίσκει το δρόμο προς την αίθουσα. Το δρόμο προς την αίθουσα αντιθέτως δεν βρήκε το κοινό του Πολ Τόμας Άντερσον, με την “Πίτσα Γλυκόριζα” να παρουσιάζει εξαιρετικά χαμηλό μέσο όρο εισιτηρίων, με 3.600 σε 26 αίθουσες. Ένας ακόμη σπουδαίος Άντερσον του οποίου η ταινία απλά δεν κινείται στην ελληνική αγορά.

Τι εικόνα θα δούμε κατά τα άλλα το επόμενο διάστημα στις αίθουσες; Ελάχιστες μεγάλες παραγωγές, κάποια διάσπαρτα wannabe οσκαρικά και μερικοί φεστιβαλικοί τίτλοι από τους λιγότερο εντυπωσιακούς. Κάποιοι δυνατοί τίτλοι βρίσκονται ήδη αρκετά μακριά στο μέλλον, όπως το “Lost Daughter” που πάει για καλοκαίρι και το “Drive My Car” (που σαρώνει τα βραβεία κριτικών και κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας) το οποίο μετακινήθηκε για τον επόμενο Οκτώβριο, μια απόφαση ριζική αλλά οπωσδήποτε κατανοητή.

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Scream

(Ματ Μπετινέλι-Όλπιν, Τάιλερ Γκίλετ, 1ω54λ)

2 / 5

25 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του, ένας νέος δολοφόνος Ghostface εμφανίζεται στην πόλη του Γούντσμπορο κυνηγώντας ξανά αθώα θύματα. Μια παρέα που βρίσκεται στο στόχαστρο επιχειρεί να λύσει το μυστήριο της ταυτότητας του δολοφόνου χρησιμοποιώντας ως όπλο τις γνώσεις τους γύρω από τις κινηματογραφικές ταινίες τρόμου – αλλά και την επιστροφή της Σίντνεϊ, της Γκέιλ και του Ντιούι, της εμβληματικής τριπλέτας ηρώων που βρέθηκαν στον δρόμο του ορίτζιναλ Ghostface.

Ένα ακόμα φετινό legacy σίκουελ, το οποίο όπως ορίζει η παράδοση των “Scream”, σχολιάζει και αποδομεί την ίδια την παράδοση του τρόμου που υπηρετεί. Με νέους σκηνοθέτες και σεναριογράφους (το τιμ πίσω από το πολύ φαν “Ready Or Not?”), η ταινία διαθέτει έντονο στυλιζάρισμα, απολαυστικά gore σκηνές φόνων, φροντίδα στους χαρακτήρες -ειδικά τους κλασικούς- και απόλυτο σεβασμό απέναντι στον συνδυασμό χιούμορ και μυστηρίου της αρχικής τετραλογίας. Όμως κάπου η συνταγή μοιάζει πια πολυμαγειρεμένη και το φιλμ μένει περισσότερο στον σχολιασμό των νέων μοτίβων του είδους, παρά στην εκτέλεση. Ακόμα κι έτσι είναι ωραιότατη διασκέδαση.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ: Αξίζει να ουρλιάξουμε για το καινούριο “Scream”;

Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό

(“What Do We See When We Look at the Sky?”, Αλεξάντερ Κομπερίτζε, 2ω30)

3.5 / 5

Η Λίσα κι ο Γκιόργκι συναντιούνται, ερωτεύονται κεραυνοβόλα και δίνουν ραντεβού για την επόμενη μέρα. Ένα ξόρκι πέφτει όμως πάνω τους και αλλάζουν μορφές – θα καταφέρουν ποτέ να συναντηθούν ξανά; Ακούγεται σαν υπόθεση κάποιου ρομαντικού παραμυθιού που διαβάζαμε ως παιδιά αλλά έκτοτε η ανάμνησή του έχει ξεφτίσει, μια αισθητική προσέγγιση που οπωσδήποτε είναι μέρος του ζητούμενου μέσα από την ξεθωριασμένη αποτύπωση έντονων χρωμάτων στην διεύθυνση φωτογραφίας.

Όχι πως είναι εύκολο να κατατάξεις το εξαιρετικά ιδιάζον αυτό φιλμ από τη Γεωργία με κάποιον εύκολο και προβλέψιμο τρόπο. Πέρα από το να περιγράψεις ως «αφόρητα κινηματογραφικά ρομαντικό», ό,τι σημαίνει αυτό για τις διαθέσεις κάθε θεατή. Οι βάσεις της υπόθεσης παρουσιάζονται σε ένα εκπληκτικό πρώτο ημίωρο όπου μπανάλ αντικείμενα και λεπτομέρειες της καθημερινότητας αποκτούν μια μνημειωδώς παραμυθένια διάσταση μέσα από στατικά, πανέμορφα κάδρα που μιλούν για τον κόσμο σαν να ήταν εναρκτήριες σελίδες κάποιου βιβλίου με εφηβικά παραμύθια. Εκεί όπου απολύτως τίποτα δεν είναι παράλογο, κι όπου ο μαγικός ρεαλισμός βρίσκει βάση στο έδαφος.

Είναι μια εντυπωσιακή, σχεδόν ξεσηκωτική άσκηση ισορροπίας αυτή του Κομπερίτζε, και παραμένει τέτοια ακόμα κι όταν η ταινία ξεχειλώνει ειδικά κατά το δεύτερο μέρος. Οι δύο πρωταγωνιστές κινούνται σε κύκλους μέσα στην μικρή τους κοινότητα, με φόντο τη διεξαγωγή ενός Μουντιάλ που προσφέρει αγνό λαϊκό πλαίσιο ανάγνωσης για μια -τελικά- αγνά φολκ ιστορία. Η οποία καδράρεται με διάθεση παιχνιδιάρικης καθαρότητας, αλλά και δίχως ποτέ η λοξή ματιά προς τον μαγικό ρεαλισμό να στέλνει αυτό το ρομαντικό παραμύθι στη σφαίρα του στομφώδους, κατασκευασμένου συναισθηματισμού που συνήθως χαρακτηρίζει αυτό το σινεμά.

Ιδιόμορφο φιλμικό κατασκεύασμα που ήδη μετρά ορκισμένους φανς και που στο μέλλον θα τύχει ακόμα μεγαλύτερης αναγνώρισης.

Πράκτορες 355

(“The 355”, Σάιμον Κίνμπεργκ, 2ω2λ)

1 / 5

Όταν ένα όπλο μαζικής καταστροφής πέφτει στα λάθος χέρια, μια πράκτορας της CIA στρατολογεί μια διεθνή ομάδα κατασκόπων προκειμένου το ανακτήσουν. Με ένα καστ που περιλαμβάνει Τζέσικα Τσαστέιν, Λουπίτα Νιόνγκο, Πενέλοπε Κρουζ και Νταϊάν Κρούγκερ, για κάποιο λόγο. Από την κατηγορία ταινιών «οι γυναίκες τώρα έχουν δικαίωμα στις δικές του κάκιστες περιπέτειες του σωρού», το οποίο πράγματι ισχύει φυσικά. Όπως ισχύει και ότι το “355” δεν έχει τίποτα να δώσει παρά μπαγιάτικη πολιτική, και δράση που δε συναντάς ούτε σε τυχαίο μεταμεσονύκτιο ζάπινγκ στο Star.

Μια ταινία που είχε λόγο ύπαρξης για περίπου δύο βδομάδες του 2018, όταν και ανακοινώθηκε χωρίς δυστυχώς καμία εμπλεκόμενη να αλλάξει γνώμη στην πορεία (εκτός της Μαριόν Κοτιγιάρ, που είχε αρχικά επίσης ανακοινωθεί), με τον Σάιμον Κίνμπεργκ να επιστρέφει μυστηριωδώς στη σκηνοθεσία μετά το απολύτως αποτυχημένο “Dark Phoenix”. Ίσως να πρέπει να προτείνει τον ατζέντη του στη Λουπίτα Νιόνγκο, μια αληθινά εξαιρετική ηθοποιό που για κάποιο λόγο έχει εμφανιστεί σε μόλις πέντε ταινίες μετά το Όσκαρ της.

Κυκλοφορούν ακόμα

Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ: Βιογραφική ταινία πάνω στη ζωή και το έργο του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη που σημάδεψε το ευρωπαϊκό σινεμά πριν πεθάνει τραγικά πρόωρα, στα 37 του έτη.

Για Πάντα Κοντά Σου: Ένας άντρας μαθαίνει πως του απομένουν λίγοι μήνες ζωής και, κρύβοντας την αλήθεια από τον γιο του, αποφασίζει να του βρει μια νέα οικογένεια.

Σχέδιο Διάσωσης: Περιπέτεια κινουμένων σχεδίων στην οποία δύο ζωντανά ταξιδεύουν από το παρελθόν στο σήμερα, για να διαπιστώσουν πως το είδος τους στο ενδιάμεσο έχει εκλείψει.