Οι ταινίες της εβδομάδας: “Η Χαμένη Κόρη” φέρνει Έλενα Φεράντε και Ολίβια Κόλμαν στις Σπέτσες

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Η Χαμένη Κόρη

(“The Lost Daughter”, Μάγκι Τζίλενχαλ, 2ω1λ)

3 / 5

Η Ολίβια Κόλμαν παίζει τη Λήδα, μια γυναίκα σε διακοπές που αποκτά ενός είδους εμμονή με μια νεαρή μητέρα και την μικρή της κόρη καθώς τις βλέπει στην παραλία μέρα μετά τη μέρα. Ταυτόχρονα μπλέκει με την απειλητική της ευρύτερη οικογένεια, αλλά και διάφορους άλλους χαρακτήρες του νησιού που τις περιτριγυρίζουν. Αυτές οι προσωπικότητες φέρνουν σταδιακά στην επιφάνεια τις δικές της αναμνήσεις μητρότητας, αναμνήσεις κυριευμένες από τρόμο, άρνηση και σύγχυση που αναγκάζουν τη Λήδα να αντιμετωπίσει τελικά τις δύσκολες, σκληρές, αντισυμβατικές επιλογές τις δικής της μητρότητας.

Η αγαπητή ηθοποιός Μάγκι Τζίλενχαλ, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, φέρνει ένα εκλεκτό καστ στις Σπέτσες διασκευάζοντας Έλενα Φεράντε και πλάθοντας με φιλοδοξία και δεξιοτεχνία ένα σκληρό, τολμηρό πορτρέτο μιας γυναίκας και των περίπλοκων συναισθημάτων της απέναντι στη μητρότητα. Υπάρχουν στιγμές που η Τζίλενχαλ μοιάζει παγιδευμένη σε κάποιες στροφές και συμβολισμούς με ένα σενάριο που κάνει τους κύκλους του και χάνει το ρυθμό του στις λιγότερο αποτελεσματικές παρελθοντικές σκηνές της ηρωίδας. Όμως πίσω από τις σχεδόν μπεργκμανικές της κατά τόπους αποχρώσεις η ταινία είναι άγρια, ταραγμένη και τολμηρή από το πρώτο δευτερόλεπτό της μέχρι το τελευταίο και ποτέ δεν χάνει τον θεατή- ή την ουσιαστική κατεύθυνση της ιστορίας της.

Τεράστιο ρόλο παίζει εδώ η Ολίβια Κόλμαν, η οποία καταφέρνει να είναι εντυπωσιακή με έναν τρόπο καθόλου μονότονα δραματικό ή παραφουσκωμένο. Εντοπίζει μικρές στιγμές χαράς και ελαφρότητας για την ηρωίδα της, της επιτρέπει να είναι χαριτωμένη, γοητευτική, φοβισμένη, άβολη, αμήχανη, αλλά και σκληρή, αυστηρή, θυμωμένη. Κάθε πλάνο της ταινίας είναι στηριγμένο πάνω της (εκτός από τις ματιές στο παρελθόν της φυσικά, όπου την ερμηνεύει η επίσης αγαπημένη Τζέσι Μπάκλεϊ του “I’m Thinking of Ending Things”) κι η Κόλμαν μοιάζει να έχει μια ξεχωριστή οπτική, μια φρέσκια ιδέα για κάθε ένα από αυτά.

Στο καστ ξεχωρίζουμε ακόμα τον πάντα μερακλή Εντ Χάρις, την Ντακότα Τζόνσον πάντα εντυπωσιακή ακόμα κι όταν κάνει διακοπές και την Νταγκμάρα Ντόμιντσικ ως αληθινή έκπληξη. Τον δε Πολ Μέσκαλ, η Τζίλενχαλ τον κινηματογραφεί με τον πιο εντυπωσιακά παλιομοδίτικο τρόπο: Ο τρόπος που το φως πέφτει στα μάτια του θυμίζει τις Εντυπωσιακές Γυναίκες του σκηνοθετικά ανδροκρατούμενου Παλαιού Χόλιγουντ.

Η Τζίλενχαλ –που διακρίθηκε από τη Βενετία ως τα Όσκαρ για το συγγραφικό σκέλος του φιλμ όμως προσωπικά θεωρώ πως αφήνει μια ακόμα μεγαλύτερη υπόσχεση για το σκηνοθετικό της βλέμμα– εξηγεί πως όταν διάβασε πρώτη φορά το βιβλίο, την διαπέρασε κάτι το βαθιά αληθινό. «Κάποιο κρυφό κομμάτι της εμπειρίας μου ως μητέρας, ως εραστή, ως γυναίκας στον κόσμο, έβρισκε λέξεις και ακουγόταν δυνατά για πρώτη φορά. Και σκέφτηκα, πόσο συναρπαστικό και επικίνδυνο να δημιουργήσω μια εμπειρία σαν αυτή». Κι αυτό, το έχει καταφέρει, με την απόλυτη συνδρομή της Κόλμαν. Η ταινία, γεμάτη ελληνικές εικόνες, πρόσωπα αλλά και ήχους (με έναν τουριστικό μεν τρόπο αλλά όχι στερεοτυπικά ηλιόλουστο αν μη τι άλλο), θα αποτελέσει μια οπωσδήποτε αναπάντεχη αλλά απολύτως καλοδεχούμενη αντιπρόταση σε ένα πιο συμβατικό είδους πρεστίζ δραματικού σινεμά.

Blow-Up

(Μικελάντζελο Αντονιόνι, 1ω51λ)

4.5 / 5

Ακολουθώντας ένα ζευγάρι σε ένα πάρκο, ένας φωτογράφος μόδας συλλαμβάνει στον φακό του έναν φόνο– παρά το γεγονός πως αρχικά δεν έχει γι’αυτό την παραμικρή ιδέα. Ο Χρυσός Φοίνικας του Αντονιόνι τον φέρνει στο απόγειο των αδιανόητων ‘60s του, όταν μετά από ταινίες σαν τη “Νύχτα” και την “Έκλειψη” διαθέτει τέτοιο απόλυτο έλεγχο οπτικών και ρυθμικών μοτίβων στο σινεμά του, σχημάτων, εικόνων και ορίων της εικόνας, ώστε εδώ να μπορέσει να προβεί σε μια αποδόμηση μες στα πλαίσια του αφηγηματικού σινεμά του σασπένς.

Στο περιθώριο της εικόνας βρίσκεται κυριολεκτικά ο θάνατος. Δίχως ποτέ να γίνεται αληθινά εμφανής, ελλοχεύει σα να επρόκειτο για κάποιο ανείπωτο, ανυπόστατο εφιάλτη, έναν σπόρο φυτευμένο στο υποσυνείδητο. Στο κέντρο η εικόνα, χρώματα και σχήματα, το σεξ, το φετίχ. Κάθε τι μας κρατά ζωντανούς μέσα από ερεθίσματα. Ο Αντονιόνι ακολουθεί τη διαδικασία όχι τόσο επίλυσης όσο σχηματοποίησης της υπόθεσης, μιας απειλής που ήταν πάντα εκεί, μέσα από στοιχεία διαδικασίας, λεπτομέρειες, εμμονές. Τραβά τη γραμμή (ή αν προτιμάτε, καδράρει την εικόνα) που ενώνει το σεξ και τον θάνατο, όπως μόνο το σινεμά μπορεί να το κάνει. Μια ταινία ανυπολόγιστης επιδραστικότητας για γενιές μετέπειτα δημιουργών, και παντοτινό σινεφίλ κειμήλιο.

Κυκλοφορούν ακόμα

Τρία Πατώματα: Τρεις οικογένειες ζουν στους τρεις ορόφους μιας πολυκατοικίας στη Ρώμη. Στο πέρασμα των χρόνων οι σχέσεις τους δοκιμάζονται με αποτελέσματα που ποικίλλουν, από το αστείο ως το τραγικό, από το συναισθηματικό στο παγωμένο. Η επιστροφή του Νάνι Μορέτι (“Αγαπημένο Μου Ημερολόγιο”) με ένα δραματικό φιλμ που πέρασε από τις περσινές Κάννες δίχως να ακουμπήσει.

Μαϊσάμπελ: Μια γυναίκα αποφασίζει να επισκεφθεί στην φυλακή τον βάσκο αυτονομιστή που σκότωσε τον σύζυγό της σε μια φονική επίθεση μια δεκαετία πριν. Πολιτικό δράμα με τρία βραβεία στα ισπανικά βραβεία Γκόγια, ανάμεσα στα οποία για την εξαιρετική πρωταγωνίστρια Μπλάνκα Πορτίγιο (“Volver”).

Ουπς 2! Ο Νώε Ξαναέφυγε: Οι μέρες περνάνε δύσκολα στην κιβωτό, σε αυτό το παιδικό animation, σίκουελ του “Ουπς! Ο Νόε Έφυγε” που κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις