Οι ταινίες της εβδομάδας: Η επιστροφή των δεινοσαύρων κι ο Όσκαρ Άιζακ βασανισμένος χαρτοπαίχτης

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Jurassic World: Κυριαρχία

(“Jurassic World: Dominion”, Κόλιν Τρέβοροου, 2ω26λ)

2 / 5

Η μοντέρνα “Jurassic” τριλογία ολοκληρώνεται με μια ιδέα που επιτέλους υπόσχεται κάτι διαφορετικό. Αυτή τη φορά, οι δεινόσαυροι έχουν πράγματι κυριεύσει τη Γη όπως προφήτευσε το τέλος της πρωτότυπης ταινίας του 1993. Κι αν όχι κυριεύσει, τότε σίγουρα κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Αυτή τη νέα ισορροπία που σχηματίζεται στον πλανήτη έρχεται να διαταράξει μια νέα ύποπτη, μυστηριώδης απειλή που οδηγεί μια ομάδα επιστημόνων σε άλλη μια μυστηριώδη, απομονωμένη νήσο. Εκεί, γνώριμα πρόσωπα από όλες τις εποχές του franchise θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν τον πλανήτη.

Ο Κόλιν Τρέβοροου, σκηνοθέτης του κάκιστου “Jurassic World”, επιστρέφει στο σκηνοθετικό τιμόνι του franchise μετά από ένα μικρό διάλειμμα για το μεσαίο κεφάλαιο, το “Fallen Kingdom” (με διαφορά την καλύτερη ταινία αυτής της μοντέρνας τριλογίας). Ο Τρέβοροου επιστρέφει φέρνοντας μαζί του τα θρυλικά, γνώριμα πρόσωπα του Σαμ Νίλ, της Λόρα Ντερν και του Τζεφ Γκόλντμπλουμ, που εκπροσωπούν το ένδοξο παρελθόν της σειράς, τοποθετώντας τους δίπλα στους νεότερους πρωταγωνιστές όπως την Κλερ της Μπράις Ντάλας Χάουαρντ.

Η ταινία αποτελεί βελτίωση σε σχέση με το “Jurassic World”: Η δύναμη και η χαρισματικότητα του παλιού καστ είναι αδιαμφισβήτητη κι ο Τρέβοροου προς τιμήν του, τους φέρεται με σεβασμό και προσοχή, κάνοντάς τους μέρος του ensemble και μοιράζοντας τον χρόνο των ανθρώπων του πολυμελούς καστ σε σχεδόν ίσα κομμάτια. Σε συνδυασμό με την χρήση animatronics δεινοσαύρων αντί για αποκλειστική χρήση CGI, φέρνουν στην ταινία κάτι το επιθυμητά παλιομοδίτικο.

Όμως πολλά προβλήματα παραμένουν: Το φιλμ δεν βρίσκει ποτέ ρυθμό ή τρόπο να ξεπετάξει μια γενικευμένη μονοτονία από πάνω του, ειδικά όταν το ensemble ενωθεί πρακτικά εκμηδενίζοντας την αίσθηση σασπένς και δίνοντας την αίσθηση πως κάθε χαρακτήρας περιμένει τη σειρά του για να γλιτώσει από την απειλή. Κυριότερα, είναι η ίδια η κεντρική ιδέα του φιλμ που περνά πλήρως ανεκμετάλλευτη. Αναμφίβολα, η ιδέα των δεινοσαύρων που κυκλοφορούν ελεύθεροι στον πλανήτη θα μπορούσε να είναι σίκουελ ήδη από το “Lost World” του ‘97 και μετά. Τώρα, επιτέλους φτάνουμε σε αυτό το σημείο– κι η ταινία προσπερνά κάθε ενδιαφέρουσα ιδέα στέλνοντας πάλι τους ήρωές της σε ένα επικίνδυνο, μυστηριώδες νησί για να αντιμετωπίσουν εκεί την δεινοσαυρική απειλή. Γιατί;

Μετρητής Καρτών

(“The Card Counter”, Πολ Σρέιντερ, 1ω52λ)

4 / 5

O στωικός αντι-ήρωας του Όσκαρ Άιζακ, πρώην βασανιστής ονόματι Γουίλ Τελ είναι τόσο μακριά από τη λύτρωση για αυτά που έχει πράξει, που δεν την αναζητά καν. Αντιθέτως, χαράζει μια εντελώς μοναχική, σιωπηλή διαδρομή, ως εκπληκτικά καλός και παρατηρητικός χαρτοπαίκτης που προτιμά να κερδίζει μικροποσά, στις σκιές, μακριά από τη φασαρία και τη βαβούρα και το σόου του παγκόσμιου τουρνουά πόκερ στο Λας Βέγκας. Όταν συναντά έναν πιτσιρικά (Τάι Σέρινταν) με τον οποίο έχει μια ιδιαίτερη σύνδεση, βλέπει στο πρόσωπό του ευκαιρία για εξιλέωση. Προκειμένου να τον βοηθήσει, συμφωνεί να συμμετάσχει στην ομάδα χαρτοπαιχτών μια μυστηριώδους γυναίκας (Τίφανι Χάντις) και να παίξει στη μεγάλη σκηνή, αυτή που πάντα ήθελε να αποφύγει. Η συγχώρεση όμως έρχεται τόσο από τους άλλους, όσο κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι αυτός ένας άνθρωπος που αξίζει ποτέ να συγχωρεθεί; Μπορεί;

Ο Σρέιντερ πλάθει έναν ακόμα αναγνωρίσιμα δικό του ήρωα, σε ένα δικό του, μοναχικό μονοπάτι βίας και ενοχής, που φτάνει από τον Τράβις Μπικλ μέχρι τον Ερνστ Τόλερ (του Ίθαν Χοκ στο “First Reformed”). Τον ονομάζει Γουίλιαμ Τελ, δηλαδή την ίδια στιγμή Γουλιέλμος Τέλος (ο λαϊκός ήρωας που οδήγησε σε μια εξέγερση μέσα από μια προσωπική πράξη αντίστασης) αλλά και «will tell», όπου tell στο πόκερ είναι κάποια ασυνείδητη πράξη ή τικ που προδίδει πως ο παίκτης μπλοφάρει. Δύο έννοιες που με κάποιον τρόπο αθροίζονται προς την τελική αποφασιστική μη-μπλόφα του Τελ.

Πάνω σε ένα επιβλητικά ambient ηχοτοπίο και ηθοποιούς σαν ακινητοποιημένους, ανήμπορους να κινηθούν στην κοινωνία, ο Σρέιντερ φτιάχνει ένα τρομερά αιχμηρό αλλά και εστιασμένο δημιούργημα στην καρδιά του οποίου βρίσκεται κάτι το ερεβώδες. Οι αναμνήσεις, ή ίσως απλώς οι εφιάλτες, του ήρωα από την περίοδο που υπηρετούσε στον στρατό, παρουσιάζονται μέσα από μια ακραία παραμόρφωση κι ένα δαιδαλώδες σκηνικό που μοιάζει να μην έχει αρχή, τέλος, ούτε φυσικά διέξοδο. Όπως φυσικά κι οι ίδιοι αυτοί ήρωες του Σρέιντερ, πορτρέτα (καθολικής) ενοχής, άνθρωποι χαμένοι μέσα σε ένα σύγχρονο σκηνικό που μοιάζει ταυτόχρονα απολίτιστα βάναυσο όσο και δυσβάσταχτα, ακατανόητα σύγχρονο.

Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα

(“Paris, 13th District / Les Olympiades”, Ζακ Οντιάρ, 1ω45λ)

4 / 5

Η Έμιλι συγκατοικεί με τον Καμίλ, ο οποίος ερωτεύεται τη Νορά, η οποία παθαίνει εμμονή με την Άμπερ. Τρία κορίτσια, ένα αγόρι, φίλοι, εραστές, ή και κάτι παραπάνω. Ο Ζακ Οντιάρ, ένας σπουδαίος βετεράνος του γαλλικού σινεμά επιστρέφει στις συναισθηματικές ιστορίες που κάνει καλύτερα από τους πάντες, με ένα σινεμά μεθυστικά σωματικό. Μαζί με τις Σελίν Σιαμά και Λέα Μισιούς, ο Γκοντάρ συνεργάζεται με φρέσκες φωνές και μαζί διασκευάζουν τις μελαγχολικές ιστορίες του θρυλικού αμερικανού κομίστα Έιντριεν Τομάιν.

Η κινηματογραφική διασκευή πολλών ιστοριών και προσώπων κρατά περισσότερο το mood παρά την αυστηρή μεταφορά συγκεκριμένων καταστάσεων, κι η κάμερα του Οντιάρ με ελεύθερη διάθεση ακολουθεί αυτό το πλέγμα– ηρώων, συγκυριών, συναντήσεων. Ο ρυθμός του, ο τρόπος με τον οποίο δεν εγκλωβίζεται ποτέ σε μία κατάσταση ή σε ένα συναισθηματικό στάδιο, μεταφέρει στην οθόνη κάτι το αόριστα μοντέρνο, περιτριγυρίζοντας ένα κουαρτέτο ηρώων που αγωνιούν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, εκεί γύρω στην αβεβαιότητα των 30.

Ο Οντιάρ πλέκει φρέσκους ηλεκτρονικούς ήχους στη μουσική με μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που αποτυπώνει τους πρωταγωνιστές του σαν παθιασμένες, μπλεγμένες κόμικ φιγούρες που πασχίζουν να δραπετεύσουν από το χαρτί. Μετακινείται διαρκώς, βρίσκοντας ρυθμό στα αγγίγματα, στα σώματα που μαζί χορεύουν ή κάνουν έρωτα– αλλά και στα διαμερίσματα, στα δωμάτια, στους χώρους που αυτοί οι χαρακτήρες γεμίζουν και κατοικούν, συνθέτοντας τελικά ένα πανέμορφο, παλλόμενο ψηφιδωτό πάνω στα ανολοκλήρωτα πάθη και τη σύγχρονη αστική μοναξιά. Σπάνια έχει αποτυπωθεί τα τελευταία χρόνια με τόση ευθύτητα (συναισθηματική, ερωτική, σωματική) στο σινεμά η απλή διαδικασία του να υπάρχεις, να κινείσαι και να αισθάνεσαι στις πόλεις του σήμερα.

Βαγόνι Αριθμός 6

(“Compartment Number 6 / Hytti nro 6”, Γιούχο Κουοσμάνεν, 1ω47λ)

3 / 5

Ένα τρένο διασχίζει τον αρκτικό κύκλο και δύο άνθρωποι που το επιβαίνουν θα δουν τις ζωές τους να αλλάζουν για πάντα. Μια από τις πιο ρομαντικές σινεφίλ προτάσεις του καλοκαιριού, από τον σκηνοθέτη της ταινίας “Η Πιο Ευτυχισμένη Μέρα Στη Ζωή του Όλι Μάκι”. Τη δραματουργική συμβατικότητα του φιλμ αντισταθμίζει και με το παραπάνω ο αφοπλιστικά γοητευτικός χαρακτήρας της κι η απλότητα με την οποία κεντράρει σε δύο χαρακτήρες σε ένα ταξίδι ζωής. Εξαιρετικές ερμηνείες από το κεντρικό ζευγάρι (Σέιντι Χάαρλα, Γιούρι Μπόρισοφ) που ενσαρκώνουν δύο αταίριαστους χαρακτήρες σε μια διαδρομή που θα αλλάξει αμφότερους. Σε ένα ρομαντικό φιλμ που καταφέρνει να εστιάζει τόσο στο συναίσθημα που γεννιέται, όσο και στην μελαγχολία για τα όσα αφήσαμε –συχνά με σκληρό τρόπο– πίσω. Μεγάλο βραβείο της επιτροπής στις περσινές Κάννες.

Κυκλοφορούν ακόμα

Χαμένες Ψευδαισθήσεις: Από το Φεστιβάλ Βενετίας στα γαλλικά βραβεία Σεζάρ όπου θριάμβευσε κερδίζοντας εφτά. Ένας ποιητής της Γαλλίας του 19ου αιώνα θα βρεθεί σύντομα χαμένος στο Παρίσι όπου έχει ταξιδέψει για να κυνηγήσει τα όνειρά του.

Σήμερα Φτιάχνουμε τον Κόσμο: Αργεντίνικη δραμεντί από το μετρ του είδους Αριέλ Βίνογκραντ (“Το Κόλπο του Αιώνα”). Ένας τηλεοπτικός παρουσιαστής με μεγάλα ζητήματα οικογενειακών δεσμών, μαθαίνει πως ο γιος του δεν είναι στα αλήθεια δικός του.

Ο Γάιδαρος, ο Εραστής μου κι Εγώ: H Αντουανέτ επιχειρεί να ακολουθεί τον εραστή της σε ένα έξαφνο οικογενειακό του ταξίδι που τους χαλάει τα σχέδια. Αυτό που δεν υπολογίζει, έιναι ότι θα βρεθεί να το ζει παρέα με τον γάιδαρο-οδηγό. Πρωταγωνιστεί η Λορ Καλαμί του “Full Time” και του “Call My Agent”, με βραβείο Σεζάρ για την ερμηνεία της.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις