Οι ταινίες της εβδομάδας: Η “Βόμβα” και το μεγάλο σκάνδαλο του Fox News

Πιστό στο ραντεβού του με το σινεμά, το News 24/7 παρουσιάζει κάθε Πέμπτη τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.

Αναλυτικά οι κριτικές της εβδομάδας:

Βόμβα

*****

(“Bombshell”, Τζέι Ρόουτς, 1ω48λ)

Καστ: Σαρλίζ Θερόν, Νικόλ Κίντμαν, Μάργκο Ρόμπι, Τζον Λίθγκοου

Η πρόσφατη αληθινή ιστορία του σεξουαλικού σκανδάλου στο Fox News, το δεξιό αμερικάνικο ειδησεογραφικό δίκτυο του Ρούπερ Μέρντοχ. Η ταινία ακολουθεί τρεις ρεπόρτερ του καναλιού, την Μέγκαν Κέλι (Σαρλίζ Θερόν), την Γκρέτσεν Κάρλσον (Νικόλ Κίντμαν) και την μη υπαρκτή στην πραγματικότητα Κάιλα (Μάργκο Ρόμπι) καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν επαγγελματικά μέσα σε ένα περιβάλλον τοξικό, και χτισμένο υπέρ της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών, από τον διευθυντή του δικτύου, Ρότζερ Άιλς (Τζον Λίθγκοου).

Το πρώτο πράγμα που θα προσέξει κανείς, ιδιαίτερα αν αναζητήσει εικόνες της αληθινής Μέγκαν Κέλι, είναι πόσο ίδια έχει μετατραπεί με αυτήν η Σαρλίζ Θερόν για τις ανάγκες της ταινίας. Ο εντυπωσιασμός από τέτοιου τύπου πανομοιότητες ποτέ δεν ήταν κάτι που έβρισκα εντυπωσιακό, είτε μιλάμε για “πώς μοιάζει!” είτε για “την παίζει ΙΔΙΑ!”, ωστόσο η προσοχή στη λεπτομέρεια εδώ είναι μια αξία απολύτως αντιπροσωπευτική των προθέσεων του φιλμ, το οποίο παίρνει ένα σκάναλο από τους τίτλους των -πρόσφατων!- εφημερίδων και το κάνει ταινία με μια μέθοδο Α -> Β -> Γ. Ο σκηνοθέτης, Τζέι Ρόουτς, είναι έτσι κι αλλιώς εξπέρ σε τέτοιους είδους αναπαραστατικά, “να-πως-συνέβη” τηλεδράματα, έχοντας γυρίσει μπόλικες αντίστοιχες τηλεταινίες για το ΗΒΟ. Το δε σενάριο είναι του Τσαρλς Ράντολφ του «Big Short», το οποίο αποτελεί κύρια στυλιστική έμπνευση σχετικά με το πώς παρουσιάζονται τα γεγονότα: Η ταινία τελικά μοιάζει περισσότερο με επεξηγηματικό βίντεο ειδησεογραφικού σάιτ, παρά με κινηματογράφο.

Το πρόβλημα πάντως δεν είναι τόσο αυτή η επίπεδη ευθύτητα, όσο όλα εκείνα τα επίπεδα της ιστορίας που τελικά αγνοούνται για χάριν αυτής της ευθύτητας. Οι γυναίκες χωρίζονται σε στρατόπεδα με εντελώς μονόπατα άσπρο-μαύρο τρόπο και η συστημικότητα του προβλήματος σχεδόν αγνοείται καθώς το πρόβλημα της αισχρής σεξουαλικής εκμετάλλευσης στον εργασιακό χώρο εντοπίζεται από το φιλμ σαν, περίπου, πρόβλημα που αφορά ή τελοσπάντων προέρχεται κατά βάση από μια σκιώδη απολυταρχική, σιχαμένη φιγούρα. Ο τρόπος που ο χαρακτήρας της Μάργκο Ρόμπι (απελευθερωμένη από την ανάγκη δεσίματος στην όποια αλήθεια, ως η μόνη κατασκευασμένη ηρωίδα) καταλήγει στο φιλμ να κουβαλά κάθε απλούστευση και ευκολία στις πλάτες της προς ένα καθαρό, εύκολο φινάλε, είναι άκρως προβληματικός.

Εξίσου προβληματικός με την ισοπέδωση των δύο κεντρικών γυναικών-σταρ-κατηγόρων (της Κάρλσον και της Κέλι) σε σχετικά αγνές ηρωίδες, των οποίων η πολιτική (πλήρως συνακόλουθη, φυσικά, του ίδιου του Fox News) απουσιάζει. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εσωτερική ηθική σύγκρουση, καμία εμβάθυνση στη συστημικότητα του τρομερά σημαντικού προβλήματος που η ταινία απεικονίζει. Είναι εκεί απλώς για να παρακολουθήσουμε τα γεγονότα όπως θα τα διαβάζαμε σε άρθρο ημερήσιας εφημερίδας. Αυτό έχει φυσικά έχει από μόνο του τεράστια αξία- ωστόσο το ζήτημα αξίζει μια ματιά πολύ πιο διεισδυτική.

Επίσης κυκλοφορούν

Μετα-Μορφωμένοι Πράκτορες

*****

(“Spies in Disguise”, Νικ Μπρούνο, Τρόι Κουέιν, 1ω41λ)

Υπερ-κουλ μυστικός κατάσκοπος παγιδεύεται από εκδικητικό εχθρό του για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει και τώρα βρίσκεται φυγάς από την ίδια του την οργάνωση. Σα να μην του έφτανε αυτό, όταν απευθύνεται στον ατζαμή, ας πούμε, Q της υπόθεσης για να τον βοηθήσει, πίνει κατά λάθος ένα υγρό που τον μεταμορφώνει σε περιστέρι. Για κάποιο λόγο.

Διασκεδαστική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων που δανείζεται ελεύθερα από παλιομοδίτικες Τζέιμς Μποντ αναφορές συνδυάζοντάς το ένα οριακά πιξαρικού θράσους “αλλά φαντάσου το αυτό αν όλοι ήταν περιστέρια” plot στο κέντρο της δράσης. Το animation είναι φυσικά πλαστικά πανάσχημο και όταν ο ήρωας δεν είναι περιστέρι η ταινία πρακτικά χάνει το ενδιαφέρον της ξεμένοντας ως βασικά ένα homage σε απομεινάρια ενός παρελθόντος που δε λέει τίποτα στα σημερινά πιτσιρίκια. Αλλά στα σημεία που παραδίδεται στο σαχλό της concept δίνει μερικές αληθινά διασκεδαστικές στιγμές, με αποκορύφωμα μια ειρηνική σκηνή μάχης προς το τέλος του φιλμ. Καλά θα περάσει η ώρα.

Και Μετά Χορέψαμε

*****

(“And then We Danced”, Λεβάν Ακίν, 1ω53λ)

O Μέραμπ διαπρέπει σε σχολή χορού στη Γεωργία μέχρι που η άφιξη του πιο ασυγκράτητου Ιρακλί τον αναστατώνει ποικιλοτρόπως- από τη μία, αποκτά αντίπαλο στις τάξεις των χορευτών, αλλά από την άλλη νιώθει κάτι μέσα του να φουντώνει για εκείνον, γνωρίζοντας τον έρωτα.

Όχι ακριβώς πρωτότυπο και σίγουρα όχι απρόβλεπτο, το φιλμ έχει ωστόσο έναν ενδιαφέροντα τρόπο να χρησιμοποιεί τον χορό ως επέκταση της συναισθηματικής κατάστασης των ηρώων του. Ο χορός απαιτεί ακρίβεια και τελειότητα αλλά την ίδια στιγμή εκφράζει κάτι τόσο πηγαίο και ακατηγοριοποίητο, ένα είδος εσωτερικού διχασμού που χαρακτηρίζει και τον κεντρικό ήρωα. Σε μια κοινωνία αποπνικτικής συντήρησης μπορεί και εκφράζεται μόνο χορεύοντας ή αγγίζοντας, με την κάμερα πάντα παρούσα, με κάδρα γεμάτα περιέργεια και αγάπη- η διεύθυνση φωτογραφίας είναι ίσως το δυνατότερο κομμάτι της ταινίας.

Τα αγόρια, ταγμένα (και θέλοντας, όταν μιλάμε για τον χορό, αλλά και μη, όταν μιλάμε για την θέση τους ως κοινωνικά όντα) σε μια κάποια παράδοση, βρίσκονται σε μια διαρκή άσκηση ισορροπίας, σε έναν εσωτερικό πόλεμο, κοινωνικό όσο και συναισθηματικό. Η αναζήτησή τους μπορεί αφηγηματικά να είναι τελικά εντελώς γνώριμη (στις Κάννες που παίχτηκε η ταινία έδινε κι έπαιρνε ο χαρακτηρισμός “το γεωργιανό «Call me by your name»”) όμως η δίψα με την οποία αναζητούν την αλήθεια τους μέσα από το χορό και μέσα από τον έρωτα, έχει ως αποτέλεσμα ένα φιλμικό ρυθμό που, αν μη τι άλλο μπορεί να σε παρασύρει.

Παβαρότι (“Pavarotti”, Ρον Χάουαρντ, 1ω54λ). Ντοκιμαντέρ για τον Λουτσιάνο Παβαρότι από τον γνωστό σκηνοθέτη Ρον Χάουαρντ («A Beautiful Mind») που πρόσφατα σκηνοθέτη αντίστοιχο ντοκιμαντέρ για τους Beatles. Για την ταινία δεν πραγματοποιήθηκε δημοσιογραφική προβολή, οπότε μπορεί κανείς να υποθέσει αν είναι καλή ή όχι.