Οι ταινίες της εβδομάδας: Ιταλός “Προδότης”, ντισνεϊκή “Μουλάν” και χαμένη Τζένη Καρέζη

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Ο Προδότης

 

(“Il Traditore / The Traitor”, Μάρκο Μπελόκιο, 2ω33λ)

Όταν ξεσπά πόλεμος στην Κόζα Νόστρα για τον έλεγχο του εμπορίου ηρωίνης, ένα αφεντικό αποφασίζει πως δεν έχει άλλη διέξοδο παρά να συνεργαστεί με το νόμο. Βιογραφικό μαφιόζικο ’80s δράμα για τον Τομάσο Μπουσέτα, το πρώτο αφεντικό της σισιλιάνικης μαφίας που έγινε καταδότης, μπαίνοντας στο στόχαστρο της Κόζα Νόστρα. Σκηνοθετεί ο πολύ σημαντικός Ιταλός δημιουργός Μάρκο Μπελόκιο (“Γροθιές στην Τσέπη”), η ανεξάντλητη πολιτική δράση του οποίου αντικατοπτρίζεται διαχρονικά και στο σινεμά του.

Ο “Προδότης” κοιτάζει στα ‘80s αναζητώντας τις ρίζες πολιτικοκοινωνικών πληγών του σήμερα, προσφέρει και δράση και δικαστικό δράμα, και ανασύσταση εποχής και βουτιά στα ενδότερα του εγκληματικού υποκόσμου μιας ολόκληρης εποχής και περιοχής. Η ταινία του Μπελόκιο δε σπάει κανέναν κανόνα του είδους ούτε καν επιχειρεί να το κάνει, αλλά είναι τόσο στιβαρή και αποτελεσματική στο είδος που υπηρετεί που αποτελεί το πιο σφιχτό και γεμάτο “τρία αστεράκια” που έχουμε απολαύσει πρόσφατα. Είχαμε εξάλλου προαναγγείλει από το Φεστιβάλ Καννών του 2019 πως θα επρόκειτο για την πιο ακαταμάχητη dad movie της χρονιάς.

Κυκλοφορούν Επίσης

Μουλάν

 

(“Mulan”, Νίκι Κάρο, 1ω55λ)

Η Μουλάν ντύνεται αγόρι και παίρνει τη θέση του άρρωστου πατέρα της στον αυτοκρατορικό στρατό προκειμένου να υπερασπιστεί την αυτοκρατορία από εισβολείς. Live action διασκευή ενός από τα τελευταία έργα της Αναγέννησης της Disney στα ‘90s, αρκετά πιστό στο φιλμ του ‘98 αλλά με τα μουσικά στοιχεία να απουσιάζουν πλήρως- μια επιλογή που αφήνει την ταινία αμήχανη, με τον σκελετό ενός μιούζικαλ αλλά δίχως τα τραγούδια που θα εξηγούσαν τις συχνές αφηγηματικές υπερβάσεις.

Η ταινία, φτιαγμένη εξ ολοκλήρου από λευκούς δημιουργούς, παίρνει έναν διάσημο μύθο της Κίνας και τον προσεγγίζει εντελώς τουριστικά, χρησιμοποιώντας το τσι σα να επρόκειτο για το Force των “Star Wars” και τη Μουλάν όχι σαν ηρωίδα που προσπαθεί να κατακτήσει και να πετύχει κάτι αλλά σχεδόν ως Εκλεκτή Υπερηρωίδα του Γένους της Μοντέρνας Disney. Ο λανθάνων ερωτισμός του animation απουσιάζει πλήρως χάρη στην απουσία του bisexual ειδώλου Λι Σανγκ, και η ενδυνάμωση έρχεται μέσω της κατάκτησης εντελώς αρσενικών χαρακτηριστικών από τη Μουλάν, μακριά από αισθήματα και τραγούδια κι άλλα τέτοια ανάλαφρα.

Με μια έντονα προπαγανδιστική χροιά σύγχρονου κινέζικου εθνικισμού να διαπερνά την απόδοση του θρύλου (η πρωταγωνίστρια της ταινίας εξάλλου έχει τεθεί στο πλευρό της αστυνομίας του Χονγκ Κονγκ εναντίον των διαδηλωτών, ενώ η παραγωγή στους τίτλους τέλους ευχαριστεί κυβερνητικούς φορείς από τα εδάφη της Ξιντζιάνγκ όπου έχει καταγραφεί η ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης της μουσουλμανικής μειονότητας των Ουιγούρων) και μια κινηματογραφική αισθητική που ξεκλέβει εντελώς επιφανειακά και απαίδευτα αναφορές σύγχρονου κινέζικου λαϊκού θεάματος και wuxia παράδοσης.

Γυρισμένο από τη Νίκι Κάρο του επίσης πολύ κακού “The Zookeeper’s Wife” με τη Τζέσικα Τσαστέιν, το μόνο αληθινά θετικό στοιχείο που βρίσκει ίσως κατά λάθος το φιλμ είναι η παρουσία της θεάς Γκονγκ Λι σε έναν εντυπωσιακά villain ρόλο μάγισσας (που ωστόσο δεν απαντάται στην κινεζική παράδοση), αλλά τελικά το μεγαλύτερό της πρόβλημα από όλα είναι πως -πολύ απλά- δεν τσουλάει με τίποτα. Είναι ένα ευθύ, ανέμπνευστο, κουραστικό φιλμ με ξεκομμένο από μέσα του ό,τι μπορεί να έκανε το πρωτότυπο γοητευτικό.

Άλυτη

 

(Μίνως Νικολακάκης, 1ω29λ)

Γιατρός πηγαίνει σε απομακρυσμένο χωριό για να δουλέψει μετά την απώλεια του πατέρα του. Εκεί συναντά κατοίκους κυριευμένους από τις προκαταλήψεις και μακριά από την επιστήμη (νωρίς στην ταινία, διαπιστώνει πως δεν υπήρχε προηγούμενος γιατρός στο χωριό). Όταν θα βρει μια κοπέλα να ζει απομονωμένη στο δάσος λόγω μιας περίεργης ασθένειας του δέρματός της, αποφασίζει να αφοσιωθεί στην περίπτωσή της και να την γιατρέψει. Αλληγορία που δανείζεται στοιχεία λαϊκού παραμυθιού και σχεδόν βουκολικού δράματος για να πει μια ιστορία μακριά από κάθε μοντερνισμό, για ανθρώπους που γίνονται κομμάτια της φύσης. Σε επίπεδο προσέγγισης και φιλοδοξίας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αν και σταδιακά παραδομένο σε μια αλληλουχία συμβολισμών που μάλλον το φρενάρουν περισσότερο από ό,τι του αξίζει. Ντεμπούτο που μας κάνει αν μη τι άλλο να περιμένουμε τι θα έρθει μετά.

Επανεκδόσεις

Μια Σφαίρα στη Καρδιά

 

(“Une Balle a Coeur”, Ζαν-Ντανιέλ Πολέ, 1ω21λ, 1966)

Ξεπεσμένος αριστοκράτης διαφεύγει από τη σικελική Μαφία και έναν γκάνγκστερ που τον καταδιώκει και έρχεται στην Ελλάδα, όπου γνωρίζει την τραγουδίστρια ενός καμπαρέ της Τρούμπας (στο ρόλο η Τζένη Καρέζη). Εκείνη τον βοηθά με ό,τι τρόπο μπορεί για να σταθεί απέναντι στους εχθρούς του, όμως η καρδιά του ανήκει αλλού.

Όμορφη ταινία από τον τότε ανερχόμενο σκηνοθέτη της Νουβέλ Βαγκ Ζαν-Ντανιέλ Πολέ με μια έμφαση στις συναισθηματικές διακυμάνσεις και μια ενδιαφέρουσα εμπλοκή φολκλορικών στοιχείων στην ανάπτυξη της πλοκής, όχι ακριβώς μακριά από το κλισέ αλλά όχι ακριβώς και καρτποσταλικά. Πιθανώς η Ελλάδα που έβλεπε ένας άνθρωπος που ήδη μάθαινε να την αγαπά. Ωστόσο υπάρχει μια αίσθηση ανολοκλήρωτου στο φιλμ, που κυκλοφορεί στα σινεμά (και γενικά, με οποιοδήποτε τρόπο) για πρώτη φορά μετά το 1966, με τον σκηνοθέτη να επιχειρεί διαρκώς να ανατρέψει τα αφηγηματικά στοιχεία που χρησιμοποιεί καταλήγοντας σε ένα επιμέρους άρυθμο αποτέλεσμα. Αισθητικά όμως το φιλμ κερδίζει, και η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη ξεχωρίζει.

Πρόσωπο με Πρόσωπο (“Ansikte mot Ansikte / Face to Face”, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1ω54λ).

Η σχέση ενός ζευγαριού ψυχιάτρων δοκιμάζεται όταν η γυναίκα οδηγείται σε ψυχικό κλονισμό. Από τα λιγότερο θρυλικά κομμάτια της φιλμογραφίας του Μπέργκμαν, με tour de force ερμηνεία της Λιβ Ούλμαν. Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας και υποψήφιο για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου και Σκηνοθεσίας.