Οι ταινίες της εβδομάδας: Κατάσκοποι από την Κούβα και ο “Πινόκιο” του Ματέο Γκαρόνε

Πιστό στο ραντεβού του με το σινεμά, το News 24/7 παρουσιάζει κάθε Πέμπτη τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.

Η ταινία του Οικονομίδη συνεχίζει να γεμίζει τις αίθουσες δίχως να χάνει φόρα από την αρχική της έξοδο, ενώ τιμιότατα κινήθηκαν τα “Παιχνίδια Ζευγαριών” και το αφιέρωμα στον Μπονγκ Τζουν-χο (που θα συνεχιστεί και δεύτερη βδομάδα) στις πρώτες μέρες επιστροφής των ανοιχτών αιθουσών.

Αναλυτικά οι κριτικές της εβδομάδας:

Αβάνα: Η Πόλη των Κατασκόπων

*****

(“Wasp Network”, Ολιβιέ Ασαγιάς, 2ω3λ)

Στο Μαϊάμι της αρχής των ‘90s, Κουβανοί αποστάτες σχηματίζουν ένα δίκτυο κατασκόπων με σκοπό να πραγματοποιήσουν επιθέσεις εναντίον του καθεστώτος του Κάστρο πίσω στην Κούβα, την ίδια στιγμή που αποτελούν στόχο και για την αμερικάνικη κυβέρνηση. Ο Ολιβιέ Ασαγιάς διασκευάζει το βιβλίο “The Last Soldiers of the Cold War” του δημοσιογράφου και βιογράφου Φερνάντο Μοράις, καταφέρνοντας να συμπυκνώσει μια πολιτικά πολύπλευρη και εξαιρετικά πυκνή αφήγηση πολλαπλών πρωταγωνιστών σε ένα ευθύτατο, μεστό δίωρο φιλμ που εστιάζει τόσο στην κατασκοπική περιπέτεια όσο και στο προσωπικό δράμα των ηρώων του.

Απρόβλεπτος δημιουργός ο ίδιος, περνά εδώ ξανά στην “Carlos” εκδοχή του σινεμά του (θυμίζουμε πως από την προηγούμενη βδομάδα βρίσκεται στις αίθουσες το εντελώς άλλου στυλ φιλμ του, “Παιχνίδια Ζευγαριών”) παίρνοντας τον εκεί πρωταγωνιστή του, Έντγκαρ Ραμίρεζ (“The Assassination of Gianni Versace”) να ηγηθεί εδώ εντός εντυπωσιακού ensemble. Ο Ραμίρεζ παίζει τον ντε φάκτο εισαγωγικό ήρωα, έναν πιλότο που φεύγει την Αβάνα πετώντας ως το Μαϊάμι και αφήνοντας πίσω σύζυγο και παιδί να αναρωτιούνται για τη νέα του ζωή εκεί. Στο ρόλο της συζύγου η Πενέλοπε Κρουζ δίνει μια εξαιρετική, συναισθηματικά μετρημένη αλλά και έξυπνη ερμηνεία, μέσα από τα μάτια της οποίας ο Ασαγιάς προσεγγίζει ηθικά και προσωπικά την ιστορία του, διερωτώμενος για το ρόλο και το ζύγισμα των ατομικών θέλω, απέναντι στην προσωπική ιδεολογία και το καθήκον.

Γύρω από αυτό το κεντρικό ζευγάρι, η πλοκή απλώνεται με τρόπο που συχνά θα σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί αυτή η ταινία δεν απλώθηκε σε έναν α λα “Carlos” χρόνο μιας μίνι σειράς. Ο Βάγκνερ Μόουρα του “Narcos” παίζει έναν κεντρικής σημασία ήρωα δίπλα στην Άνα ντε Άρμας (της οποίας η χαρακτήρας είναι η σαφέστερη απώλεια του περιορισμένου χρόνου αφήγησης) κι ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ συμπληρώνει το πρωτοκλασάτο καστ, μιας ταινίας που σε κανένα σημείο δεν σταματά να κινείται.

Πινόκιο

*****

(“Pinocchio”, Ματέο Γκαρόνε, 2ω5λ)

O Ματέο Γκαρόνε του “Γόμορρα” κάνει πραγματικότητα το φιλμικό του όνειρο εδώ και χρόνια, την πιστή κινηματογραφική μεταφορά του “Πινόκιο”, έναν μύθο που σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου (όταν είχαμε μιλήσει πριν χρόνια με αφορμή το “Dogman” του), βρίσκεται στο δραματουργικό κέντρο κάθε του ταινίας.

Το πάθος του είναι εμφανές καθώς παίρνει απολύτως σοβαρά κάθε εικόνα και ιδέα της ιστορίας, φροντίζοντας μάλιστα να κρατήσει ακέραια την ταξική τοποθέτηση του παραμυθιού. Όμως παρά την αρκετά δυνατή δουλειά σε επίπεδο μακιγιάζ και εφέ (που κατά τόπους βέβαια γλιστρά προς το άτεχνα γκροτέσκο), το φιλμ δεν διατηρεί ούτε την διαρκή ένταση που έχουμε συναντήσει σε άλλες διασκευές, ούτε την απόλυτα εφιαλτική διάσταση της ντισνεϊκής εκδοχής.

Δίνει πάντως πάτημα στον Μπενίνι να δώσει μια απολύτως αγνή ερμηνεία-έκπληξη, σε μια απρόσμενα πετυχημένη περίπτωση legacy casting (βλέπε σειρές τύπου “Flash”, όπου ο ηθοποιός της ‘90s ομώνυμης σειράς επιστρέφει για να παίξει τον πατέρα του σημερινού ήρωα), καθώς ο Μπενίνι ως γνωστόν έχει σκηνοθετήσει την δική του -κακή- εκδοχή της ιστορίας, κι εδώ κρατά το ρόλο του Τζεπέτο.

Επίσης κυκλοφορούν

Bloodshot

*****

(Ντέιβ Γουίλσον, 1ω49λ)

O Βιν Ντίζελ παίζει στο δικό του wannabe υπερηρωικό φραντσάιζ, τον κομιξικό ήρωα Μπλάντσοτ, δηλαδή έναν πεζοναύτη που αφού δολοφονείται μαζί με τη γυναίκα του, αναγεννάται από μια ύποπτων κινήτρων επιστημονική ομάδα, έχοντας πλέον εντυπωσιακές ικανότητες που τον έχουν μετατρέψει σε φονική μηχανή.

Αναπολογητικά “βήτα” ως περιπέτεια με κουλ εφέ και χορταστικές σκηνές δράσης, ακουμπά με το δικό της επιφανειακό (αλλά διασκεδαστικό) τρόπο αγωνίες περί ευγονικής και ελεύθερης βούλησης, καθώς ο κεντρικός ήρωας αρχίζει σταδιακά να ανακαλύπτει πώς η μνήμη παίζει κεντρικό ρόλο στα κίνητρα και την υπαρξιακή του ώθηση. Χαζό αλλά τιμιότατο.

Μάντεψε Ποιος Ήρθε για τα Γενέθλιά Σου;

*****

(“Fête de famille”, Σεντρίκ Καν, 1ω41λ)

H μητέρα της φαμίλιας συγκεντρώνει όλους τους αγαπημένους της σε ένα μεγάλο εξοχικό για να γιορτάσει τα γενέθλιά της. Η εκτεταμένη οικογένεια επανενώνεται και όλοι βρίσκουν σημεία ενδιαφέροντας και (επανα)σύνδεσης, μέχρι που η άφιξη της απρόβλεπτης κόρης δυναμιτίζει την κατάσταση.

Παντελώς γνώριμων δυναμικών οικογενειακό δράμα που βασίζεται στα πρόσωπα και τους ηθοποιούς για να κυλήσει δίχως εκπλήξεις ή ιδιαίτερα ρίσκα προς την κατάληξή του. Το δράμα αποτυπώνεται μέσα από μια διαρκή, επεισοδιακού τύπου κλιμάκωση, η Εμανουέλ Μπερκό κρατά το ενδιαφέρον μέσα από τις εκρήξεις της και η διαρκής της αντίθεση με την κεντρική ηρωίδα της Κατρίν Ντενέβ (που είναι φυσικά το κύριο χαρτί ενδιαφέροντος του όλου εγχειρήματος) συγκρατεί ένα κάποιο ενδιαφέρον. Κατά τα άλλα τίποτα το ιδιαίτερο.

Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου

*****

(“Cet Obscur Objet du Désir / That Obscure Object of Desire”, Λουίς Μπουνιουέλ, 1ω43λ, 1977)

H τελευταία ταινία του Μπουνιουέλ τον βρίσκει να επιστρέφει σε κάποιες σταθερές θεματικές εμμονές που διατρέχουν σε σημαντικό βαθμό όλο το εύρος της φιλμογραφίας αλλά ειδικά αυτή την τελευταία του περίοδο, με αυτά τα αγανακτισμένα πάθη του Φερνάντο Ρέι (βλέπε και “Τριστάνα”) να πλέκονται ολοκληρωτικά με μια στεγνά αστεία ματιά πάνω στη μπουρζουά προσέγγιση του πάθους και της κοινωνικής ιδεολογίας (βλέπε και “Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας”). Το “Αντικείμενο” ακολουθεί την εμμονική σχέση πόθου και αντιπαλότητας ενός ευκατάστατου άντρα μιας κάποιας ηλικίας με μια 19χρονη χορεύτρια κι ενώ δεν φτάνει τα προαναφερθέντα έργα του μεγάλου δημιουργού, εξακολουθεί να είναι αστείο και ασυμβίβαστο στην ματιά του.

Ο Ματιέ (του Φερνάντο Ρέι) αποφασίζει πως έλκεται από τη νεαρή κοπέλα (ερμηνευμένη από δύο ηθοποιούς, επειδή κανείς μας δεν είναι ένας άνθρωπος!) και είναι εκεί η στιγμή που στα μάτια του χάνει την ανθρώπινή της διάσταση και μετατρέπεται στο αντικείμενο του τίτλου, μια οντότητα σε οριακά θεωρητικό επίπεδο παρά απτό και καθημερινό. Ως άνθρωποι απομακρυσμένοι ηλικιακά, κοινωνικά και ιδεολογικά, παίζουν ένα διαρκές παιχνίδι έλξης και απώθησης, με κατάληξη ένα από τα πιο αξέχαστα τελευταία πλάνα καριέρας που μπορεί να έχει ένας σκηνοθέτης. Σε κάθε περίπτωση, αδιαπραγμάτευτα κλασικό.

Για Όλα Φταίει το Γκαζόν

*****

(“Gazon Maudit / French Twist”, Ζοσιάν Μπαλασκό, 1ω44λ, 1995)

Η Βικτόρια Αμπρίλ πρωταγωνιστεί στο ρόλο μιας γυναίκας που κουρασμένη από τις απιστίες του άντρα της, προσκαλεί μια λεσβία γνωστή της στο σπίτι και στη σχέση τους, διαταράσσοντας τις σεξουαλικές και ερωτικές ισορροπίες του ζευγαριού. Η κομεντί της Ζοσιάν Μπαλασκό υπήρξε τεράστιο χιτ στα μέσα των ‘90s και διατηρεί την ανάλαφρη γοητεία της με έναν παλιομοδίτικο έστω τρόπο. Περνά διασκεδαστικά η ώρα.

Μη Με Λες Κύριο (“Sir”, Ροχένα Γκέρα, 1ω30λ). Η Ράτνα είναι οικιακή βοηθός του Ασουίν, εκείνη έχει όνειρα να γίνει σχεδιάστρια μόδας, εκείνος αν και εύπορος νιώθει πως κάτι του λείπει. Το φαντάζεστε το υπόλοιπο. Ρομαντική κομεντί από την Ινδία με πρεμιέρα στις Κάννες του ‘18.