Οι ταινίες της εβδομάδας: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς κατάσκοπος και “Casablanca”

Οι κινηματογράφοι έχουν ανοίξει και το σινεμά αποτελεί πάλι μια αφορμή εξόδου. Παρουσιάζουμε όλες τις πρεμιέρες της Πέμπτης 22 Ιουλίου.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

First Cow

4 / 5

(Κέλι Ράιχαρντ, 2ω2λ)

Στο Όρεγκον του 19ου αιώνα, ο πλανόδιος μάγειρας Κούκι συναντά τον Κινέζο μετανάστη Κινγκ Λου σε μια απομακρυσμένη -κι ακόμα σχετικά ανεξερεύνητη- περιοχή, και μεταξύ τους δημιουργείται μια αναπάντεχη φιλία που οδηγεί στη συνεργασία. Μαζί, σκέφτονται ένα σχέδιο: κλέβουν γάλα από την μόνη αγελάδα της περιοχής, που ανήκει σε έναν πλούσιο γαιοκτήμονα, φτιάχνοντας ένα γευστικό έδεσμα που θα τους προσφέρει το εισιτήριο προς το Αμερικάνικο Όνειρο. Προτού, φυσικά, γίνει εφιάλτης.

Η Κέλι Ράιχαρντ (“Γουέντι και Λούσι”, “Κινήσεις στο Σκοτάδι”) επισκέπτεται τον αιώνα που γέννησε τη σύγχρονη Δύση με ένα 4:3 κάδρο που χρησιμοποιείται κάθε άλλο παρά ασφυκτικά. Επιδεικνύοντας έναν εντυπωσιακό χειρισμό της οπτικής της γλώσσας, με πανέμορφες συνθέσεις γεμάτες ζωντάνια του φυσικού τοπίου (που σύντομα πρόκειται να αλωθεί), καταγράφει μια διαδρομή νομοτελειακά αδιέξοδη με αργό, ποιητικό τρόπο και βρίσκοντας το χρόνο και το χώρο να απολαύσει κάθε στιγμή μαζί με τους ήρωές της. Μπορούμε να διασκεδάζουμε μαζί τους, να φιλοσοφούμε παρέα τους, να αγωνιούμε φυσικά για την κατάληξή τους.

Σε ένα περιβάλλον όπου ο καπιταλισμός εδραιώνεται, δύο τυχάρπαστοι ήρωες του περιθωρίου γίνονται σύμβολα (για τις διαφορετικές προελεύσεις και κατευθύνσεις ανθρώπων στη νέα Αμερική) αλλά και κάτι παραπάνω. Η γενναιοδωρία της Ράιχαρντ ως δημιουργού εντοπίζεται στην ευαισθησία και την έγνοια με την οποία πλάθει τους πρωταγωνιστές της, αφήνοντας κάθε στιγμή της συγκινητικής φιλίας τους να αναπνεύσει, επιτρέποντάς τους να είναι κάτι πολύ πιο ζωντανό από απλά πιόνια. Αυτό που διαδραματίζεται γύρω τους αποκτά έτσι άλλη βαρύτητα: Ο νόμος της αγοράς τους κόβει τα πόδια πριν καν ξεκινήσουν (και χωρίς ποτέ να το συνειδητοποιούν) τη στιγμή που γεννιέται η ίδια η Ιστορία, όχι ως αποτέλεσμα στιγμών αλλά ως ένα σύνολό τους.

«Δεν μου φαίνεται νέο, εμένα μου φαίνεται παλιό», λέει ο ένας στον άλλον καθώς ιχνηλατούν μια απόμακρη δασική έκταση γεμάτη άγνωστα πράγματα. «Όλα είναι παλιά αν τα βλέπεις έτσι», του αποκρίνεται ο άλλος. «Η Ιστορία δεν έχει φτάσει εδώ ακόμη. Πλησιάζει, αλλά εμείς φτάσαμε πριν από αυτήν. Ίσως αυτή τη φορά μπορέσουμε να προετοιμαστούμε». Ίσως αυτό δεν θα είναι ποτέ εφικτό.

Ο Κατάσκοπος του Ψυχρού Πολέμου

2.5 / 5

(“The Courier”, Ντόμινικ Κουκ, 1ω52λ)

Κατά την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, ένας επιχειρηματίας στρατολογείται από την ΜΙ6 προκειμένου να αποσπάσει απόρρητες πληροφορίες από σοβιετικό αξιωματούχο που θα δώσει τέλος στην κρίσης των πυραύλων της Κούβας. Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς πρωταγωνιστεί σε συμβατικό αλλά τιμιότατο θρίλερ εποχής βασισμένο σε αληθινή ιστορία, από αυτά που είναι τέλεια για μια Κυριακή βράδυ στην τηλεόραση- ή σε θερινό σινεμά. Κινηματογραφικά και αφηγηματικά δεν θα βρούμε εδώ τίποτα καινούριο ή φιλόδοξο, αλλά η ιστορία είναι δυνατή και το καστ καλό, με τον Κάμπερμπατς σε μια από τις θετικές του ερμηνευτικές στιγμές, ίσως επειδή δεν νιώθει πως κάνει κάτι τρομερά σημαντικό.

Κανένας

2.5 /5

(“Nobody”, Ίλια Ναϊσούλερ, 1ω32λ)

Άλλη μία ταινία που ξέρει πώς θα ικανοποιήσει το κοινό που ήρθε να την παρακολουθήσει, κι ας μην προσφέρει κάτι καινούριο στην συζήτηση. Οικογενειάρχης δέχεται απανωτές προκλήσεις στις οποίες δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Όταν ληστές εισβάλουν στο σπίτι του και εκείνος παραμένει ανήμπορος να προστατέψει την οικογένειά του, κάτι μέσα του αλλάζει και ξεχύνεται σε μια ματωμένη διαδρομή εκδίκησης και δικαίωσης. Ο Μπομπ Όντενκερκ (του “Better Call Saul”) πρωταγωνιστεί ως οργισμένη φαντασίωση απανταχού μπαμπάδων («εγώ θα έκανα τα πάντα για την οικογένειά μου!») σε μια ακόμα περιπέτεια-απόγονο του “John Wick”. Κάποιες κουλ σκηνές δράσης και η απρόσμενη μεταμόρφωση του Όντενκερκ σε εκτελεστική μηχανή ισοσταθμίζουν την έλλειψη κάποιας φρέσκιας ιδέας. Οι φανς της ταινίας με τον Κιάνου Ριβς θα περάσουν ωραία, χωρίς φυσικά το φιλμ να συγκρίνεται με την ήδη κλασική τριλογία δράσης.

Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ

2 / 5

(Δημήτρης Μπαβέλλας, 1ω38λ)

Δύο φίλοι και συγκάτοικοι ζουν σε ένα μικρό διαμέρισμα χωρίς επαφή με τον κόσμο γύρω τους. Όταν τα λεφτά στερέψουν κι η απόγνωση χτυπήσει κόκκινο, αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια ιδιόμορφη περιπέτεια αναζήτησης μιας διάσημης πορνοστάρ των ‘90s τα ίχνη της οποίας έχουν εξαφανιστεί. Ακολουθούν σημάδια σε χάρτες, καθώς και διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, πεπεισμένοι πως στην άλλη άκρη αυτού του ουράνιου τόξου βρίσκεται η μυθική Λώρα. Διασκεδαστικά σινεφιλικό road movie που μεταπηδά σε είδη και στυλ δίχως να πετυχαίνει κάποια ενωτική θεώρηση α λα “Under the Silver Lake”. Μεμονωμένα κομμάτια λειτουργούν αλλά το σύνολο όχι, Μιχάλης Σαράντης και Μάκης Παπαδημητρίου παίζουν με κέφι και δεν αφήνουν τον θεατή να εγκαταλείψει ποτέ, μέχρι και το -συναισθηματικά ειλικρινές, αισθητικά συζητήσιμο- φινάλε.

Κυκλοφορούν επίσης

Μια Φορά κι Έναν Καιρό: Πριν η Αλίκη πάει στη Χώρα των Θαυμάτων και πριν ο Πίτερ γίνει Παν, ήταν αδέρφια που ήρθαν αντιμέτωπα με μια οικογενειακή τραγωδία. Παραμύθι με την Αντζελίνα Τζολί, σε σκηνοθεσία Μπρέντα Τσάπμαν (“Brave”, “Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου”).

Σε επανέκδοση

Καζαμπλάνκα

5 / 5

(“Casablanca”, Μάικλ Κέρτιζ, 1ω42λ)

Στην Καζαμπλάνκα του 1941, ένας κυνικός Αμερικάνος μαγαζάτορας ορκισμένος να μην πάρει θέση στην παγκόσμια πολεμική σύρραξη, συναντά ξανά μια παλιά του ερωμένη η οποία ζητά τη βοήθειά του προκειμένου να διαφύγει από τη χώρα μαζί με τον νέο της σύζυγο. Η Καζαμπλάνκα ως μια ενδιάμεση κατάσταση, ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος αλλά περισσότερο μια limbo-χωνευτήρι πολιτισμών, παθών και ανθρώπων που τρέχουν να ξεφύγουν αλλά δεν έχουν καθαρή διαφυγή προς κάπου αλλού. Ένα καθαρό κινηματογραφικό αριστούργημα χτισμένο πάνω σε άλλοτε θυελλώδη, άλλοτε καλιμπραρισμένα close-ups και στην αξεπέραστη σταρ δύναμη του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και της Ίνγκριντ Μπέργκμαν, μια ιστορία για την αναπόφευτκη στιγμή που οι ίσες αποστάσεις δεν είναι πλέον εφικτές και οι πάντες αναγκάζονται να πάρουν θέση.

Το Παιχνίδι των Λυγμών

4 / 5

(“The Crying Game”, Νιλ Τζόρνταν, 1ω52λ)

Μέλος του IRA συμμετέχει σε σχέδιο απαγωγής και εκτέλεσης Άγγλου στρατιώτη. Καιρό μετά, βυθισμένος στην ενοχή, ο άντρας γνωρίζει κι ερωτεύεται την ερωμένη του στρατιώτη. Βραβευμένο με Όσκαρ Σενάριο και διάσημο για μια από τις πιο σοκαριστικές ανατροπές/αποκαλύψεις των κινηματογραφικών ‘90s, το φιλμ του Νιλ Τζόρνταν έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει, εξερευνώντας με απαίδευτα ενστικτώδεις συναισθηματικούς όρους μια εντυπωσιακής πολυπλοκότητας σχέση. Οι Στίβεν Ρία και Τζέι Ντέιβιντσον είναι απλά μαγευτικοί ως ζευγάρι γεμάτο μυστικά και άγριας έκφρασης πάθη βγαλμένο σαν από κάποιο μελόδραμα των ‘70s, την ώρα που το υπερφιλόδοξο σενάριο μεταπηδά από τη μία αποστομωτική συνθήκη στην επόμενη (είναι από τις ταινίες που κάθε 20λεπτο που περνά γεννά κάτι εντελώς απρόσμενο στη συνέχεια) επιχειρώντας να συνδέσει θρησκευτικές και πολιτικές ενοχές, καθήκον, συναίσθημα και -τελικά- την ίδια την ουσία της ανθρώπινης φύσης. Μεγάλο φάουλ το γεγονός ότι ο Φέργκους δεν είναι εκείνος που ενεργά ο ίδιος σκοτώνει τον στρατιώτη, αλλά πέραν αυτού πρόκειται για μια βασικά τέλεια στημένη, δομημένη, σκηνοθετημένη και παιγμένη ταινία.

Λαγωνικό 24 Καρατίων

3 / 5

(“A Shot in the Dark”, Μπλέικ Έντουαρντς, 1ω42λ)

O επιθεωρητής Κλουζώ ερευνά το φόνο ενός σωφέρ σε μια εξοχική κατοικία, αγνοώντας τα πασιφανή στοιχεία που δείχνουν την ένοχο και εξοργίζοντας τον προϊστάμενό τουμ Ντρέιφους. Ένα χρόνο μετά την επιτυχία του “Ροζ Πάνθηρα”, μιας ταινίας που εξελίχθηκε σε κωμικό όχημα για τον Πίτερ Σέλερς κυριολεκτικά κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της, ο ηθοποιός επανενώνεται με τον σκηνοθέτη Μπλέικ Έντουαρντς σε ένα παράξενο σίκουελ το οποίο ποτέ δεν επρόκειτο να έχει για πρωταγωνιστή τον Κλουζώ μέχρι τη στιγμή που ο Έντουαρντς το ανέλαβε τελευταία στιγμή, λίγο μετά τον “Πάνθηρα”. Πιο σίγουρο από το προηγούμενο φιλμ (και λιγότερο αναρχικό), το “Λαγωνικό” στήνει ξεκαρδιστικές καταστάσεις και επιτρέπει στον Σέλερς να αναπτύξει πλήρως την καρτουνίστικη περσόνα του Κλουζώ όπως τον θυμόμαστε σήμερα. Εδώ στήνεται το σύμπαν του ήρωα όπως το γνωρίσαμε στα μετέπειτα σίκουελ (Ντρέιφους, Κέιτο, η προφορά), τα οποία θα αργήσουν αρκετά χρόνια να έρθουν.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις