Οι ταινίες της εβδομάδας: Νέος Ηρακλής Πουαρώ και ρομαντική κομεντί από τα παλιά με Τζένιφερ Λόπεζ

Με τις εισπράξεις να πέφτουν άλλη μια σερί εβδομάδα (και τη “Σμύρνη” ξανά στην κορυφή να φτάνει πλέον, αργά και σταθερά, τα 200.000 εισιτήρια) το ενδιαφέρον έρχεται απευθείας στη νέα εβδομάδα, που βλέπει για πρώτη φορά δύο άκρως mainstream και εμπορικών προδιαγραφών τίτλους να ανοίγουν: Το “Νότινγκ Χιλ” προδιαγραφών “Παντρέψου Με” με την Τζένιφερ Λόπεζ και τον Όουεν Γουίλσον, και το “Έγκλημα στο Νείλο” με ένα all-star (προβληματικό) cast και τον Κένεθ Μπράνα σε διπλό ξανά ρόλο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή.

Ταυτόχρονα, η ανακοίνωση των οσκαρικών υποψηφιοτήτων αναμένεται να δώσει ώθηση στο “Belfast” των 7 υποψηφιοτήτων – αλλά πόσο μεγάλη θα είναι αυτή; Η ταινία ήδη σέρνεται στα ταμεία μετά από δύο εβδομάδες προβολής, και θα δούμε αν ο ρόλος του οσκαρικού φαβορί το ανεβάσει. Πολλές οι υποψηφιότητες και για το “Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών” που λίγο-λίγο συνεχίζει σταθερά, και ίσως τώρα πάρει μια παράταση εμπορικής ζωής.

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Έγκλημα στον Νείλο

(“Death on the Nile”, Κένεθ Μπράνα, 2ω7λ)

1.5 / 5

Ο μήνας του μέλιτος ενός νέου ζευγαριού στον Νείλο παίρνει αιματηρή τροπή όταν ξεκινά μια σειρά από μυστηριώδεις φόνους. Ευτυχώς για όλους -εκτός από τον δολοφόνο- ο Ηρακλής Πουαρώ βρίσκεται σε αυτό ταξίδι μαζί τους, και καλείται να λύσει το μυστήριο πριν το τέλος του ταξιδιού.

Ακολουθώντας την εμπορική επιτυχία του ριμέικ του για το “Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές”, ο Κένεθ Μπράνα επιστρέφει σκηνοθετώντας και πρωταγωνιστώντας στο έτερο εμβληματικό μυστήριο του Πουαρώ. Όπως φανερώνει ακόμα κι επιλογή τίτλων (οι δύο τίτλοι του καταλόγου της Κρίστι που έχουν στο παρελθόν ήδη διασκευαστεί με τη μεγαλύτερη επιτυχία στο σινεμά) η προσέγγιση εδώ είναι απολύτως τουριστική και όχι ιδιαίτερα δημιουργική. Γνώριμος τίτλος, γνώριμες καταστάσεις και γνώριμα πρόσωπα, για να περνά η ώρα.

Η συγκεκριμένη ταινία, φυλακισμένη στα έγκατα του ντισνεϊκού χρηματοκιβωτίου από το αρχικό ξέσπασμα της πανδημίας έχει για πρωταγωνιστές τον Άρμι Χάμερ (κρυμμένο επιμελώς από κάθε προωθητικό υλικό), την Γκαλ Γκαντότ (σε μια από τις πιο ξεκαρδιστικά ξύλινες ερμηνείες της χρονιάς), την Λετίσια Ράιτ και την Ρόουζ Λέσλι, σε μια απόλυτα 2019 εκδοχή του τι σημαίνει all-star καστ. Το καστ δεν είναι τόσο το πρόβλημα, όσο η αισθητική προσέγγιση, γεμάτη αχρείαστο CGI και μια οπτική χροιά που παραπέμπει σε διαφημιστικό φυλλάδιο προσφορών παρά σε εξωτικό, μυστηριώδες ύφος.

Η ώρα περνάει φυσικά, μιας και τα δομικά υλικά της ιστορίας είναι υπερβολικά συναρπαστικά για αφήσουν τον θεατή να πλήξει – αν και καθόλη τη διάρκεια του φιλμ υπάρχει μια αίσθηση πως ο Μπράνα ενδιαφέρεται περισσότερο να κοιτάξει με την κάμερά του τους σταρς στις νέες τους περσόνες, παρά να αναδείξει τους μηχανισμούς και την διαδικασία της επίλυσης του αινίγματος. Όμως η νέα αυτή μεταφορά δεν φτάνει πουθενά κοντά στη γοητεία της παλιότερης, με τον Πίτερ Ουστίνοφ στο ρόλο του Βέλγου ντετέκτιβ.

Παντρέψου Με

(“Marry Me”, Κατ Κόιρο, 1ω52λ)

3 / 5

Μια πασίγνωστη σταρ της ποπ σχεδιάζει να παντρευτεί τον επίσης σταρ σύντροφό της, κατά τη διάρκεια μιας sold out συναυλίας, δημιουργώντας έτσι το απόλυτο trending event. Αμέσως πριν τη στιγμή όμως της κορύφωσης της συναυλίας όμως, η Κατ μαθαίνει πως εκείνος την απατά και, σοκαρισμένη, παντρεύεται επί τόπου, στη σκηνή του live, έναν τυχαίο, συνηθισμένο άντρα που βλέπει απέναντι της στο κοινό.

Τραβηγμένο κόνσεπτ από αυτά που οι ρομαντικές κομεντί ξέρουν να πραγματοποιούν καλύτερα από κάθε άλλο είδος, και να υπηρετούν μέσω της εκτέλεσης και της αφοσίωσης των εκάστοτε σταρ στην όποια παρανοϊκή ιδέα. Άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους που έρχονται κοντά είτε μέσω κάποιου ψέματος ή κάποιου τυχαίου συμβάντους είναι από τα πλέον συχνά μοτίβα του είδους, από το “Νότινγκ Χιλ” μέχρι το “Μαγαζί της Γωνίας” του Έρνεστ Λιούμπιτς ή κάτι σαν το “Christmas in Connecticut” του 1945, στο οποίο η Μπάρμπαρα Στάνγουικ παίζει μια πετυχημένη αρθρογράφο που ερωτεύεται έναν φαν της, και ήρωα πολέμου.

Στο “Παντρέψου Με” ο Όουεν Γουίλσον δεν παίζει φυσικά ήρωα πολέμου, αλλά διαθέτει κάτι το μάχιμο στο γήινα κουρασμένο φιζίκ του, στην αύρα ενός πλέον 50+ άντρα που δεν έχει χρόνο ή διάθεση να σαχλαμαρίσει, έχοντας φάει απογοητεύσεις, πίκρες, και τώρα μοιάζει συνειδητοποιημένα εντάξει με το φύλλο που του έχει μοιράσει η ζωή. Σε αυτό το σενάριο, η Τζένιφερ Λόπεζ είναι η Στάνγουικ (μια ιδέα με την οποία δεν είμαι πολύ αντίθετος) ή έστω η Τζούλια Ρόμπερτς, πάντως μια αδιανόητα χαρισματική σταρ που διαπερνά το όριο του τέταρτου τοίχο και παίζει απευθείας με τον θεατή- η ουσία δεν είναι ποτέ ο ρεαλισμός του αν μια πάμπλουτη, υπερεπιτυχημένη σταρ σαν την J.Lo. θα ερωτεύοταν έναν βαρετό, τίμιο τυπάκο σαν τον καθηγητή μαθηματικών του Γουίλσον, η ουσία είναι ο ρεαλισμός ως προς την ενσάρκωση της ίδιας της περσόνας της.

Η Λόπεζ, λίγα χρόνια μετά την εκπληκτική της ερμηνεία στο “Hustlers” (που εξοργιστικά αγνοήθηκε από την Ακαδημία), παίζει εδώ με ευκολία μια βερσιόν του εαυτού της, φροντίζοντας όμως ποτέ να μην ξεχνά ούτε το βάρος των χρόνων, ούτε τη μελαγχολία της όποιας μοναξιάς, του όποιου ανολοκλήρωτου μπορεί να την συντροφεύει. Μέχρι το τέλος πιστεύεις ότι είναι κι αυτή άνθρωπος.

Η ικανότατη διεκπεραίωση κάθε αναμενόμενης δραματικής στροφής και κάθε αναγκαίου κεφαλαίου αυτής της απίθανης αισθηματικής συνύπαρξης, σε συνδυασμό με τη φροντίδα με την οποία οι Λόπεζ και Γουίλσον παίζουν τις φιλοσοφικές διαφορές των χαρακτήρων τους (εκείνος αποτραβηγμένος και παραιτημένος χωρίς να έχει καν social media και smartphone, εκείνη παρεξηγημένη και απρόσμενα μοναχική παρά τη στρατιά από υπηρέτες γύρω της), κάνουν το “Παντρέψου Με” ένα απρόσμενα γλυκό φιλμ σε ένα είδος διαχρονικά υποτιμημένο. Και το οποίο τα τελευταία χρόνια, εν μέσω της γενικής κρίσης της εμπειρίας της κινηματογραφικής αίθουσας, έχει πρακτικά εξαφανιστεί, εκπροσωπούμενο πλέον σχεδόν αποκλειστικά από φτηνές βιντεοταινίες για το Netflix ή μίνι σειρές 8 επεισοδίων. Με έναν παράδοξο τρόπο, το “Παντρέψου Με” είναι ακριβώς το είδος των ταινιών που «δεν τις κάνουν πια όπως παλιά».

Φυσικό Φως

(“Natural Light / Természetes fény”, Ντένις Νάγκι, 1ω43λ)

3 / 5

Στα κατεχόμενα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας απλός αγρότης που υπηρετεί στον ούγγρικο στρατό βρίσκεται ξαφνικά υπεύθυνος του τάγματός του, ύστερα από μια ενέδρα. Τώρα ο Ιστβαν Σεμέτκα θα πρέπει να ξεπεράσει τους φόβους του καθώς ο ίδιος κι η ομάδα του παρασύρονται σε ένα αιματηρό χάος πέρα από τον έλεγχό του.

Δράμα Β’ Παγκοσμίου στην ευρωπαϊκή παράδοση ταινιών σαν το “Έλα Να Δεις” του Έλεμ Κλίμοφ, με τον κόσμο, συρρικνωμένο εκτός του οπτικού πεδίου του κεντρικού ήρωα, ουσιαστικά να μην υπάρχει πλέον. Η πραγματικότητα είναι ό,τι περνά μπροστά από τα μάτια του, ένα -κυριολεκτικό- σκοτάδι που καταλήγει να περικλείει τα πάντα, σα να μην υπάρχει κόσμος έξω από αυτό. Όχι κάτι ασυνήθιστο ή εκτός πλαισίου, δραματουργικά, όμως εντυπωσιακά κατασκευασμένο από τον (βραβευμένο με την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στο Βερολίνο) Νάγκι, ο οποίος βρίσκει επίπεδα και δημιουργεί βάθος μες στο σκοτάδι.

Τελευταίοι και Πρώτοι Άνθρωποι

(“Last and First Men”, Γιόχαν Γιόχανσον, 1ω12λ)

2.5 / 5

Οι τελευταίοι άνθρωποι, εκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, στέλνουν ένα τελευταίο μήνυμα προς τους ανθρώπους του σήμερα, ταυτόχρονα κραυγή βοήθειας όσο και προειδοποίηση, αλλά και ένας επικός μύθος εξέλιξης, φθοράς και ελπίδας. Το μήνυμα έρχεται με τη φωνή της Τίλντα Σουίντον και ντύνει απόμακρες, ψυχρές, μπρουταλιστικές κτιριακές δομές που -νομοτελειακά- θα αποτελέσουν κάποια στιγμή τα τελευταία ίχνη της ανθρωπότητας. Ιδιοσυγκρασιακό, στα όρια του video art, σαν experimental απόηχος στον κόσμο του “Dune”, είναι το πρώτο και τελευταίο φιλμ του πρόωρα χαμένου μουσικού Γιόχαν Γιόχανσον.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.