Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Μαντς Μίκελσεν πίνει, μεθά και χορεύει στον οσκαρικό “Άσπρο Πάτο”

Οι κινηματογράφοι έχουν ανοίξει και το σινεμά αποτελεί πάλι μια αφορμή εξόδου. Παρουσιάζουμε όλες τις πρεμιέρες της Πέμπτης 1 Ιουλίου.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Άσπρο Πάτο

4 / 5

(“Druk / Another Round”, Τόμας Βίντερμπεργκ, 1ω57λ)

O Μάρτιν είναι καθηγητής γυμνασίου με οικογενειακή ζωή κολλημένη, επαγγελματική ζωή σε ρουτίνα, προσωπική ζωή στο πουθενά. Στη διάρκεια δείπνου για τα 40ά γενέθλια ενός φίλου και συναδέλφου, ο Μάρτιν ξεσπά έχοντας πιει ένα ποτήρι παραπάνω. Στην κουβέντα που ακολουθεί, η παρέα των τεσσάρων ανδρών συζητά τη θεωρία, πως κάθε άνθρωπος λειτουργεί πιο χαλαρά και πιο αποτελεσματικά στην καθημερινότητα αν διατηρεί μονίμως ένα συγκεκριμένο επίπεδο αλκοόλ στο αίμα. Πάνω στην συλλογική θλίψη που τελικά μοιράζονται, οι φίλοι αποφασίζουν να πειραματιστούν και να αρχίσουν να πίνουν στη διάρκεια της μέρας. Κοντρολαρισμένα, στην αρχή. Στο όνομα της έρευνας.

Ο Τόμας Βίντερμπεργκ (“Οικογενειακή Γιορτή”) συνεργάζεται ξανά με τον Τομπίας Λίντχολμ στο σενάριο (“The Hunt”, “Borgen”) και δημιουργούν μια διαδρομή χαρακτήρων που μες στην ευρύτερα αναμενόμενη κατεύθυνσή της, καταφέρνει να μην γίνεται ποτέ ακριβώς συμβατική ισορροπώντας ανάμεσα στην έξαρση και τη θλίψη, όπως τελικά συμβαίνει και με κάθε συνήθεια που μετεξελίσσεται σε κατάχρηση. Οι ήρωες της ταινίας απολαμβάνουν τους τρόπους με τους οποίους η ζωή τους γίνεται καλύτερη, και συχνά οι Βίντερμπεργκ και Λίντχολμ υπογραμμίζουν το πώς αυτό δεν συμβαίνει απαραιτήτως επιφανειακά ή πρόσκαιρα, τρέμοντας ταυτόχρονα απέναντι στην επερχόμενη απειλή του εθισμού.

Κατευθυντήριος δύναμη ο Μαντς Μίκελσεν γεμάτος ερμηνευτική βεβαιότητα, το βλέμμα του υγρό και απειλητικό την ίδια στιγμή. Κάθε στιγμή που κυριεύει το κάδρο, νιώθεις πως βιώνει την πιο έντονη στιγμή της ζωής του, ακόμα κι όταν δεν εκφράζει το παραμικρό. Κάθε στιγμή, νιώθεις πως βρίσκεται μια ανάσα από την έκσταση, μια ανάσα από τη συντριβή. Μοιάζει εύθραυστος, μοιάζει άτρωτος. Την ίδια ακριβώς στιγμή. Ο Βίντερμπεργκ εκμεταλλεύεται το στιβαρό σενάριο και χτίζει πάνω στον τεράστιου κινηματογραφικού εύρους πρωταγωνιστή του μια σπουδή χαρακτήρων στην οποία η ίδια η ιστορία κάνει -στο μεγαλύτερο μέρος- πίσω δίνοντας χώρο στους χαρακτήρες. Δεν φοβάται τη σωματικότητα της ιστορίας του, συνδέοντας το σώμα με το νου, το οποίο προδίδει εξίσου, τραυματίζει, χτυπά, εγκαταλείπει. Είναι μια ταινία που δεν φοβάται τα κορμιά των ηρώων της.

Το έξαφνο κρεσέντο της τρίτης πράξης αφήνει κάτι να το κρατά μακριά από τη δική του υπέρβαση όμως το -χωρίς υπερβολή- μελλοντικά κλασικό φινάλε σώζει την κατάσταση και με το παραπάνω. Οδηγώντας σε ένα αποθεωτικό κλείσιμο κατά το οποίο καμία απάντηση δεν μετατρέπεται αυτομάτως σε εύκολη ή σωστή, και κατά το οποίο ο Μίκελσεν (και o Βίντερμπεργκ, μέσω αυτού) αποτυπώνει στη μεγάλη οθόνη τη μορφή του ως κάτι το ανθρώπινα, πληγωμένα διονυσιακό.

Το Κάλεσμα 3: Ο Διάβολος με Έβαλε να το Κάνω

2 / 5

(“Conjuring 3: The Devil Made Me Do It”, Μάικλ Τσάβες, 1ω52λ)

Ύποπτος φόνου στο Κονέκτικατ του 1981 ισχυρίζεται πως είναι αθώος γιατί η πράξη του ήταν αποτέλεσμα δαιμονισμού. Μπορεί ο Διάβολος να τον έβαλε κυριολεκτικά να το κάνει; Αυτό ακούγεται σαν μια υπόθεση για τους Εντ και Λορέιν Γουώρεν, το ζεύγος μεταφυσικών ερευνητών που ζωντανεύουν για τρίτη φορά στη μεγάλη οθόνη οι Πάτρικ Γουίλσον και Βέρα Φαρμίγκα. Μόνο που αυτό το τρίτο “Κάλεσμα” δεν έχει το σίγουρο χέρι του Τζέιμς Γουάν πίσω από την κάμερα, τα τινάγματα μοιάζουν πιο πολύ με μανιέρα και το φιλμ προσομοιάζει περισσότερο μια περιπέτεια παρά το horror.

Ο Προστάτης

2.5 / 5

(“The Marksman”, Ρόμπερτ Λόρενζ, 1ω48λ)

Ένας ραντσέρης κοντά στα σύνορα της Αριζόνα βρίσκεται άθελά του προστάτης ενός νεαρού αγοριού από το Μεξικό, του οποίου η ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο καθώς το κυνηγούν εκτελεστές μεξικάνικου καρτέλ. Τίμιος, σκληρός, λιγομίλητος άντρας (Λίαμ Νίσον ως Λίαμ Νίσον) δίνει μια υπόσχεση την οποία για να κρατήσει θα πρέπει να βάλει σε κίνδυνο τα πάντα. Χιλιοπαιγμένο, αλλά για τους φανς του συγκεκριμένου είδους παλιομοδίτικων ταινιών είναι καλό υποκατάστατο μέχρι τουλάχιστον να καταφθάσει η επόμενη ταινία του Κλιντ Ίστγουντ. Του οποίου Ίστγουντ ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Λόρενζ έχει υπάρξει βοηθός εδώ και δεκαετίες, κάτι εμφανές που εδώ γίνεται εμφανές.

Λούκα

3 / 5

(“Luca”, Ενρίκο Κασαρόσα, 1ω35λ)

Σε μια παραθαλάσσια πόλη της ιταλικής Ριβιέρα, δύο μικρά αγόρια περνούν ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι γεμάτο περιπέτεια, ανακάλυψη και πολλά παγωτά, Αλλά αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι πως τα δύο παιδιά μοιράζονται κι ένα μυστικό: Είναι στην πραγματικότητα θαλάσσια πλάσματα, που παίρνουν τη μορφή ανθρώπων. Η πιο αβίαστα τρυφερή ταινία της Pixar εδώ και χρόνια, δίχως κανένα εξεζητημένο concept, δίχως αχανείς κατασκευαστικούς μηχανισμούς πλοκής και τετραγωνισμένης αλληγορίας. Ξέγνοιαστο, ευχάριστο, πανάλαφρο, ακομπλεξάριστα ασήμαντο, ένα γλυκύτατο στόρι ενηλικίωσης που φυσικά και διαβάζεται με queer προεκτάσεις, αλλά χωρά στην αγκαλιά του (ή, υποθέτω, στα πλοκάμια του) κάθε παιδί που νιώθει να ανακαλύπτει κάτι νέο στη διάρκεια κάποιων διακοπών που έζησε κάποτε.

Πώς να Σκοτώσεις τον Πρωταγωνιστή σου

1 / 5

(“The Comeback Trail”, Τζορτζ Γκάλο, 1ω44λ)

Κινηματογραφικός παραγωγός που ακόμα ονειρεύεται τη μεγάλη επιτυχία, σχεδιάζει να αφήσει τον γερασμένο πρωταγωνιστή του να πεθάνει στο σετ προκειμένου να ξεπληρώσει τη μαφία με τα λεφτά της ασφάλειας. Όμως η πραγματικότητα στην τέχνη είναι πάντα απρόβλεπτη. Δηλαδή προβλέψιμη. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να έρχεται ως έκπληξη σε αυτή την κουρασμένη και παράξενα κυνική κωμωδία με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Ζακ Μπραφ(!).

Το Νησί των Ψεμάτων (The Island of Lies): Στις αρχές του αιώνα, ατμόπλοιο που μεταφέρει μετανάστες στην Αμερική βυθίζεται στα ανοιχτά Ισπανικού νησιού κι από τους 260 ανθρώπους διαζώνονται μερικές δεκάδες. Σύντομα όμως μια φήμη ξεκινά, σχετικά με τον αληθινό υπαίτιο του ατυχήματος. Ισπανικό δράμα εποχής.

Σε επανέκδοση

2046

(Γουόνγκ Καρ-γουάι, 2ω9λ)

Πνευματικό σίκουελ της “Ερωτικής Επιθυμίας” που κυκλοφόρησε πριν 2 εβδομάδες, το “2046” κλείνει τον κύκλο επανεκδόσεων σε 4K αποκατεστημένες κόπιες, των ταινιών του Γουόνγκ Καρ-γουάι. Από τον οδηγό του OneMan στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη: «Ακόμα και όταν ο Γουόνγκ κοιτάζει στο μέλλον, είναι ένα μέλλον που κυριαρχείται από το παρελθόν. Το “2046” οραματίζεται έναν δυστοπικό κόσμο όπου μοναχικές ψυχές ταξιδεύουν σε έναν μυστηριώδη προορισμό σε μία προσπάθεια να ανακτήσουν τις χαμένες αναμνήσεις τους. Εκεί κανείς δεν αισθάνεται ποτέ θλίψη. Μείγμα ταινιών περιόδου και φουτουριστικής επιστημονικής φαντασίας, στο οποίο ο ήρωας προσπαθεί να μετακομίσει στο διαμέρισμα 2046 (όπου μια γυναίκα που γνωρίζει μόλις μαχαιρώθηκε) και να γράψει ένα μυθιστόρημα για ένα ταξίδι στο χρόνο, σε ένα μέρος που ονομάζεται 2046, το έτος 2046».

Ο Τρελός Πιερό

4.5 / 5

(“Pierrot le Fou”, Ζαν-Λικ Γκοντάρ, 1ω50λ)

Ο Πιερό αποδρά από το βαρετό κοινωνικό του περίγυρο και ταξιδεύει από το Παρίσι στη Μεσόγειο μαζί με τη Μαριάν, ένα κορίτσι που κυνηγούν εκτελεστές από την Αλγερία. Ένα κορίτσι, ένα όπλο κι ένας Γκοντάρ ήδη άγρια ωριμασμένος, να επιστρέφει σε μοτίβα που συναντάμε ήδη από το “Με Κομμένη την Ανάσα”, με έναν τρόπο πολύ πιο πολιτικά μεστό. Συνεχίζει, όπως συμβαίνει σε όλη του αυτή την πρώτη σκηνοθετική περίοδο, να μοιάζει σα να εφευρίσκει νέους αφηγηματικούς κώδικες με κάθε του λέξη. Χρώμα, ρυθμός, πικρία, επανάσταση χορεύουν μέσα (ή γύρω από) στα πλαίσια μιας κατά βάση απολαυστικής ιστορίας πάθους και απόδρασης, ενώ τα όρια μυθοπλασίας και φιλμικού δοκιμίου στη γλώσσα του Γκοντάρ ήδη αρχίζουν να θολώνουν. Με Ζαν-Πολ Μπελμοντό και Άννα Καρίνα.

Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ

4 /5

(“Howards End”, Τζέιμς Άιβορι, 2ω20λ)

Στην εδουαρδιανή Αγγλία δύο προοδευτικές αδερφές εμπλέκονται με δύο διαφορετικά ζευγάρια. Τους πλούσιους Γουίλκοξ της βιομηχανικής τάξης και τον φτωχό Λέοναρντ Μπαστ με την σύντροφό του, δύο ανθρώπους της εργατικής τάξης που ζουν μισθό με το μισθό. Μέσα από την αλληλεπίδρασή τους με τους Γουίλκοξ και τους Μπαστ, η Μάργκαρετ και η Έλεν θα βιώσουν από πρώτο χέρι τις εντάσεις μιας κοινωνίας που αλλάζει ραγδαία. Μια από τις διασημότερες παραγωγές των Μέρτσαντ/Άιβορι με 3 βραβεία Όσκαρ και ένα εκπληκτικό κεντρικό καστ (Έμμα Τόμσον, Άντονι Χόπκινς, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Βανέσα Ρέντγκρεϊβ) να ζωντανεύει καθηλωτικά μια επική ιστορία ταξικού θυμού, συμβιβασμού και μεταβαλλόμενης ηθικής. Σπουδαίο ακαδημαϊκό σινεμά, με τέλειο αφηγηματικό ρυθμό που δεν επιτρέπει σε καμία κορύφωση να υπερβεί τη βουβαμάρα.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις