Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο “Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου” είναι ένα αναπάντεχο οσκαρικό ρομαντικό δράμα

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Ο Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου

(“The Worst Person in the World / Verdens verste menneske”, Γιοακίμ Τρίερ, 2ω8λ)

2 / 5

Τέσσερα χρόνια από τη ζωή της Τζούλι, μιας γυναίκας στο όριο των 30, καθώς περνά από τη μία σχέση στην άλλη και προσπαθεί να βάλει τη ζωή της –και την επαγγελματική της πορεία– σε μια σειρά. Αλλά, εξίσου σημαντικά, δίχως να επιτρέψει στον εαυτό της να μπει σε προκαθορισμένες πορείες, να υπακούσει στις αναμενόμενες κοινωνικές απαιτήσεις.

Ο Γιοακίμ Τρίερ σε συνεργασία με τον συν-σεναριογράφο του, Εσκίλ Βόγκτ, ολοκληρώνουν την επονομαζόμενη Τριλογία του Όσλο, χρόνια μετά τα “Reprise” και “Όσλο, 31 Αυγούστου”, μια σειρά ταινιών για νέους βασανισμένους άντρες που προσπαθούν να εξισορροπήσουν βλέψεις καριέρας και αυτο-έκφρασης με δαίμονες και προσωπικά δεινά που τους κατατρέχουν. Κεντρικό ρόλο και στις τρεις αυτές ταινίες παίζει ο Άντερς Ντάνιελσεν Λίε, όμως στον “Χειρότερο Άνθρωπο” σε πρώτο πρόσωπο περνάει για πρώτη φορά μια γυναίκα– έστω κι αν αυτό αποδεικνύεται τελικά ελαφρώς παραπλανητικό.

Στον ρόλο της Τζούλι, η Ρενάτε Ράινσβε (που κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες) είναι η αληθινή σταρ του όλου κομματιού, παίζοντας με πάθος, υπαινικτικότητα και βουβή απόγνωση μιας ηρωίδα που πολύ απλά δεν συναντάται ποτέ ικανοποιητικά σχηματισμένη στο χαρτί. Η Τζούλι είναι μια γυναίκα που παρουσιάζεται περισσότερο ως άθροισμα αναφορών ως προς το τι ΔΕΝ θέλει να είναι, παρά για τα όσα είναι. Όπως διεξοδικά αναλύεται σε ένα εξαιρετικό essay στο Another Gaze, η Τζούλι δεν έχει αναφορές, δεν έχει δικό της σύμπαν προσώπων και καταστάσεων. (Κάτι που κάνει την τελική έκβαση του φιλμ περισσότερο θλιβερή από όσο κι η ίδια η ταινία συνειδητοποιεί.) Στην προσπάθειά τους να γράψουν μια μοντέρνα αντισυμβατική, ενδιαφέρουσα ηρωίδα, οι Τρίερ και Βόγκτ γράφουν μια ηρωίδα που απλώς δεν διαθέτει τίποτα πίσω της.

Η ικανότητά τους βέβαια να πλάθουν καταστάσεις απολαυστικά γνώριμης ροής, κι η ικανότητα του Τρίερ να αποτυπώνει μια ζωή σε highlights δίχως να γίνεται επαναλαμβανόμενος σε ρυθμό ή σε οπτικές και αφηγηματικές ιδέες, δίνουν στην ταινία κάτι το αναντίρρητο. Χωρισμένη σε 10 κεφάλαια, έναν πρόλογο κι έναν επίλογο, αυτή η μιλένιαλ σάγκα της Τζούλι κινείται και μοιάζει με την πιο συναρπαστική εκδοχή της πιο συνηθισμένης μας ύπαρξης– στοιχεία που αναμφίβολα βοήθησαν το φιλμ να αποκτήσει τη διεθνή του φήμη, να αγκαλιαστεί από την αμερικάνικη κριτική και να φτάσει μέχρι και τις υποψηφιότητες Όσκαρ (για Σενάριο και Διεθνές Φιλμ).

Κι είναι ίσως αυτό που κάνει πολλά από τα προβλήματα αυτής της κατασκευής είτε να μην φαίνονται, είτε να μοιάζει –με ένα παραμορφωτικό τρόπο– με προτερήματα. Όμως οι τάσεις των δημιουργών δεν καταπιέζονται μέχρι τέλους. Έχοντας εμφανώς μεγαλύτερη αγάπη και κατανόηση για τον Παρεξηγημένο Καλλιτέχνη που παίζει κι εδώ ο Λίε, επιτρέπουν σε αυτόν τον –απείρως πιο μεστά σχηματισμένο– χαρακτήρα να πάρει τα ηνία στην αφήγηση και στα μοτίβα καθώς φτάνουμε προς το φινάλε, αποτελώντας το φερέφωνο –αν όχι το άβαταρ– των Τρίερ και Βογκτ μπροστά σε μια Τζούλι που μοιάζει πια απλή θεατής.

Δε θα έπρεπε να αποτελεί όμως τεράστια έκπληξη. Στο πρώτο ημίωρο της ταινίας όχι μόνο ένας άντρας έχει mansplain στη Τζούλι το mansplaining (με «χιουμοριστική» διάθεση εκ μέρους του φιλμ), αλλά κι ο πολιτικά μη ορθός καρτουνίστας Άκσελ έχει εκφράσει ανοιχτά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις καλλιτεχνικές προθέσεις της Τζούλι: «Ωραίο είναι», της λέει διαβάζοντας ένα άρθρο που έγραψε για κάποιο σάιτ, «δε συμφωνώ με όλα όσα λες… αλλά είναι καλογραμμένο». Δίχως ποτέ απολύτως αυτή η διαφωνία να εξερευνάται σε βάθος ή με καλή πρόθεση, το φιλμ κι ο Άκσελ φαίνεται απλώς σα να «αφήνουν» την όποια Τζούλι να μπει για λίγο μπροστά, χωρίς να έχουν κάτι πολύ ουσιαστικό ή πολύ ειλικρινές να πουν.

The Gray Man

(Τζο & Άντονι Ρούσο, 2ω2λ)

Οι αδερφοί Ρούσο, σκηνοθέτες των τελευταίων ταινιών “Avengers”, κι οι σεναριογράφοι Κρίστοφερ Μάρκους και Στίβεν ΜακΦίλι, αρχιτέκτοντες των τελευταίων ετών του Marvel Universe, δουλεύουν ξανά μαζί για μια κατασκοπική περιπέτεια του Netflix με πρωταγωνιστές τους Ράιαν Γκόσλινγκ, Κρις Έβανς και Άνα ντε Άρμας. (Η προηγούμενη ταινία των Ρούσο ήταν το ήδη ξεχασμένο, και κατακρεουργημένο από την κριτική, “Cherry” του Amazon Prime.)

Στο “Gray Man”, ο πιο ικανός πράκτορας της CIA –του οποίου η αληθινή ταυτότητα δεν είναι γνωστή σε κανέναν– προδίδει άθελά του σκοτεινά μυστικά της οργάνωσης. Ένας ψυχοπαθής πρώην συνάδελφός του εξαπολύει τότε ένα διεθνές ανθρωποκυνηγητό εναντίον του, βάζοντας αμοιβή για το κεφάλι του και εμπλέκοντας έτσι στο κυνήγι μερικούς από τους πιο ικανούς και θανάσιμους διεθνείς δολοφόνους.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Οι Τζο και Άντονι Ρούσο μιλούν αποκλειστικά στο News24/7 για το τελευταίο κεφάλαιο της Marvel σάγκα

Ο Άνθρωπος Που Έβλεπε Τα Τρένα Να Περνούν

(“Closely Watched Trains / Ostře sledované vlaky”, Γίρι Μενζέλ, 1ω33λ)

3.5 / 5

Σε ένα σταθμό τρένου στην κατεχόμενη Τσεχοσλοβακία, ένας νεαρός άντρας θέλει να αφήσει πίσω την παρθενιά του. Με τον πόλεμο να τον περικυκλώνει, εκείνος παρολαυτά ξεκινά ένα ταξίδι σεξουαλικής αφύπνισης. Σε επανέκδοση κυκλοφορεί το κλασικό φιλμ του Τσέχικου Νέου Κύματος, με ξενόγλωσσο Όσκαρ το 1966, μια ιστορία ενηλικίωσης που ισορροπεί εξαιρετικά το –συχνά ακόμα χοντροκομμένο– χιούμορ με το πορτρέτο μιας χώρας που κινείται στο σκοτάδι. Η ιδέα της επιφανειακά ανάλαφρης, προσωπικής διαδρομής σεξουαλικής αφύπνισης του κεντρικού ήρωα είναι ένα δυνατό σχόλιο πάνω στους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι δημιουργούμε τους δικούς μας κόσμους μες στην κάθε συνθήκη, ενώ το χιούμορ με το σκοτάδι ισορροπούν με τρόπο που καταφέρνει να παρασέρνει.

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ: Αυτές είναι οι 25 καλύτερες ταινίες του ’22 ως τώρα

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις