Οι ταινίες της εβδομάδας: Οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι και φέτος το κινηματογραφικό must του φθινοπώρου

Σήμερα μια αδύναμη σοδειά ταινιών θα βρεθεί απέναντι στις γεμάτες νέους τίτλους (και δύο σπουδαία αφιερώματα) Νύχτες Πρεμιέρας.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

27ες Νύχτες Πρεμιέρας

Με ταινία έναρξης το πολυαναμενόμενο νέο έργο του Ασγκάρ Φαρχαντί (“Ένας Χωρισμός”, “Εμποράκος”) που έρχεται με βραβείο από τις Κάννες, οι Νύχτες Πρεμιέρας παρουσιάζουν φέτος ένα αληθινά must-see πρόγραμμα για τους σινεφίλ κάθε ταχύτητας και προτίμησης. Στη βιτρίνα έχουμε δικαιολογημένα τα μεγάλα βραβεία των δύο πρώτων φεστιβάλ της χρονιάς: Η Χρυσή Άρκτος του Βερολίνου (το τολμηρά επίκαιρο “Κακότυχο Πήδημα ή Παλαβό Πορνό” του Ράντου Ζούντε) και ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών (το διχαστικό “Titane” της Ζουλιά Ντικουρνό).

Μεγάλες ακόμα φεστιβαλικές προτάσεις αποτελούν η “Μικρή Μαμά” της Σελίν Σιαμά (που επιστρέφει μετά το “Πορτρέτο Μιας Γυναίκας που Φλέγεται”), το “Wheel of Fortune and Fantasy” του βραβευμένου σε Κάννες και Βερολίνο Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, το εντυπωσιακό anime “Belle” του υποψηφίου για Όσκαρ Μαμόρου Χοσόντα, το “Red Rocket” του Σον Μπέικερ (μετά το “Florida Project”), το “Memoria” του θρυλικού Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν με την Τίλντα Σουίντον, αλλά και το “French Dispatch” του Γουές Άντερσον.

Κατευθείαν από Βενετία έρχονται δύο από τους μεγαλύτερους τίτλους του φθινοπώρου, το “Dune” του Ντενί Βιλνέβ, που αποτελεί και την ταινία λήξης του Φεστιβάλ, και το “Last Duel” του Ρίντλεϊ Σκοτ με Άνταμ Ντράιβερ, Ματ Ντέιμον και Τζόντι Κόμερ.

Ιδιαίτερη προσοχή δίνουμε και φέτος στα δύο μεγάλα αφιερώματα του Φεστιβάλ. Στις Ζωές σε Μετάβαση: Trans Cinema Matters, προβάλλονται γνωστές αλλά και δυσεύρετες ταινίες του ελληνικού και παγκόσμιου σινεμά με ήρωες και ηρωίδες από όλο το φάσμα των σεξουαλικών ταυτοτήτων, σε μια αληθινά αναγκαία και ολοζώντανη κινηματογραφική συλλογή. Προβάλλονται ταινίες όπως η “Στρέλλα” του Πάνου Κούτρα, το “Tangerine” του Σον Μπέικερ, τα εμβληματικά “Paris Is Burning” και “Funeral Parade of Roses”, οι “Πικροδάφνες” της Πάολας Ρεβενιώτη κι η “Μπέττυ” του Δημήτρη Σταύρακα, και πολλά ακόμα που αξίζει να ανακαλύψετε.

Τέλος, το σκηνοθετικό φόκους φέτος πέφτει πάνω στον Όρσον Γουέλς, έναν από τους καθοριστικότερους ανθρώπους για την εξέλιξη της 7ης τέχνης. Προβάλλονται μερικές αληθινά θρυλικές ή/και παρεξηγημένες ταινίες, πολλές εκ των οποίων σε αποκατεστημένες κόπιες ή σε νέες εκδοχές που παίζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. “Το Άγγιγμα του Κακού”, ο “Πολίτης Κέιν”, οι “Υπέροχοι Άμπερσον”, ο “Οθέλλος”, το “F for Fake” και πολλά ακόμα κλασικά φιλμ σε μια σπάνια προβολή στη μεγάλη οθόνη.

Ένας Θρίαμβος

*****

(“Un Triomphe / The Big Hit”, Εμανουέλ Κουρκόλ, 1ω45λ)

Ένας μεσήλικας ηθοποιός που δεν βρίσκει ρόλους με ευκολία, συναντά μια απρόσμενη ευκαιρία καριέρας. Ως υπεύθυνος ενός εργαστηρίου υποκριτικής στη φυλακή συγκεντρώνει υπό την εποπτεία του μια ομάδα ετερόκλητων χαρακτήρων, με τους οποίους θα επιχειρήσει να ανεβάσει το “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Μπέκετ. Σύντομα θα δοθεί στην ομάδα η ευκαιρία για θεατρική περιοδεία εκτός φυλακής.

Προβλέψιμο σε κάθε του στροφή και με μια κορύφωση που βάζει θεατρικού στόμφου λόγια σε μια κατά τα άλλα διασκεδαστική θεματική παράλληλο, το φιλμ παρολαυτά δεν είναι χωρίς τις χάρες του. Εξάλλου, το “προβλέψιμο” του ενός είναι το “καθησυχαστικά γνώριμο” του άλλου, κι αν μη τι άλλο κάθε επιμέρους κομμάτι αυτής της αφηγηματικά παλιάς καραβάνας είναι φτιαγμένο με φροντίδα και παιγμένο με κέφι. Υπάρχει μια ζεστασιά σε αυτό το ταξίδι, από τη μία του ελαφρώς ξεχασμένου καλλιτέχνη που βρίσκει μια απρόσμενη αναγέννηση στην φαινομενικά πιο αποκομμένη από τον πολιτισμό γωνιά της κοινωνίας, από την άλλη των (άκακα γυαλισμένων, φυσικά) αντιηρώων που βρίσκουν στις ιδέες του Μπέκετ κάτι το εμψυχωτικό στο δικό τους σήμερα. Όχι κάτι που θα θυμόμαστε για καιρό, αλλά οπωσδήποτε ένα φιλμ που σέβεται τον θεατή.

Εξαφάνιση Ανηλίκου

*****

(“My Son”, Κριστιάν Καριόν, 1ω35λ)

Όταν ο γιος ενός άντρα αγνοείται, εκείνος ταξιδεύει στην πόλη που ζει η πρώην γυναίκα του αναζητώντας απαντήσεις. Πρόκειται για απαγωγή; Ο Κριστιάν Καριόν διασκευάζει το προ 4ετίας (επίσης μέτριο) φιλμ του με τον Γκιγιόμ Κανέ, αλλά αυτή τη φορά με τον Τζέιμς ΜακΑβόι στον πρωταγωνιστικό ρόλο να παίζει εντελώς αυτοσχεδιαστικά: Όχι, αλήθεια, το βασικό σημείο ενδιαφέροντος αυτού του κοινωνικού θρίλερ είναι πως ο ΜακΑβόι δεν δούλευε πάνω σε σενάριο, παρά αυτοσχεδίαζε την μία σκηνή μετά την άλλη βάσει του τι συνέβαινε γύρω του. Η ερμηνεία του όμως μοιάζει επαναλαμβανόμενη και αβοήθητη, ενώ γύρω του στήνεται ένα κλισέ θρίλερ που θα μας κάνει να θέλουμε να ξαναδούμε το “Prisoners” του Ντενί Βιλνέβ.

No Heroes

*****

(Γιώργος Βιτσαρόπουλος, 92’)

Ντοκιμαντέρ που ακολουθεί μία αγωνιστική σεζόν του Αθλητικού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων (ΑΣΚΑ) Μαρούσι, από την περίοδο προετοιμασίας μέχρι τα επίσημα παιχνίδια του πρωταθλήματος μπάσκετ με αμαξίδιο, την άνοιξη του 2019. Η κάμερα ακολουθεί τους επτά αθλητές, τις τρεις αθλήτριες και τον προπονητή σκιαγραφώντας ένα γκρουπ ανθρώπων που έχει συγκεντρωθεί από διαφορετικές διαδρομές της ζωής (ένας άντρας έρχεται μάλιστα από την εμπόλεμη ζώνη της Συρίας) φτάνοντας σε αυτό το παρκέ να δίνει έναν άλλο αγώνα. Έναν αγώνα ανακάλυψης και τεσταρίσματων προσωπικών ορίων μέσα την απλή καθημερινή (αθλητική κι όχι μόνο) πάλη.

Πρόκειται απρόσμενα για την πιο ενδιαφέρουσα πρόταση της (πλην Νυχτών) κινηματογραφικής εβδομάδας, ένα ντοκιμαντέρ γραμμικό μεν και συμβατικό ως προς την προσέγγιση της αφήγησης, αλλά το οποίο διαθέτει μια παρόλαυτά ακαταμάχητα στιβαρή ματιά. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, no heroes όπως λέει κι ο τίτλος εξάλλου, δεν αντιμετωπίζονται ποτέ ούτε με συγκαταβατική κατανόηση, μα ούτε και στερούνται της ανθρωπιάς τους αποτυπωμένοι ως κάτι το χάρτινα ηρωικό. Η κάμερα τους δίνει χρόνο και χώρο να μιλήσουν, να ανασάσουν, να κοιτάξουν, να αναλογιστούν. Τους παρατηρεί σε σκηνές αθλητικής δράσης. Τους εξερευνά ως προσωπικότητες, με αληθινά ανθρώπινους όρους, ακολουθώντας τις ατομικές τους ιστορίες καθώς γίνονται κομμάτι ενός συλλογικού πλέγματος εμπειριών. Ντοκιμαντερίστικα ακαδημαϊκό μεν (κάτι που ποτέ δεν αποκτά αυτομάτως αρνητική έννοια κατά την προσωπική οπτική του γράφοντα), αλλά με μια αφήγηση που διαθέτει flow χωρίς να κάνει κοιλιές, το “No Heroes” σε βάζει σε ένα κόσμο και τον υπηρετεί. Ως θεατής, νιώθεις πως αποχωρείς έχοντας κάτι νέο μέσα σου.

(*Η ταινία θα παιχτεί σε ειδικές προβολές την Τρίτη 28 και την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στο Δημοτικό Κινηματογράφο Αμαρουσίου Μίμης Φωτόπουλος.)

Εκρηκτικό Κοκτέιλ

*****

(“Gunpowder Milkshake”, Ναβότ Παπουσάντο, 1ω54λ)

Κόρη και μητέρα εκτελέστριες επανενώνονται ύστερα από χρόνια εγκατάλειψης όταν η Σαμ (Κάρεν Γκίλαν, φανταστική ως Νέμπουλα στο “Guardians of the Galaxy vol.2”, ανήμπορη εδώ να κουβαλήσει τη σωματικότητα μιας τέτοιας δράσης) προκαλεί έναν πόλεμο συμμοριών που αφήνει ένα αθώο 8χρονο κορίτσι σε κίνδυνο. Μία από τις πολλές πλήρως πανομοιότυπες, μετα-”John Wick” ταινίες δράσης των τελευταίων μηνών, με πλήρες πακέτο ξεπατικώματος αισθητικής, ρυθμού, ύφους.

Κυκλοφορούν επίσης

Μπλε Βάλτος: Στη Νέα Ορλεάνη ένας άντρας αντιμετωπίζει φαντάσματα του παρελθόντος όταν μαθαίνει πως μπορεί να απελαθεί ανά πάσα στιγμή από τη χώρα, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Μελόδραμα με την Αλίσια Βικάντερ από τον Τζάστιν Τσον του βραβευμένου δράματος “Gook”.

Δρόμος από Πάγο: Ο μηνιαίος Λίαμ Νίσον. Αυτή τη φορά είναι οδηγός φορτηγού στον Καναδά που επιχειρεί να σώσει τους εγκλωβισμένους εργάτες ενός ορυχείου που κατέρρευσε. Αλλά ο πάγος αρχίζει να λιώνει…

Μια Τετάρτη του Μαϊου: Άντρας βάζει αγγελία σε εφημερίδα που ανακοινώνει πως θα δωρίσει 25,000 δολάρια σε έναν άνθρωπο που τα χρειάζεται. Ποια όμως από τις ιστορίες που θα ακούσει, θα τον πείσει πως κάποιος αξίζει τα λεφτά περισσότερο από τους άλλους; Σκηνοθετικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη της ταινία “Περίπτωση Συνείδησης”, που είδαμε στην Ελλάδα πριν 3 χρόνια.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις