Οι ταινίες της εβδομάδας: Ροζ Πάνθηρας, η Τζολί πυροσβέστης κι ένα χιονισμένο Γαλλικό θρίλερ

Οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν ανοίξει και το σινεμά αποτελεί πάλι μια αφορμή εξόδου. Παρουσιάζουμε όλες τις πρεμιέρες της Πέμπτη 10 Ιουνίου.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο

3 / 5

(“Only the Animals / Seules les Bêtes”, Ντόμινικ Μολ, 1ω56λ)

Ο σκηνοθέτης του πετυχημένου θρίλερ “Χάρι, ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου” και του “Lemming” με τη Σαρλότ Γκενσμπούρ, επιστρέφει σε φόρμα με μια εντυπωσιακά κατασκευασμένη λογοτεχνική διασκευή όπου η γωνία της αφήγησης και του ενδιαφέροντος διαρκώς μετακυλίεται σε επόμενους χαρακτήρες, σχηματίζονται ένα πορτρέτο αγωνίας και έντασης, αλληλοσυγκρουόμενων οπτικών.

Σε μια καλυμμένη από χιόνι αγροτική κωμόπολη, μια γυναίκα εξαφανίζεται κι η αστυνομία μοιάζει ανήμπορη να ακολουθήσει το νήμα του μυστηρίου. Το φιλμ ακολουθεί τους υπόπτους, ή απλά τους ανθρώπους που με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, είδαν τις ζωές τους να έρχονται σε επαφή με τη δική της. Όλοι τους, από την Άλις που απατά το σύζυγό της με έναν γείτονα αγρότη, μέχρι τον νεαρό Αρμάντ στην Ακτή Ελεφαντοστού, συνδέονται με μια σχεδόν Κοενική τυχαιότητα, καθώς μια κατάμαυρα ειρωνική μοίρα μοιάζει να μεταδίδεται από την όποια επαφή τους ώσπου να χτυπήσει.

Ο Μολ στήνει έντεχνα την αφήγηση ώστε το ενδιαφέρον ποτέ να μην χάνεται, όσο κι αν τα επιμέρους επεισόδια μπορεί να φλερτάρουν με το τραβηγμένο. Βάζει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος την Έβελυν της σπουδαίας Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι και ακροβατεί μέσα από μια εναλλαγή κινηματογραφικών χρόνων και σχεδόν ειδών (από ειρωνικό θρίλερ σε ερωτική σαπουνόπερα). Οι διασυνδέσεις που επιχειρεί, στυλιστικά και θεματικά, δεν είναι πάντα πετυχημένες, και το σύνολο της απόπειράς του ίσως να μη στέκεται απόλυτα στα πόδια του, αλλά η διαδρομή προσφέρει κάτι το απολαυστικό.

Αυτοί που Εύχονται το Θάνατό μου

1.5 /5

(“Those Who Wish Me Dead”, Τέιλορ Σέρινταν, 1ω40λ)

Η Αντζελίνα Τζολί πρωταγωνιστεί στο ρόλο μιας δασοπυροσβέστριας που κουβαλά ένα μεγάλο τραύμα, της οποίας ο δρόμος διασταυρώνεται με ενός μικρού αγοριού. Στο κατόπι του αγοριού βρίσκονται δύο εκτελεστές κι έτσι τώρα εκείνη αναλαμβάνει να το προστατέψει μες στο άγριο φυσικό τοπίο της Μοντάνα την ώρα που το φυσικό περιβάλλον γίνεται ολοένα και πιο απειλητικό. Αργόσυρτη περιπέτεια με σχεδόν πλήρη απουσία συμβάντων και μια εντελώς πεζή αίσθηση ψυχολογικής σκιαγράφησης από τον Τέιλορ Σέρινταν, σεναριογράφο του “Πάση Θυσία” και δημιουργό του τηλεοπτικού “Yellowstone”.

Ο Σέρινταν επαναλαμβάνει τα μοτίβα του με όλο και λιγότερες ιδέες, και μια άστοχη αίσθηση ενδιαφέροντος: Η περιφερειακή πλοκή του σερίφη (Τζον Μπέρνθαλ, ο πάντα ενδιαφέρων πρωταγωνιστή του “Punisher”) με την έγκυο σύζυγό του παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από οτιδήποτε καταλαμβάνει τελικά την ταινία, ιδίως την Τζολί που σε καμία περίπτωση δεν πείθει ως πυροσβέστης.

Παγιδευμένοι

2.5/5

(“Shorta”, Άντερς Έλχολμ, Φρέντερικ Λούις Χβιντ, 1ω38λ)

Νεαρός μετανάστης πεθαίνει υπό ασαφείς συνθήκες σε αστυνομικό τμήμα στη Δανία και η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο σε ένα υποβαθμισμένο γκέτο όπου ο κόσμος εξεγείρεται. Δύο αστυνομικοί σε περιπολία μπλέκονται στις φασαρίες και παγιδεύονται εκεί καθώς οι πάντες γύρω του ζητούν εκδίκηση. Αγωνιώδες θρίλερ απόδρασης που αντιστρέφει ρόλους και καταστάσεις, βάζοντας τους αστυνομικούς σε, κατά μία έννοια, ρόλο κρατουμένων που προσπαθούν να αποδράσουν. Αφηγηματικά δεν πρωτοτυπεί, κι ενώ παρουσιάζει φιλμικό ενδιαφέρον παραμένει τελικά πολιτικά επιφανειακό, μπερδεμένο και -τελικά- άτολμο. Τη σκηνή στο ασανσέρ ωστόσο θα τη θυμάστε για καιρό.

Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του

2.5 / 5

(“The Man who Sold his Skin”, Κάουτερ Μπεν Χανία, 1ω44λ)

Ιδέα αλληγορικού εντυπωσιασμού: Σύρος πρόσφυγας μετατρέπει το σώμα του σε έργο τέχνης ώστε να μπορεί να ταξιδέψει για να εκτεθεί σε μουσείο. Αλλά η ταινία δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει στη συνέχεια με αυτή την ιδέα, μεταπηδώντας από τη σάτιρα του κόσμου της τέχνης σε ένα παιχνίδι ανατροπών χωρίς κάποια άγκυρα. Υποψήφιο για Όσκαρ Διεθνούς Φιλμ στην φετινή τελετή.

Η Ράια και ο ο Τελευταίος Δράκος

3 / 5

(“Raya and the Last Dragon”, Ντον Χολ, Κάρλος Λόπεζ Εστράδα, 1ω47λ)

Σε ένα μυθικό βασίλειο οι άνθρωποι ζούσαν σε ειρήνη μέχρι που η εμφάνιση ενός δαιμονικού κακού που μετατρέπει τα πάντα σε πέτρα έσπειρε τη διχόνοια και σταματήθηκε μόνο με τη θυσία των δράκων που πλέον έχουν εκλείψει. 500 χρόνια μετά, το κακό επιστρέφει κι η νεαρή πολεμίστρια Ράγια πρέπει να εντοπίσει τον τελευταίο δράκο ώστε μαζί να επικρατήσουν του κακού μια για πάντα. Η Ντίσνεϊ δανείζει την κλασική φόρμα των animated παραμυθιών της σε μια ιστορία με βαθιές επιρροές από την Άπω Ανατολή, προκειμένου να αφηγηθεί μια περιπέτεια γεμάτη χρώματα, πλούσιους φανταστικούς κόσμους, διασκεδαστικούς χαρακτήρες, δράση και -τελικά- συγκίνηση. Έχει κάπως προσπεραστεί ήδη αλλά είναι από τις πιο ωραίες πρόσφατες δουλειές του στούντιο, ιδανική για όλη την οικογένεια.

Ηνωμένες Πολιτείες Εναντίον Μπίλι Χόλιντεϊ

1.5 / 5

(“‎The United States vs. Billie Holiday”, Λι Ντάνιελς, 2ω11λ)

Βαρετό και άστοχο βιογραφικό δράμα για την Μπίλι Χόλιντεϊ δια χειρός Λι Ντάνιελς (“The Butler”). Η Άντρα Ντέι υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου παίζει την θρυλική καλλιτέχνη κατά την τελευταία κυρίως δεκαετίας της ζωής της καθώς η ταινία άνευρα και σχηματικά ακολουθεί έρωτες και δημιουργική πορεία σε μια οσκαρικώς τακτοποιημένη αφήγηση λιγοστών ουσιαστικών διακυμάνσεων.

Τom & Jerry

1/5

(Τιμ Στόρι, 1ω41λ)

Κινηματογραφική μεταφορά του αγαπημένου animated διδύμου, με τον Τζέρι να φτάνει σε ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης όπου πρόκειται να διεξαχθεί ο γάμος της χρονιάς, και η από σπόντα υπεύθυνη της δεξίωσης (Κλόι Γκρέις Μόρετζ) να προσλαμβάνει τον Τομ για να σταματήσει τον ποντικό. Αδιάφορη μίξη ηθοποιών με καρτούν με ελάχιστα ευρήματα και μια άβολη προσπάθεια να ενταχθούν νεανικά σημεία αναφοράς, σε μια ταινία που τελικά δεν έχει να προσφέρει τίποτα ιδιαίτερο σε κανέναν.

Ο Ροζ Πάνθηρας

4 / 5

(“The Pink Panther”, Μπλέικ Έντουαρντς, 1ω55λ)

Ο Επιθεωρητής Κλουζώ βρίσκεται στα ίχνη του διαβόητου Φαντομά, ενός κλέφτη κοσμημάτων του οποίου κανείς δεν γνωρίζει την αληθινή ταυτότητα, κι ο οποίος θα βάλει στόχο ένα διάσημο πετράδι. Η ταινία που γέννησε μια σειρά ταινιών και ένα εμβληματικό ήρωα κινουμένων σχεδίων, που όμως όλα μετέπειτα έγιναν τόσο πιο διάσημα από ετούτη την ίδια, σε σημείο που η παρακολούθησή της σήμερα έχει έναν χαρακτήρα σχεδόν αρχειακό.

Για την ακρίβεια, η μετέπειτα πλήρως καρτουνίστικη φιγούρα του Κλουζώ εδώ είναι ακόμα κάπως πιο άγουρη, ενώ το γνώριμο σύμπαν περιφερειακών χαρακτήρων απουσιάζει πλήρως. Στη θέση των σλάπστικ υπερβολών συναντάμε μια καλογυαλισμένη κωμωδία καταστάσεων που ομολογουμένως αργεί να πάρει φόρα. Όμως παρατηρείται κάτι το αληθινά συναρπαστικό στον τρόπο με τον οποίον ο Πίτερ Σέλερς (στα χαρτιά, ούτε καν πρωταγωνιστής του φιλμ- αυτός είναι ο Ντέιβιντ Νίβεν στο ρόλο του Φαντομά) ανακαλύπτει τον χαρακτήρα του και παίρνει τον έλεγχο του φιλμ μπροστά στα μάτια μας με μια αυτοσχεδιαστική αναρχία. Αυτό που τελικά απομένει είναι ένα κωμικό αξιοπερίεργο, η δυναμική του Σέλερς ως Κλουζώ, και μια σκηνή ανθολογίας με μια καταδίωξη του παραλόγου.

Σε Έναν Έρημο Τόπο

5/5

(“In a Lonely Place”, Νίκολας Ρέι, 1ω34λ)

Διάσημος σεναριογράφος βρίσκεται ύποπτος για φόνο αλλά η μαρτυρία της γοητευτικής γειτόνισσάς του τον βοηθά να δικαιωθεί. Όταν οι δυο τους συνάπτουν δεσμό, εκείνη αρχίζει να διακατέχεται από αμφιβολίες που σταδιακά γίνονται εφιάλτες. Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ γεμάτος οργή και σιγουριά ξεπηδά από τις σκιές με τρομακτική άνεση (υπάρχει μια σκηνή role-play που νιώθεις το πρόσωπό του να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο) έχοντας απέναντί του την γεμάτη αυτοπεποίθηση γοητεία της Γκλόρια Γκράχαμ, που στιγμή μετά τη στιγμή μοιάζει να συρρικνώνεται μπροστά στην εφιαλτική αβεβαιότητα.

Ο Νίκολας Ρέι (“Τζόνι Γκιτάρ”) σε μια από τις κορυφαίες ταινίες της καριέρας του, φιλμάρει το Χόλιγουντ ως σκηνικό ενός υπαρξιακού εφιάλτη, χωρίς να διστάζει να καδράρει με ασυνήθιστα έντονο φως τη δική του φιλμ νουάρ παραλλαγή. Εξάλλου σε αυτόν τον Έρημο Τόπο ακόμα κι όταν η αλήθεια βρίσκεται μπροστά μας, είναι η αμφιβολία που μας βυθίζει στο σκοτάδι, για ένα ζευγάρι ανθρώπων που έρχονται κοντά και απομακρύνονται με τρόπο ανείπωτο μα τόσο εκκωφαντικό. Όπως λέει κι ο χαρακτήρας του Μπόγκαρντ, Ντίξον Στιλ, οι αληθινές ερωτικές σκηνές δεν μιλάνε για την ίδια την αγάπη, μιλάνε για οτιδήποτε άλλο, κι ως θεατής ξέρεις πως δύο χαρακτήρες αγαπιούνται- την ίδια στιγμή που εμείς ως θεατές, νιώθουμε μία αγάπη να σβήνει.

Το αριστούργημα του Ρέι βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με τον εαυτό του και με το κινηματογραφικό ρομάντζο εν γένει, με τρόπο που θα έκανε τους μεταμοντερνιστές του 21ου αιώνα να κλάψουν. Ένα νουάρ που δεν αναζητά ακριβώς τον δολοφόνο, μια ιστορία πάθους που αυτοαναφλέγεται με τρόπο παντελώς εσωτερικό, κι ένας κινηματογραφικός δημιουργός που διαρκώς διερωτάται για τη σχέση δημιουργίας, έρωτα, σκοταδιού και αμφιβολίας. Σκιαγραφώντας την ιστορία και τους χαρακτήρες του, σαν πάνω σε ένα ξεφτισμένο τεφτέρι με οδηγίες που ο ίδιος έχει γράψει, και σβήσει, και ξαναγράψει, και ξανασβήσει. Διερωτώμενος τι είναι τελικά αυτό που μας απομένει, όταν δεν υπάρχουν πια άλλες ιστορίες να πούμε.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις