Οι ταινίες της εβδομάδας: Στη ροκ όπερα “Annette” δεν θα πιστεύεις τι βλέπεις

Σήμερα ξεχωρίζει το βραβευμένο στις Κάννες μιούζικαλ “Annette” του Λέος Καράξ (“Holy Motors”) με Άνταμ Ντράιβερ και Μαριόν Κοτιγιάρ.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Annette

4/5

(Λέος Καράξ, 2ω21λ)

Ένας εγωκεντρικός stand up κωμικός ερωτεύεται παθιασμένα μια τραγουδίστρια όπερας και το ρομάντζο τους βρίσκεται στο επίκεντρο του κόσμου της σόουμπιζ. Όμως εκείνος ποτέ δε θα καταφέρει να αγαπήσει τον εαυτό του. Κι επίσης, το μωρό τους γεννιέται με μια μοναδική, αποστομωτική ικανότητα.

Η επιστροφή του Λεός Καράξ μια δεκαετία μετά το “Holy Motors”, μια από τις σημαντικότερες ταινίες των ‘10s, ξεκινά με την ίδια μουσική ορμή και μανία της μουσικής σεκάνς-ιντερλούδιο εκείνου του φιλμ, με τον Καράξ και όλο το δημιουργικό τιμ να διαλύουν μεμιάς την κινηματογραφική ψευδαίσθηση τραγουδώντας μεταξύ τους και προς το κοινό για όσα πρόκειται να δούμε και να νιώσουμε. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, τα πάντα είναι εμφανώς κατασκευασμένα, μα με έναν εντυπωσιακό τρόπο δίχως να χάνουν ποτέ την αλήθεια τους.

Πλασαρισμένο ως μιούζικαλ, το “Annette” στην πραγματικότητα θυμίζει περισσότερο τη θεατρικότητα μιας όπερας, γεμάτο άκρως τεταμένα αισθήματα και συμβάντα μέσα σε βινιέτες που διατηρούν μια επιλεκτική σχέση με το ρεαλισμό. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η μπάντα των Sparks συλλαμβάνει την ιστορία αυτού του σκοτεινού showbiz ρομάντσου (που κοιτά με μισό μάτι τη βιομηχανία του θεάματος, όσο και με προφανείς όρους) η οποία στα χέρια του Καράξ αναπλάθεται ως ένα απίστευτης πίκρας προσωπικό πορτρέτο ενός άντρα-τέρατος, ανήμπορου να αγαπήσει, λες και βγαλμένο μέσα από τους πιο θλιμμένους εφιάλτες του.

Στον απαιτητικό ρόλο ο Άνταμ Ντράιβερ, αποδεικνύει εκ νέου το μέγεθος του ταλέντου και της κινηματογραφικής του προσωπικότητας. Ηθοποιός που μοιάζει να έχει γεννηθεί για να καταρρίψει το ερμηνευτικό στιλιζάρισμα, φαινομενικά αδιάφορος απέναντι στην ίδια του την εικόνα, σαν ζωγραφισμένος για τη μεγάλη οθόνη, γεμάτος παράλογα χαρακτηριστικά και διαστάσεις, και μια ενέργεια σα να επρόκειτο μονίμως να απέχει μια στιγμή από το να εκραγεί. Στο “Annette” γίνεται μαριονέτα στα χέρια του Καράξ, όπως παλιότερα έχει συμβεί με τον Ντενί Λαβάν- ο Ντράιβερ είναι ο σπάνιος χολιγουντιανός ηθοποιός που μπορεί να εξαφανιστεί μέσα στο παραλήρημα μιας ερμηνείας αφήνοντας πίσω μανιέρα και στυλ. Ακόμα και εικόνα– σε μια ταινία που αφορά ακριβώς αυτό. (Από κοντά, ο Σάιμον Χέλμπεργκ του “Big Bang Theory” σε μια από τις πιο αναπάντεχα καλές supporting ερμηνείες που έχουμε δει τελευταία.)

Ο Καράξ χρησιμοποιεί διαρκώς τρικ και ιδέες γεμίζοντας κάθε σκηνή με κάτι το απρόσμενο (είτε κατασκευαστικά, είτε συναισθηματικά, είτε απλώς ως κατεύθυνση της ιστορίας), άλλοτε αστοχώντας κι άλλοτε πετυχαίνοντας θριαμβευτικά. Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει στιγμή όπου αυτή η ταινία μοιάζει ικανοποιημένη με το απλώς να την κοιτάς- επιθυμεί διακαώς να αποσπά συνεχώς αντιδράσεις από τους θεατές, να σε κάνει μονίμως να αναρωτιέσαι αν ονειρεύεσαι, αν είναι αληθινό αυτό που βλέπεις. Μιλά τραγουδιστά για έναν κύκλο θανάτου και εικόνας, ονείρου και βίας. Και τέχνης. Αλλά κυρίως θανάτου.

Οι δύο εραστές τραγουδούν ο ένας στην άλλη (σε ένα από το κορυφαία μουσικά νούμερα του φιλμ) και μιλούν διαρκώς για τη γέννηση και για οράματα θανάτου μέσα από τις ερμηνείες των ηρώων τους. Μια σκηνή διεύθυνσης ορχήστρας μετατρέπεται σε ένα εξίσου αστείο και συγκλονιστικό σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, που θυμίζει πως κάτι το τεχνητό μπορούν να το διαπερνούν τσουνάμι ειλικρινούς συναισθήματος. Αργότερα, η σεκάνς μιας πολυαναμενόμενης, προβεβλημένης ερμηνείας μετατρέπεται σε κάτι το σαρωτικά σιωπηλό. Ο Καράξ δε σταματά να ανεβοκατεβάζει διακόπτες εφευρίσκοντας διαρκώς τρόπους ταρακουνήσει και να σκιαγραφήσει, αδιαφορώντας για κάθε αφηγηματική και στιλιστική σύμβαση.

Με αυτό τον τρόπο, το συγκλονιστικό φινάλε -δίχως πλέον προφάσεις ή ψέμα- προσγειώνεται ακόμα πιο επιθετικά, ολοκληρώνοντας ένα πυρετώδες μουσικό όραμα για το πώς είναι να κοιτάς βαθιά σε έναν άνθρωπο και να αντικρύζεις, απλώς, την άβυσσο.

Η Ενσάρκωση του Κακού

2.5 / 5

(“Malignant”, Τζέιμς Γουάν, 1ω51λ)

Μια γυναίκα βρίσκεται αντιμέτωπη με φονικά οράματα που τη φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με ένα ακαθόριστα εφιαλτικό πλάσμα την ώρα που διαπράττει φόνους. Είναι αποκύημα της φαντασίας της ή συμβαίνει κάτι το μεταφυσικό; Ο μετρ του σύγχρονου εμπορικού τρόμου Τζέιμς Γουάν (“Insidious”, “Conjuring”) επιστρέφει με την νέα του δουλειά που συνδέει με ενδιαφέροντα τρόπο τη μεταφυσική εικονογραφία (την παράδοση της οποίας υπηρετεί στη φιλμογραφία του) με μια πιο κυριολεκτική αποτύπωση αυτού του είδους τρόμου. Ο τρόπος με τον οποίον αυτός ο τρόμος μεταμφιέζεται εδώ ως κάτι το πιο αγνά χολιγουντιανό είναι συζητήσιμος (ενώ το ανέμπνευστο καστ ας μην το πιάσουμε καν), αλλά σε κάθε περίπτωση ο θεατής περνά καλά, με τουλάχιστον μια σκηνή που θα κάνει σύσσωμο το κοινό να ουρλιάξει μη πιστεύοντας τι ήταν αυτό που είδε.

Ο Γιώργος του Κέδρου

3 / 5

(Γιάννης Κολόζης, Γιώργος Κολόζης, 1ω22λ)

Ο Γιώργος Κολόζης πήγε για πρώτη φορά στη Δονούσα το 1972, όταν δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τουρισμό το νησί. Μένοντας μόνος του στην παραλία του Κέδρου, απέκτησε το προσωνύμιο «Ο Γιώργος του Κέδρου». Άρχισε από τα ‘70s να κινηματογραφεί την περιοχή και τους ανθρώπους μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Το 1999 επέστρεψε αναζητώντας τους ξανά, τα ίδια πρόσωπα, επιχειρώντας να δημιουργήσει ένα ντοκουμέντο πάνω σε μια περιοχή αλλά και στο πέρασμα του χρόνου. Όταν πέθανε το 2007, το έργο ανέλαβε ο γιος του, Γιάννης, που χρησιμοποιώντας μια πλειάδα κινηματογραφικών φορμάτ, ολοκληρώνει αυτό που τελικά δεν είναι παρά ένα δοκίμιο πάνω στη σύνδεση εποχών, δεκαετιών, ανθρώπων και γενεών. Ένα αληθινά συγκινητικό φιλμ, και το καλύτερο ελληνικό ντοκιμαντέρ της χρονιάς (κι ας έχασε εντελώς άδικα το αντίστοιχο βραβεία Ίρις, για το οποίο ήταν υποψήφιο).

Κυκλοφορούν επίσης

Τρυφερέ Μου Ταυρομάχε: Μια μοναχική τρανς κι ένας νεαρός επαναστάτης ερωτεύονται κατά την τελευταία περίοδο της δικτατορίας του Πινοσέτ, σε μια Χιλή σε αναβρασμό. Άκρως συναισθηματικό και τρυφερό πολιτικοκοινωνικό δράμα με βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Η Ξηρασία: Αστυνομικός επιστρέφει στην πόλη που γεννήθηκε ώστε να παραστεί στην κηδεία του παιδικού του φίλου, αλλά και να ερευνήσει την αλήθεια για ό,τι συνέβη. Όσο όμως ψάχνει, τόσο φέρνει στην επιφάνεια μυστικά που δεν έπρεπε ποτέ του να αντικρύσει. Δράμα με τον Έρικ Μπάνα.

Paw Patrol: Η Ταινία: Η σκυλο-ομάδα που λατρεύεται από τα σημερινά πιτσιρίκια έρχονται στο σινεμά, καθώς ο μεγαλύτερός τους εχθρός γίνεται δήμαρχος και τώρα τα κουτάβια θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουν.

Canto Si Tu Cantas, Τραγουδώ Αν Τραγουδάς: Ο Γιάννης και ο Πάρις γιορτάζουν την Ημέρα των Νεκρών στο λάτιν καφέ τους. Το μέρος μετατρέπεται σε σημείο συνάντησης προσώπων και καλλιτεχνών, των οποίων οι διαδρομές πλέκονται.

After 3: Μετά την Πτώση: Η Τέσα μετακομίζει στο Σιατλ, κι ο Χάρντιν αρχίζει να ζηλεύει. Τρίτο φιλμ στη σειρά νεανικών ρομάντζων που υποθέτει κανείς πως είναι αρκετά πετυχημένα ώστε να υπάρχουν τρία από αυτά.

Σε επανέκδοση

Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία

3.5 / 5

(“Trois Couleurs: Bleu / Three Colors: Blue”, Κριστόφ Κισλόφσκι, 1ω34λ)

Μια γυναίκα πασχίζει να ζήσει τη ζωή της ύστερα από το τραγικό ατύχημα που έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο του άντρα και του παιδιού της. Άλλη μια βδομάδα, άλλος ένας Κισλόφσκι, και αυτή τη φορά κλείνουμε με την πρώτη ταινία της Τριλογίας των Χρωμάτων του. Ένας πανέμορφος στοχασμός πάνω στο τι στα αλήθεια σημαίνει (και αν μπορεί πραγματικά να υπάρχει!) προσωπική ελευθερία, με τον Κισλόφσκι να μην λυπάται πάντως τους συμβολισμούς. Κλασικό σε κάθε περίπτωση και -όπως και σχεδόν το σύνολο του έργου του- δύσκολο να του αντισταθείς.

Μια Γυναίκα Εξομολογείται

4.5 / 5

(“A Woman Under the Influence”, Τζον Κασαβέτης, 1ω32λ)

Μια παντρεμένη γυναίκα, μοναχική και απεγνωσμένη, χάνει όλο και περισσότερο την σταθερότητά της, οδηγούμενη στην παράνοια. Αποζητά την ευτυχία, όμως η συμπεριφορά της αποξενώνει τους γύρω της που δε μπορούν να την κατανοήσουν, οδηγώντας τα πράγματα σε ακόμα πιο ακραίες καταστάσεις. Από τις σημαντικότερες δουλειές του Κασαβέτη, με Τζίνα Ρόουλαντς και Πίτερ Φολκ σε ερμηνευτικά ρεσιτάλ. Ο τρόπος που ο Κασαβέτης καδράρει πληροφορία και συναίσθημα σα να μην υπάρχει κέντρο βάρους, σαν τα πάντα να απειλούν ανά πάσα στιγμή να αποκολληθούν από τον άξονα που τα κρατάει, διατηρώντας ταυτόχρονα τον απόλυτο έλεγχο τόσο της εικόνας του όσο και της λεπτής τονικής ισορροπίας, ενέπνευσε αμέτρητους σπουδαστές κινηματογράφου και μετέπειτα δημιουργούς, ελάχιστοι εκ των οποίων βέβαια είχαν κάτι δικό τους να πουν.

Το Τελευταίο Ατού

(“Ace in the Hole”, Μπίλι Γουάιλντερ, 1ω51λ)

Ένας πρώην μεγαλοδημοσιογράφος έχει ξεμείνει τώρα να δουλεύει για μια τοπική εφημερίδα και εκμεταλλεύεται την ιστορία ενός άντρα παγιδευμένου σε μια σπηλιά για να αναστήσει την καριέρα του. Όμως η κατάσταση σύντομα ξεφεύγει από τον έλεγχο. Κλασικό νουάρ του Μπίλι Γουάιλντερ με τον Κερκ Ντάγκλας.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις