Οι ταινίες της εβδομάδας: Στο “Ασθενοφόρο” ο Μάικλ Μπέι στήνει μια ξέφρενη καταδίωξη

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Ασθενοφόρο

(“Ambulance”, Μάικλ Μπέι, 2ω16λ)

3/5

Η υπόθεση γνώριμη, έστω σε κάποια παραλλαγή της. Ο βετεράνος Γουίλ (Γιάγια Αμπντούλ-Ματίν του “Watchmen” και του “Matrix Resurrections”) πλησιάζει για βοήθεια τον αδερφό του, Ντάνι (Τζέικ Τζίλενχαλ) ο οποίος είναι μονίμως μπλεγμένος σε κάποια παρανομία, όπως κάποτε κι ο πατέρας τους. Ο Γουίλ είναι στιβαρός, τίμιος, ηθικός, αλλά χρειάζεται λεφτά για ιατρικούς λόγους. Ο Ντάνι τον συμπεριλαμβάνει σε μια ληστεία τραπέζης που θα τους αποφέρει εκατομμύρια. Όταν το σχέδιο πάει κατά διαόλου, ο Γουίλ κι ο Ντάνι θα χρειαστέι να διαφύγουν χρησιμοποιώντας ένα ασθενοφόρο στο οποίο η διασώστρια Καμ (Έιζα Γκονζάλες) προσπαθεί να σώσει τη ζωή ενός τραυματία αστυνομικού– εν κινήσει, εν μέσω καταδίωξης.

Τον γνώριμο χαρακτήρα στην πλοκή ο Μάικλ Μπέι τον υποσκάπτει (δηλαδή τι υποσκάπτει, ανατινάζει και απανθρακώνει) με μια αληθινά οριακή μετεξέλιξη του έτσι κι αλλιώς απολαυστικά πομπώδους του, στυλ κινηματογράφησης της δράσης. Οι κάμερες ίπτανται, εκτινάσσονται, στροβιλίζουν, τρέχουν σαν κυνηγημένες, κινούνται ακατάπαυστα σε μια διαρκή τρικυμία που σε μακροσκοπική οπτική μοιάζει να αποκτά -εντελώς ακατανόητα- ρυθμό.

Ο Μπέι δεν αφήνει ούτε ένα πλάνο να τσουλήσει ή να σβήσει κάπως οργανικά, συχνά κόβοντας ακόμα και απλές σκηνές διαλόγου πριν οδηγηθούν σε φυσική παύση. Και γεμίζοντας ακόμα και τις πιο αναμενόμενης χορογραφίας δράσης σεκάνς, με απρόσμενες, πολύχρωμες λεπτομέρειες (ο τεράστιος σκύλος, το τεράστιο γκραφίτι, το μικροσκοπικό αρκουδάκι). Κρατώντας εν τέλει διαρκώς τον θεατή σε κατάσταση όχι ακριβώς αγωνίας, αλλά περισσότερο πανικού.

Αυτή του η αισθητική επιλογή αφαιρεί από αυτό το αρκετά αγαπητό υπο-είδος των «αστυνομικών θρίλερ δρόμου του Λος Άντζελες» (βλέπε “Ένταση”) την εσωτερική αρμονία και αίσθηση λυρισμού, ανάγοντας το κατά τα άλλο άκρως διασκεδαστικό θεαμά του σε κάτι διαφορετικό, κάτι εγγενώς γκροτέσκο. Ο Μπέι έτσι κι αλλιώς ξέρει ενστικτωδώς να κινηματογραφεί την αμερικανική παθογένεια όπως ελάχιστοι άλλοι μοντέρνοι σκηνοθέτες, από τα καουμποϊλίκια του “Αρμαγεδδών” ως την τεστοστερονική σάτιρα του “Pain & Gain”. Εδώ, οι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους (αλλά πιστοί στα αμερικανικά αρχέτυπα ηρώων και παρανόμων) πρωταγωνιστές του, όταν δεν ποζάρουν πομπωδώς σε ηρωική πόζα, προσπαθούν να επιβιώσουν αυτοσχεδιάζοντας μες στο κακοφωνικό χάος, εκεί που η απόσταση κόλασης και ηρωικής εξιλέωσης απέχουν χιλιοστά.

Σε αυτό το εντυπωσιακό σόου καταδίωξης ο Τζίλενχαλ με τον Αμπτνούλ-Ματίν κάνουν καλό δίδυμο παίζοντας ο ένας τις νότες που δεν αγγίζει ο άλλος, με τον Τζίλενχαλ ειδικά να σολάρει άφοβα παραδίδοντας άλλη μια σαρδόνια απολαυστική καρικατούρα κακού. Τα πρώτα ⅔ της ταινίας γέρνουν περισσότερο στο χιούμορ, αγγίζοντας παράλληλα (με έναν, φυσικά, ταιριαστά χοντροκομμένα ματσό χαρακτήρα) ζητήματα κοινωνικής συμπεριληπτικότητας με τρόπο που ομολογουμένως δεν περιμέναμε να δούμε σε ταινία του Μάικλ Μπέι. Στην τελευταία πράξη το φιλμ παγιδεύεται σε έναν μελοδραματισμό που το προσγειώνει, και που τελικά είναι αχρείαστος ως προς την ουσία του πράγματος, με τον Μπέι για άλλη μια φορά να αποτελεί τον βασικότερο εχθρό του ίδιου του εαυτού του.

Όμως αυτό δεν κάνει την ταινία λιγότερο καλοδεχούμενη: Επιτέλους, η πρώτη φορά από το 2005(!) που βλέπουμε μια (μη-“Transformers”) ταινία του Μάικλ Μπέι στη μεγάλη οθόνη. Κανείς δεν παραδίδει κινηματογραφική δράση με τον τρόπο που το κάνει αυτός.

Νέα Τάξη

(“New Order / Nuevo Orden”, Μισέλ Φράνκο, 1ω26λ)

1/5

Στο Μεξικό ενός κοντινού μέλλοντος, ένας γάμος της υψηλής κοινωνίας διακόπτεται βίαια από μια εξέγερση, με τη νύφη να χάνεται. Θα σημάνει αυτή η εξέγερση μια νέα τάξη πραγμάτων ή μήπως το νέο στάδιο σε έναν φαύλο κύκλο βίας και καταπίεσης; Ο Μισέλ Φράνκο (“Η Κόρη της Απρίλ”) και το κυνικά κενό σινεμά του επιστρέφει ξανά, και καλά κάνει από τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ συνεχίζουν να τον καλούν και να τον βραβεύουν. (Η “Νέα Τάξη” πήρε τον Αργυρό Λέοντα στην περσινή Βενετία.)

Το νέο του πόνημα, που κάνει το “Joker” να μοιάζει με Κεν Λόουτς, διαθέτει όλα τα αναμενόμενα τρικς του φεστιβαλικού σινεμά –σε ρυθμό, σε στήσιμο κάδρων, δυστυχώς και σε συχνή απουσία ουσιώδους κοινωνικοπολιτικού context– στην υπηρεσία μιας νιχιλιστικά αποστασιοποιημένης ιστορίας… τι ακριβώς; Πολιτικής ηθικής; Κοινωνικής διαστρωμάτωσης; Κυκλικότητας και αδιεξόδου της βίας; Ο Φράνκο μας τοποθετεί στο επίκεντρο μιας λαϊκής εξέγερσης ουσιαστικά στη θέση του 1%, κάτι που σε συνδυασμό με την μη άρθρωση ταξικού λόγου και την απουσία δραματουργικής κατεύθυνσης, κάνει το φιλμ μια κενή άσκηση πολιτικής ανουσιότητας. Το “Crash” της δεκαετίας μας;

Δεσμοί Γυναικών

(“Lingui, the Sacred Bonds / Lingui, les liens sacrés“, Μαχαμάτ-Σαλέχ Χαρούν, 1ω27λ)

3/5

Στα περίχωρα της πρωτεύουσας του Τσαντ, η ανύπαντρη μητέρα Αμίνα δουλεύει χωρίς σταματημό για να φροντίσει την 15χρονη κόρη της, Μαρία. Όταν η Αμίνα ανακαλύψει πως η Μαρία είναι έγκυος και δεν θέλει το παιδί, αρχίζουν να αναζητούν την έκτρωση, κάτι που σύμφωνα με τους νόμους και με την θρησκεία, απαγορεύεται. Χωρίς αφηγηματικές κορώνες και με μια τρυφερότητα να το διαπερνά, το φιλμ ακολουθεί τις ηρωίδες του σε αυτό το συχνά αδιέξοδο ταξίδι μέσα από τους δεσμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα στις ίδιες και στις γυναίκες που απαρτίζουν το κοινωνικό τους πλέγμα. Τα ζεστά χρώματα και ένα αισθητικό περιβάλλον ελπιδοφόρο αποτυπώνουν την ανθρωπιά του όλου κομματιού, σε μια ταινία που τελικά εκπλήσσει σιωπηλά με την προσέγγισή της σε διαρκώς επίκαιρο ζήτημα.

Ο Σωματοφύλακας της Γυναίκας του Εκτελεστή

(“Hitman’s Wife’s Bodyguard”, Πάτρικ Χιουζ, 1ω40λ)

1/5

To παράξενα διασκεδαστικό ζευγάρι της πρώτης ταινίας, ο σωματοφύλακας Ράιαν Ρέινολντς κι ο εκτελεστής Σάμιουελ Τζάκσον, επιστρέφουν σε νέα αποστολή χάρη στην εκρηκτικού ταμπεραμέντου απατεώνισσα σύζυγο του εκτελεστή, την οποία παίζει η Σάλμα Χάγιεκ. Με δράση που κρεμάει, με αστεία πιο κουρασμένα κι από τον τίτλο της ταινίας και με τον Αντόνιο Μπαντέρας στο ρόλο του κακού Αριστοτέλη Παπαδόπουλου(!), αυτό είναι ένα σίκουελ που σχεδόν κάνει το πρώτο φιλμ να μοιάζει αξιοπρεπές και που κάνει το περσινό “Beckett” του Netflix να μοιάζει με βαθιά μελετημένη ματιά στην κοινωνικο-οικονομική κατάσταση της σημερινής Ελλάδας.

Ο Κύριος Μπάχμαν και η Τάξη του

(“Mr. Bachmann and His Class /Herr Bachmann und Seine Klasse”, Μαρία Σπετ, 3ω37λ)

3/5

Οι μέθοδοι διαπαιδαγώγησης και η σχέση ενός καθηγητή με τους μαθητές του σε μια βιομηχανική πόλη της Γερμανίας όπου η σύνθεση του κοινωνικού ιστού αλλάζει ραγδαία. Η ενσωμάτωση και ο ρατσισμός εξερευνώνται μέσα από ένα χαλαρής φόρμας ντοκιμαντέρ που δεν φοβάται να εστιάσει και στις πιο ανεπαίσθητες λεπτομέρειες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Πάντα φυσικά υπό κοινωνικό πρίσμα, και πώς θα μπορούσε αλλιώς άλλωστε. Η μεγάλη διάρκεια δεν βαραίνει και αφήνει χώρο σε όλα τα κομμάτια της διαδικασίας να έρθουν στο φως, αλλά ταυτόχρονα η Σπετ δεν είναι Φρέντερικ Γουάιζμαν– το φιλμ είναι κάπως πιο ευθύ παρά διεισδυτικό.

Κυκλοφορούν ακόμη

Ταξίδι στα Αστέρια: Η ιστορία των ευρωπαϊκών τροπαίων του Παναθηναϊκού από την οπτική του Παύλου, του Θανάση και του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Συνδυασμός αρχειακού υλικού και δραματοποιημένων σκηνών.

Η Βοή του Κόσμου: Μέσα από ένα road trip στις τέσσερις ηπείρους, ο Πέτρος Σεβαστίκογλου καταγράφει τον παλμό της νέας γενιάς που προμηνύει μια βοή και την έκρηξη. Τα λόγια, οι ήχοι και η μουσική τους ντύνονται με εικόνες και συνθέτουν μια φαντασμαγορική συμφωνία.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.