Οι ταινίες της εβδομάδας: Τα μόνα "Μυστικά του Ντάμπλντορ" είναι το πόσο κακό είναι το νέο κεφάλαιο του franchise

Κάθε Πέμπτη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος βλέπει και σχολιάζει τις νέες ταινίες στις αίθουσες.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
14 Απριλίου 2022 07:09

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Φανταστικά Ζώα: Τα Μυστικά του Ντάμπλντορ

(“Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore”, Ντέιβιντ Γιέιτς, 2ω22λ)

1/5

Στο νέο κεφάλαιο ενός franchise που έχει προ πολλού χάσει την μαγεία του, απασχολώντας πλέον όλο και λιγότερο κόσμο, για όλο και λιγότερο χρόνο, ο Άλμπους Ντάμπλντορ (του Τζουντ Λο, που είναι το καλύτερο κομμάτι της ταινίας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) συγκεντρώνει μια ομάδα μάγων –κι ενός μαγκλ– για να καταπολεμήσουν τα σχέδια του «Χίτλερ των μάγων» Γκρίντελβαλντ μιας κι ο ίδιος δεν μπορεί να το κάνει, χάρη σε έναν όρκο αίματος που πήραν οι δυο τους όταν ήταν νέοι.

Αυτό που ακολουθεί είναι μια σχεδόν απόπειρα heist movie μηχανισμού που μοιάζει να μετανιώνει την ύπαρξή της κατευθείαν. Τα μέλη της ομάδας μοιράζονται στον μαγικό κόσμο χωρίς κανείς να ξέρει το πλήρες σχέδιο, ώστε να μπορέσουν να ξεγελάσουν τον Γκρίντελβαλντ όμως ποτέ το σενάριο δεν αφοσιώνεται σε αυτή την ιδέα: καμία ανατροπή δεν έχει ζουμί, η παραμικρή έκπληξη δεν γράφεται ως τέτοια, η δράση είναι ανύπαρκτη και ο «κόσμος» στον οποίον αναφερθήκαμε είναι απλά τα ίδια 4-5, χρωματικά αποκορεσμένα, CGI θολής λασπουριάς φόντα, μπροστά από τα οποία στέκονται οι χαρακτήρες απαγγέλοντας ανατροπές, πλοκή και επεξηγήσεις ο ένας στον άλλον.

Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γιέιτς, που είχε κάποιες καλές στιγμές στο franchise των Χάρι Πότερ ταινιών, εδώ απλώς βαράει κάρτα ενώ στο σενάριο ήρθε να δώσει ένα χεράκι ο Στιβ Κλόβις (επίσης των Χάρι Πότερ ταινιών) στην Τζ. Κ. Ρόουλινγκ που είχε ως τώρα σόλο συγγραφικό credit στις δύο προηγούμενες ταινίες με άσχημα αποτελέσματα– ειδικά τα «Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ» ήταν σεμινάριο κακής και ασύνδετης γραφής.

Σε αυτή την εν εξελίξει κινηματογραφική καραμπόλα, τον ρόλο του Γκρίντελβαλντ παίρνει αυτή τη φορά ο Μαντς Μίκελσεν (που οπωσδήποτε υπάρχει στην οθόνη, ανοίγει το στόμα του, μιλάει) από τον Τζόνι Ντεπ, με το πολυσυζητημένο ερωτικό παρελθόν των δύο σπουδαίων μάγων (που πρωτοαναφέρθηκε από την Ρόουλινγκ λίγο αφού είχε εκδοθεί πια το τελευταίο βιβλίο της σειράς) να φτάνει μετά από 15 χρόνια στην οθόνη. Η σχέση του Γκρίντελβαλντ με τον Ντάμπλντορ καταλαμβάνει τόσο πολύ χώρο στο φιλμ, που προκειμένου να κυκλοφορήσει λογοκριμένο στην Κίνα χρειάστηκε να κοπούν ακριβώς 6 δευτερόλεπτα.

Η ταινία επιχειρεί να ντύσει την αυτοαναφορικότητά της με ένα κάποιο πολιτικό σχόλιο περί ανοχής στην διαφορετικότητα των απόψεων (ακόμα και του Γκρίντελβαλντ, OK) και στην ετοιμότητα των μαζών να ακολουθήσουν και να ψηφίσουν μια τέτοια φιγούρα, όμως ούτε ο πολιτικός του λόγος αρθρώνεται ποτέ, ενώ οι αντίπαλοί του είναι δύο μη-λευκές φιγούρες που σε όλο το φιλμ δεν βγάζουν λέξη. Το δε εκλογικό σύστημα βγάζει λιγότερο νόημα κι από τους κανόνες του κουίντιτς. Κάποια στιγμή ένα πρωτοσέλιδο εφημερίδας που γράφει WHO WILL TRIUMPH, βρίσκεται σε τέτοια κατάλληλη γωνία μπροστά στην κάμερα που διαβάζεται ως WHO WILL TRUMP. (Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που κάνει η κάμερα καθόλη τη διάρκεια του φιλμ.) Είναι αυτό ένα σχόλιο πάνω στην επίμονη γοητεία που ασκούν τέτοιες φιγούρες διαμέσου της Ιστορίας; Δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί η ταινία δεν έχει χώρο ούτε για ανθρώπους, ούτε για ιδέες.

Καθώς το φιλμ ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει στις αίθουσες, ένα ρεπορτάζ του Variety αναφέρει πως η Warner περιμένει να δει τις επιδόσεις του προτού εγκρίνει την παραγωγή των –βάσει σχεδίου– επόμενων δύο ταινιών. Επιβεβαιώνοντας πως, εν μέσω διαρκών επικοινωνιακών φιάσκων και όλο και χαμηλότερων εμπορικών επιδόσεων, το κοινό φαίνεται πράγματι να μην ενδιαφέρεται για ένα κινηματογραφικό franchise που μοιάζει σχεδόν με τιμωρία. Μια σειρά ταινιών που κανείς απολύτως εμπλεκόμενος δεν φαίνεται να διασκεδάζει φτιάχνοντας, για ένα στούντιο που κοιτάζει αμήχανα, συνεχίζοντας να ταϊζει σαν από συνήθεια το προϊόν σε ένα κοινό που το μασουλάει δίχως να δίνει σημασία. Η συνέχεια επί της οθόνης, ίσως;

Ενθύμιον

(Νίκος Ζιώγας, 1ω16λ)

3.5 / 5

Στο Γιρομέρι Θεσπρωτίας, τις ημέρες του Πάσχα, η κάμερα καταγράφει έθιμα και συνήθειες που, μοιρασμένα ανάμεσα στους λιγοστούς, ολοένα και λιγότερους, κατοίκους της περιοχής τείνουν να σβήσουν, να χαθούν μαζί με αυτούς. Μέσα από παλιότερες καταγεγραμμένες εικόνες της περιοχής, σημερινές συνεντεύξεις και τους επίμονους ήχους ενός διαρκούς μοιρολογιού, ο Ζιώγας πλάθει ένα μεστό, συγκινητικό αναμνηστικό μιας περιοχής και μιας στιγμής της στο χρόνο που μοιάζει ήδη με ηχώ.

Ο αποδεκατισμός του πληθυσμού και το σβήσιμο των παραδόσεων αντιπαραβάλλονται με την ίδια μας την θνητότητα, με την παροδική φύση της ίδιας μας της ύπαρξης. Το ντοκιμαντέρ μετατρέπεται έτσι σε έναν φιλμικό θρήνο, για το τέλος που νομοτελειακά έρχεται, και για τα ίχνη που αφήνουμε πίσω– εμείς, τα έργα μας, οι συνήθειές μας, οι άνθρωποί μας, οι ήχοι μας, οι ιστορίες μας. Μια γυναίκα αναρωτιέται κρατώντας με δυσκολία τα δάκρυά της, αν ποτέ θα ξαναρθούν οι αληθινά ζωντανές, γεμάτες κόσμο και συγγενείς στιγμές του χωριού. Ένας γηραιότερος άντρας μιλά για τη μουσική στόφα του μοιρολογιού. Η ταινία είναι ένας βαθύς αναστεναγμός.

Αν και ρυθμικά η αφήγηση πέφτει σε λούπες κάνοντας ένα σύντομο έργο να μοιάζει κατά τόπους μακρύτερο, το σύνολο αποζημιώνει και με το παραπάνω. Δεν είναι λίγες οι απολύτως συγκλονιστικές και συγκινητικές στιγμές, σε ένα απόλυτα ανθρώπινο, απόλυτα συναισθηματικό έργο πάνω στο πιο ανθρώπινο συναίσθημα όλων: Τον φόβο (ή τελικά την αποδοχή;) του θανάτου.

Εξαιρετική δουλειά, με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Αξίζει της προσοχής σας.

Κυκλοφορούν ακόμα

Η Ιερότητα του Βουνού: Κοιτώντας παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες ενός θρυλικού αεροφωτογράφου βουνών, δύο φίλοι ορειβάτες ονειρεύονται όχι να ανέβουν στην κορυφή μιας οροσειράς, αλλά να διασχίσουν πλαγίως τις πιο απαγορευτικές κορυφές της. Εντυπωσιακών εικόνων, αφηγηματικά συμβατικό ντοκιμαντέρ που ακολουθεί τις παράλληλες ιστορίες των τριών αντρών και τη γοητεία της περιπέτειας μπροστά στον κίνδυνο.