Οι ταινίες της εβδομάδας: To εφιαλτικό “Old” του Σιάμαλαν, Κισλόφσκι και “Κεντρί” σε επανέκδοση

Οι κινηματογράφοι έχουν ανοίξει και το σινεμά αποτελεί πάλι μια αφορμή εξόδου. Παρουσιάζουμε όλες τις πρεμιέρες της Πέμπτης 29 Ιουλίου.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Old

4 / 5

(Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, 1ω48λ)

Οικογένεια που κάνει διακοπές σε πολυτελές θέρετρο αποφασίζει να πάει εκδρομή σε μια απομονωμένη παραλία όπου σταδιακά διαπιστώνουν πως συμβαίνει κάτι τρομακτικό: Ο χρόνος κυλά απείρως γρηγορότερα κι όσοι βρίσκονται παγιδευμένοι εκεί αρχίζουν να γερνάνε με ταχείς ρυθμούς.

Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, έχοντας δει την καριέρα του να ορθοποδεί για τα καλά μετά το σερί των πιο πρόσφατων θρίλερ του, καταφέρνει να μην παγιδευτεί μες στο μυαλό του (όπως έπαθε παλιότερα στην καριέρα του) και μετά το εντελώς εσωτερικό και αυτοαναφορικό “Glass” προχωρά με ένα θρίλερ παλαιάς κοπής και απόλυτης υπαρξιακής βύθισης. Το “Old” συγγενεύει εξίσου με τις πιο ελλειπτικές και στοιχειώδεις ιστορίες τρόμου που έχει κατά καιρούς αφηγηθεί (σαν την “Έκτη Αίσθηση” ή το “Visit”) όσο και με πράγματα σαν τις εφιαλτικά συμβολικές και ανατρεπτικές “Ιστορίες από την Κρύπτη” ή τον πρώιμο, άκρως σωματικό τρόμο του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ.

Στην παραλία του “Old”, οι χαρακτήρες γερνάνε ταχύτατα, όμως ο Σιάμαλαν πολύ σοφά και υπομονετικά εστιάζει στην ψυχολογία τους, στις συνδέσεις τους, και στον τρόπο που απορρίπτουν ή αποδέχονται αυτή τη νέα μοίρα. Σίγουρη για τον εαυτό της, η ιστορία είναι δομημένη με ένα τρόπο που αφήνει κατά μέρους κάθε τι φλύαρο εστιάζοντας με τρόπο ολοκληρωτικό στους ήρωες και στις αντιδράσεις τους σε αυτό τον ανείπωτο εφιάλτη, παρασύροντας τον θεατή σε μια υπαρξιακή κινούμενη άμμο. Αν το καλοσκεφτείς, όλοι είμαστε παγιδευμένοι σε μια παραλία όπου απλώς γερνάμε και μετά πεθαίνουμε.

Με την εντυπωσιακή δουλειά του Μάικ Γιουλάκις (“Under the Silver Lake”) στη διεύθυνση φωτογραφίας, ο Σιάμαλαν πετυχαίνει την πιο φορμαλιστική εντυπωσιακή δουλειά της καριέρας του, με την κάμερα να στροβιλίζεται, να εστιάζει, να απομακρύνεται, να αναζητά χαρακτήρες από τη μια άκρη της παραλίας στην άλλη, προσομοιάζοντας με αποστομωτικό τρόπο της αίσθηση της ίδιας της βίαιης ροής του χρόνου. Το κάδρο διαρκώς παίζει με την πληροφορία, κρύβοντας πρόσωπα και κορμιά αλλά αφήνοντάς μας να βιώσουμε την ταραχή μέσα από τις αντιδράσεις των υπολοίπων, ένα σοκ από δεύτερο χέρι που μοιάζει βγαλμένο από τη ζωή.

Σε αυτή την υποδειγματική συνάντηση φόρμας και αφηγηματικού συμβολισμού, ο Σιάμαλαν απλώνει στην οθόνη μια σειρά από τις πιο αξέχαστα εφιαλτικές ιδέες του, ένα ψυχολογικό body horror ξέσπασμα πίσω από το οποίο δε βρίσκεται ποτέ σαδισμός ή κυνισμός, αλλά η αγνότητα με την οποία κανείς αναρωτιέται τι συμβαίνει στο σώμα όταν ο χρόνος, νομοτελειακά, μας προδώσει. Τελικά, το αχρείαστα τακτοποιημένο φινάλε δεν αφαιρεί τίποτα από τη δύναμη αυτού του τρόμου. Με τη στήριξη των εκπληκτικά ψυχωμένων και ευαίσθητων κεντρικών ερμηνειών από Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ και Βίκι Κριπς, αλλά και μια καθόλου προφανή μα αληθινά αψεγάδιαστη δουλειά στο μακιγιάζ, ο Σιάμαλαν καταφέρνει να αναρωτηθεί κάτι βαθιά ειλικρινές κι ανθρώπινο πάνω στην ανθρώπινη φύση και ύπαρξη, στη ζωή και το θάνατο, στις στιγμές και τις συνδέσεις που δημιουργούμε, σε ό,τι μένει όταν το σώμα δεν αντέχει άλλο.

Περιπέτεια στη Ζούγκλα

2 / 5

(“Jungle Cruise”, Ζάουμε Κολέτ-Σέρα, 2ω38λ)

Μια επιστήμονας κι ο αδερφός της αναζητούν το Δέντρο της Ζωής στα βάθη της βραζιλιάνικης ζούγκλας και προσλαμβάνουν τον ογκώδη οδηγό ενός ποταμόπλοιου για να τους βοηθήσει στην περιπέτειά τους. Η Έμιλι Μπλαντ διασκεδάζει στον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας ταινίας που θέλει απεγνωσμένα να γίνει ένα νέο “Πειρατές της Καραϊβικής” franchise για τη Ντίσνεϊ. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο κρυφά εξαιρετικός σκηνοθέτης περιπετειών Ζάουμε Κολέτ-Σέρα (“Non-Stop”, “Orphan”, “The Shallows”) ο οποίος ξέρει να στήνει αγωνιώδη και καλοφτιαγμένα set pieces επιτρέποντας στην -παραφουσκωμένη κατά τα άλλα ταινία- να κυλά χωρίς να βαρυγκομά, όμως σίγουρα θυσιάζει τον pulp χαρακτήρα του σινεμά του στον πλαστικοποιημένο ντισνεϊκό βωμό. Το σενάριο πλατειάζει, ο The Rock είναι κάπως υπερβολικά ικανοποιημένος με τον εαυτό του για να γίνει αληθινά απολαυστικός, αλλά σαν ανάλαφρη οικογενειακή διασκέδαση η ταινία την κάνει τη δουλειά της.

Η Νονά της Νύχτας

2.5 /5

(“Mama Weed”, Ζαν Πολ Σαλόμ, 1ω44λ)

Μια μεταφράστια της δίωξης ναρκωτικών αποφασίζει να βοηθήσει τον γιο μιας αγαπημένης της γυναίκας όταν διαπιστώνει πως είναι μπλεγμένος. Όμως ύστερα από μια σειρά γεγονότων, καταλήγει η ίδια διακινήτρια, κάτω από τη μύτη των συνεργατών της. Όχι ακριβώς “Breaking Bad”, αλλά περισσότερο κοντά στον κωμικά ανάλαφρο αλλά και ταυτόχρονα αρκούντως δραματικό τόνο του “Weeds”. Η ταινία δεν γίνεται ποτέ βαρετή αν και ποτέ δεν απογειώνεται ως κωμωδία ή ως αγωνιώδες δράμα. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι μια ταινία για την οποία μπορείς να πεις «και η Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι η Mama Weed», οπότε οπωσδήποτε κάτι είναι κι αυτό.

Μη Φεύγεις, Βάντα!

2 / 5

(“My Wonderful Wanda”, Μπετίνα Όμπερι, 1ω51λ)

Μια οικιακή βοηθός από την Πολωνία φροντίζει τον πατριάρχη μιας πλούσιας οικογένειας στην πολυτελή τους βίλα στην Ελβετία. Μια απρόσμενη εγκυμοσύνη θα έχει αποτέλεσμα τα οικογενειακά μυστικά να έρθουν στην επιφάνεια. Ενδιαφέρουσα μίξη κοινωνικής σάτιρας και οικογενειακού μελοδράματος που βρίσκεται με έναν πολύ παράδοξο τρόπο κάπου στο μέσον του φάσματος ανάμεσα στο “Happy End” και στο “Knives Out”. Καλοφτιαγμένο, μα εν τέλει ούτε ιδιαίτερα αιχμηρό, ούτε τολμηρό, ούτε όσο εφευρετικό μοιάζει πιθανώς να υπόσχεται αρχικάα, τοποθετώντας την -μονίμως ανέκφραστη- Βάντα στο επίκεντρο μιας οικογενειακής κρίσης σπασμένης σε 4 κεφάλαια. Το ενδιαφέρον αυξάνεται όποτε η Βάντα βρίσκεται μακριά από την οθόνη και η κορύφωση δεν έρχεται ποτέ.

Κυκλοφορούν επίσης

Κάτι Τρέχει στο Σεν Τροπέ: Δισεκατομμυριούχος με την παρέα του γλιτώνουν στο τσακ από την απόπειρα δολοφονίας εναντίον τους όσο γλεντάνε σε βίλα στο Σεν Τροπέ, οπότε προσλαμβάνουν έναν γκαφατζή επιθεωρητή να εξιχνιάσει το έγκλημα. Πρωταγωνιστεί ο Κριστιάν Κλαβιέ.

Η Μαύρη Κηλίδα: Μετά το θάνατο μιας ηλικιωμένης γυναίκας, οι τρεις κόρες της βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν γείτονα που θα τους γυρίσει την πλάτη, έναν ιερέα που έχει κηρύξει πόλεμο στην οικογένεια και την απρόσμενη άφιξη του μεγαλύτερου γιου.

Λάσι, Γύρνα Σπίτι: 12χρονο αγόρι μετακομίζει με την οικογένειά του σε μικρότερο διαμέρισμα όπου απαγορεύονται τα σκυλιά, όταν ο πατέρας χάσει τη δουλειά του. Η σκυλίτσα του, η Λάσι, θα φύγει τότε μακριά ξεκινώντας ένα μεγάλο περιπετειώδες ταξίδι, όμως το αγόρι αποφασίσει να την αναζητήσει.

Σε επανέκδοση

Το Κεντρί

4 / 5

(“The Sting”, Τζορτζ Ρόι Χιλ, 2ω9λ)

Δύο κομπιναδόροι στήνουν μεγάλο κόλπο προκειμένου να αποσπάσουν ένα τεράστιο ποσό από γνωστό αρχιμαφιόζο. Κλασική επιτυχία βραβευμένη με 7 Όσκαρ και σημείο αναφοράς σε ένα ολόκληρο υπο-είδος περιπετειών «κομπίνας», το φιλμ του Τζορτζ Ρόι Χιλ επανενώνει Πολ Νιούμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ ως δίδυμο αδύνατον να του αντισταθείς (η μεταξύ τους δυναμική έχει μπόλικο δραματικό ζουμί κι ας μην το κάνει θέμα η ταινία) την ώρα που στήνει ένα τέλειας απλότητας κόλπο μπροστά στα μάτια σου. Κατασκευαστικό τέλειο ειδικά από τη στιγμή που το κόλπο παίρνει μπροστά, με την ευφυία του φιλμ να εντοπίζεται στο πώς δεν σου κρύβει σχεδόν τίποτα καθώς προχωρά με χάρη και κέφι από το κάθε σκέλος του σχεδίου στο επόμενο. Διαχρονικά απολαυστικό εμπορικό σινεμά.

Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα

4 / 5

(“La Double Vie de Véronique”, Κριστόφ Κισλόφσκι, 1ω38λ)

Δύο γυναίκες που ποτέ δεν έχουν γνωριστεί αλλά μοιράζονται το ίδιο πάθος για τη μουσική, το ίδιο όνομα, αλλά και το ίδιο πρόσωπο, προσπαθούν να ανακαλύψουν η κάθε μια τους, τον αληθινό τους εαυτό. Εκπληκτικά επιδραστικό ψυχολογικό δράμα από τον Κριστόφ Κισλόφσκι με την Ιρέν Ζακόμπ να κερδίζει βραβείο ερμηνείας στις Κάννες και τον Ζμπίγκνιου Πράισνερ να γράφει ένα από τα εμβληματικά μουσικά scores των ευρωπαϊκών ‘90s. Ο Κισλόφσκι προσεγγίζει την ιδέα του doppelganger με μια καθαρά ψυχολογικής και ανθρωποκεντρικής υφής περιέργεια, διερωτώμενος ποιο άλλο κομμάτι του εαυτού μας μπορεί να υπάρχει εκεί έξω, σε τι αντιδρά, τι αναζητά; Κινηματογραφεί την Ζακόμπ μέσα από φίλτρα, τζάμια, φακούς, υπογραμμίζοντας το πώς κανείς άνθρωπος δεν είναι ένας μονόλιθος, μια αντικειμενική ύπαρξη απελευθερωμένη από τον κόσμο που την περιβάλλει.

Η Νύχτα των Βρυκολάκων

2.5 / 5

(“The Fearless Vampire Killers”, Ρομάν Πολάνσκι, 1ω48λ)

Κυνηγός βαμπίρ κι ο ατζαμής βοηθός του καταδιώκουν έναν κόμη τύπου-Δράκουλα προσπαθώντας παράλληλα να σώσουν μια νεαρή κοπέλα από την απέθαντη επιρροή του. Χολιγουντιανό βήμα για τον Ρόμαν Πολάνσκι στην πρώτη του κωμωδία, που επιχειρεί να σατιρίσει τα φιλμς της Hammer δίχως ούτε αληθινά ανατρεπτικός να γίνεται, ούτε αυθεντικά αγωνιώδης (ή αστείος). Οι ταινίες εκείνες έχουν κατά πάσα πιθανότητα σταθεί πιο ανθεκτικά στο πέρασμα του χρόνου από spoofs σαν ετούτο, αλλά κάτι η Σάρον Τέιτ που (τραγικά) λάμπει σαν μελλοντικό αστέρι, κάτι ορισμένες εκλάμψεις (η σκηνή χορού με τον μεγάλο καθρέφτη είναι κλασική), τον αξίζει τελικά τον κόπο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις