Οι ταινίες της εβδομάδας: Το “No Time to Die” είναι ιδανικός αποχαιρετισμός για τον Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ

Σήμερα ο νέος Μποντ, και τελευταίος για τον Ντάνιελ Κρεγκ, έρχεται επιτέλους στις αίθουσες μετά από απανωτές καθυστερήσεις ετών.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

No Time to Die

3 / 5

(Κάρι Τζότζι Φουκουνάγκα, 2ω43λ)

Η νέα, πολυαναμενόμενη εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, περιπέτεια του Τζέιμς Μποντ είναι η 25η (όλων), ταυτόχρονα είναι η 5η (του Κρεγκ στο ρόλο) αλλά και η τελευταία. Όλα αυτά ισχύουν ταυτόχρονα κι αυτό είναι που φαίνεται να δικαιολογεί μια γιγάντια χρονική διάρκεια σχεδόν 3 ωρών, για μια ταινία που προσπαθεί να είναι τα πάντα για όλους την ίδια στιγμή και -σε μερικές στιγμές- σχεδόν τα καταφέρνει.

5 χρόνια μετά τα γεγονότα του “Spectre” (τα θυμάστε; θα πρέπει!) ο Μποντ έχει αποσυρθεί από τα εγκόσμια και την ενεργό δράση μέχρι που ο παλιός του φίλος και συνεργάτης, ο Φίλιξ Λάιτερ της CIA τον προσεγγίζει με μια περίεργη πρόταση: Να βοηθήσει στην μεταφορά ενός επιστήμονα ο οποίος εμπλέκεται σε ένα πρότζεκτ που απειλεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Και πρέπει να το κάνει πριν καταφέρει να τον πάρει στα χέρια της η MI6, δηλαδή η νέα 007 (η Νόμι της Λασάνα Λιντς είναι φανταστική αλλά περιορίζεται στο περιθώριο για τεράστια κομμάτια της ταινίας). Όμως πώς εμπλέκονται σε όλα αυτά ο μοχθηρά εκδικητικός Λιούτσιφερ Σάφιν (Ραμί Μάλεκ, πολύ κακός για μια ακόμα φορά), η νέμεση του Μποντ, Μπλόφελντ (Κριστόφ Βαλτς σε έναν ρόλο-κλείσιμο του ματιού στην εικονογραφία του Χάνιμπαλ Λέκτερ), αλλά και ο μεγάλος του έρωτας, η Μάντλιν Σουάν (Λέα Σεϊντού, ξανά με απολύτως μηδενική χημεία με τον Κρεγκ);

Αν αυτά ακούγονται πάρα πολλά κομβικά σημεία πλοκής και χαρακτήρων για μια απλή Μποντ περιπέτεια, τότε πού να αρχίζαμε να συζητάμε και τι συμβαίνει μετά την πρώτη ώρα. Είναι μια ταινία εντελώς άνετη με το πόσο υπερφορτωμένη είναι σε πλοκή και σε μυθολογία, λειτουργώντας περισσότερο ως μελόδραμα σε μανδύα κατασκοπικής περιπέτειας παρά το οτιδήποτε άλλο. Οι σενάριογράφοι (ένα τιμ που συμπεριλαμβάνει τους σταθερούς Νιλ Πέρβις και Ρόμπερτ Γουέιντ, αλλά και τον -σκηνοθέτη- Κάρι Φουκουνάγκα (“True Detective”) και την Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ (“Fleabag”) έχουν αγκαλιάσει πλήρως την θέση αυτής της ταινίας ως κατακλείδας της εποχής Ντάνιελ Κρεγκ και την αντιμετωπίζουν ως τέτοια. Μια απλή, σχεδόν παλιομοδίτικη, πλοκή παγκόσμιας απειλής περιπλέκεται σε ακραίο σημείο λόγω της προσωπικής ιστορίας του Μποντ του Κρεγκ, μια προσωπική μυθολογία σε πλήρη εξέλιξη με αμέτρητες ανοιχτές πλοκές να κλείνουν και χαρακτήρες να επιστρέφουν.

Πολλοί θα θυμούνται την περίοδο του Ντάνιελ Κρεγκ για την σοβαρότητα και την αιχμή που έφερε στο ρόλο, όμως αυτά είναι στοιχεία που είχαν προϋπάρξει (με τις ταινίες των Λέιζενμπι και Τίμοθι Ντάλτον). Αντιθέτως, αυτό που έκαναν στα αλήθεια για πρώτη φορά αυτές οι ταινίες, είναι να αφοσιωθούν στην αίσθηση συνέχειας μεταξύ τους, ένα πραγματικό σημάδι των Marvel-ικών καιρών. Θα δεχόταν το σημερινό, εκπαιδευμένο στον μεταμοντερνισμό, κοινό μια σειρά Μποντ ταινιών που λειτουργούν εντελώς ανεξάρτητα κι αυτοτελώς; Και θα δεχόταν μια σειρά ταινιών που δεν αναγνωρίζει την ίδια της τη θέση στην ιστορία του franchise, αλλά και του σινεμά;

Το “No Time to Die” χτίζεται πάνω σε πολλές αναφορές, τόσο στο υπόλοιπο σινεμά δράσης της εποχής, όσο και στην ίδια την Μποντ κληρονομιά. Όχι με τον τόσο εμφανή τρόπο που το κάνει το “Skyfall”, αλλά και πάλι. Πέρα από την άμεση σύνδεση με τις προηγούμενες Κρεγκ ταινίες, το φιλμ κλείνει το μάτι από το “Licence to Kill” και “Dr. No” μέχρι “Στην Υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος”. Παίρνει τον εαυτό του σοβαρά, αλλά χτίζει πάνω στην σαπουνοπερατική σαχλαμάρα του “Spectre”. Περιλαμβάνει πολύ καλές σκηνές δράσης σαν από έκλαμψη (ο Φουκουνάγκα έχει φανταστική αίσθηση του χώρου και του πώς να καδράρει τη δράση χωρίς ποτέ να επαναλαμβάνεται, ενώ το κομμάτι της Άνα ΝτεΆρμας είναι απολαυστικό highlight), αλλά αφιερώνει άπλετο χρόνο στο συναισθηματικό δράμα του Μποντ και σε αρκετές στιγμές αλληγορικών λογυδρίων που έχουμε ακούσει ξανά και ξανά στο franchise.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΟΛΕΣ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΟΝΤ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ

Η ταινία βρίσκει τον χρόνο και τον χώρο για να αναπτύξει μάλιστα ένα πλούσιο περιβάλλον γύρω από τον Μποντ, δίνοντας πολλές στιγμές τόσο στο ήδη γνώριμο καστ (των Φίλιξ Λάιτερ, των Μ, των Q, των Μανιπένι) αλλά και στο νέο, με την 007 να αναπτύσσει γρήγορα μια σχέση κόντρας-θαυμασμού και συνεργασίας-αντιπαλότητας μαζί του, που δεν είναι κακή. Την ίδια στιγμή όμως όλα αυτά τα στοιχεία συνεργατικότητας και εκτεταμένου σύμπαντος εξαφανίζονται απότομα για μεγάλα κομμάτια της δράσης για να κάνουν χώρο για την παραφουσκωμένη δραματική αποχώρηση.

Αυτά δεν συνέβαιναν ποτέ ως τώρα, μιας και οι ταινίες δεν είχαν συνέχεια ούτε μεταξύ τους, αλλά ούτε και κάποια ουσιαστική αίσθηση μετάβασης πέραν του στυλ και των τάσεων (σε απευθείας διάλογο με την εκάστοτε εποχή). Κάθε νέα ταινία Μποντ απλώς ερχόταν και απλώς υπήρχε, μέχρι που η εποχή Κρεγκ αποφάσισε να πάρει το μύθο περίπου από την αρχή, remixάροντας τα πάντα- αυτό κι αν είναι η απόλυτη σημερινή τάση, σωστά; Ως εκ τούτου, δημιουργείται μια συνεχιζόμενη περιπέτεια πέντε ταινιών, άλλοτε φιλόδοξη, άλλοτε εντυπωσιακή, άλλοτε φαρσική, άλλοτε δραματική, συχνά άνιση. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον το να πηγαίνουμε από την αντιδραστική παρελθοντολαγνεία του “Skyfall” σε μια περιπέτεια που αν μη τι άλλο αναγνωρίζει το παρελθόν ως κάτι με το οποίο συνυπάρχουμε αλλά και το οποίο εν τέλει μας κυνηγά απειλητικά.

Κορυφώνονται όλα αυτά σε κάτι συμπαγές; Όχι, αλλά η διαδρομή ως εκεί δεν παύει ποτέ να είναι διασκεδαστική- με την ευρεία έννοια του όρου. Ο Φουκουνάγκα σκηνοθετεί αναζητώντας διαρκώς τρόπους να ανανεώνει το ενδιαφέρον του θεατή, τα σκηνικά (με αποκορύφωμα το λημέρι του Σάφιν) θυμίζουν κάτι από παλιά, και η ταινία δεν φοβάται την πρωτοφανή της θέση μέσα στην γκαλερί του 007. Η ταινία είναι άνιση, όμορφη, παραφουσκωμένη, μελοδραματική, διασκεδαστική, συναρπαστική, αφελής, πλεονάζουσα, σοβαρή, αστεία, αυτοαναφορική, εντυπωσιακή. Υπό αυτή την έννοια, δε θα μπορούσε να έχει υπάρξει πιο ταιριαστός αποχαιρετισμός για τον Ντάνιελ Κρεγκ ως 007.

Κυκλοφορούν επίσης

Εγκλωβισμένος

3 / 5

(“Love Trilogy: Chained”, Γιαρόν Σάνι, 1ω52λ)

Μια υπέρβαση εξουσίας την ώρα της υπηρεσίας από έναν αστυνομικό έχει ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένα ντόμινο εξελίξεων που επηρεάζει την επαγγελματική αλλά και οικογενειακή του ισορροπία. Η απώλεια ελέγχου τον αφήνει αβέβαιο για τη θέση του στον κόσμο. Οικογενειακό δράμα που ρίχνει μια απρόσμενα ψύχραιμη και όχι επιφανειακή ματιά στα ζητήματα εξουσίας και το πώς εκφράζονται (και συνδέονται) στις διαφορετικές κοινωνικές λειτουργίες ενός ανθρώπου, προσέχοντας να μην ενδώσει στην αθώωση. Ακόμα κι αν σε σημεία κινδυνεύει να χάσει τον δραματουργικό έλεγχο, εκπλήσσει ανά τακτά διαστήματα χωρίς ποτέ να το κάνει με φτηνό τρόπο.

Η Ακρόαση: Η σπουδαία Νίνα Χος πρωταγωνιστεί στο ρόλο μιας δασκάλας πιάνου που απέναντι σε συμβουλές των γύρω της, αποκτά εμμονή με έναν ταλαντούχο μαθητή της. Βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.

Δεν Ακούμε τα Τραγούδια: Κάποτε ο Νίκος και η Νόρα ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και, όπως όλα τα ζευγάρια που ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά, τώρα ζουν σχεδόν ευτυχισμένοι. Προσκαλούν στο σπίτι τους τον Άγγελο για να περάσει τη νύχτα μαζί τους, έναντι αμοιβής.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις