Οι ταινίες της εβδομάδας: Το οσκαρικό φαβορί “Belfast” είναι το “Ρόμα” του Κένεθ Μπράνα

Οι ταινίες της εβδομάδας: Το οσκαρικό φαβορί “Belfast” είναι το “Ρόμα” του Κένεθ Μπράνα
UNIVERSAL PICTURES

Κάθε Πέμπτη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος βλέπει και σχολιάζει τις νέες ταινίες στις αίθουσες.

To “Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών” του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο πάτησε στο #1 του εγχώριου box office το περασμένο τριήμερο, εκμεταλλευόμενο την φυσική πια πτώση των “Spider-Man” και “Σμύρνη” καθώς και το πάντα αναμενόμενο ξεφούσκωμα των ταινιών τρόμου που συνάντησε και το “Scream”. Μια πρωτιά χαμηλοτάβανη πάντως, μακριά από εκείνες των προηγούμενων εβδομάδων, με 12.000 εισιτήρια από 93 αίθουσες.

Στην πραγματικότητα, όσο περνά ο καιρός από αυτούς τους τρεις γερούς τίτλους τόσο θα πέφτουν συνολικά τα ταμεία, τουλάχιστον μέχρι την κυκλοφορία του ριμέικ “Έγκλημα στο Νείλο” που είναι η επόμενη εμπορική πρόταση που αναμένεται. Μέχρι τότε, οι αίθουσες υποδέχονται άλλη μια ταινία του Κένεθ Μπράνα, το ημιαυτοβιογραφικό “Belfast” που αναμένεται να παίξει σημαντικό ρόλο στα φετινά Όσκαρ.

Κατά τα άλλα, οι εταιρείες διανομής παίζουν ένα παιχνίδι υπομονής, περιμένοντας μάλλον πια τα θερινά ή έστω μια πιο ευνοϊκή περίοδο, ώστε να βγάλουν τα δυνατά τους χαρτιά. Το ερχόμενο διάστημα είναι αρκετά άδειο – θα υπάρξει κάποια θετική έκπληξη ανάμεσα στις πιο εναλλακτικές προτάσεις;

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Belfast

(Κένεθ Μπράνα, 1ω38λ)

2 / 5

Ένα μικρό αγόρι στον προθάλαμο της εφηβείας, με μια οικογένεια γεμάτη αγάπη και μια καθημερινότητα γεμάτη παιδικές περιπέτειες, μεγαλώνει σε μια γειτονιά που σταδιακά αρχίζει να περικυκλώνεται από εκρήξεις βίας. Βρισκόμαστε στο Μπέλφαστ του 1969 με τις εντάσεις ανάμεσα στους καθολικούς και τους προτεστάντες να κορυφώνονται και την οικογένεια του μικρού να βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τεράστια επιλογή: Να μείνει στο ένα σπίτι που έχουν γνωρίσει ποτέ, ελπίζοντας πως οι διαμάχες θα ξεθυμάνουν, ή να αφήσουν πίσω κάθε τι γνώριμο αναζητώντας αλλού μια νέα αρχή;

Ο Κένεθ Μπράνα, έχοντας στις πλάτες του μια από τις πιο παράξενες φιλμογραφίες που έχει σχηματίσει ποτέ άνθρωπος (σαιξπηρικές διασκευές στα ‘90s, ο γιουροβιζιονικός πρώτος “Thor”, ντισνεϊκές επιταγές, και μια μεταφορά Πουαρώ που γυρίστηκε πριν 2 χρόνια κι ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει), επιχειρεί να γυρίσει το δικό του “Ρόμα”, μια αυτοβιογραφική, ασπρόμαυρη ιστορία ενηλικίωσης με τις πολιτικές και κοινωνικές ταραχές στο φόντο των δικών του αναμνήσεων. Με δύο εντυπωσιακά φωτογενείς ηθοποιούς στους ρόλους των γονιών του, τον Τζέιμι Ντόρναν και την Κατρίνα Μπαλφ του “Outlander”, και με εννιά(!) τραγούδια του Βαν Μόρισον να ντύνουν ηχητικά την αφήγηση.

Η προσέγγιση του Μπράνα μοιάζει ταυτόχρονα πολύ προσωπική αλλά και απρόσωπη- οι πολιτικές ταραχές παρουσιάζονται με έναν τρόπο περίεργα ρομαντικοποιημένο, σα να ήταν απλώς ένα ακατανόητο φυσικό φαινόμενο που ακόμα στοιχειώνει τις αναμνήσεις του, μια πολιτική και κοινωνική συνθήκη εντελώς παρούσα όσο και περιφερειακή. Σε πρώτο πρόσωπο, τα μικρά επεισόδια από την καθημερινή ζωή του μικρού αγοριού δεν χτίζουν κάτι αληθινά ενδιαφέρον, κοφτερό ή ιδιαίτερα παρατηρητικό, πέρα από ένα συμβατικό οικογενειακό δράμα που ξεκινά και τελειώνει δίχως συνέπειες για τον θεατή, και μια γλυκερή θαμπάδα εις βάρος του όποιου ρεαλισμού.

Αντιστοίχως, τα αφηγηματικά εργαλεία δεν είναι περισσότερο κοφτερά. Σαν επιφανειακή ξεπατικωσούρα του “Ρόμα” του Αλφόνσο Κουαρόν, το φιλμ είναι ντυμένο στα ασπρόμαυρα δίχως όμως καμία αίσθηση βάθους ή σκιάσεων που να αναδεικνύουν την επιλογή ή να τη συνδέουν με την αφήγηση. Κι επιπλέον με μια ακατανόητη επιλογή γωνιών λήψης – στο “Ρόμα”, ο Κουαρόν έστηνε το κάθε κεφάλαιο ως μια ξεχωριστή ανάμνηση που έμοιαζε να καταλαμβάνει τη δική της θέση στο χώρο και το χρόνο, σαν μικρές θεατρικές σκηνές που ζουν μέσα στο άπειρο. Ο Μπράνα από αυτό κατάλαβε πως πρέπει να μπαίνει σε κάθε σεκάνς από ό,τι παράξενο σημείο και γωνία εισόδου βρει, δίχως ρυθμό ή λογική στις επιλογές του. Έτσι η ταινία καταλήγει μια αισθητικά ακατανόητη συρραφή επεισοδίων που προσφέρουν την ελάχιστη δυνατή δραματική κορύφωση.

Βλέπεται πολύ ευχάριστα, ειδικά κάποια μελλοντική Κυριακή μεσημέρι, αλλά ως πρεστίζ κυκλοφορία και ως πιθανό οσκαρικό φαβορί είναι μια πρόταση τελείως αμήχανη. Είδαμε -και βραβεύσαμε- το ίδιο το σαφώς ανώτερο “Ρόμα”, λίγα χρόνια νωρίτερα. Ποιο είναι εδώ το νόημα;

Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη

(“Azor”, Αντρέας Φοντάνα, 1ω40λ)

4 / 5

Το βαθύτερο, πιο ριζωμένο κακό, δεν κάνει ήχο. Στο καθηλωτικό πολιτικό θρίλερ, εντυπωσιακό ντεμπούτο του Αντρέας Φοντάνα, ένας τραπεζίτης από τη Γενεύη ταξιδεύει στην Αργεντινή εν μέσω της δικτατορίας, για να αντικαταστήσει τον συνεργάτη του ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς αφήνοντας πίσω του φήμες και ερωτηματικά.

Μετακινούμενος ανάμεσα σε πλούσιους, εντυπωσιακούς χώρους εκκωφαντικά νεκρικής σιωπής, που στεγάζουν τους νεόπλουτους που στηρίζουν (και στηρίζει) το καθεστώς, ο Ίβαν ερευνά την εξαφάνιση εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τις νέες του συνεργασίες. Υπάρχει κάποια αλήθεια που πρόκειται να έρθει στο φως; Ακόμα σημαντικότερα, υπάρχει φως στο οποίο θα μπορούσε να φτάσει η όποια αλήθεια;

Μια προσέγγιση στο πολιτικό θρίλερ μυστηρίου το οποίο χρωστά περισσότερα στο “Ζ” του Κώστα Γαβρά παρά στο οποιοδήποτε σύγχρονο εμπορικό ανάλογό του, το “Αζόρ” κινείται μέσα σε εντυπωσιακά ψυχρές δομές, βρίσκοντας χώρους μέσα στο σκοτάδι και κρυφές επικοινωνίες μέσα στην απόλυτη σιωπή, υπονοώντας αφανείς βαρβαρότητες που δεν βγάζουν ήχο, και χτίζοντας ένταση πάνω στην ακινησία, ολοκληρώνοντας το καταδικαστικό του θεώρημα. Για μια ανηλεή μορφή οικονομικού αποικισμού μέσα από μεθόδους αποσιώπησης, για καθεστώτα που ενεργούν αναίσχυντα στις σκιές και για την πλήρη παραίτηση της ηθικής μπροστά στη συστηματοποίηση του κέρδους.

Ο Φοντάνα χτίζει την αφήγηση του βουβά, υπόγεια, διατηρώντας τον θεατή -όπως και τους ήρωές του- σε ένα επίπεδο παρατεταμένης έντασης δίχως διεξόδους. Αφήνοντας το φινάλε (με α λα “Αποκάλυψη Τώρα!” χροιές) να καταπλακώσει αμείλικτα, δίχως να χρειάζεται την παραμικρή κορώνα. Από τις μεγάλες εκπλήξεις της σεζόν, κι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, γεμάτα αυτοπεποίθηση ντεμπούτα που έχουμε δει τελευταία.

Κυκλοφορεί ακόμα

Χρυσή Αυγή: Υπόθεση Όλων Μας: Ντοκιμαντέρ που εξετάζει τα όσα ακολούθησαν, σε κοινωνικό επίπεδο, την καταδίκη της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης και το πώς η συνεχιζόμενη αντίσταση είναι αναγκαιότητα.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα