Οι ταινίες της εβδομάδας: To οσκαρικό “Minari” και το “Monday” με Κυψέλη και Σεμπάστιαν Σταν

Οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν ανοίξει και το σινεμά αποτελεί πάλι μια αφορμή εξόδου. Παρουσιάζουμε όλες τις πρεμιέρες της Πέμπτη 24 Ιουνίου.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Minari

3 / 5

(Λι Άιζακ Τσανγκ, 1ω55λ)

Μια οικογένεια από τη Νότιο Κορέα εγκαθίσταται στο Άρκανσας των ‘80s προσπαθώντας να ταιριάξουν σε αυτή τη νέα τους πατρίδα και να γίνουν μέρος του Αμερικάνικου Ονείρου. Τα πράγματα δεν κυλάνε ακριβώς ονειρικά όμως, κι όταν η υπέροχη γιαγιά (η Γιου-τζανγκ Γιουν ήρθε σαν σίφουνας και κέρδισε πανάξια το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου) θα έρθει από την Κορέα να μείνει κι αυτή μαζί τους, ο 7χρονος Ντέιβιντ θα βρει στο πρόσωπό της κάτι το συναρπαστικό, εξάπτοντας την περιέργειά του και βγάζοντάς τον από την ράθυμη αβεβαιότητα της στάσιμης καθημερινότητάς του.

Πρωτίστως μια ταινία για το να (ψάχνεις πού) ανήκεις, το “Minari” εντυπωσιάζει με τον αισθητικό του έλεγχο και το πώς μέσα από πλήρη αρμονία κάδρου, χρώματος και ερμηνειών ζωγραφίζει έναν πίνακα που τελικά δεν έχει ανάγκη κανένα άλλο αφηγηματικό κολπάκι για να επικοινωνήσει τις ιδέες του. Μοιάζει ζησμένο και σαφές, έχοντας εξάλλου βασιστεί σε αναμνήσεις του ίδιου του δημιουργού. Ο Τσανγκ κι ο διευθυντής φωτογραφίας Λάχλαν Μίλνε καδράρουν τους ήρωές τους σα να μοιάζουν σχεδόν κυριολεκτικά να προσπαθούν να ταιριάξουν με το φόντο τους, δίχως πάντα να έχουν συναίσθηση του χώρου και της κατάστασής τους. Κοιτούν διαρκώς κάπου αλλού, κάπου εξωτερικά, ή κινούνται με τρόπο συχνά αντιδιαισθητικό.

Είναι μια εντυπωσιακή ταινία που αυτο-σαμποτάρεται βάζοντας τρικλοποδιές πλοκής και φροντίζοντας τα πάντα στην τρίτη πράξη να είναι όσο δραματικά αλλά και ταυτόχρονα όσο τακτικά χρειάζεται. Δεν γκρεμίζεται ποτέ γιατί έχει τη σοφία να είναι πάντοτε ταπεινό και -πίσω από όλα- ειλικρινές. Βρίσκει εύκολα κανείς πολλά να αναγνωρίσει στην οθόνη και στις σχέσεις αυτής της οικογένειας, πολύ περισσότερα από όσα ποτέ θα φανταζόμασταν, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που η πλοκή παίρνει τον έλεγχο. Θα μπορούσε να είναι σπουδαίο.

Monday

2.5/5

(Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, 1ω56λ)

Δύο Αμερικάνοι γνωρίζονται στην καυτή καλοκαιρινή Αθήνα κι όταν η Κλόι αποφασίζει να αφήσει την καριέρα της στην Αμερική για να ζήσει το πάθος με τον Μίκι στην Ελλάδα, οι δυο τους θα διαπιστώσουν αν η σπίθα του σαββατοκύριακου μπορεί να επιβιώσει όταν έρχεται η αναπόφευκτη Δευτέρα.

Αγγλόφωνο σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο του “Suntan”, του οποίου η έφεση για βιωματικής υφής ξέφρενο σινεμά χαρακτήρων, είναι και πάλι παρούσα. (Οι σκηνές πάρτυ, είτε στα νησία είτε στην Κυψέλη, είναι αναμφίβολα αξιομνημόνευτες.) Είτε σκηνοθετεί ένα τρομακτικό ψυχολογικό προφίλ με φόντο το Ελληνικό καλοκαίρι, είτε τον κύκλο ωρίμανσης και φθοράς μιας σχέσης σε μια πόλη που βράζει, ο Παπαδημητρόπουλος ξέρει σχεδόν ενστικτωδώς πώς να φέρνει αυτοκαταστροφή και έκσταση μέσα στην ίδια κινηματογραφική ανάσα κι αυτό δε θα επιτρέψει ποτέ στο σινεμά του να είναι κάτι λιγότερο από συναρπαστικό.

Είναι κρίμα που το σενάριο αφήνει αρκετούς ανοιχτούς λογαριασμούς. Ο ανοιχτός δραματουργικός κύκλος που οδηγεί σε μια Δευτέρα που όλο δεν έρχεται, είναι έξυπνη αρχική τοποθέτηση. Όμως καθώς το φιλμ κυλά πάνω στην ορμητική ματιά του σκηνοθέτη και στις ορέξεις των πρωταγωνιστών (με τον μαρβελικό Σεμπάστιαν Σταν να ζει και να αναπνέει κάθε του στιγμή καθώς ο Μίκι ακολουθεί ένα ανορθόδοξο arc), μοιάζει να μην έχει σαφή αίσθηση κατεύθυνσης, με την Κλόι βήμα το βήμα να χάνει όλο και λίγο από το agency της και τους σεναριακοί μηχανισμοί της τρίτης πράξης να φλερτάρουν με την υπερβολή. Η ταινία παραμένει όμως σε κάθε περίπτωση ένα αντισυμβατικά κατασκευασμένο love story που φέρει την χαρακτηριστική υπογραφή του δημιουργού της, όπου η πόλη και η ατμόσφαιρά της είναι κάτι παραπάνω από απλό σκηνικό.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: O Σεμπάστιαν Σταν μιλά για την ελληνική του περιπέτεια με το “Monday”

Οι Διαρρήκτες

(“Way Down”, Χάουμε Μπαλαγουέρο, 1ω59λ)

Ένας μηχανικός αποφασίζει να καταστρώσει το πιο φιλόδοξο σχέδιο ληστείας. Θέλει να εισβάλει στην τράπεζα της Ισπανίας, για την δεν υπάρχουν σχέδια ούτε και χάρτης. Η ομάδα που συγκεντρώνει θα έχει στη διάθεσή της μόνο 105 λεπτά για να το καταφέρει- κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα του Μουντιάλ. Ο σκηνοθέτης του “[REC]” σε heist movie με πρωταγωνιστή τον Φρέντι Χάιμορ του “Bates Motel”.

Αμερικάνικη Προδοσία

(“American Traitor: The Trial of Axis Sally”, Μάικλ Πόλις, 1ω47λ)

Μια γυναίκα που μετέδιδε γερμανική προπαγάνδα στα αμερικανικά στρατεύματα δικάζεται στην Αμερική για προδοσία. Μια αληθινή ιστορία γεμάτη ανατροπές, σκοτεινές και διφορούμενες πλευρές, ζωντανεύει σε ένα μετρίου φήμης βιογραφικό δράμα με τον Αλ Πατσίνο στο ρόλο του συνηγόρου.

Σε επανέκδοση

Μπλε Βελούδο

4.5 / 5

(“Blue Velvet”, Ντέιβιντ Λιντς, 2ω)

Στη μικρή πόλη που ο φοιτητής Τζέφρι επιστρέφει για να επισκεφθεί τον άρρωστο πατέρα του, ανακαλύπτει ένα κομμένο αυτί που τον στέλνει σε μια έρευνα γεμάτη μυστηριώδεις χαρακτήρες, σκοτεινές συνωμοσίες και βαθιά κρυμμένα μυστικά πίσω από ειδυλλιακό προσωπείο της κοινότητας. Ο Ντέιβιντς Λιντς σε μια από τις σημαντικότερες ταινίες της καριέρας του (για την οποία απέσπασε και υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας), ένα φιλμ-σταθμός πάνω στην ιδέα της ανατροπής του κλινικά ρηγκανικού Αμερικάνικου Ονείρου, το οποίο κατατρώει ένας επίμονος εφιάλτης. Ο Λιντς επικοινωνεί τις ιδέες του με τρόπο σχεδόν σωματικό στο κοινό, δημιουργώντας έναν πυρετωδώς μεθυστικό κινηματογραφικό πίνακα όπου οπτικοί συμβολισμοί, το κλασικό σάουντρακ του Άντζελο Μπανταλαμέντι κι ένα εμβληματικό καστ που αντιστέκεται στην συνήθη τονική ισορροπία (Ντένις Χόπερ, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Κάιλ ΜακΛάχλαν) συνθέτουν ένα αίνιγμα που δεν επιζητά -στην πραγματικότητα- καμία απολύτως λύση.

Μπομπ ο Χαρτοπαίκτης

3.5 / 5

(“Bob le Flambeur”, Ζαν-Πιερ Μελβίλ, 1ω38λ)

Έχοντας μείνει τελείως στεγνός, ένας διαβόητος χαρτοπαίκτης μαζεύει μια ομάδα με σκοπό να ληστέψει ένα καζίνο. Το σχέδιο είναι τέλειο, αλλά υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: Η αστυνομία γνωρίζει τα πάντα. Ο Μελβίλ ακόμα και πριν φτάσει την κορυφαία μετέπειτα περίοδο της καριέρας του, παραδίδει εδώ ένα εντυπωσιακά κατασκευασμένο νουάρ, απαλλαγμένο από συμβάσεις που καλά-καλά δεν έχουν ακόμα εδραιωθεί. Στοχαστικό, με υπαρξιακούς τόνους, πάνω στο αναπόφευκτο και το μοιραίο, με εξαιρετικό φινάλε και ένα πρώτο μέρος που σε καλεί να χαθείς μαζί του στους δρόμους της πόλης.

Το Αίνιγμα

(“Garde à Vue”, Κλοντ Μιλέρ, 1ω30λ)

Διακεκριμένος νομικός θεωρείται ύποπτος για ένα φρικτό έγκλημα σε πόλη της γαλλικής επαρχίας και καλείται για ανάκριση από τον επιθεωρητή την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όμως ο ύποπτος δεν σπάει και τα στοιχεία είναι όλα περιστασιακά. Το ψυχολογικό παιχνίδι ανάμεσά τους περιπλέκεται ακόμα περισσότερο κατά την άφιξη της συζύγου του κατηγορούμενου, η οποία φέρνει μαζί τις δικές της σοκαριστικές αποκαλύψεις. Μισέλ Σερό, Λίνο Βεντούρα και Ρόμι Σνάιντερ σε κλασικό αστυνομικό θρίλερ των ‘80s που είδαμε και σε ριμέικ 2 δεκαετίες αργότερα, με Τζιν Χάκμαν, Μόργκαν Φρίμαν και Μόνικα Μπελούτσι.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις