Οι ταινίες της εβδομάδας: Το “Top Gun: Maverick” είναι ήδη το μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Top Gun: Maverick

(Τζόζεφ Κοζίνσκι, 2ω11λ)

4/5

Στο 36-χρόνια-μετά σίκουελ της διάσημης περιπέτειας του Τόνι Σκοτ (στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένο το νέο φιλμ), ο Μάβερικ του Τομ Κρουζ είναι ακόμα αυτός που ήταν, στην ίδια θέση, με τα ίδια χούγια, τις ίδιες εμμονές, μα και την ίδια αγνή πίστη στην ικανότητα του κόσμου εκεί έξω να σε εκπλήσσει. Γύρω του, τα πάντα έχουν μετακινηθεί ή εκλείψει. Φίλοι έχουν προχωρήσει στη ζωή τους, άλλοι έχουν χαθεί. Ο χρόνος κάνει αργά ή γρήγορα την εμφάνισή του, ακόμα και στο πρόσωπο (και στον κόσμο) του Τομ Κρουζ.

Μα ο ίδιος είναι ακόμα εκεί, αμετανόητος. Στην ίδια θέση. «Θα έπρεπε πια να έχεις πάρει προαγωγή ή να έχεις απολυθεί», του λέει ένας ανώτερος με ψυχρότητα, σα να μιλάει σε ένα ον του οποίου την παρουσία αρνείται να αποδεχθεί. Μιλάει φυσικά στον ίδιο τον Τομ Κρουζ. Ο τελευταίος σταρ του Χόλιγουντ του 20ου αιώνα που μοιάζει, περιέργως, ακόμα στην θέση του. Σε μεγάλα μπλοκμπάστερ στην μεγάλη οθόνη, στα οποία είναι το πρώτο, κυρίαρχο και αδιαφιλονίκητο πρώτο όνομα.

Ο Κρουζ παίζει τον Μάβερικ ως Κρουζ. Δηλαδή έναν άντρα που μοιάζει κι αυτός χρόνου. Που παρακολουθεί τον κόσμο του να καταργείται και να αντικαθίσταται από έναν καινούριο δίχως αυτό να συνακολουθείται από μια αντιστοιχία γνώσης, φροντίδας ή έγνοιας. Στην πρώτη σκηνή της ταινίας καλείται να πετάξει ένα μαχητικό σε όρια αδιανόητα, απλώς και μόνο για να κρατήσει το πρόγραμμα ζωντανό λίγο ακόμα.

Η ταινία ξεκινά με εικόνες και ήχους βγαλμένους κατευθείαν από τα βάθη των ‘80s, και φτάνει να κορυφώνεται σε ένα action υπερθέαμα γεμάτο καρδιά και σασπένς. Σε όλο το ενδιάμεσο, ο Τζόζεφ Κοζίνσκι (ένας σκηνοθέτης με απόλυτο έλεγχο μοντέρνας CGI αισθητικής που όμως μπορεί να εντοπίζει την αναλογικότητα του μοντερνισμού στη εικόνα, στα τοπία, στα περιβάλλοντά του– βλέπε και “Oblivion”) καταφέρνει να κινείται εκεί που η ανάμνηση γίνεται ηχώ κι εκεί που η σκιά του αύριο γίνεται εμψύχωση. Ούτε δημιουργεί κάποιο απολιθωμένο κατασκεύασμα που κουνάει τη μαγκούρα «στους νέους», ούτε και παραδίδεται αμαχητί στις τεχνικές καινοτομίες και ευκολίες.

Ένα σεναριακό εύρημα φέρνει τον Μάβερικ πίσω στο Top Gun, αλλά αυτή τη φορά ως δάσκαλο, υπό τον αυστηρό έλεγχο ενός απολαυστικά μοχθηρού Τζον Χαμ. (Ο Χαμ παίζει τον εμπαθή ανώτερο σχεδόν σα να ήταν χαρακτήρας σε κωμωδία της Τίνα Φέι, απλά κόβοντας λίγο πριν το punchline.) Εκεί αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει μια φουρνιά ελπιδοφόρων πιλότων ώστε να φέρουν εις πέρας μια αποστολή που μοιάζει στα χαρτιά σχεδόν αδύνατο να πετύχει– και σίγουρα χωρίς κάποια σημαντική ανθρώπινη απώλεια.

Η εναλλαγή δραματουργίας και αποστομωτικής εναέριας δράσης δεν αφήνει το φιλμ να πέσει ούτε για μια στιγμή στο έδαφος, φτάνοντας σε ένα κρεσέντο όπου τα δύο αυτά πλέκονται με τρόπο συγκινητικό και σαρωτικό. Σε μια σεκάνς διαρκείας όπου μπορείς να ακούσεις και σχεδόν να νιώσεις το κάθε χτύπημα, την κάθε γωνία κινδύνου, το κάθε ελάχιστο βάρος που επιφέρει αυτή η απόπειρα του να αγγίζεις τα όριά σου επειδή δεν έχεις επιλογή να μην το κάνεις.

Το εντυπωσιακό στο πώς είναι σχεδιασμένη η δράση και η ας πούμε «πλοκή» του “Top Gun: Maverick” είναι ότι οι εχθροί ποτέ δεν έχουν σώματα. Όσο μακριά από πολιτικό χρωματισμό θα μπορούσε ποτέ να είναι μια τέτοια ταινία, ρίχνει τους πιλότους-ήρωές της σε ένα σχέδιο όπου οι αντίπαλες μορφές δεν είναι παρά κάποια λιγοστά μαχητικά ή generic πιλοτικές φιγούρες. Σε αυτή του την εικονογραφικά αφηρημένη προσέγγιση, το “Top Gun: Maverick” αποτυπώνει πλήρως την συμβολική ιδέα των ηρώων που έχουν για αντίπαλο τίποτα άλλο παρά τον εαυτό τους.

Κι ο Μάβερικ, σαν τον Τομ Κρουζ, αυτό κάνει. Επανεφευρίσκει τον εαυτό του και το σώμα του ως ήρωας μιας σύγχρονης κινηματογραφικής περιπέτειας που θα μπορούσε να είναι βωβή, ενός υπερθεάματος που μοιάζει απτό, ενός φαντάσματος από το παρελθόν που πεισματικά κρατά ακόμα τη σωματική του μορφή. Σε μια κομβική σκηνή προς το τέλος του φιλμ, το φάντασμα πλέον πετά κιόλας! Μέχρι το τέλος του φιλμ, θα κυλήσουν ακόμα και δάκρυα.

Κυκλοφορούν ακόμα

Ίκαρος και Δαίδαλος: Αισθητικά αξιοπρόσεκτο φιλμ κινουμένων σχεδίων που διασκευάζει την γνωστή ιστορία.

Το Θαύμα: Μια μοναχή εξαφανίζεται από το μοναστήρι κι ένας αστυνομικός αναλαμβάνει να διαλευκάνει την υπόθεση όμως δεν είναι έτοιμος για αυτά που θα ανακαλύψει. Ρουμάνικο αστυνομικό φιλμ με έντονο το στοιχείο τοπικότητα και μια αφηγηματική που προσφέρει σασπένς πριν απογοητεύσει με το φινάλε.

Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους: Η Ζιλιέτ Μπινός πρωταγωνιστεί σε κοινωνικό δράμα για μια συγγραφέα που προσποιείται πως είναι καθαρίστρια προκειμένου να αντλήσει έμπνευση και να προσδώσει νότα αυθεντικότητας στην ιστορία της.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις