Όσκαρ 2018: Όταν έγιναν τα media πρωταγωνιστές

Η δημοσιογραφία -και ο τρόπος που γίνεται- είναι αντικείμενο debate από καταβολής μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μέσα στα χρόνια βέβαια, έχουν προκύψει κάποια γεγονότα που όσο και αν προσπαθήσει κάποιος, δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, διότι υπάρχουν ακράδαντα ντοκουμέντα. Ας δούμε τη γενικότερη σχέση των Όσκαρ με τις ταινίες που έχουν στο επίκεντρο δημοσιογράφους ή δημοσιογραφική δουλειά (ακόμα και με την ευρύτερη έννοια της καταγραφής από κάμερες).

1. Network

Έκανε πρεμιέρα το 1977. Το 2000 επιλέχθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου, για το τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.

Η ιστορία: Ο πρωταγωνιστής, ο οποίος είναι παρουσιαστής δελτίου ειδήσεων σε μεγάλο αμερικανικό κανάλι (UBS) μαθαίνει από φίλο του για την απόλυση του. Το αφεντικό, βλέποντας τα “πεσμένα” νούμερα, είχε αποφασίσει να δώσει τη δουλειά σε κάποιον νεαρότερο, εξηγώντας πως ο Howard (Peter Finch) θα είχε δυο εβδομάδες προθεσμία, πριν την αποχώρηση. Στο δελτίο της ίδιας ημέρας, ο Howard ενημερώνει το κοινό για το μέλλον του και για τη διάθεση του να αυτοκτονήσει στον αέρα, μόλις έπεφταν οι τίτλοι τέλους. Οι διοικούντες αποφασίζουν να ενεργοποιήσουν αμέσως την απόλυση, πριν πεισθούν να του δώσουν μια ευκαιρία να αποχαιρετίσει το κοινό του. Σε αυτό το “αντίο” γίνεται ρεκόρ ανταπόκρισης κοινού και η υπεύθυνη για το ψυχαγωγικό τμήμα του σταθμού (Dunaway) προτείνει τη σύμπραξη -που είχε μόνο τραγικές συνέπειες, στο βωμό των νούμερων.

Tι έγινε μετά: Ο σεναριογράφος “πάτησε” σε απευθείας μετάδοση αυτοκτονίας δημοσιογράφου, δυο χρόνια νωρίτερα. Στήριξε το ρόλο της Dunaway, στη διευθύντρια προγράμματος του NBC. Η ταινία προτάθηκε για δέκα Oscars (καλύτερου ηθοποιού -Peter Finch-, καλύτερου ηθοποιού -William Holden- καλύτερης ηθοποιού -Faye Dunaway-, δεύτερου γυναικείου ρόλου -Beatrice Straight-, πρωτότυπου σεναρίου, δεύτερου ανδρικού ρόλου, ταινίας, σκηνοθέτη, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, μοντάζ). Πήρε τέσσερα (Finch, Dunaway, Straight και σεναρίου).

2. Reds

Ο Warren Beatty έγραψε το σενάριο, ανέλαβε την παραγωγή, τη σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας που κυκλοφόρησε το 1981 και είχε ως αντικείμενο τη ζωή και την καριέρα του John Reed, δημοσιογράφου και συγγραφέα του Ten Days That Shook the World -χρονικό της ρωσικής επανάστασης.

H ιστορία: Πραγματεύεται τον έρωτα του John Reed και της Loyise Bryant, με φόντο τις κοινωνικές διεκδικήσεις στην Αμερική (1915-1919) και την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία.Το 1915 η παντρεμένη socialite Loyise Bryant συναντά για πρώτη φορά τον John Reed, σε ομιλία του στο Portland. Την ιντριγκάρει ο ιδεαλισμός του και αφότου περνούν ένα βράδυ συζητώντας για διεθνή πολιτική, αντιλαμβάνεται πως η συγγραφή είναι η μόνη διέξοδος της ανούσιας ζωής της. Εγκαταλείπει τον άνδρα της και πηγαίνει στη Νέα Υόρκη να ζήσει με τον Reed, σε μια όαση έκφρασης ελευθερίας, με μέλη ακτιβιστές, καλλιτέχνες, αναρχικούς κλπ. Γίνεται εκπρόσωπος του γυναικείου φεμινισμού στην Αμερική. Ο Reed ασχολήθηκε με τις απεργίες των “Κόκκινων” (του κομμουνιστικού κόμματος των ΗΠΑ). Η εμμονή του με το να αλλάξει τον κόσμο, πήγε στο St. Louis για να καλύψει το Δημοκρατικό Συνέδριο του 1916.

Τι έγινε μετά: Προτάθηκε για τα Oscars της καλύτερης ταινίας (κέρδισε το Chariots of Fire), καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου (κέρδισε πάλι το Chariots of Fire), σκηνοθεσίας, πρώτου ανδρικού, δεύτερου ανδρικού (Jack Nicholson), πρώτου γυναικείου (Diane Keaton), δεύτερου γυναικείου (Mayreen Stapleton). Κέρδισε μόνο η τελευταία. Η ιστορία όμως, έγραψε πως ο Beatty έγινε ο τρίτος της ιστορίας που προτάθηκε για καλύτερος ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας πρωτότυπου σεναρίου.

3. The Killing Fields

Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Κραυγές στη σιωπή”. Η βρετανική παραγωγή του 1984 βασίστηκε στις εμπειρίες δυο δημοσιογράφων: του Dith Pran από την Καμπότζη και του Syndey Schanberg από την Αμερική.  Πρόκειται για αληθινή ιστορία.

Η ιστορία: Σας μεταφέρει στην Καμπότζη του 1973. Ο Αμερικάνος, ανταποκριτής των New York Times βρίσκεται σε αποστολή εκεί, ώστε να καλύψει τις παράπλευρες απώλειες από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς, στο γειτονικό Βιετνάμ. Όταν ο δικτάτορας των Ερυθρών Χμερ καταλαμβάνει την πρωτεύουσα της χώρας, προχωρά σε μαζικές δολοφονίες και ο Schanberg ανησυχεί για την τύχη του διερμηνέα του (Pran), τον οποίον άφησε πίσω.

Τι έγινε μετά: Είχε επτά υποψηφιότητες για Oscar (καλύτερη ταινία, καλλιτεχνική διεύθυνση, μοντάζ, πρώτου ανδρικού, σκηνοθέτη και διασκευασμένου σεναρίου). Πήρε αυτό για την καλλιτεχνική διεύθυνση, το μοντάζ και του β’ ανδρικού ρόλου. Ο Haing S. Ngor, ο οποίος δεν είχε προτέρα εμπειρία από υποκριτική (τον έπεισαν να αναλάβει το ρόλο, διότι ως ένας από τους ελάχιστους επιζώντες όφειλε να αποκαλύψει όσα έγιναν), έγινε ο πρώτος και μόνος Ασιάτης που πήρε αυτό το Oscar. Τον δολοφόνησαν σε απόπειρα ληστείας, στο πάρκινγκ του σπιτιού του, επειδή αρνήθηκε να δώσει το ρολόι του. Στην ταινία, σε μια σκηνή, είχε σωθεί από τους αντάρτες παραδίδοντας το ρολόι του.

4. Broadcast News

Κυκλοφόρησε το 1988. Δεν έχει να κάνει με πραγματικά γεγονότα. Λάθος. Έχει να κάνει με πραγματικά γεγονότα, αλλά όχι με υπαρκτούς χαρακτήρες. Το σενάριο ήταν προϊόν μυθοπλασίας, αν και ο συγγραφέας ομολόγησε αργότερα πως εμπνεύστηκε από πραγματικούς δημοσιογράφους.

H ιστορία: Αφορά τρεις χαρακτήρες, οι οποίοι εργάζονται για τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Η Jane είναι ταλαντούχα, νευρωτική και η ζωή της περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά. Ο Aaron είναι ο καλύτερος φίλος της Jane -βασικά είναι ερωτευμένος μαζί της, αλλά δεν της το έχει πει-, χαρισματικός δημοσιογράφος και φιλόδοξος για την καριέρα του στο γυαλί. Ο Tom προέρχεται από την αθλητική δημοσιογραφία, αλλά στο συγκεκριμένο δίκτυο λέει το δελτίο ειδήσεων. Είναι ευπροσήγορος, γράφει καλά στο φακό, αλλά δεν έχει εμπειρία -ναι τον προσέλαβαν γιατί είναι όμορφος. Του αρέσει η Jane, αλλά τον τρομάζει ως επαγγελματίας. Πέραν των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ τους, μπορείτε να δείτε πώς προκύπτουν οι ειδήσεις για το δελτίο, πώς επιλέγονται αυτές που βλέπετε κλπ, κλπ.

Τι έγινε μετά: Προτάθηκε για επτά Oscars (καλύτερη ταινία, πρώτου γυναικείου ρόλου -Holly Hunter-, πρώτου ανδρικού ρόλου -William Hurt-, δεύτερου ανδρικού ρόλου -Albert Brooks-, πρωτότυπου σεναρίου, καλλιτεχνική διεύθυνση και μοντάζ), αλλά δεν πήρε κάποιο.

5. The Insider

Το σενάριο της ταινίας του 1999 περιέχει πολλά πραγματικά γεγονότα, τα οποία αναμείχθηκαν με μυθοπλασία. Άνδρας ονόματι Jeffrey Wigand είχε δώσει συνέντευξη στο Vanity Fair και αποκάλυψε πράγματα που άλλαξαν την καπνοβιομηχανία.

H ιστορία: Ο Jeffrey Wigand ήταν βιοχημικός και το 1989 προσελήφθη από την Brown and Williamson, έναντι παχυλής αμοιβής. Η δουλειά του ήταν αυτή του αντιπροέδρου στο τμήμα έρευνας και ανάπτυξης. Ήταν υπεύθυνος 243 ανθρώπων και είχε μπάτζετ 30 εκατ. δολαρίων, για να ανακαλύψει το τσιγάρο που θα νικούσε τον ανταγωνισμό. Πίστευε πως μπορεί να δημιουργήσει το πρώτο ασφαλές τσιγάρο. Δεν πίστεψαν στην ιδέα τα αφεντικά, που συνέχισαν να βάζουν ουσίες με στόχο την εξάρτηση του καταναλωτή -οι οποίες ήταν επικίνδυνες καθώς διαπιστωμένα δημιουργούσαν καρκίνο. Τον έβαλαν στην άκρη και τον απέλυσαν το 1993. Το συμβόλαιο εμπιστευτικότητας που είχε υπογράψει, έληγε το 1995. Ένα χρόνο μετά έδωσε όσα στοιχεία είχε στον τηλεοπτικό παραγωγό, Lowell Bergman, αρνούμενος να εμφανιστεί στην εκπομπή -για τον προφανή λόγο. Όταν μίλησε, το κανάλι αρνήθηκε να προβάλει την εκπομπή -υπό την απειλή μηνύσεων από την καπνοβιομηχανία. Δέχθηκε απειλές για τη ζωή του, όπως και ο Bergman, ο οποίος αποδομήθηκε από το μέσο του.

Τι έγινε μετά: Η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια και έγινε ο λόγος που οι καπνοβιομηχανίες συμφώνησαν να πληρώνουν δισεκατομμύρια δολάρια σε κράτη, ώστε να αντισταθμίσουν τα ιατρικά έξοδα για όσα προκαλούσε το κάπνισμα. Όταν έγινε στον Wigand πρόταση να μεταφερθεί η ιστορία του στη μεγάλη οθόνη, δέχθηκε με μόνο όρο να αλλάξουν τα ονόματα των παιδιών του και να μην υπάρχει τσιγάρο έστω σε μια σκηνή. Η ταινία προτάθηκε για επτά Oscars (καλύτερου ηθοποιού -Russell Crowe-, καλύτερης ταινίας, σκηνοθέτη, διασκευασμένου σεναρίου, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, μοντάζ και ήχου). Δεν κέρδισε κάποιο.

6. Τhe Truman Show

Αυτό που είδαμε το 1998 ήταν το reality, πριν τα reality και η γνωριμία μας με έναν κόσμο γεμάτο celebrities… που δεν έχουν επάγγελμα. Έχει δώσει και το όνομα του σε σύνδρομο (το ‘χουν όσοι πιστεύουν πως τους παρακολουθούν).

Η ιστορία: Ένας 30χρονος υπάλληλος αγνοεί ότι ο ειδυλλιακός κόσμος που τον περιτριγυρίζει αποτελεί ντεκόρ της πιο δημοφιλούς σαπουνόπερας, με θέμα τη σε ζωντανή μετάδοση καθημερινή ζωή του. Ο Truman Burbank ζει μια ευτυχισμένη ζωή σε ένα συνηθισμένο νησί. Αυτό όμως που δεν ξέρει είναι  ότι η ζωή του είναι ουσιαστικά ένα τηλεοπτικό σόου στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος, το μέρος όπου ζει είναι ένα τεράστιο στούντιο γεμάτο κάμερες και ότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεται εδώ και τόσα χρόνια είναι στην πραγματικότητα πληρωμένοι ηθοποιοί. Αυτό το ψέμα το ζει εδώ και τριάντα χρόνια μέχρι που μια μέρα τα μαθαίνει όλα! Θα μπορέσει άραγε να δραπετεύσει ή θα τον νικήσουν οι φόβοι του; Το “Good morning! Oh, and in case I don’t see ya, good afternoon, good evening and good night!” του φινάλε προκαλεί ανατριχίλα, όσα χρόνια και αν έχουν μεσολαβήσει από τη στιγμή που είδατε την ταινία. Αν δεν την έχετε δει, παρακολουθήστε την και θα καταλάβετε.

Tι έγινε μετά: Είχε τρεις υποψηφιότητες (δεύτερου ανδρικού ρόλου -Ed Harris-, σκηνοθέτη και πρωτότυπου σεναρίου), αλλά δεν τιμήθηκε το βράδυ της τελετής.

7. Good Night, and Good Luck

Βγήκε στις αίθουσες το 2005. Επρόκειτο για άλλη μία διασταύρωση δημοσιογραφίας και πολιτικών και για την ακρίβεια την κόντρα του Edward R. Murrow, θρύλου του CBS με τον γερουσιαστή-κυνηγό κομμουνιστών , Joseph McCarthy. Μια στάση εδώ: ο McCarthy έγινε  γνωστός για τις μεθόδους πολιτικής εξόντωσης που είχε εφαρμόσει, με τη δικαιολογία ότι έτσι θα κρατούσε τον κίνδυνο του κομμουνισμού εκτός ΗΠΑ. Εκ ου και ο όρος “μακαρθισμός”. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο George Clooney. Μεταξύ αυτών που βλέπει ο θεατής είναι και πώς λειτουργούσαν τα newsrooms της τηλεόρασης, όταν δημιουργήθηκαν και πολλές φορές η προσωπική ζωή των μελών τους έπεφτε πάνω στην επαγγελματική.

Η ιστορία: Στις αρχές του 1953, όταν η τηλεοπτική δημοσιογραφία ήταν στα σπάργανα, ο Murrow -το πιο δυνατό χαρτί του CBS- με την ομάδα του έμαθαν πως ένας αξιωματικός της αμερικανικής αεροπορίας, Milo Radulovich, αποστρατεύτηκε βάσει αναληθών κατηγοριών για εμπλοκή συγγενών του με τον κομμουνισμό και αφότου αρνήθηκε να τους αποκηρύξει. Ο δημοσιογράφος βρέθηκε μπροστά στην τραγική πραγματικότητα του μακαρθισμού και των απαγορευμένων πολιτικών φρονημάτων, όπως και τις διώξεις των αντιφρονούντων. Παρ’ όλα αυτά, ρίσκαρε την προσωπική και την επαγγελματική του ασφάλεια για να ερευνήσει το θέμα. Ένα τηλεοπτικό debate μεταξύ των Murrow και McCarthy, ισχυροποίησε τη θέση του τελευταίου και η εκπομπή του δημοσιογράφου “κόπηκε”, για να αρχίσει ο πόλεμος μεταξύ τους (το κυνήγι κράτησε 4 χρόνια έως ότου αποκαλύφθηκαν κάποια έγγραφα και ενοχλήθηκε ο Πρόεδρος Eisenhower, με τη μαύρη λίστα του πολιτικού να είναι γνωστή τοις πάσι -αφορούσε 324 ονόματα μόνο από το Hollywood.

Τι έγινε μετά: Η ταινία προτάθηκε για έξι Oscars (καλύτερης ταινίας, ηθοποιού, σκηνοθέτη, πρωτότυπου σεναρίου, καλλιτεχνικής διεύθυνσης και παραγωγής). Έμεινε στις υποψηφιότητες. Αναδείχθηκε η ταινία της χρονιάς, από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

8. Spotlight

H εφημερίδα “Boston Globe” διαθέτει το παλαιότερο τμήμα ερευνητικής δημοσιογραφίας από καταβολής αμερικανικών ΜΜΕ, που λειτουργεί χωρίς διακοπή. Το όνομα του τμήματος είναι Spotlight. Ένα από τα θέματα που έψαξε ήταν η συστηματική σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, στην ευρύτερη περιοχή της Βοστώνης, από ιερείς της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

Η ιστορία: Το 1976 στο αστυνομικό τμήμα της Βοστώνης, δυο αστυνομικοί συζητούσαν επί της σύλληψης του ιερέα Fr. John Geoghan για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και την παρουσία ενός υψηλά ιστάμενου σε συζητήσεις με τη μητέρα των παιδιών. Ο βοηθός εισαγγελέα μπήκε στο τμήμα και είπε στους αστυνομικούς να μην αφήσουν τον Τύπο να μάθει τι έχει γίνει. Η σύλληψη αποσιωπήθηκε και ο ιερέας αφέθηκε ελεύθερος. Το 2001 η Boston Globe δημοσίευσε σε στήλη άρθρο για έναν δικηγόρο (Mitchell Garabedian), ο οποίος υποστήριζε πως ο Καρδινάλιος Bernard Law ήξερε πως ο John Geoghan κακοποιούσε σεξουαλικά παιδιά και δεν έκανε κάτι να τον σταματήσει. Την ίδια περίοδο, η εφημερίδα προσέλαβε έναν νέο δημοσιογράφο, τον Marty Baron, ο οποίος συναντήθηκε με τον επικεφαλής της ομάδας Spotlight, Walter Robinson και πρότεινε την έρευνα του θέματος. Αυτό που αποκαλύφθηκε ήταν ένα μοτίβο σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από 70 ιερείς της καθολικής εκκλησία της Massachusetts και την κάλυψη από την Αρχιεπισκοπή της Βοστώνης. Η εφημερίδα δημοσίευσε 600 άρθρα που αφορούσαν εκατοντάδες παιδιά, σε όλη τη χώρα και τελικά, οι κατηγορούμενοι ιερείς ήταν 249 στη Βοστώνη και 6.427 σε όλη την Αμερική. Τα θύματα είχαν φτάσει τα 17.259.

Τι έγινε μετά: Η σειρά των αποκαλύψεων που έγιναν από την ομάδα “Spotlight” της έδωσε το βραβείο Pulitzer για Δημόσια Προσφορά, το 2003. H ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά, εκτός ανταγωνισμού, στο 72ο Venice International Film Festival του 2015. Στις αίθουσες βγήκε στις 6/11 του ίδιου έτους και “έβγαλε” 92 εκατομμύρια δολάρια, παγκοσμίως. Ακολούθησε σειρά βραβείων μέχρι τα Academy Award για καλύτερη ταινία και καλύτερο πρωτότυπο σενάριο. Είχε έξι υποψηφιότητες. 

9. Τhe Post

Πραγματεύεται τα Pentagon Papers , που κατά τον  Lloyd Gardner, ιστορικό του Rutgers University και συγγραφέα του “Τhe War on Leakers” “θεωρούνται ως το σημείο “κλειδί” για τη διαφάνεια, τους πληροφοριοδότες και του να αναλαμβάνει η κυβέρνηση τις ευθύνες των πράξεων της. Επαναβεβαίωσε την παράδοση των ΗΠΑ ενάντια στην απαγόρευση στη δημοσίευση ντοκουμέντων. Αν η κυβέρνηση μπορούσε να το κάνει αυτό, τότε θα μιλούσαμε για μια πραγματικά σκοτεινή σκιά πάνω από τη δημοσιογραφία”.

Η ιστορία: Η Meryl Streep υποδύεται την Katharine Graham, τη νέα εκδότρια της “Washington Post” το 1971. Πέρασε στα χέρια της του συζύγου της, Philip (“εκείνες τις ημέρες ο μόνος πιθανός κληρονόμος ήταν άνδρας”, έγραψε στη βιογραφία της με τίτλο “Personal History” που κέρδισε Pulitzer), από τον πατέρα της Eugene -είχε αγοράσει το μέσο το 1933. Έγινε η πρώτη γυναίκα εκδότρια της ιστορίας και την εποχή των Pentagon Papers (η άκρως απόρρητη έρευνα του Υπουργείου Αμύνης των ΗΠΑ, για τη στρατιωτική εμπλοκή στο Vietnam από το 1945 έως το 1967) ετοιμαζόταν να βάλει την εταιρία στο χρηματιστήριο. Παρ’ όλα αυτά, συναίνεσε με τη δημοσίευση ντοκουμέντων για τον πόλεμο του Vietnam (οι κυβερνήσεις των Harry S. Truman, Dwight D. Eisenhower, John F. Kennedy και Lyndon B. Johnson είχαν παραπλανήσει το κοινό, για το βαθμό εμπλοκής των ΗΠΑ σε αυτόν τον πόλεμο), μετά την έκδοση δικαστικής απόφασης που απαγόρευε στους New York Times να συνεχίσουν τις αποκαλύψεις -που προέρχονταν από απόρρητα έγγραφα τα οποία προμήθευσε ο τότε στρατιωτικός αναλυτής της κυβέρνησης, Daniel Ellsberg.

Τι έγινε μετά: Η Washington Post συνέχισε τις αποκαλύψεις και με το Watergate, το οποίο ακολουθεί. Πριν προχωρήσουμε, οφείλουμε να πούμε πως στα φετινά Oscars η ταινία έχει δυο υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, καλύτερου γυναικείου ρόλου).

10. All The President’s Men

Μεταξύ του “The Post” και του “Mark Felt: The Man Who Brought Down the White House Trailer” (που δεν έχει προταθεί για κάτι, αλλά το θέμα του είναι ο πληροφοριοδότης του Watergate) οφείλουμε να βάλουμε το “All the President’s Men” μολονότι υπάρχει χρονική απόσταση 41 χρόνων. Το 1976 που λέτε, κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες το πολιτικό θρίλερ που αφορούσε το σκάνδαλο Watergate και “έριξε” τον Nixon.

Η ιστορία: Στις 17 Ιουνίου του 1972 ο Frank Willis, φύλακας του κτιρίου παρατήρησε πως υπήρχε κολλητική ταινία που κάλυπτε τα μάνταλα σε πόρτες από το γκαράζ έως εκείνες των γραφείων στον 6ο όροφο τη Democratic National Committee -ώστε να μην κλείνουν. Τις έβγαλε, αλλά όταν επέστρεψε στους χώρους μια ώρα αργότερα, βρήκε νέες ταινίες στις κλειδαριές. Τηλεφώνησε στην αστυνομία που πρόλαβε επί τω έργω πέντε άνδρες να κλέβουν έγγραφα και να τοποθετούν κοριούς στα τηλέφωνα. Συνελήφθησαν, τους ασκήθηκε δίωξη δυο μήνες μετά και τον Γενάρη του 1973 καταδικάστηκαν. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους για τον Nixon. Όλα αυτά τα γεγονότα δημοσιεύτηκαν -με κάθε λεπτομέρεια- στην Washington Post, με την ταινία να επικεντρώνει στον τρόπο που χειρίστηκαν το θέμα οι δημοσιογράφοι Bob Woodward και Carl Bernstein.

Τι έγινε μετά: Η ταινία ήταν υποψήφια για 8 Oscars. Πήρε τα 4 (δεύτερου ανδρικού ρόλου, σεναρίου, παραγωγής και ήχου). Οι δημοσιογράφοι συνέχισαν το θαυμαστό τους έργο (ο Woodward είναι αρχισυντάκτης και ο Bernstein αφότου ερεύνησε τη μυστική σχέση της CIA και των αμερικανικών media, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, εργάστηκε στα μεγαλύτερα Μέσα και πλέον κάνει ερευνητική δημοσιογραφία, στο Vanity Fair). Όλος ο κόσμος αναζητούσε το “βαθύ λαρύγγι”, κωδικό όνομα που είχε η πηγή των απόρρητων στοιχείων. Αυτό έγινε ταινία φέτος, με τίτλο ” Mark Felt: The man who brought down the White House “.

10+1: Gentleman’s Agreement

Η παραγωγή αυτή έγινε το 1947. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Ελία Καζάν (γεννήθηκε ως Ηλίας Καζαντζόγλου και ήταν ο σκηνοθέτης που ανέδειξε τους Marlon Brando και Warren Beatty, μεταξύ πολλών άλλων) και πραγματεύτηκε το αντισημιτισμό της αμερικανικής κοινωνίας. Βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Laura Z. Hobson που είχε κυκλοφορήσει το 1946 -με σειρά άρθρων στο Cοsmopolitan. Την απόφαση για τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη την πήρε ο Darryl F. Zanuck, παραγωγτός της 20th Century Fox, όταν του αρνήθηκαν την είσοδο σε country club του Los Angeles, επειδή τον πέρασαν για Εβραίο. Πολλοί Εβραίοι παραγωγοί ταινιών του ζήτησαν να μη το κάνει -λέγοντας πως θα δημιουργήσει προβλήματα και ότι θα υποστεί λογοκρισία. Δεν τους άκουσε.

Η ιστορία: Ένας δημοσιογράφος (Gregory Peck) αποφασίζει να παραστήσει τον Εβραίο για κάποιους μήνες, ώστε να καταγράψει και να αναλύσει τη συμπεριφορά των συμπολιτών του. Σύντομα έρχεται αντιμέτωπος με ρατσιστική συμπεριφορά από συνεργάτες τους και από τη σύντροφο του -που έως τότε δήλωνε φιλελεύθερη.

Τι έγινε μετά: Προτάθηκε για οκτώ Oscars (καλύτερης ταινίας, σκηνοθέτη, πρώτου και δεύτερου γυναικείου και ανδρικού ρόλου, καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, μοντάζ, καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς). Κέρδισε 3 (καλύτερης ταινίας, σκηνοθέτη, α’ ανδρικού και β’ γυναικείου -Celeste Holm).

Θέλεις βραβευμένες ταινίες; Δες NOVA!

Απόλαυσε ταινίες που σάρωσαν τα βραβεία σε Αμερική και Ευρώπη. Και ταινίες που ήδη κλέβουν την παράσταση στο χορό των φετινών βραβείων σε Α’ προβολή: Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ στο Μιζούρι, Wonder, Η Μορφή του Νερού, The Disaster Artist, The Greatest Showman