Πασιφίξιον: Πού και πότε θα δείτε το κρυφό αριστούργημα των κινηματογραφικών 2020s

Ψυχροπολεμικό θρίλερ ή ενα υπνωτιστικό, φιλμικό όνειρο διαθέσεων; Ο προκλητικός Ισπανός δημιουργός Άλμπερτ Σέρα κάνει και τα δύο σε πακέτο ενός, με το επιβλητικό έπος Pacifiction, ένα από τα κρυφά αριστουργήματα των κινηματογραφικών 2020s.

Βρισκόμαστε στην Ταϊτή, ένα νησί της Γαλλικής Πολυνησίας. Ο Ύπατος Αρμοστής της Δημοκρατίας και στέλεχος της γαλλικής κυβέρνησης Ντε Ρολέ είναι ένας ευφυής άνδρας με άψογους τρόπους, ο οποίος κινείται στα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής ενώ παράλληλα συναναστρέφεται και με συμπολίτες του από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Ο Ντε Ρολέ θα κληθεί έξαφνα να διαχειριστεί τις συνέπειες της εξάπλωσης μιας είδησης που φημολογείται εντόνως: Ακούγεται πως στην περιοχή εθεάθη ένα υποβρύχιο, του οποίου η απόκοσμη παρουσία θα μπορούσε να προαναγγέλλει την επιστροφή των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών.

Ο σπουδαίος πρωταγωνιστής Μπενουά Μαζιμέλ, ένας από τους κορυφαίους ευρωπαίους ηθοποιούς (τον είδαμε πέρυσι και στο υπέροχο μαγειρικό δράμα “Στη Φωτιά” με τη Ζιλιέτ Μπινός) δίνει μία από τις κορυφαίες ερμηνείες που έχουμε δει εδώ και χρόνια, αυτοσχεδιάζοντας σε μεγάλο βαθμό αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον του και με τις όσες οδηγίες του ψιθύριζε ο σκηνοθέτης στο αυτί, συνεισφέροντας στην αίσθηση ονείρου και αποπροσανατολισμού με την οποία θέλει να σε αφήσει η ταινία.

Ο Μαζιμέλ αποκάλυψε πως το “Pacifiction” είναι η αγαπημένη ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ εδώ και χρόνια, ενώ κι ο πολύ ενεργός στα social media σκηνοθέτης Πολ Σρέιντερ έγραψε επίσης για το φιλμ:

Pacifiction. Ο Γκράχαμ Γκριν συναντά το Αργό Σινεμά. Ένας στοχασμός 163 λεπτών πάνω στην Πολυνησία, στον αποικιοκρατικό τουρισμό και στην ομορφιά του φωτός. Ένα ηχοτοπίο από drones, από προφορές κι από εφέ παλίρροιας. Ένα από εκείνα τα φιλμ που σκέφτεσαι «πότε θα τελειώσει;» και τότε τελειώνει και χαίρεσαι που έμεινες μαζί του.

Την ταινία σκηνοθετεί ο φοβερός και τρομερός Άλμπερτ Σέρα, τρία χρόνια μετά το σοκ του “Liberté” που έμοιαζε βγαλμένο απ’ τις σελίδες του Μαρκήσιου Ντε Σαντ.

Μιλώντας τότε μαζί του, είχε πει κάτι για το πώς δουλεύει με το φως στο “Liberte”, που θα μπορούσε να το έχει πει και για το “Pacifiction”:

«Για μένα αυτή η ασάφεια ήταν πολύ σημαντική, ένα φως που είναι τεχνητό αλλά και λίιιιγο οργανικό, να υπάρχει λίγη διακύμανση. Δημιουργείται έτσι μια ιδέα ονείρου, ενός ονείρου που δεν είναι αληθινό αλλά την ώρα που το ονειρεύεσαι νομίζεις πως είναι αληθινό. Και είναι κάτι πολύ δεμένο στη γη. Μου αρέσει αυτή η αμφισημία. Το φιλμ έχει δεμένη μέσα του αυτή την ιδέα πως δεν ξέρεις τι έχεις δει, τι έχεις φανταστεί, τι έχεις ακούσει. Το φιλμ θα μπορούσε να συνεχίζεται για πάντα. Είναι περίεργα μονταρισμένο, αλλά δεν είναι βαρετό. Θα μπορούσες να περάσεις ώρες ακόμα εκεί. “Τι έρχεται μετά;”».

Το “Pacifiction” είναι, όπως ανέφερε και το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όταν το πρόβαλε σε πανελλήνια πρεμιέρα πριν 2 χρόνια, ένα «εκθαμβωτικό, σύγχρονο πολιτικό θρίλερ για τις νέες μορφές αποικιοκρατίας, το οποίο εντυπωσίασε τις Κάννες, απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές και ήδη θεωρείται μία από τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς».

Αυτό το καλοκαίρι, βρίσκει το δρόμο του και για τις ελληνικές αίθουσες, κι αυτή είναι η ελληνική αφίσα: