Νέες ταινίες: “Poor Things”, το αριστούργημα του Γιώργου Λάνθιμου σε preview προβολές

Η “Φόνισσα” παρά το γεγονός πως έχασε κάποιες αίθουσες και είναι πια στην τρίτη εβδομάδα κυκλοφορίας, συνεχίζει να μαζεύει κόσμο πατώντας και στο θετικό word of mouth. Με ακόμα 37.000 εισιτήρια ξεπερνά πια τις 270.000 στο σύνολο, και με την εορταστική περίοδο στον ορίζοντα στοχεύει σε 400άρι.

Σε πολύ μικρότερη κλίμακα, η “Ζώνη Ενδιαφέροντος” απολαμβάνοντας της απόλυτης στήριξης της κριτικής έκοψε σχεδόν 6.500 εισιτήρια σε περιορισμένο κύκλωμα, μπαίνοντας στο τοπ-5 με πολύ καλό μέσο όρο θεατών ανά αίθουσα. Με 21.000 εισιτήρια 4ημέρου το “Γουόνκα” είχε πολύ μετρημένο άνοιγμα, όμως θα παίζει χωρίς αντίπαλο στο είδος του τις ερχόμενες μέρες και θα έχει πολλές ευκαιρίες να μαζέψει κόσμο.

Αυτή την εβδομάδα έχουμε μια ακόμα ελληνική λογοτεχνική διασκευή, έναν υπερήρωα που πρακτικά κυκλοφορεί σαν από υποχρέωση, αλλά και τις πρώτες preview προβολές για το “Poor Things” για τους θεατές που δε μπορούν να περιμένουν μέχρι την 1η Ιανουαρίου.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Poor Things

(Γιώργος Λάνθιμος, 2ω21λ)

*****

Η Μπέλα Μπάξτερ (Έμμα Στόουν, μεγάλη ερμηνεία) επιστρέφει στη ζωή χάρη στον αντισυμβατικό επιστήμονα Γκόντγουιν Μπάξτερ (Γουίλεμ Νταφόε, στρυφνά ευαίσθητος κάτω από ευρηματικά τερατώδες μακιγιάζ). Όμως η Μπέλα θα πρέπει να μάθει τα πάντα από την αρχή: Πώς να περπατάει, πώς να μιλάει, πώς να χορεύει, πώς να αισθάνεται, πώς να επιθυμεί, πώς να αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Αυτή η δίψα για ζωή θα έχει ως αποτέλεσμα να φύγει για ένα μεγάλο ταξίδι μαζί με έναν σκιώδη δικηγόρο (Μαρκ Ράφαλο, η πιο αστεία ερμηνεία της χρονιάς) που θέλει να την εκμεταλλευτεί. Σε αυτό το ταξίδι, η Μπέλα θα μάθει ποια είναι. Και θα μάθει τι θέλει.

Ένα εκστατικό αριστούργημα για το πώς η ενστικτώδης αναζήτηση εμπειριών και ζωής συνδέεται απαρέγκλιτα με την απελευθέρωση, την σεξουαλικότητα, αλλά και την απογοήτευση και την αβεβαιότητα. Ένας αντι-Πυγμαλίωνας που βάζει στο μπλέντερ Πινόκιο, Φρανκενστάιν και “Barbie”, ταξιδεύοντας σε πολύχρωμους κόσμους μιας παραμυθένια steampunk χροιάς καθώς η Μπέλα Μπάξτερ μαθαίνει για τον κόσμο, την ηθική, τη φιλοσοφία το σεξ μέσα από μια σειρά απίστευτα διασκεδαστικών, σπαρταριστά αστείων περιπετειών. Σε ένα σύμπαν τεράστιο, ευρηματικά χειροποίητο από τα κουστούμια-πανδαισίες της Χόλι Γουάντινγκτον μέχρι την πυρετώδη μουσική του Τζέρσκιν Φέντριξ.

Η πολυαναμενόμενη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου προβάλλεται σε επιλεγμένες αίθουσες σε previews στις 26 και 27 του μήνα, πριν κυκλοφορήσει κανονικά την Πρωτοχρονιά. Γράφαμε από το φεστιβάλ Βενετίας πως «μέσα από μια αντισυμβατική φιλμική κατασκευή που δεν μοιάζει εν τέλει με καμία άλλη, μπορείς να νιώσεις τον σκηνοθέτη και την κεντρική περφόρμερ να αποκτούν και να εκφράζουν κι οι ίδιοι, βήμα-βήμα, σκηνή τη σκηνή, μια αντίστοιχη αίσθηση ενθουσιώδους περιέργειας και απελευθέρωσης με την κεντρική τους ηρωίδα. Είναι μια ταινία που σε κάνει να θες να πας μόνο μπροστά.»

Διαβάστε περισσότερα για το “Poor Things” στην αναλυτική μας κριτική από το φεστιβάλ Βενετίας:

Ο Καπετάν Μιχάλης

(Κώστας Χαραλάμπους, 2ω32λ)

*½

Τέλη 19ου αιώνα κι η επανάσταση σιγοβράζει στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη. Ο Καπετάν Μιχάλης (Αιμίλιος Χειλάκης, κατά τα άλλα καλός ηθοποιός) αποτελεί την εμβληματική φιγούρα του τόπου, ένας άντρας λιγομίλητος που είτε τον υπακούς είτε τον φοβάσαι. Όμως παρά τη σιγουριά των πεποιθήσεών του, μια εσωτερική σύγκρουση θα τον κυριεύσει όταν θα ερωτευτεί την Εμινέ, τη γυναίκα του αδελφοποιητού του, Νουρήμπεη (Αλέκος Συσσοβίτης, αφοσιωμένος, δίνει το κάτι παραπάνω). Η Εμινέ (Τζένη Καζάκου, μοιάζει σα να έχει κρυμμένο ένα smartphone στην τσέπη της) τον αποσπά από τον ιερό στόχο στον οποίο είναι προσηλωμένος– την απελευθέρωση της Κρήτης. Όταν ξεσπά μια νέα εξέγερση, θα πρέπει να πάρει μια τεράστια, δύσκολη απόφαση.

Κινηματογραφική διασκευή της κλασικής ιστορίας του Καζαντζάκη (που πρόσφατα κυκλοφόρησε και σε μια πολύ πιο φροντισμένη κόμικ εκδοχή από την Διόπτρα) που αναπαράγει το κείμενο δίχως εμβάθυνση ή την όποια έγνοια για το πλαίσιο της σημερινής εποχής – κάτι που με εξαιρετικό τρόπο πέτυχε μια άλλη πρόσφατη αντίστοιχη παραγωγή, η “Φόνισσα”. Το ότι όμως η ταινία του Κώστα Χαραλάμπους δεν καταφέρνει να κοιτάξει την ιστορία ως κάτι πέρα από κομμάτι της εποχής της, είναι το μικρότερο από τα προβλήματα του φιλμ.

Το οποίο είναι ρυθικά ακατανόητο, γυρισμένο με τρόπο σχεδόν ακίνητο: Κάθε σκηνή έντονης κίνησης είναι μονταρισμένη σαν η δράση να συνέβη χιλιόμετρα μακριά από τους ηθοποιούς (απότομα cuts σε μπράτσα που ματώνουν, σε πόδια που χορεύουν κλπ), ενώ το production design μοιάζει ανύπαρκτο, με τοίχους που μοιάζουν να βάφτηκαν πέντε λεπτά πριν το γύρισμα χαλιά που έχουν ακόμα την τσάκισή τους, ψεύτικα βαρέλια(!) που έχουν προστεθεί σε μια σκηνή για να τη διαφοροποιήσουν χρονικά από μια άλλη σκηνή, γυρισμένη στο ίδιο σημείο.

Πολλά από αυτά θα μπορούσαν να συγχωρεθούν, όμως τελικά η ίδια η αφήγηση μοιάζει να πελαγοδρομεί, με την ταινία να μην αποκτά ποτέ καμία αίσθηση φόρας ή κρεσέντου – με αποτέλεσμα η κορύφωση να φτάνει εντελώς επιθετικά, κάτι που γίνεται ακόμα χειρότερο λόγω του άκριτου τρόπου με τον οποίο παρουσιάζεται. Και την ώρα που οι ηθοποιοί βρίσκονται μετέωροι, είτε παίζοντας με υπερβολικό στόμφο είτε ξύλινα – πάντως σε μια εσωτερική ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται ποτέ.

Οι Παραβατικοί

(“Delinquents / Los Delincuentes”, Ροντρίγκο Μορένο, 3ω9λ)

***

Ένας υπάλληλος τραπέζης καταστρώνει σχέδιο ώστε να κλέψει τόσα-όσα χρήματα, ώστε να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να δουλέψει. Το σκεπτικό του, απλό: Αν περνώντας λίγα χρόνια στη φυλακή μπορεί βγαίνοντας να έχει στην άκρη όσα λεφτά θα έβγαζε δουλεύοντας, τότε έτσι δεν κερδίζει ζωή; Ομολογεί λοιπόν το έγκλημα και μπαίνει φυλακή, συμφωνώντας με τον συνεργάτη (και συνάδελφό του στην τράπεζα) να κρύψει εκείνος τα χρήματα και μετά την αποφυλάκιση, να τα μοιραστούν.

Απολαυστικά αργή heist movie που δεν μοιάζει ούτε κινείται σαν οτιδήποτε έχουμε δει ξανά στο είδος, και με μια υπαρξιακού βεληνεκούς οικονομική έγνοια επιβίωσης στο επίκεντρό της που την κάνει να πάλλεται (παραδόξως). Υπάρχουν στιγμές ωστόσο που οι ιδέες του Μορένο τεστάρουν τα όρια ανάμεσα στο χαριτωμένο και στη χαριτωμενιά, αλλά παρ’όλαυτά πρόκειται για ένα φιλμ ζωντανό και ευρηματικό, από το συναρπαστικά αργόσυρτο ξεκίνημά του μέχρι μια έξαφνη εναλλαγή καθώς ξεκινά το δεύτερο μισό, μέχρι το ωραίο φινάλε. Η διάρκεια ίσως δεν δικαιολογείται απόλυτα, αλλά αν η ταινία βρει τους θεατές της, θα τους κερδίσει.

Η Επιβίωση της Ευγένειας

(“The Survival of Kindness”, Ρολφ ντε Χεερ, 1ω35λ)

**

Μια Μαύρη γυναίκα στη μέση μιας ερήμου, δραπετεύει από το κελί της και κατευθύνεται προς μια πόλη όπου θα συναντήσει άλλων ειδών φρίκες και αιχμαλωσίες. Μια πολύ ενδιαφέρουσα και οπωσδήποτε πολύ τίμιων προθέσεων ταινία πάνω στην επιβίωση και τη βία που διαχρονικά ασκείται πάνω στα μαύρα σώματα, φτάνει άθελά της στο απέναντι άκρο της εκμετάλλευσης μετατρέποντας τα πάντα σε πλήρως αισθητικοποιημένα σύμβολα (μια γυναίκα, ένα κλουβί, μια έρημος) δίχως κάποια ουσιαστική αφήγηση πέραν του αφαιρετικού και του συμβολικού. Ακόμα κι αν τα επιμέρους επεισόδια διαφέρουν σε περιεχόμενο, καταλήγουν να επαναλαμβάνουν την μία τους ιδέα, ισοπεδώνοντας την μαύρη εμπειρία σε έναν αέναο κύκλο βίας. Πολύ ενδιαφέρον, θα γεννήσει συζητήσεις, αλλά εν τέλει μάλλον άστοχο.

Προβάλλονται ακόμα

Κατάκ: Η Γενναία Φάλαινα: Παιδική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων για μια μικρή γκρι φάλαινα που δεν έχει γίνει ακόμα λευκή όπως οι συνομήλικοί του και ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι για να αποδείξει την αξία του.

Aquaman: Το Χαμένο Βασίλειο: Στην έτερη υδρόβια εφηβική περιπέτεια της εβδομάδας, ο Aquaman επιστρέφει σχεδόν στα κρυφά για το σίκουελ μιας επιτυχίας $1 δις εισπράξεων, με το στούντιο να ξεφορτώνεται όπως-όπως την ταινία του Τζέιμς Γουάν ώστε να προχωρήσει με την νέα εποχή των υπερηρώων της. Δεν πραγματοποιήθηκε δημοσιογραφική προβολή για την ταινία.