Πόσους λόγους χρειάζεστε για να πιστέψετε ότι ο Christopher Lee είναι αθάνατος;

«Για να γίνεις ηθοποιός πρέπει να έχεις διαολεμένα πολλή φαντασία. Και εγώ είναι αλήθεια ότι έχω.»

Μένοντας στην ιστορία για το ρεκόρ του να έχει παίξει μερικά από τα πιο εμβληματικά «τέρατα» του κόσμου της λογοτεχνίας, του σινεμά και της ποπ κουλτούρας, ο Christopher Lee  χρησιμοποιήσε τη φαντασία του με τον μοναδικό τρόπο που πρέπει να κάνει ένας ηθοποιός. Αφήνοντας το σημάδι του σε κάθε μικρή ή μεγάλη του εμφάνιση, ακόμη και αν τα χειροποίητα ειδικά εφέ της εποχής που μεγαλούργησε δεν άφηναν παρά να φανεί το μεγαλείο της τέχνης του.

Ο,τι ακολουθεί είναι μια μικρή επανάληψη στα βασικά βήματα μιας τεράστιας (και όχι πάντα ευτυχούς) φιλμογραφίας που άφησαν τον Christopher Lee  στην αθανασία…

Διαβάστε ακόμη: Αντίο Κόμη Σάρουμαν. Ο Christopher Lee  πέθανε σε ηλικία 93 ετών

Star Wars Episode II: Attack of the Clones του Τζορτζ Λούκας (2002) / Αν και του έτυχε να βρεθεί στην δεύτερη (ασήμαντη) τριλογία, ο Κρίστοφερ Λι στο ρόλο του Darth Tyranus, ενός ξεπεσμένου Τζεντάι μεγαλουργεί ακόμη και στο λίγο χώρο που του δίνεται για να φέρει κάτι από τη γοητεία των παλιότερων ταινιών και της τραγικότητας που μετέφεραν οι ηρωές του. Αν ταυτόχρονα δεν έπαιζε τον Σάρουμαν στο «Lord of the Rings», ίσως κάποιοι να τον μνημόνευαν πιο συχνά στη saga του «Πολέμου των Αστρων».

The Mummy του Τέρενς Φίσερ (1959) / Σε όχι ακριβώς μια σπουδαία ταινία, ο μοναδικός λόγος που την κάνει να επιβιώνει είναι μάλλον ο ίδιος ο Κρίστοφερ Λι στο ρόλο της φονικής μούμιας, καλυμμένος από πάνω μέχρι κάτω με αδιευκρίνιστο για την εποχή υλικό που ωστόσο δεν κρύβει διόλου το κέφι με το οποίο ενσάρκωνε ένα προς ένα όλα τα μυθικά τέρατα του σινεμά και της μυθολογίας πριν φτάσει νομοτελειακά – ακόμη και εδώ στην πιο light εκδοχή της – στην ανθρώπινη φύση κάθε παρεξηγημένου πλάσματος.

Διαβάστε ακόμη: O Κριστιάνο Ρονάλντο είναι πολύ χαρούμενος που έχει τη δική του ταινία!

The Lord of the Rings (2001-2003) του Πίτερ Τζάκσον / Αντίπαλο δέος στον Γκρίζο Γκάνταλφ του Ιαν ΜακΚέλεν, ο Κρίστοφερ Λι ήταν ο Σάρουμαν ο Λευκός που κανείς δεν υποψιαζόταν, η επιβλητική μορφή που θα όριζε το παιχνίδι στη Μέση Γη και ένας από τους σημαντικότερους λόγους για να κάνει revisit ολόκληρη την καριέρα του κουβαλώντας την εμπειρία μιας ολόκληρης καριέρας μέσα στο έπος του Τζάκσον. Μια ολιγόλεπτη εμφάνιση στην τριλογία του «Hobbit» που ακολούθησε θα ήταν και η τελευταία σημαντική του εμφάνιση στο σινεμά.

The Man With the Golden Gun του Γκάι Χάμιλτον (1974) / O Κρίστοφερ Λι, ξάδελφος εξ αγχιστείας του Ιαν Φλέμινγκ, ήταν ο μόνος που τη γλίτωσε από αυτή τη δεύτερη περιπέτεια του Ρότζερ Μουρ ως Τζέιμς Μποντ, κερδίζοντας ολόκληρο τον τίτλο της ταινίας για τον εαυτό του και ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε πολλούς από τους κακούς της ιστορίας του 007, κυρίως γιατί όταν ήθελε μπορούσε να είναι πολύ κακός.

The Curse of Frankenstein του Τέρενς Φίσερ (1957) / Και μόνο για το ιστορικό του ίδιου ανθρώπου που έχει παίξει και τον Δράκουλα και το τέρας στο «Φρανκενστάιν», ο Κρίστοφερ Λι θα άξιζε μεγάλυτερης μνείας και από το θρύλο του. Εδώ στην πρώτη από τις πολλές ταινίες που θα γύριζε αργότερα ξεχειλώνοντας το μύθο της Μέρι Σέλει υποδύεται με μοναδική τρυφερότητα τον outsider της γοτθικής λογοτεχνίας βάζοντας στη σφραγίδα του στην έννοια του «ανθρώπινου τέρατος».

The Hound of the Baskervilles του Tέρενς Φίσερ (1959) / Αριστοκρατικός όσο ποτέ στο ρόλο του Σερ Χένρι Μπάσκερβιλ, ο Κρίστοφερ Λι ισοπεδώνει τον Σέρλοκ Χολμς και του Δρ. Γουάτσον, σε μια ταινία που δόξασε την Hammer Films και τον θρυλικό σκηνοθέτη της (που λίγα χρόνια αργότερα θα σκηνοθετούσε τον Λι στο «Dracula: Prince of Darkness»), αλλά κυρίως χάρισε στον Κρίστοφερ Λι ένα ρόλο να του ταιριάζει πιο πολύ και από το προφανές.

The Wicker Man του Ρόμπιν Χάρντι (1973) / Το παραισθησιογόνο υποτιμημένο αριστούργημα του Ρόμπιν Χάρντι, ένα εμβληματικό φιλμ τρόμου που χρειάστηκε χρόνια για να ανακαλυφθεί και να εκτιμηθεί ως η επικεφαλίδα του pagan horror και μαζί σαν ένας εφιάλτης που τον ζεις με τα μάτια ανοιχτά. Χωρίς τον Κρίστοφερ Λι, δεν ξέρει κανείς αν σήμερα θα το θυμόμασταν.

Dracula: Prince of Darkness του Τέρενς Φίσερ (1966) / Αφήνοντας πίσω του όλους τους δράκουλες που είχαν ματώσει μέχρι τότε το σελιλόιντ, ο Κρίστοφερ Λι έδωσε μια γερή δαγκωματιά στο μύθο, φέρνοντας το sexy στον Κόμη και την ειρωνία στο κατακόκκινο βλέμμα του, μένοντας στην ιστορία όσες φορές κι αν χρειάστηκε να υποδυθεί το ρόλο που τον στιγμάτισε αφήνοντάς τον για πάντα σε μια βασανιστικά λυτρωτική αθανασία.

Διαβάστε ακόμη: Με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και τα κορίτσια του στα γυρίσματα του «Silencio»

Πηγή: Flix.gr