Νέες ταινίες: Ο Κεν Λόουτς θέλει έναν καλύτερο κόσμο, ο Μπράντλεϊ Κούπερ πάει για Όσκαρ

Πολύ μεγάλο άνοιγμα για τη “Φόνισσα” που μάζεψε σχεδόν 80.000 εισιτήρια το πρώτο 4ήμερο, ξεπερνώντας την “Ευτυχία” και τη “Σμύρνη Μου Αγαπημένη”, προφανώς χάρη στην αναγνωρισιμότητα του διηγήματος του Παπαδιαμάντη αλλά και με επιπλέον εξασφάλιση από τις απόλυτα θετικές κριτικές από το σύνολο του τύπου.

Ο “Ναπολέοντας” ακολουθεί στη 2η θέση με σημαντική μεν πτώση (που δείχνει προς ένα όχι ενθουσιώδες word of mouth) αλλά με ακόμη 20.000 εισιτήρια για ένα σύνολο στα 80.000 ως τώρα – συνολικά μια καλή σούμα για το τρίωρο ιστορικό έπος. Αξίζει ακόμα να σημειώσουμε το εξαιρετικό μέσο όρο εισπράξεων για τα “Πεσμένα Φύλλα” του Άκι Καουρισμάκι, με σχεδόν 6.000 από 10 αίθουσες πανελλαδικά – καλή ένδειξη μια πολύ υγιή πορεία το επόμενο διάστημα.

Περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε τα εισιτήρια που θα γράψει η “Φόνισσα” στη δεύτερη εβδομάδα της, όπου δεν έχει κάποιο νέο ανταγωνιστή στα κυβικά της. Είναι πολύ πιθανό η ταινία της Εύας Νάθενα να παίζει σε άδειο γήπεδο μέχρι την έλευση των λανθιμικών “Poor Things” στα τέλη του μήνα.

Έχουμε όμως νέο Κεν Λόουτς αυτή την εβδομάδα, καθώς και ένα από τα πολύ γερά φετινά οσκαρικά χαρτιά του Netflix, στο πρόσωπο του Μπράντλεϊ Κούπερ ως Λέοναρντ Μπέρνσταϊν στον “Μαέστρο”.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Η Τελευταία Παμπ

(“The Old Oak”, Κεν Λόουτς, 1ω53λ)

***

Σε μια μικρή πόλη της βορειοδυτικής Αγγλίας, όπου κάποτε δέσποζε η κοινότητα των μεταλλωρύχων, σήμερα κυριαρχεί παρακμή. Η κοινότητα είναι φτωχή, το πολιτικό σύστημα τους έχει ξεχασμένους, και οι δημόσιοι χώροι έχουν ελαχιστοποιηθεί διαλύοντας ουσιαστικά την όποια αίσθηση συλλογικότητας υπήρχε κάποτε. Εδώ είναι που καταφθάνει μια ομάδα προσφύγων από τη Συρία, παρά τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους των ντόπιων. Σταδιακά, μια κοπέλα από τη Συρία με πάθος για τη φωτογραφία, θα πείσει τον ιδιοκτήτη της τοπικής παμπ (του τελευταίου διαθέσιμου χώρου συνέλευσης σε όλη την περιοχή) να ανοίξει τον χώρο του για το κοινό καλό, οδηγώντας τον να βρει ξανά κίνητρο για ζωή.

Η τελευταία μάλλον ταινία του μεγάλου Κεν Λόουτς σε σενάριο του σταθερού συνεργάτη του, Πολ Λάβερτι, δεν προσθέτει μεν κάτι φρέσκο στο έργο και στο στυλ του –ήδη βραβευμένου με δύο Χρυσούς Φοίνικες– σκηνοθέτη, όμως αποτελεί ένα από τα τελευταία ζωντανά δείγματα αληθινού κοινωνικού, σοσιαλιστικού σινεμά. Εκεί όπου το προσφυγικό ζήτημα, η κατάρρευση των δημοσίων χώρων, ο ρατσισμός, αποτελούν ζητήματα άρρηκτα συνδεδεμένα με το ταξικό, με την πραγματικότητα της εργατικής τάξης.

Για την ακρίβεια, αν μη τι άλλο αμβλύνει τις όποιες γωνίες είχε κάποτε η προσέγγισή του, γραμμένη με ευρύ και κατά τόπους απλουστευτικό τρόπο. Έχει όμως συνείδηση κι αυτό σίγουρα μετράει για κάτι. Οι άνθρωποι σε πρώτη ματιά διαχωρίζονται σε καλούς και κακούς, κι ο Λόουτς στην πορεία κοιτάζει πίσω από συμπεριφορές-συμπτώματα και εντοπίζει τη συλλογική πηγή του κακού: Ένα απάνθρωπο σύστημα που απομυζεί τη ζωή από τόπους και ανθρώπους, αφήνοντας πίσω τους ανθρώπους να αλληλοσπαράζονται – όταν όλοι είναι θύματα.

Ακόμα και μέσα από απλουστεύσεις, το σινεμά του Λόουτς παραμένει ανεκτίμητο και αναντικατάστατο, ακόμα κι αν αυτού του είδους ο κινηματογραφικός λόγος θεωρείται δυστυχώς ντεμοντέ αυτές τις μέρες. (Ποιοι δημιουργοί έχουν τόσο ευθέως πολιτικό και ταξικό λόγο στο σινεμά τους σήμερα;) Το δε φινάλε είναι πολύ συγκινητικό– ένας υπέροχος τρόπος για τον Λόουτς να πει αντίο, εφόσον κάτι τέτοιο πράγματι ισχύσει.

Ο Μαέστρος

(“Maestro”, Μπράντλεϊ Κούπερ, 2ω9λ)

**½

Η ταινία αφηγείται τη ζωή του Λέοναρντ Μπερνστάιν χωρίς στην πραγματικότητα να την απασχολεί ιδιαίτερα η καριέρα του, το έργο του, ή τι κομμάτι της περσόνας του αυτό καταλαμβάνει. Αντιθέτως ασχολείται με την προσωπική του ζωή και συγκεκριμένα τον γάμο του με την ηθοποιό Φελίσια Μοντεαλέγρε (Κάρι Μάλιγκαν). Ο Μπερνστάιν είχε διαρκώς δεσμούς με άντρες και γυναίκες, κάτι που υπάρχει αρκετά περιφερειακά στην οθόνη και δεν εξερευνάται στα αλήθεια. Η Φελίσια από την άλλη είχε έντονη πολιτική δραστηριότητα, κάτι που επίσης μένει ανεκμετάλλευτο, όπως ένα σωρό ακόμα στοιχεία της προσωπικής, επαγγελματικής ή καλλιτεχνικής τους ύπαρξης.

Αυτά που μένουν στην οθόνη έχουν αποτέλεσμα κάτι το συμβατικό και επίπεδο, παρά τη ζεστασιά και τη φροντίδα με την οποία έχουν αναδημιουργηθεί. Ίσως είναι κομμάτι της κεντρικής ιδέας του Κούπερ εδώ, να κάνει μια τόσο σημαντική περσόνα να μοιάζει σαν μια ιστορία που συναντά κανείς ξανά και ξανά στο πέρασμα των δεκαετιών. (Κάτι που τον απασχολούσε και με το σπουδαίο “A Star Is Born” σε επίπεδο αμερικάνικης ροκ μυθολογίας και εικονογραφίας, εκεί πετυχαίνοντας ό,τι ήταν αυτό που τελικά επιχειρούσε.)

Στιλιστικά το φιλμ προσαρμόζεται στην κάθε περίοδο όπου εκτυλίσσεται, παραπέμποντας από ‘50s μιούζικαλ μέχρι ‘70s ανεξάρτητο δράμα, μια έξυπνη άσκηση από τον Κούπερ που ο ίδιος κι οι εντυπωσιακοί τεχνίτες συνεργάτες του φέρνουν εις πέρας, από το ντιζάινερ μακιγιάζ Κάζου Χίρο μέχρι τον εξαιρετικό διευθυντή φωτογραφίας Μάθιου Λιμπατίκ που πραγματικά μετασχηματίζει το λουκ και το vibe της ταινίας όσο η ιστορία κυλάει στο χρόνο.

Δεν καταλήγουν όμως όλα σε κάποια ουσιώδη ιδέα ή ανακάλυψη ή έστω κάποια ηλεκτρισμένα συναισθηματική αναβίωση μιας χιλιοειπωμένης ιστορίας όπως στο “A Star Is Born”. Η ταινία είναι γλυκιά, απαλή, παρατηρητική, αλλά τελικά δίχως την παραμικρή αιχμή ή αίσθηση ανάγκης ή περιπέτειας ή ανακάλυψης. Ο Κούπερ κι η Μάλιγκαν δίνουν καλές ερμηνείες, αλλά που ποτέ δε σε αποσπούν από το γεγονός πως είναι ερμηνείες ηθοποιών κάτω από κουστούμια και έντονο μακιγιάζ. Όλα μοιάζουν ακριβή, όλα μοιάζουν στη θέση τους, όλα μοιάζουν σωστά. Αλλά τελικά αυτό το “Maestro” δεν έχει και πολλά να αφήσει μέσα σου.

Κυκλοφορούν ακόμη

Αγάπη, Ζωή: Η Ταέκο και ο σύζυγός της, Τζίρο, ζουν μια ήσυχη καθημερινότητα με τον γιο τους. Ένα τραγικό ατύχημα όμως, φέρνει τον πατέρα του αγοριού πίσω στη ζωή τους. Κι έτσι η Ταέκο αφοσιώνεται να βοηθήσει αυτόν τον κωφό και άστεγο άνδρα να ανταπεξέλθει στον πόνο και τις ενοχές. Διαγωνιστικό Βενετίας.

Thanksgiving: Δολοφόνος εμπνέεται από τη Μέρα των Ευχαριστιών και τρομοκρατεί τη Μασαχουσέτη. Η πόλη τώρα θα πρέπει να ανακαλύψει τον δολοφόνο πριν να είναι αργά. Ο Ιλάι Ροθ (“Hostel”) κάνει ταινία τρόμου το ψεύτικο τρέιλερ που είχε γυρίσει πριν 17 χρόνια για το καλτ “Grindhouse” των Ταραντίνο-Ροντρίγκεζ.

Ο Τελευταίος Στρατιώτης: Βετεράνος Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το σκάει από ένα γηροκομείο στη Βόρεια Ιρλανδία και κάνει ένα συναρπαστικό ταξίδι μέχρι τη Γαλλία για να παρευρεθεί στον εορτασμό της 75ης επετείου από την απόβαση στη Νορμανδία. Πιρς Μπρόσναν αναμετράται με τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Ένα Ταξίδι για Πάπιες: Μια παπιοπεριπέτεια κινουμένων σχεδίων για όλη την οικογένεια από το στούντιο του “Minions”, σε σενάριο του Μάικ Γουάιτ (“The White Lotus”).

Γάζα: Πορτρέτο της ζωής των κατοίκων στην Γάζα σε μια καθημερινότητα πολέμου και διαρκούς πολιορκίας. Ντοκιμαντέρ του 2020.