Νέες ταινίες: Το ερωτικό δράμα μιας απαγορευμένης σχέσης

Αναζωογονήθηκε όπως αναμενόταν το εγχώριο box office με την κυκλοφορία του πολύ καλού δεύτερου “Dune”, το οποίο πέρασε τις 40.000 εισιτήρια από το πρώτο 4ήμερο και θα έχει μια γερή διαδρομή τις άδειες εβδομάδες που ακολουθούν – και με τη δύναμη του word of mouth και της πολύ θετικής απόκρισης.

Ο αληθινός θρίαμβος όμως είναι η υπέροχη ταινίες του Βιμ Βέντερς στην 2η θέση. Οι “Υπέροχες Μέρες” άνοιξαν την περασμένη εβδομάδα στο #1, γεγονός ήδη σοκαριστικό από μόνο του, όμως το πολύ ευρύ κύκλωμα αιθουσών, η πλήρης απουσία ανταγωνιστικού τίτλου και οι πολύ θετικές κριτικές εξηγούν εν μέρει το απρόσμενα μεγάλο άνοιγμα. Το ότι όμως η ταινία (που θυμίζουμε, ακολουθεί την σχετικά σιωπηλή και δίχως πολλά συμβάντα καθημερινότητα ενός καθαριστή τουαλετών στο Τόκιο) πρόσθεσε σχεδόν 9.000 ακόμα εισιτήρια τη δεύτερη εβδομάδα της, έχοντας συναντήσει πολύ θερμή υποδοχή από το κοινό, και φτάνοντας ήδη τα 25.000 εισιτήρια μέσα σε 10 μέρες διανομής; Θρίαμβος!

Το δε “Poor Things” ξεπέρασε τα 411.000 εισιτήρια και βρίσκεται πλέον λιγότερα από 20.000 μακριά από το “Οπενχάιμερ”. Φαίνεται δύσκολο τελικά να το φτάσει, καθώς η ταινία κυκλοφορεί σήμερα και σε streaming στην Ελλάδα, ενώ φτάσαμε και στα Όσκαρ που λογικά θα δώσουν την όποια τελική ώθηση, ετούτη και ίσως την επόμενη εβδομάδα. Για να δούμε όμως, είμαστε κοντά.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Κάποια Μέρα θα Πούμε ο Ένας στον Άλλο τα Πάντα

(“Someday We’ll Tell Each Other Everything / Irgendwann werden wir uns alles erzählen”, Έμιλι Ατέφ, 2ω9λ)

***

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο, η ταινία παρουσιάζει την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που μόλις άγγιξε την ενηλικίωση. Κάπου στην ύπαιθρο της Ανατολικής Γερμανίας, λίγο μετά την πτώση του Τείχους, οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει ραγδαία, το περιβάλλον αν και ίδιο είναι πλέον διαφορετικό, κι οι άνθρωποι που το κατοικούν αναζητούν νέους συσχετισμούς– συνειδητά ή μη. Αυτή η αγωνία εκφράζεται μέσα από την επιθυμία και τις φαντασιώσεις της 19χρονης Μαρία (Μαρλένα Μπούροφ) που συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του αγρότη Χέννερ (Φέλιξ Κράμερ) που έχει τη διπλάσια ηλικία της και ζει κοντά στη φάρμα των γονιών του αγοριού της. Ανάμεσά τους θα αναπτυχθεί ένα φλογερό πάθος, μια αληθινή φαντασίωση.

Υπάρχει κάτι το μάλλον απλοϊκό στον τρόπο ανάπτυξης του δράματος και σε μια αφήγηση που αδικαιολόγητα απλώνεται σε περισσότερο από δύο ώρες, κρεμώντας σε αρκετά σημεία επανάληψης. Όμως η σκηνοθετική ματιά της Άτεφ δεν αφήνει ποτέ αυτή την κινηματογραφική απόδοση να χάσει το ενδιαφέρον της. Η Άτεφ, σκηνοθέτης του συγκλονιστικά σωματικού μελοδράματος “Πιο Πολύ Από Ποτέ” με την Βίκι Κριπς, δείχνει κι εδώ το πώς η εμμονή του κάδρου με τα σώματα μπορεί να κρύβει μέσα της μια αληθινή κοινωνικοπολιτική συνθήκη.

Η ταινία είναι γεμάτη ωμές, άγριες σκηνές σεξ –και μάλιστα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με μεγάλη διαφορά ηλικίας– όμως τα πάντα είναι τόσο συνδεδεμένα με τη φύση, που σχεδόν καλείσαι να αφήσεις τον πολιτισμό πίσω παρακολουθώντας το φιλμ. Σε μια στιγμή στο χρόνο όπου η αστική περιχαράκωση μοιάζει εξαφανισμένη, σαν αντικείμενο προς ανακάλυψη, έχεις δύο ανθρώπους να έρχονται σε επαφή με κάτι το αρχέγονο. Και την κάμερα της Άτεφ να ατενίζει κορμιά και φύση σα να αποτελούν το ένα επέκταση του άλλου, ένα flow μιας άγριας αρμονίας.

Αυτό που βιώνουμε εδώ αποτελεί ένα πραγματικό σημείο μηδέν για τον σχηματισμό της σύγχρονης Δύσης, κι είναι εκεί ακριβώς που η Μαρία κι ο Χέννερ (ένα κορίτσι κι ένας άντρας, ή το μέλλον απέναντι στο παρελθόν) γίνονται ένα με τη φύση, γνωρίζοντας καλά πως αυτή η όποια σύνδεση έχει κάτι το καταδικασμένο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Η Έμιλι Ατέφ μας εξηγεί πώς γυρίστηκαν (και τι σημαίνουν) οι σκηνές σεξ της ταινίας της.

Μαμά Γκλόρια

(“Àma Gloria”, Μαρί Αματσουκελί, 1ω24λ)

***

Η μικρή Κλεό λατρεύει τη νταντά της, τη Γκλόρια. Η γυναίκα όμως θα πρέπει να γυρίσει στην πατρίδα της κι η Κλεό είναι απαρηγόρητη, σαν ο μόνος κόσμος που ήξερε να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια της. Τελικά, η Κλεό θα ταξιδέψει ώστε να περάσουν με τη Γκλόρια ένα τελευταίο καλοκαίρι μαζί. Θα είναι καθοριστικό και για τις δύο.

Γνώριμων δραματικών διαδικασιών στόρι ενηλικίωσης που όμως διαθέτει απαλό άγγιγμα και τρυφερότητα, με μια αυθεντικά υπέροχη ερμηνεία από την μικρή Λουίζ-Μορόι Πανζανί και σκηνοθετικές επεμβάσεις από την Μαρί Αματσουκελί (του “Party Girl”, για το οποίο είχε κερδίσει τη Χρυσή Κάμερα στις Κάννες), η οποία χρησιμοποιεί το εύρος ενός επίμονα περιορισμένου κάδρου για να υπογραμμίσει τα στενά όρια του κόσμου της Κλεό – αλλά και όμορφα animation ιντερλούδια ως χρωματικά ταραγμένα αποτυπώματα έντονων συναισθηματικών μετατοπίσεων.

Οι ιδέες της Αματσουκελί εν τέλει εξαντλούνται βέβαια κι η ταινία πέφτει σε προβλεψιμότητα και επαναληπτικότητα ακόμα και μέσα στην (σοφά) σύντομη διάρκειά της. Όμως αυτό δεν της αφαιρεί το ότι ως ιστορία ενηλικίωσης, είναι από τις πιο όμορφες και αγνές που έχουμε δει τελευταία. Με Χρυσό Αλέξανδρο του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας

(“The Last Emperor”, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, 2ω43λ)

***½

Η ιστορία του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας, από την λατρεία προς το πρόσωπό του ως παιδί μέχρι την παραίτηση του αξιώματος και τις περιπέτειές του στις 4 γωνιές του κόσμου, περίπου ως άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Το κλασικό ιστορικό έπος του Μπερτολούτσι με τα 9 βραβεία Όσκαρ, αποτελεί μια από εκείνες τις ταινίες για τις οποίες μάθαμε να θεωρούμε να δεδομένη την κινηματογραφική επιβλητικότητα – η Απαγορευμένη Πόλη σπάνια έχει κινηματογραφηθεί ως ένα μέρος μοναδικής ομορφιάς και αποστασιοποιημένου τρόμου την ίδια στιγμή.

Κουβαλά βέβαια και αρκετά από τα αρνητικά που συνάδουν με αυτή την κατηγορία ταινιών: Ως βιογραφικό φιλμ παίρνει μια αρκετά συμβατική μορφή, όμως ο Μπερτολούτσι πάντα ξέρει πώς να κοιτάξει την Ιστορία ως ορμητικό τυφώνα παρά ως φόντο (κάτι πολύ πιο δύσκολο από όσο ακούγεται). Το αποτέλεσμα είναι ότι, συχνά, ο κεντρικός χαρακτήρας μπορεί να είναι το λιγότερο ενδιαφέρον (ή ίσως και σχεδόν συμπτωματικό) στοιχείο του φιλμ. Από την άλλη, αν αυτό δεν είναι μια απόλυτη θεώρηση της θέσης του ανθρώπου απέναντι στην Ιστορία, τότε τι είναι;

Κυκλοφορούν ακόμη

Tranzit: Πατέρας και γιος συναντιούνται ξανά σε εκείνο το σημείο της (μη) ύπαρξης όπου οι νεκροί, οι ψυχές τους, καλούνται να πάρουν μια καθοριστική απόφαση. Θα αποδεχτούν το τέλος τους και θα χαθούν για πάντα στον αιθέρα, ή θα παραμείνουν σε αυτό το ενδιάμεσο στάδιο, σαν φαντάσματα που δεν έχουν κόσμο να στοιχειώσουν; Αλληγορική ταινία φαντασίας δια χειρός Κάρολου Ζωναρά, ενός πραγματικά ιδιοσυγκρασιακού δημιουργού που χαράζει τη δική του μοναδική διαδρομή εντός του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, παραδίδοντας απολαυστικές ασκήσεις ύφους σε διαφορετικό κάθε φορά κινηματογραφικό είδος. (Αναζητήστε οπωσδήποτε το αναρχικό νουάρ “Μπιγκ Χιτ”.)

Ένας Φανταστικός Φίλος: Μια γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι όπου μεγάλωσε για να διαπιστώσει πως ο φανταστικός φίλος που είχε ως μικρό κορίτσι, είναι ακόμα εκεί – και είναι πολύ θυμωμένος. Ταινία τρόμου με ένα λούτρινο αρκουδάκι α λα Καζολίν. Από τον σκηνοθέτη του “Θάρρος ή Αλήθεια”.

Σκύλος & Γάτα: Μια Τρελή Καταδίωξη: Μια γάτα ίνφλουενσερ κι ένα αδέσποτο κουτάβι που κατά λάθος καταπίνει ένα πετράδι αξίας, βρίσκονται κυνηγημένα από έναν διεφθαρμένο αστυνομικό. Κωμική περιπέτεια από τη Γαλλία.