Στη σκιά του κορονοϊού: Μόνο μία νέα ταινία στις αίθουσες – Συνεχίζεται με επιτυχία ο Οικονομίδης

Πιστό στο ραντεβού του με το σινεμά, το News 24/7 παρουσιάζει κάθε Πέμπτη τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.

Περίεργη εβδομάδα να συζητάμε για νέες κυκλοφορίες στα σινεμά, τα οποία ζουν στην πλειοψηφία τους σε μια ενδιάμεση αβέβαιη ζόμπι κατάσταση. Θα είναι ανοιχτά, αλλά θα είναι σα να είναι κλειστά, όπως έλεγε η προφητεία.

Σύμφωνα με το Flix, το τριήμερο 28 Φεβρουαρίου με 2 Μαρτίου είχε σημειωθεί πτώση 43% σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο, και το περασμένο ΠΣΚ ο αριθμός των εισιτηρίων κυμάνθηκε ξανά στα ίδια χαμηλά επίπεδα. Σε συνδυασμό με το αυξανόμενο κλίμα ανησυχίας γύρω από τη διάδοση του ιού, οι διανομείς ξεκίνησαν -εύλογα- την εβδομάδα ακυρώνοντας κυκλοφορίες ο ένας πριν προλάβει ο άλλος.

Μέσα σε ένα δίωρο, τη Δευτέρα το πρωί, όλες πλην μία οι κυκλοφορίες της σημερινής Πέμπτης είχαν αναβληθεί προς άγνωστη ημερομηνία. Για να συνεχιστεί στο ίδιο κλίμα τις επόμενες ημέρες, με αναβολές για τις κυκλοφορίες των επόμενων εβδομάδων. Πολλοί αιθουσάρχες δεν έχουν ταινίες να παίξουν- ακόμα κι αν βρουν βέβαια, το γενικό κλίμα δεν θα ευνοήσει καμία επιλογή (πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων).

Όλα αυτά, σε μια εβδομάδα στη διάρκεια της οποίας θα λάμβανε χώρα το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο όμως επίσης πήρε αναβολή για αργότερα μες στο χρόνο, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν. (Διεξάγεται πάντως διαδικτυακά η Αγορά!)

Τι λειτουργεί όμως ακόμα; Καταρχάς, το φαινόμενο Οικονομίδη. Σε μια πετυχημένη κίνηση διανομή, η νέα ταινία του αγαπημένου Έλληνα σκηνοθέτη κυκλοφόρησε αποκλειστικά στο Άστυ, δημιουργώντας το αδιαχώρητο, ακόμα και με sold out προβολές το ΣΚ. Με μια βόλτα το απόγευμα μιας καθημερινής έξω από το σινεμά της Κοραή, θα διαπιστώσει κανείς πόσο event είναι αυτές οι προβολές πλέον.

Πρώτη σε εισπράξεις ήταν η καλύτερη ταινία της περασμένης βδομάδας, ο “Αόρατος Άνθρωπος”, με 12 χιλιάδες εισιτήρια το πρώτο του τριήμερο, με πολύ χαμηλό όμως μέσο όρο θεατών ανά αίθουσα- κάτι αναμενόμενο, τελικά.

Θα δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα αυτές τις μέρες. Ωστόσο, στη σκιά της απουσίας νέων κυκλοφοριών (πλην μίας, που αναφέρουμε παρακάτω), θυμίζουμε τις δύο ταινίες της περασμένης βδομάδας που συνεχίζονται με κάποια επιτυχία.

Οι κριτικές της -προηγούμενης- εβδομάδας:

Ο Αόρατος Άνθρωπος

*****

(“The Invisible Man”, Λι Γουάνελ, 1ω36λ)

Καστ: Ελίζαμπεθ Μος, Όλιβερ Τζάκσον-Κόεν, Χάριετ Ντάιερ

Μοντέρνα μεταφορά του κλασικού τέρατος της Universal και του βιβλίου του Χ. Τζ. Γουέλς επανακεντραρισμένη ως ιστορία επιβίωσης μιας γυναίκας που δραπετεύει από έναν συναισθηματικά χειριστικό και περιοριστικό γάμο, αλλά αργότερα είναι πεπεισμένη πως ο σύζυγός της (που στο μεταξύ έχει αναφερθεί πως αυτοκτόνησε) την ακολουθεί ακόμα. Αόρατος.

Ο σκηνοθέτης του εντυπωσιακού “Upgrade” (μια από τις καλύτερες περιπέτειες που μας έχουν έρθει από Αμερική τα τελευταία χρόνια) επιστρέφει σε ένα αγνότερο σκηνικό τρόμου, από το οποίο προήλθε εξάλλου, σκηνοθετώντας ένα από τα μετέπειτα κεφάλαια του “Insidious”. Παίρνει την ιδέα πίσω από ένα από τα κλασικότερα τέρατα του σινεμά και της λογοτεχνίας και την φαντάζεται ξανά απ’την αρχή ως εντυπωσιακά λειτουργική αλληγορία πάνω στο gaslighting. Ο Αόρατος Άνθρωπος εδώ είναι τέρας όνομα και πράμα, καταδιώκοντας τη γυναίκα που είχε αλλά η οποία κατάφερε επιτέλους να ξεφύγει από τον έλεγχο και τον χειρισμό του, αποτελώντας έτσι για εκείνην μια απειλή που κυριολεκτικά κανείς άλλος δε μπορεί να δει. Εφαρμόζει έτσι σε αυτήν κάθε βήμα ψυχολογικού ελέγχου, αποκόβοντάς την από τους γύρω της, κάνοντάς την να φαίνεται υπερβολική, και στοχεύοντας τελικά να την οδηγήσει στην παράνοια και -τελικά- ξανά πίσω σε αυτόν.

Ο Γουάνελ χειρίζεται αυτή την διάσταση του στόρι χωρίς ποτέ όμως να ξεχνά πως διηγείται πρωτίστως μια παλπ ιστορία σασπένς και τρόμου. Μάλιστα το πρώτο μέρος του φιλμ, πριν δηλαδή μπει μπροστά οποιοσδήποτε μηχανισμός πλοκής και επίλυσης του δράματος, όσο ακόμα κινούμαστε σε μια περιοχή χτισίματος σασπένς, είναι το πιο λειτουργικό. Εδώ, χρησιμοποιεί καθηλωτικά τα κενά του κάδρου, μετατρέποντας κάθε χώρο σε απειλή, τοποθετώντας μας απολύτως μες στο πλαίσιο σκέψης της ηρωίδας του, παιγμένης με πυγμή και με αυξανόμενης αίσθηση απόγνωσης από την σταθερά σπουδαία Ελίζαμπεθ Μος (“Handmaid’s Tale”, “Το Τετράγωνο”, “Mad Men”).

Η τρίτη πράξη εμπλέκει την εικονογραφία του κλασικού τέρατος σε μια πιο μοντέρνα οπτικοποίησή του. Η κλιμάκωση που έρχεται βρίσκει τον Γουάνελ να επιστρέφει σε αρκετά στυλιστικά του τρικς από το “Upgrade” στην υπηρεσία όμως αυτή τη φορά μιας πιο υπόγειας έντασης που ξεσπά σε 2-3 πραγματικά αξέχαστες σκηνές που θα ακολουθούν το κοινό για πολύ καιρό. (Στη σκηνή στο εστιατόριο… καλή χώνεψη.) Στα χέρια του Γουάνελ κάθε κάδρο γίνεται όπλο, κάθε βλέμμα κρύβει τρόμο και μια απλή σκηνή διαλόγου τυπικής κινηματογραφικής κάλυψης μπορεί να μετατραπεί σε ακίνητο, βουβό πόλεμο. Εξαιρετικό σινεμά τρόμου με στυλ, μυαλό, θεματική συνέπεια, που ποτέ δεν ξεχνά πως ή κύρια αποστολή του είναι να παραδίδει τις ιδέες του μέσω σασπένς.

Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς

*****

(Γιάννης Οικονομίδης, 2ω20λ)

Καστ: Βασίλης Μπισμπίκης, Στάθης Σταμουλακάτος, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννης Τσορτέκης, Βαγγέλης Μουρίκης

Κάπου στην ελληνική επαρχία, μια γυναίκα αποφασίζει να εγκαταλείψει τον επιχειρηματία σύζυγό της για έναν πρώην λαϊκό τραγουδιστή, παίρνοντας μαζί ένα εκατομμύριο ευρώ. Κάτι που φυσικά δε θα περάσει έτσι, μιας κι ο παρατημένος άντρας ξεκινά ένα κύκλο εμμονής και εκδίκησης που θα συνεπάρει όλη την τοπική κοινωνία σε ένα ξέσπασμα βίας.

Ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει με την πιο ευθέως διασκεδαστική ταινία του, μια γκανγκστερική ιστορία με στοιχεία παρωδίας που εντοπίζει στην επαρχία όλα τα απαραίτητα στοιχεία βουβής οργής που απαιτούνται για το σκηνικό ενός τέτοιου στόρι. Η απολαυστική εμμονή του με το αγνό ελληνικό trash είναι πασιφανέστερη ίσως από κάθε άλλη φορά, εστιάζοντας τη δράση γύρω από εκρηκτικές σκηνές διαλόγων με τις οποίες οι ηθοποιοί του εμφανέστατα περνάνε υπέροχα. (Το καστ αποτελείται από γνώριμες φάτσες του οικονομιδικού και όχι μόνο θιάσου, από τον Μουρίκη και τον Σταμουλακάτο μέχρι τον Γιαννόπουλο και τον Τσορτέκη.)

Ως προς τον ρυθμό το φιλμ κάπου ξεφεύγει από τον έλεγχο, ξεφουσκώνοντας μετά τη μέση, κάτι προβληματικό ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την απουσία ενός κάποιου ειδικού βάρους που συναντάμε στα πρώιμα και πιο άγρια έργα του σκηνοθέτη. Αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό- ειδικά το πρώτο μισό του φιλμ είναι εγγυημένη απόλαυση για τους φανς του Οικονομίδη, πιάνοντας με ειλικρίνεια ένα κοινωνικό vibe που πολλοί σύγχρονοί του δημιουργοί ατυχώς αγνοούν και παραδίδοντας σερί μονόπρακτα λεκτικών ηφαιστείων.

Η νέα ταινία στις αίθουσες

Μάντεψε Ποιος Ήρθε για τα Γενέθλιά Σου;

*****

(“Fête de famille”, Σεντρίκ Καν, 1ω41λ)

H μητέρα της φαμίλιας συγκεντρώνει όλους τους αγαπημένους της σε ένα μεγάλο εξοχικό για να γιορτάσει τα γενέθλιά της. Η εκτεταμένη οικογένεια επανενώνεται και όλοι βρίσκουν σημεία ενδιαφέροντας και (επανα)σύνδεσης, μέχρι που η άφιξη της απρόβλεπτης κόρης δυναμιτίζει την κατάσταση.

Παντελώς γνώριμων δυναμικών οικογενειακό δράμα που βασίζεται στα πρόσωπα και τους ηθοποιούς για να κυλήσει δίχως εκπλήξεις ή ιδιαίτερα ρίσκα προς την κατάληξή του. Το δράμα αποτυπώνεται μέσα από μια διαρκή, επεισοδιακού τύπου κλιμάκωση, η Εμανουέλ Μπερκό κρατά το ενδιαφέρον μέσα από τις εκρήξεις της και η διαρκής της αντίθεση με την κεντρική ηρωίδα της Κατρίν Ντενέβ (που είναι φυσικά το κύριο χαρτί ενδιαφέροντος του όλου εγχειρήματος) συγκρατεί ένα κάποιο ενδιαφέρον. Κατά τα άλλα τίποτα το ίδιαίτερο.